COMMOTIE OP HET HOCKEYVELD
Joe Cartwright had weer eens een nieuwe liefde gevonden. Haar naam was Sheila Baker en ze kwam van zeer goede en rijke huize. Het feit dat ze een Cartwright aan de haak had geslagen was zeer goed nieuws voor haar ouders.
Op een zondag kwam Sheila bij de Cartwrights eten. De dag ervoor lichtte Joe zijn familieleden er over in.
“Jongens, morgen komt mijn vriendin hier eten. Ze is van goede huize en heeft uitstekende manieren”, zei Joe.
“Dus we mogen haar niets over je vorige meisjes vertellen?”, vroeg de oudere broer van Joe, Hoss.
“Nee! Zeker niet en ook niet over al mijn mislukte plannen”, antwoordde Joe.
“Dan zijn we over 100 jaar nog bezig”, lachte zijn oudste broer Adam.
De anderen moesten ook lachen.
“Moet ik er echt bij zijn want ik heb morgenmiddag een ijshockeywedstrijd”, zei de oudste zoon van Adam, Mitch.
“Dat is wel de bedoeling”, zei Joe.
“Joe, laat hem maar gaan want anders zet Mitch je voor schut bij je nieuwe vriendin”, adviseerde Adam.
Dat wist zijn broer ook en daarom zei hij:“Goed, ga dan maar naar die wedstrijd en neem je vader, broertje en zusje mee.”
Dat vonden Adam en Mitch niet erg.
“Sheila komt toch pas ’s avonds eten”, zei Joe.
“We zullen er zijn”, beloofde Adam.
Die volgende middag kwam Joe met Sheila op de Ponderosa. Ze had een keurige blauwe jurk aan en haar kapsel in een knotje gedaan. Ze keek bovendien door een klein brilletje wat haar op een strenge lerares deed lijken. Joe was dolblij dat zijn neefjes en nichtje er niet waren maar zijn broer Hoss was er wel.
“Welkom op de Ponderosa, lieverd”, zei Joe toen hij zijn BMW voor de veranda parkeerde.
“Het is mijn een groot genoegen om hier te zijn”, zei Sheila.
Joe stapte uit en hield de portierdeur voor haar open. Ze stapte uit en schreed statig naar de voordeur. Haar vriend deed de deur open en liet haar als eerste binnen.
Ponderosa eigenaar Ben Cartwright kwam naar haar toe en zei:“Miss Baker, welkom op de Ponderosa. Neem plaats.”
“Het is mij een groot genoegen om hier te zijn”, zei Sheila.
Ze kwamen binnen en gingen in de grote woonkamer zitten. Sally, de vrouw van Adam, zag hoe Hoss keek en greep onmiddellijk in.
“Hoss, zou jij Cody willen uitlaten?”, vroeg ze.
“Natuurlijk. Kom jongen”, zei Hoss tegen de herdershond.
Sally en haar schoonzus Betsy (de vrouw van Hoss) gingen naar de keuken om de Chinese kok Hop Sing te helpen.
“Joe zei me dat uw kleinkinderen vanmiddag afwezig zijn. Volgens de etiquette hoort dat niet als er bezoek komt”, zei Sheila.
“Wel, mijn oudste kleinzoon moest een ijshockeywedstrijd spelen en dus wilden zijn broertje en zusje mee. Hun vader, mijn oudste zoon Adam, is bij hen”, antwoordde Ben.
“IJshockey zei u? Wel, mijn broer kan altijd wel nieuwe spelers gebruiken bij zijn hockeyteam, HCVC. Dat betekent Hockey Club Virginia City. Dus als Mitch interesse heeft kan hij zo meedoen”, zei Sheila.
“Ik weet heel erg zeker dat hij geen interesse heeft om in een hockeyteam te gaan spelen. Mitch speelt al ijshockey en honkbal en daarbij kan hij zijn al energie al kwijt”, antwoordde Ben.
“Hij is van harte welkom komende zaterdagmiddag”, zei Sheila.
“Wij zijn bij hem dus wat kan er dan gebeuren?”, vroeg Joe zenuwachtig lachend.
“Met jouw neefje erbij? Heel wat Joseph, heel wat”, zei Ben zuchtend.
Dat wist Joe ook heel goed.
Tot ieders verbazing nam Mitch de uitnodiging aan. Ook al wist hij dat het niets zou worden. Op school kende hij de hockeyspelers en ze waren geen vrienden van elkaar.
Op de eerstvolgende zaterdag namen Joe en Sheila Mitch mee naar de hockeyclub HCVC. Adam had zijn zoon geadviseerd het een keertje te proberen, ook al wist de oudste Cartwright jongen dat het niets zou worden. Maar Sheila had haar zwager verzekerd dat Mitch een zeer goede aanwinst was voor het team dat haar broer James trainde.
Onderweg vroeg Mitch aan Sheila:“Mag je bij hockey ook iemand onderuit halen zoals dat gebeurt bij ijshockey?”
“Nee, dat mag zeker niet! En vechten doen ze daar ook niet. Dus dan kun je dat alvast onthouden”, antwoordde ze.
“Wat een saaie sport zeg. Bij honkbal en ijshockey gaan ze nog wel eens knokken”, zei Mitch droog.
“Je mag blij zijn dat mijn broer je een kans geeft in zijn team. Hij komt een speler tekort dus nu kan jij je waarmaken”, zei ze.
Bij het terrein van HCVC aangekomen liet Sheila Mitch het terrein zien en ook het veld. Joe kwam hen achterna nadat hij de auto geparkeerd had en bleef bij hen.
“Komen er wel mensen kijken?”, vroeg Mitch een beetje benauwd.
“Ja, maar dat zijn vooral familieleden en fans van het team. Je bent toch niet bang voor grote mensenmassa’s?”, vroeg Sheila.
“Nee, dat niet maar ik ga zo’n grote groep mensen ook niet vrijwillig opzoeken”, antwoordde Mitch.
“Mitch, doe hetzelfde als bij je andere wedstrijden: gewoon doen alsof er niemand is”, legde Joe zijn neefje uit.
Mitch begreep het.
“Hij heeft soms wat last van faalangst”, verduidelijkte Joe aan zijn vriendin.
Sheila deed net of ze het begreep en bracht de jongste Cartwright naar haar broer.
“James, dit is je nieuwe ace: Mitch Cartwright”, zei ze.
“Welkom Mitch. Kom maar mee. Heb je wel eens hockey gespeeld?”, vroeg James terwijl ze naar de kleedkamers liepen.
“Nee, maar ik speel wel ijshockey en honkbal”, antwoordde Mitch.
De jongen had dit niet moeten zeggen want James had meteen een andere indruk van hem.
“Je mag alleen maar meedoen omdat ik een speler tekort kom en dat je opa een grote ranch heeft. Dus ik eis goede prestaties van jou en geen agressief gedrag”, zei de coach.
“Of mag ik soms meespelen omdat jouw zus met mijn oom gaat?”, was de vraag van Mitch.
Hij was niet bepaald op zijn mondje gevallen en liet dat ook merken.
“Hier zijn je uniform en je stick. Ik zie je op het veld”, zei James kortaf.
‘Chagrijn!’, dacht Mitch en hij kleedde zich snel om. Toen ging hij naar het veld waar de anderen al waren.
“Heren, we hebben vandaag een nieuweling, Mitchell Cartwright. Hij schijnt erg goed te zijn”, zei James.
Dick Taylor keek hem aan en vroeg:“Ben jij er niet eentje van die ellendige Cartwrights?”
“Ik ben er inderdaad eentje van de Cartwrights maar wij zijn niet ellendig”, antwoordde Mitch.
“Jongens, we gaan beginnen met de warming up”, zei James om een vechtpartij te voorkomen.
Dat gebeurde maar Mitch had al snel door dat de hockeyheren anders waren dan zijn gewone vrienden.
Tijdens de wedstrijd merkte Mitch dat hockey echt niets voor hem was. Zijn teamgenoten waren erg bekakt en gunden hem geen bal. De jonge Cartwright stond op de helft van de tegenstander en besloot hen te helpen. Hij kreeg de bal van de tegenstander en schoot de bal in het eigen doel. Het was ineens doodstil in het stadion.
Mitch keek verbaasd om zich heen en vroeg onnozel:“Heb ik iets misdaan?”
“Ja en nee. Ja staat voor je schiet in eigen doel en nee betekent dat nog nooit iemand vanaf de andere helft in het andere doel heeft geschoten”, zei James.
“Dan ben ik tenminste de eerste”, merkte Mitch droog op.
De wedstrijd ging weer verder en opnieuw haalde Mitch zijn stunt uit.
“Cartwright, jij gaat voor 2 minuten op de bank zitten”, zei scheidsrechter Harry Wilson.
“Wat heb ik dan gedaan?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Scheids, dat is onzin”, zei James en Mitch mocht in het veld blijven.
Tien minuten later sloeg Trevor Franklin de bal naar Mitch en opnieuw ging de bal het verkeerde doel in.
“Wat ben jij nou voor een oen? Ik sla de bal naar jou en jij moet voor ons scoren en niet voor de andere ploeg!”, snauwde Trevor.
“Dan had je dat moeten zeggen etterbal”, antwoordde Mitch.
Trevor werd kwaad en ging vechten met Mitch. Al snel werden de jongens uit elkaar gehaald en Mitch moest nu wel het veld verlaten. Niet dat hij het erg vond.
“Wat een sport zeg. Echt iets voor balletjes zoals jullie”, zei hij tegen James.
“Jij mag hier nooit meer komen”, zei James woest.
“Ach, wat kan mij dat toch schelen. Ga toch met je lego spelen. Dan kunnen zij ook meespelen”, reageerde Mitch fel.
James wilde hem slaan maar zag toen Adam en Hoss staan die Mitch in bescherming namen. James ging snel terug naar het veld.
“Opa vond het verstandiger als wij er ook bij waren”, zei Adam alleen maar.
Mitch wist genoeg.
“Ik ga me omkleden en dan gaan we zeker ergens wat drinken?”, vroeg de jongen.
“Ik ga met jou mee en je oom Hoss gaat je andere oom zoeken”, antwoordde Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
In de kleedkamer zei Mitch:“Papa, deze sport is echt niets voor ons Cartwrights. Dus dan weet je dat alvast voor als Benji en/of Lisa deze sport willen beoefenen.”
“Dat had ik allang in de gaten. Maak je maar geen zorgen want de tweeling zal ook wel gaan honkballen, net als jij”, antwoordde Adam.
De jongen kleedde zich snel om en ging toen mee met zijn vader.
Ze zagen de anderen nergens zodat Adam vroeg:“Kid, ga je mee ergens anders wat drinken?”
Mitch knikte en ze gingen er stiekem vandoor.
Joe vond de stunts van zijn neefje wel leuk maar Sheila zeker niet.
Op de tribune vroeg ze geschokt:“Wat misdraagt jouw neefje zich. Zijn jullie Cartwrights allemaal zo?”
“Meestal niet maar Mitch kreeg nauwelijks een kans om zich te bewijzen”, zei Joe nog wat nalachend.
“Bekijk het maar met onze relatie!”, snauwde Sheila.
Ze stond op en ging weg maar dat deed Joe ook.
Al snel botste Hoss tegen Joe op en de oudste zei:“Adam zei me jou te gaan zoeken. Maar ik vrees dat hij en die kleine er al vandoor zijn zonder ons.”
“Dat dacht ik ook al. Ik geef mijn neefje een kans om een andere sport te spelen en zijn vader komt langs en neemt hem mee! Wat hebben wij toch een fijne broer. En straks als de tweeling groter is spannen zij ook tegen ons samen”, gromde Joe.
“Zeker weten en anders helpt pa wel mee”, zei Hoss verontwaardigd.
Ze verlieten het stadion en gingen naar de Silver Dollar Saloon om hun verdriet te verdrinken.
Die avond vroeg Ben aan zijn oudste kleinzoon:“Wel Mitch, hoe was de wedstrijd?”
“Welke wedstrijd? Ik maakte 3 goals maar wel voor de tegenstander. En vanaf hun helft van het veld. Ik mag trouwens niet meer in het hockeystadion komen”, antwoordde Mitch.
Iedereen lachte.
“Ik weet zeker dat jij er niets te zoeken hebt”, reageerde de rancher.
Mitch knikte en zei:“Ik houd het wel bij honkbal en ijshockey. Daar spelen tenminste normale leeftijdgenoten.”
Daar was zijn familie het roerend mee eens.