Brian Tanner van 11 kwam enthousiast thuis uit school. Bijna bij zijn huis botste hij op tegen zijn tante Polly Davies die hem stopte. Ongemerkt veegde Polly haar bebloede handen af op de jas van haar neefje.
“Dag tante Polly”, zei Brian vlug waarna hij naar huis rende.
Polly liep snel door.
Toen Brian thuiskwam zag hij dat de voordeur openstond. De jongen ging voorzichtig naar binnen en vond in de woonkamer de stoffelijk overschotten van zijn ouders. Brian belde direct zijn oom David die meteen kwam. Hij belde de politie.
“Wie vond de lijken?”, vroeg rechercheur Ed Green.
“Deze jongeman. Hij heet Brian Tanner en is mijn neefje. Ik ben David Tanner”, zei David.
“Brian, ik ben rechercheur Briscoe en dat is mijn partner Green. Jij vond de lijken van je ouders?”, vroeg rechercheur Lennie Briscoe.
“Ja. Ik kwam enthousiast uit school en wilde mijn ouders vertellen dat ik in het schoolhonkbalteam gekozen ben. Maar vlakbij huis stopte tante Polly me en pakte ze me vast. Waarom weet ik niet. Maar ik liep snel door. De voordeur stond open wat normaal nooit het geval is. In de woonkamer vond ik papa en mama. Toen belde ik oom David”, vertelde Brian.
“Wie is tante Polly?”, vroeg Ed.
“Een zus van mama. Het is een naar en deftig mens”, zei Brian.
“Hoe bedoel je: een naar en deftig mens?”, vroeg Ed verbaasd.
Brian legde uit:“Ze praat bekakt en kijkt op ons neer. Papa is computerontwikkelaar en mama gezinsmanager. En tante Polly is kapster van rijke lui. Mijn ouders kunnen niet met haar opschieten.”
“Polly is gewoon jaloers op haar zus vanwege Brian. Mijn broer Kevin en schoonzus Vera kregen hem pas toen ze 10 jaar getrouwd waren. Polly wilde met alle geweld bij de bevalling van Vera zijn maar dat werd geweigerd. Vooral ook omdat Polly het kind opeiste als het hare. Kevin en Vera hebben geregeld dat ik na hun overlijden voor Brian zou gaan zorgen. En dat zal ik doen ook”, maakte David duidelijk.
Lennie zag de bloedvlekken op de jas van Brian en vroeg:“Brian, hoe kom je aan die bloedvlekken op je jas?”
De jongen deed zijn jas uit en bekeek de vlekken.
“Dat moet tante Polly gedaan hebben”, zei Brian.
“Mogen wij je jas meenemen voor onderzoek? Dan krijg je van ons een nieuwe”, zei Ed.
“Goed. Zorg er wel voor dat het er eentje is van de Yankees”, zei Brian.
“Ben jij voor de Yankees?”, vroeg Lennie.
Brian knikte.
“Dan heb je geen verstand van honkbal. De Mets zijn beter”, was de reactie van Lennie.
Brian vertoonde een flauw glimlachje en zei:“De Yankees zijn toch beter.”
Ed gaf David zijn visitekaartje en zei:“Als u nog meer weet, dit is mijn nummer.”
“Brian, weet je waar tante Polly woont?”, vroeg Lennie.
De jongen noemde het adres. David gaf zijn adres en telefoonnummer aan de politie.
Op het bureau hoorde inspecteur Anita van Buren van Ed en Lennie wat er gebeurd was.
“Kevin en Vera Tanner zijn doodgestoken. Hun zoon Brian van 11 vond hen. De jongen is nu bij zijn oom. Er zijn bloedvlekken gevonden op de jas van de jongen. We mochten de jas meenemen nadat we hem een nieuw jack van de Yankees hadden beloofd. Vlak voordat Brian zijn ouders vond stopte tante Polly hem. Het kan zijn dat het bloed van haar afkomstig is”, vertelde Ed.
“Ga tante Polly maar eens ondervragen”, zei Anita.
De rechercheurs vertrokken weer.
Patholoog-anatoom Liz Rogers vertelde de rechercheurs:“Ze zijn allebei om het leven gebracht met een scherp voorwerp. We hebben tevens het jack van Brian onderzocht. Er zijn zwarte haren gevonden en recente bloedsporen.”
“Brian heeft zwart haar. Maar er zaten geen bloedsporen aan zijn handen”, zei Lennie.
“De handafdrukken zijn van een volwassene en niet van een kind. En aan de vorm en grootte is op te maken dat de handen van een vrouw zijn”, zei Liz.
“Dat komt wel erg overeen met tante Polly. Tijd dat we bij haar kapsalon even langs gaan”, zei Ed.
Polly Davies was druk bezig in haar dure kapsalon toen Ed en Lennie binnenkwamen.
“Goedendag heren. Wat kan ik voor u doen?”, vroeg ze uiterst poeslief.
Ze lieten hun legitimatie zien en Ed vroeg:“Kent u Kevin en Vera Tanner?”
“Vera is mijn zusje en Kevin haar echtgenoot, mijn zwager dus. Hoezo?”, vroeg Polly verbaasd.
“Waar was u vanmiddag om half 3?”, vroeg Lennie.
“Ik ben de hele dag al hier. Wat is er met Kevin en Vera aan de hand?”, vroeg Polly ongeduldig.
“Ze zijn vermoord. Hun zoon vond ze bij thuiskomst uit school. Wanneer zag u Mr en Mrs Tanner voor het laatst?”, vroeg Ed.
“Even denken. Dat was gisteravond toen ik bij ze dineerde. Brian was er niet bij”, antwoordde Polly.
“Bedankt voor de informatie. Fijne dag nog verder”, zei Lennie.
Ze verlieten de kapsalon.
“Dat mens is inderdaad erg naar en deftig zoals Brian al zei”, zei Lennie.
Toen ging de GSM van Ed.
Nadat hij opgehangen had zei de rechercheur:“Dat was de technisch recherche. Ze hebben het moordwapen gevonden. Drie keer raden wat het was.”
“Een kappersschaar en het is van Polly Davies. Ik zag in de kapsalon dat er een schaar ontbrak”, antwoordde Lennie.
Ze haalden het moordwapen op en lieten het onderzoeken.
Onderzoeker Julian Beck zei:“De kappersschaar is inderdaad het moordwapen. De slachtoffers zijn zo bewerkt dat de dader zelf ook gewond raakte. Bovendien is de dader rechtshandig.”
“Dat is 90% van heel New York”, merkte Lennie op.
“Niet helemaal want deze dader ging onzorgvuldig te werk. Ze liet duidelijk sporen achter”, reageerde Julian.
“Ze? Dus de dader is een vrouw?”, vroeg Ed met gefronste wenkbrauwen.
“Inderdaad. De dader is een vrouw en de vingerafdrukken zijn van Miss Davies”, bevestigde Julian.
In het kantoor van Anita was ook assistent-aanklager Serena Southerlyn aanwezig. Lennie en Ed vertelden wat ze allemaal te weten waren gekomen.
“Als alle bewijs in de richting van Miss Davies oftewel tante Polly wijst, arresteer haar dan maar. Al is het alleen maar om Brian te beschermen”, zei Serena.
Het was erg druk in de kapsalon toen Ed en Lennie met een arrestatiebevel voor Polly binnenkwamen.
“Miss Davies, we hebben bericht gekregen dat er een nieuwe baan voor u is op Rikers. U bent gearresteerd wegens moord op Kevin en Vera Tanner. U heeft het recht om te zwijgen. U heeft recht op een advocaat. Als u die niet kunt betalen krijgt u er eentje toegewezen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden”, zei Lennie.
“Ik kan onmogelijk nu weg. Ziet u niet hoe druk het is?”, vroeg Polly vinnig.
“Ik denk dat de dames wel even kunnen wachten totdat u terug bent”, zei Lennie.
“En wanneer is dat?”, vroeg Polly hoopvol.
“McCoy zei over 100 jaar”, antwoordde Ed.
Hij deed Polly de handboeien om en voerde haar af.
“Sorry dames, u zal een andere kapster moeten zoeken”, zei Lennie luchtig.
Polly werd voorgeleid en pleitte onschuldig.
“Borgtocht is $ 500.000 en paspoort inleveren. Volgende zaak”, zei de rechter van de voorleiding.
Aanklager Jack McCoy zat het dossier van het echtpaar Tanner te lezen toen David en Brian binnenkwamen.
“Heeft tante Polly al bekend dat ze mijn ouders heeft vermoord?”, vroeg Brian.
“Nog niet maar alle bewijzen dat ze het gedaan heeft zijn er. We willen jou oproepen als getuige en daarom zullen we je goed voorbereiden. Welke vragen er gesteld worden enzovoorts”, antwoordde Jack.
Hij keek even in het rapport en vroeg toen:“Miss Davies zei dat ze op de avond voor de moord bij je ouders at. Maar dat jij er niet bij was. Is dat zo?”
“Ze liegt. Die avond waren we in het Yankee Stadium. Ze speelden tegen de Boston Red Sox. Hier is het bewijs”, zei Brian.
Hij gaf de ingevulde scorekaart van de wedstrijd en het toegangskaartje van zijn moeder.
“Papa en ik hebben een seizoenskaart maar mama moest een los kaartje kopen”, legde de jongen uit.
“Hoe laat waren jullie in het stadion?”, vroeg Jack.
Brian dacht even na en antwoordde toen:“Van 17 uur tot 11 uur ’s avonds. We hebben daar gegeten. Tante Polly interesseert zich niet voor honkbal.”
Toen David en Brian weg waren gegaan kwam Polly Davies met haar advocaat Tina Fleming binnen.
“Jack, waarom is deze dame gearresteerd terwijl haar neefje zijn ouders heeft vermoord?”, vroeg Tina fel.
“Ze is gearresteerd omdat ze haar zus en zwager heeft vermoord. Op het tijdstip van de moorden was Brian op school. We hebben het bij de school nagetrokken”, antwoordde Jack.
“Brian is een onmogelijk kind. Hij wil altijd zijn zin hebben en mijn zus kon hem niet aan. Kevin was een waardeloze vader en ik kan veel beter voor hem zorgen”, snauwde Polly.
“Ik heb 25 jaar tot levenslang in de aanbieding. Geldig totdat je mijn kantoor verlaat”, zei Jack.
“We nemen het risico met de rechtszaal”, zei Tina.
Ze stond op met haar cliënt en verliet met haar het kantoor.
“Gezellige tante zeg. Briscoe zei dat Brian juist een fijne knul is met geen verstand van honkbal. En alleen omdat Brian een supporter van de New York Yankees is”, zei Serena.
“De indruk dat Brian een fijne knul is had ik ook al gekregen”, reageerde Jack.
“Ik duik in het verleden van Polly en Vera”, zei Serena.
Ze ging ook weg.
Tijdens de rechtszaak moest Brian getuigen. Jack en Serena hadden de jongen goed voorbereid en dat kwam goed van pas.
“Brian, hoe was de relatie tussen je ouders en Miss Davies?”, vroeg Tina.
“Zeer slecht. Tante Polly, miss Davies, kwam bijna nooit langs en als ze kwam zorgde ze er voor dat er ruzie kwam tussen haar en mijn ouders”, antwoordde Brian.
“Is tante Polly een leuke tante voor jou?”, was de volgende vraag.
“Nee, ze wilde altijd voor me zorgen maar mijn ouders voorkwamen dat. Ik ben dan wel enig kind maar niet verwend zoals zij dat wel is”, zei Brian.
“Geen vragen meer”, zei Tina.
Toen stond Jack op om Brian te ondervragen.
“Brian, hadden je ouders wel eens ruzie over jou met elkaar?”, vroeg de aanklager.
“Nee”, zei de jongen.
“Geen vragen meer”, zei Jack en hij ging weer zitten.
Intussen ontdekte Serena dat Polly stinkend jaloers was op haar zus.
Ze zei tegen Jack en hun baas Arthur Branch:“Het blijkt dat Polly al sedert haar kindertijd jaloers is op haar zus. Ze werden gelijk behandeld door hun ouders maar Polly kon nooit een geschikte man vinden om een gezin mee te stichten en Vera wel. De komst van Brian maakte het helemaal dramatisch.”
“Heeft Miss Davies dan zelf geen kinderen dat ze de voogdij over de Tanner jongen wil?”, vroeg Arthur.
Serena keek het even na en antwoordde toen:“Ze heeft zelf 5 kinderen bij 5 verschillende mannen. De kinderen wonen bij hun vader omdat Polly er zelf voor weigert te zorgen. En dan zegt ze nog dat zij beter voor Brian kan zorgen dan Kevin en Vera deden.”
Arthur vroeg:“Wie heeft nu zijn voogdij?”
“Zijn oom David Tanner. Dat was bij de geboorte van Brian al geregeld”, antwoordde Jack.
“Dan blijft dat zo”, zei Arthur.
Ook Polly moest in de getuigenbank plaatsnemen.
“Hoe was de relatie tussen jou en Vera?”, vroeg Jack.
“Zeer slecht. Vera pronkte steeds met dat snertjoch. En alleen om mij in te wrijven dat mijn kinderen niet bij mij wonen. Vera zei wel dat ze gezinsmanager was. Ammehoela! Die meid was gewoon huisvrouw. Maar ik heb wel een status van een werkende vrouw met een eigen kapsalon”, antwoordde Polly.
Jack vroeg verbaasd:“Wat is er mis mee om gezinsmanager oftewel huisvrouw te zijn?”
“Vera was gewoon ouderwets. Zij zorgde voor het huishouden en Kevin verdiende het geld”, zei Polly.
Ze stopte even en ging toen verder:“Vera meende dat zij beter was dan ik. Het ging mij zo de keel uithangen dat ik er wel iets aan moest doen. Met mijn beste en scherpste kappersschaar ging ik naar hun huis en daar naar binnen. Ik stak Kevin en Vera gewoon neer. Na mijn goede daad kwam ik Brian tegen en veegde ik mijn bebloede hand aan zijn jas af.”
Het was meteen doodstil in de rechtszaal. Zelfs Jack wist even niets te zeggen.
Uiteindelijk vroeg rechter Peter Jackson:“Zijn er nog vragen Mr McCoy?”
“Geen vragen meer”, zei Jack waarna hij ging zitten.
Tina ging staan en zei:“Geen vragen.”
“Miss Davies, u mag weer gaan zitten”, zei de rechter.
Polly ging zeer beledigd op haar plek zitten en snauwde tegen haar advocaat:“Je bent ontslagen trut!”
Na beraadslagen kwam de jury de rechtszaal weer in.
“Heeft de jury een besluit genomen?”, vroeg de rechter.
“Jazeker, edelachtbare”, zei de voorzitter van de jury.
“Voor de moord op Kevin Tanner, is miss Davies schuldig of onschuldig?”, vroeg de rechter.
Het antwoord luidde:“Schuldig.”
“Voor de moord op Vera Tanner, is miss Davies schuldig of onschuldig?”, vroeg de rechter.
Opnieuw was het antwoord:“Schuldig.”
De rechter zei:“De jury wordt bedankt voor haar diensten. Miss Davies hoort over 2 weken het vonnis. Deze zaak is gesloten.”
Kort na de rechtszaak moest Brian bij de recherche komen.
“Brian, we hadden je een nieuw jack van de Yankees beloofd. Hier heb je hem”, zei Ed.
Brian pakte het jack aan en zei glimlachend:“Bedankt rechercheurs.”
Lennie en Ed namen Brian nog even apart zodat Anita en David konden praten.
“Brian heeft het nog erg moeilijk en mist zijn ouders heel erg. Maar er wordt goed voor hem gezorgd door mij. We zullen het wel redden”, zei David.
“Als het moet kun je ook contact opnemen met hulpinstanties. Maar ik denk dat het bij jullie niet nodig zal zijn”, zei Anita.
“Door deze geschiedenis wil Brian advocaat worden en ik zal alles doen om hem dat te laten worden”, zei David.
“Dan zal hij een goede worden”, zei Anita.
Ze keken samen naar Brian die in een flinke discussie was gewikkeld met Lennie over hun honkbalclubs.