Het was augustus 1880. Adam Cartwright en Dan Walker hadden de Cartwright tweeling (Mitch en Pam) en hun gezinnen verhuisd naar hun eigen woning welke vlakbij het grote ranchhuis op de Ponderosa lag. Mitch had samen met Polly 3 kinderen (de tweeling Jake en Emma en hun zoon Benji van 2 maanden oud). Pam zorgde samen met haar echtgenoot Matthew (die door zijn familieleden Matt werd genoemd) voor een 2 maanden oude tweeling Mary en Iris.
Niet lang na hun intrek op de Kleine Ponderosa (zoals zij dat noemden) kwam een nicht van Matthew, Irene Walker, langs. Matthew had haar nooit gemogen en zijn ouders (Dan en Laura Walker) ook niet. Irene kwam onverwacht langs en deelde meteen de lakens uit.
“Ik kom op bezoek en er is niet eens koffie gezet. Zou jij dat niet eens gaan doen?”, vroeg Irene aan Polly.
“Ik ben Polly Cartwright en woon hier met mijn gezin en dat van mijn zwager en schoonzus. Zou jij jezelf niet even voorstellen voordat je bevelen gaat geven?”, vroeg Polly op haar beurt.
“Ik ben Irene Walker, een nichtje van Matthew”, antwoordde Irene.
“Matt is mijn zwager maar hij heeft ons nooit iets over jou verteld”, zei Polly wantrouwig.
“`Hij voelt zich natuurlijk te goed om iets over mij te vertellen”, smaalde Irene.
“Zijn ouders hebben ons ook nooit iets over jou verteld”, zei Polly.
“Waar blijft die koffie? Zwart met 4 schepjes suiker graag”, zei Irene ongeduldig.
“Rustig maar madam!”, zei Polly fel.
Ze ging naar de keuken en maakte koffie. In het kopje van haar gaste deed Polly expres geen suiker maar zout en veel ook. ‘Dat zal je leren om onbeleefd te zijn’, dacht Polly. Ze leerde elke dag bij hoe de Cartwrights waren en hoe ze met lastige personen afrekenden.
In de woonkamer veranderde Irene alles wat ze kon verplaatsen. Althans dat probeerde ze maar Jake en de labrador Skip kwamen binnen.
“Wat doet die hond hier binnen?”, snauwde Irene.
“Skip woont hier ook. Wie bent u?”, vroeg Jake.
“Ik ben Miss Walker voor jou, snotneus”, antwoordde Irene.
De jongen reageerde meteen met:“Ik ben geen snotneus maar Jake Cartwright!”
“Cartwright? En ik had gehoord dat hier de familie Walker woont. Hoe zit dat?”, vroeg Irene geïrriteerd.
“Ik ben getrouwd met Mitch Cartwright en zijn tweelingzus Pam trouwde gelijk met ons met zijn beste vriend Matt Walker. Sinds 1 augustus wonen we hier met de kinderen”, legde Polly uit die de vraag had gehoord.
Ze gaf de ‘lekkere’ koffie aan Irene en gaf Jake een knipoog. Jake en Skip gingen weer naar buiten. Irene en Polly gingen in de woonkamer zitten.
“Dus jij en Mitch hebben alleen maar Jake?”, vroeg Irene nieuwsgierig.
“Nee, Jake heeft ook nog een tweelingzus Emma en ze hebben nog een broertje Benji. Pam en Matt hebben 2 dochters”, antwoordde Polly.
“Ik wilde ook en dochtertje maar mijn vriend niet”, zei Irene achteloos.
Ze nam een slok koffie en spuugde het meteen weer uit.
“Wat een smerige koffie zeg”, zei Irene giftig.
Polly dronk haar kop leeg en merkte op:“Goh, wat raar. Mijn koffie smaakt wel lekker.”
Om de vrede te bewaren zei Irene:“Laat me nu de kleintjes zien.”
Nu vertrouwde Polly het niet meer en ze was dan ook blij toen Mitch op dat moment thuiskwam. Hij kuste zijn vrouw liefdevol en zag toen dat ze bezoek hadden.
“Oh Mitch, dit is Irene Walker, een nichtje van Matt. Ze is even op bezoek”, legde Polly uit.
De jonge Cartwright vertrouwde de bezoekster ook niet.
“Ik wist niet eens dat Matt een nicht had”, zei Mitch.
Irene was het beu dat ze de baby’s niet mocht zien en besloot actie te ondernemen. Ze pakte een pistool uit haar tas en richtte die op Mitch en Polly.
“Daar blijven staan!”, snauwde Irene.
Mitch deed zijn koppel af en gaf hem aan zijn dochter Emma die net binnenkwam.
“Ga opa halen! Nu!”, fluisterde hij het meisje toe.
Emma pakte de koppel en rende weg om haar opa te halen. Dat was Adam Cartwright, de vader van Mitch.
“Jullie gaan netjes zitten terwijl ik naar boven ga”, zei Irene.
Ze nam een mand mee nadat ze Mitch en Polly bewusteloos had geslagen.
Pam was boven bezig toen Irene naar boven kwam. Ook zij vertrouwde Irene niet.
“Waar is de babykamer?”, vroeg de bezoekster opeens super vriendelijk.
Pam ging haar voor en hoopte dat er hulp onderweg was. Irene zag de tweeling van haar neef en werd stinkend jaloers. Ze liet echter niets merken tegenover Pam.
“Wat zijn ze schattig”, zei Irene poeslief.
“Dat zijn ze ook. Dat geldt ook voor ons neefje”, antwoordde Pam.
Haar neefje Benji lag in een ledikant naast zijn nichtjes maar Irene had geen oog voor hem. Ze keek alleen maar naar de meisjes. Pam vertrouwde haar niet en bleef om die reden in de kinderkamer.
Intussen rende Emma naar het huis waar haar opa en oma (Adam en Sally Cartwright) woonden. Jake rende met haar mee, gevolgd door Skip. Ze hadden het geluk dat Adam toevallig langs reed en zijn paard Sport stopte.
“Opa, een vrouw is thuis en papa stuurde me weg met dit”, zei Emma terwijl ze de koppel liet zien.
Ze gaf hem aan Adam. Hij zag de koppel en herkende het teken.
“Jullie gaan naar oma en blijven daar totdat wij terug zijn”, zei Adam.
Dat deden de tweeling en Skip terwijl Adam naar het grote ranchhuis ging.
De aanwezigheid van Pam begon Irene op de zenuwen te werken. Irene besloot haar te dwingen naar de slaapkamer te gaan. De vrouwen begonnen te vechten maar Irene sloeg Pam bewusteloos. Ze deed de slaapkamer deur dicht en ging terug naar de kinderkamer. Zonder dat iemand het zag pakte Irene Iris uit haar ledikant. Iris werd in een mand gelegd en meegenomen. Hierna pakte ze haar tas en verliet de jonge vrouw de Kleine Ponderosa. Iris sliep nog maar doordat Irene hard reed werd de baby wakker. Ze begon meteen te huilen en flink ook.
Langzaam kwamen de Cartwright tweeling en Polly weer bij kennis.
“Mitch, die meid is weg en haar tas ook”, zei Polly verschrikt.
Haar echtgenoot stond onmiddellijk op en rende zo snel hij kon naar de slaapverdieping. Pam kwam voorzichtig uit de slaapkamer. De 2 renden naar de kinderkamer en ontdekten dat Iris weg was. Pam begon te snikken en Mitch vloekte hardop. Polly kwam naar boven en zag ook dat Iris weg was.
Mitch nam zijn zus in zijn armen en zei:“Pam, ik beloof je dat Iris weer thuis komt.”
Hij bracht haar naar bed en zei tegen Polly:“Zorg jij voor Pam en de kleintjes? Ik haal Matt en we gaan Iris zoeken. Ik laat je ouders komen.”
“Ga maar. Des te eerder is ons gezin weer helemaal compleet”, zei Polly.
Mitch kuste haar en ging weg. In de stal zadelde hij zijn paard Caramel. Bij hen was de oude herdershond Cody.
Voordat Mitch wegging zei hij tegen de hond:“Zorg voor Benji en de meisjes. Sterkte jongen.”
De hond blafte alsof hij zei:“Dat doe ik.”
Mitch steeg op en ging zijn zwager Matthew Walker halen. Hij vond hem bij de kudde.
“Matt, je moet meekomen want Iris is meegenomen door je nicht Irene Walker”, zei Mitch met de deur in huis vallend.
“Iris is meegenomen door Irene? Die meid is compleet gestoord”, zei Matthew van streek.
“Ze sloeg ons en Pam bewusteloos en nam haar mee. Jake en Emma zijn naar mijn ouders. Polly zorgt voor Pam en de kleintjes. Bovendien blijven de honden bij hen”, antwoordde Mitch die opvallend kalm was.
“Laten we onze pa en ooms maar meenemen”, stelde Matthew voor.
Ze keerden hun paarden en reden naar het grote ranchhuis waar de volwassen Cartwrights al op de hoogte waren van de verdwijning van Iris Walker.
Adam en zijn jongere broers Hoss en Joe en Dan Walker (de vader van Matthew) waren er. De moeder van Matthew (Laura) ging naar de Kleine Ponderosa.
“Candy, kun jij mijn schoonouders willen halen en breng ze naar ons huis”, zei Mitch tegen voorman Candy Canaday.
De voorman knikte en vertrok naar Virginia City.
Ben Cartwright, de eigenaar van de ranch, zei tegen zijn kleinzoons:“Ik kan helaas niet mee vanwege mijn gebroken pols.”
Mitch knikte en zei:“Dan kunt u verder met uw hobby: de administratie.”
Zijn zwager maakte het nog erger door te zeggen:“Het is maar goed dat uw linkerpols gebroken is want u bent toch rechts.”
Ondanks de ernst lachte iedereen. Maar het volgende moment vertrokken de mannen.
“Als ik die meid in handen krijg en ze heeft Iris wat aangedaan vermoord ik haar”, gromde Matthew uit de grond van zijn hart.
“En anders doen je ouders het wel”, zei Mitch.
Zijn zwager knikte.
Ze hielden rust op een open plek op de prairie.
Adam vroeg:“Dan, weet jij waar Irene woont?”
De mijnweker dacht even na en antwoordde toen:“In Townville. Mijn broer Sean is daar sheriff. De kans is groot dat ze daar is.”
Mitch, Matthew en Joe hoorden dat. Ze sprongen op hun paarden en reden snel weg. De anderen volgden hen op de hielen.
Ondertussen was Cody bij Pam en hij likte haar zodat ze wel wakker moest worden.
“Hallo Cody. Mitch zei zeker dat jij voor mij moest zorgen?”, vroeg Pam.
De herder blafte. Hij ging voor het bed liggen voor gezelschap en bescherming. Beiden vielen weer in slaap.
Laura vroeg aan Polly:“Hoe is het met Pam?”
“Nog wat van streek maar Cody is bij haar. Hij voelt feilloos aan als Pam en Mitch wat mankeren”, antwoordde Polly.
Laura ging naar boven en keek bij Mary en Benji die sliepen.
Wat later kwamen Jack en Cathy Miller (de ouders van Polly) aan bij het huis van hun dochter en schoonzoon. Ze hadden van Candy gehoord wat er gebeurd was en waren er nu voor het jonge gezin.
Irene stopte de wagen voor haar ouderlijk huis.
“We zijn thuis”, zei ze tegen de baby die sliep.
Ze stapte uit en pakte de mand en haar tas. Hierna liep Irene vol trots naar het huis. Zonder te kloppen ging de jonge vrouw naar binnen en zag ze haar moeder Pauline.
“Ben je er weer eens?”, vroeg Pauline.
“Ja moeder. Ik ben er weer maar nu voorgoed en met uw kleindochter Conny. Het was een grote fout om met Miles mee te gaan. Toen ik ging bevallen, nu 1 maand geleden, liet hij me in de steek. Ik moest de baby helemaal alleen krijgen”, antwoordde Irene.
Ze zette de mand neer en pakte de baby.
“Moeder, ontmoet uw kleindochter Conny. Conny, dit is je oma”, zei Irene.
Paulien pakte de baby en zei:“Het is een lieverd maar ze lijkt helemaal niet op jou. Wel op je neef Matt.”
“Ze is wel mijn baby! En ze heeft rust nodig en ik ook”, zei Irene bits.
Ze nam Iris over en legde haar in de mand terug. De mand werd in de woonkamer gezet. Irene ging naar haar kamer.
Wat Irene nog niet wist was dat haar vader Sean Walker sheriff was in Townville waar ze nu was.
“Bent u Mr Sean Walker, de vader van Irene Walker?”, vroeg een bezoeker in het kantoor van de sheriff.
“Ja, dat ben ik. Wat kan ik voor u doen?”, vroeg Sean.
“Ik ben Miles Johnson, de ex van Irene. Het spijt me dat ik haar heb meegenomen maar ze dwong me. Irene wilde een kind hebben en toen ik weigerde verliet ze me om naar Virginia City te gaan”, zei de bezoeker.
“Mijn broer en schoonzus wonen vlakbij Virginia City met hun zoon en schoondochter en hun tweeling. Je denkt toch niet dat Irene de tweeling zal ontvoeren?”, vroeg Sean.
Miles knikte echter van ja. Sean wist genoeg.
De Cartwrights en Walkers arriveerden bij Sean en Pauline thuis. Matthew deed niet eens moeite om zijn paard vast te binden maar gleed uit het zadel en ging naar binnen.
“Tante Pauline, is Irene hier gekomen met een baby van 2 maanden oud?”, vroeg de jonge Walker.
“Ja. Ze zegt dat het haar kind is maar ik zag meteen dat de baby erg veel op jou lijkt”, antwoordde Pauline.
“Ze is mijn 2e dochter want Pam en ik kregen op 9 juni een tweeling. Mary is haar tweelingzusje”, zei Matthew.
De anderen kwamen binnen en maakten kennis met elkaar. Adam, Dan en Matthew gingen naar boven waar Irene was.
Matthew opende de kamerdeur en vroeg:“Irene, waar is Iris?”
“Matthew, wat leuk om je te zien. Wie is Iris?”, vroeg Irene giechelend als een bakvis.
“Je weet best wie Iris is. Mijn dochter”, zei Matthew fel.
Irene besefte dat haar spelletje voorbij was en liep naar het raam. Ze opende het raam en sprong naar buiten. Haar gil ging door merg en been.
In de woonkamer ontdekten Hoss, Joe en Mitch Iris slapend. Pauline was bij hen.
“Oom Joe, vertel Matt dat Iris hier is”, zei Mitch.
Joe rende naar boven en zei tegen zijn aangetrouwde neefje:“Matt, Iris is beneden.”
Matthew vloog naar beneden waar Mitch Iris in zijn armen had.
“Kijk Iris, daar is papa”, zei Mitch tegen zijn nichtje.
Matthew nam Iris over en kuste haar van geluk.
“Matt, ze mankeert niets”, zei Pauline.
“Gelukkig. Anders had ik Irene wat aangedaan”, antwoordde Matthew.
“Wat was die gil?”, vroeg Hoss toen.
“Irene die uit het raam sprong”, antwoordde Matthew droog.
Mitch en Matthew bleven bij Iris terwijl de anderen gingen kijken hoe het met Irene was. Ze was weliswaar uit het raam gesprongen maar ze was blijven steken aan wat uitstekende spijkers aan het dak van de veranda. Tot grote ergernis van Irene begon iedereen luid te lachen. Sean hoorde van zijn broer wat er gebeurd was.
“Haal me hier van af!”, snauwde ze.
Sean kwam erbij en haalde zijn dochter ervan af.
“Irene Walker, ik arresteer je wegens geweldpleging en ontvoering van een baby”, zei hij.
Irene ging vrijwillig mee terwijl de anderen naar binnen gingen.
“Matt, van haar zullen we voorlopig geen last meer hebben. Zullen we naar huis gaan?”, vroeg Dan.
Zijn zoon knikte.
Pauline vroeg:“Ik heb al zoveel gehoord over jullie kleintjes dat ik ze wil zien. Vinden jullie het erg als ik meega?”
“Helemaal niet. Dan kunt u meteen kennismaken met de rest van de familie van Iris. Dat zal u best leuk vinden”, antwoordde Matthew.
Hij zei dat op een toon van:‘Je weet niet wat je te wachten staat.’
“Ik zal het wel even tegen je oom zeggen”, zei Pauline.
Ze ging naar het kantoor van de sheriff.
Sean ondervroeg zijn dochter over wat ze gedaan had.
“Matthew heeft 2 dochters dus dan kan hij er makkelijk 1 missen. Bovendien zijn hij en zijn vrouw nog jong genoeg om meer kinderen te kunnen krijgen. Ik ben al bijna 26”, antwoordde Irene.
“Jij bent ook nog jong genoeg dus dat is geen reden voor de ontvoering. Je moeder was 32 toen jij geboren werd”, zei Sean.
Irene zei niets meer en werd opgesloten. Toen kwam Pauline binnen en vertelde Sean over haar komende logeerpartij. Irene hoorde dat en werd groen van jaloersheid. Maar ze kon geen actie ondernemen tot haar ergernis.
Op de ranch ving Sally liefdevol haar kleinkinderen op. Zoals gewoonlijk gingen Jake en Emma met hun 2 jaar oudere tante Rose spelen. Skip speelde gewoon mee met hun spelletjes. Sally begreep dat er bij de tweeling thuis iets ernstigs gebeurd was want anders was 1 van hun ouders wel bij hen. Ze vroeg er echter niet naar.
Tegen etenstijd zei Emma:“Opa zei dat we hier moesten blijven.”
“Dan maken we er een logeerpartij van. Jullie lusten vast geen pannenkoeken?”, vroeg Sally plagend.
De kinderen (de tweeling en de zusjes Lisa en Rose) schudden van nee. Sally schreef eerst een briefje voor Polly dat de tweeling bij haar sliep op Adams bevel. Skip bracht het briefje naar zijn huis en ging daarna snel terug naar Sally en de kinderen.
Intussen waren de Cartwrights en Walkers met Iris weer op weg naar huis. Pauline reisde op de wagen mee, samen met haar neefje Matthew die zijn dochter geen moment uit het oog verloor.
“Zijn Mary en Iris de enige kinderen bij je thuis?”vroeg Pauline op een gegeven moment.
“Nee, Pam en ik wonen samen met Mitch en Polly, zijn vrouw. Zij hebben een tweeling van 2 en een zoon Benji. Verder wonen bij ons de honden Cody en Skip en een kat genaamd Lucky”, antwoordde Matthew.
“Een echt huis vol dus”, zei Pauline.
“Maar wel erg gezellig”, zei Matthew.
Polly en Pam waren nog op toen hun echtgenoten met Iris thuiskwamen. Cody sloeg aan waardoor ze wisten dat er bezoek kwam.
Matthew kwam binnen met Iris en vroeg aan zijn vrouw:“Pam, kijk eens wie er weer is?”
Pam begon te huilen van geluk toen ze Iris weer in haar armen had.
“Ze mankeert niets. Dames, mag ik jullie voorstellen aan mijn tante Pauline? Ze had al zoveel gehoord over onze kleintjes dat ze hen wilde zien”, zei Matthew.
Er werd kennisgemaakt en Pauline maakte ook kennis met Cody en Lucky.
De anderen gingen naar hun eigen huis om de thuisblijvers alles te vertellen.
Door deze gebeurtenis hielden de volwassen Cartwrights de kleintjes nog meer in de gaten dan eerst.