De Carson City Diamonds speelden op vrijdag 12 juli 2002 een thuiswedstrijd. De tweede zoon van rancher Ben Cartwright, Hoss, had voor deze wedstrijd 2 kaarten via internet besteld. Omdat hij wist dat zijn neefje Mitch van 9 een trouwe supporter was van De Carson City Diamonds had Hoss besloten de jongen mee uit te nemen.
Op 11 juli zei Hoss tegen zijn neefje:“Mitchy, morgen gaan wij samen iets leuks doen.”
Mitch werd al ongerust en keek zijn oom wantrouwend aan.
“Wat is dat dan voor iets leuks?”, vroeg de jongste Cartwright.
“Wij gaan morgen naar een honkbalwedstrijd in Carson City”, antwoordde Hoss.
“Dat is inderdaad erg leuk. Maar jij gaat alleen als kijker en niet als slaghout?”, wilde Mitch weten.
“Alleen als kijker want wij hebben je oom Joe hier al als knuppel. En hij blijft gezellig thuis om hard te werken”, zei Hoss.
Dat was een geruststelling voor Mitch.
“Ik ga alvast mijn tas pakken en bij Hop Sing de proviand bestellen”, zei de jongen.
Hij ging naar binnen om alles te regelen. Hoss maakte zijn karweitjes af en ook alvast die van de volgende dag.
De Chinese kok Hop Sing was in de keuken met het avondeten bezig. Mitch kwam binnen en ging aan de keukentafel zitten.
“Kleine Mitch Hop Sing gezelschap houden?”, vroeg de kok.
“Ja, maar ik wil je ook iets vragen. Oom Hoss neemt me morgen mee naar een honkbalwedstrijd in Carson City. Kun jij broodjes klaarmaken om mee te nemen? En die voor mij in een aparte zak doen want anders weet ik het wel weer. Oom Hoss eet ze dan allemaal alleen op”, zei Mitch.
“Hop Sing broodjes klaarmaken als kleine Mitch hem met het avondeten helpt”, was het antwoord.
Mitch knikte.
De hele middag hielp Mitch de kok in de keuken. In ruil maakte Hop Sing 2 zakken met broodjes klaar voor de volgende dag.
Hoss en Mitch vertrokken vroeg om op tijd bij het stadion te zijn. Hop Sing had de proviand in een aparte tas gedaan en de broodjes voor Hoss goed platgemaakt. Maar dat wist Hoss uiteraard niet maar Mitch wel. Toch zweeg hij hierover.
Na ruim een uurtje rijden kwamen de Cartwrights bij het stadion van de Carson City Diamonds. Hoss parkeerde zijn BMW en keek zijn neefje aan.
“Mitchy, we zijn er. Nu moet je wel bij me blijven”, zei Hoss.
“Ik beloof het”, zei de jongen.
Ze stapten uit en Mitch had zijn rugzak bij zich. Hoss betaalde de kaarten en Mitch kreeg een scorekaart, programmaboekje en een sleutelhanger met een knuppel eraan. De jongste Cartwright deed de spullen in zijn tas en ging zijn oom voor naar hun vaste plekken. Daar aangekomen zaten er al 2 jongens op hun plek.
“Je gaat maar ergens anders zitten want wij zitten hier al”, zei de eerste tegen Mitch.
“Dan had je maar eerder moeten komen”, zei zijn vriend.
Ze lachten hard maar Hoss keek even streng naar de 2 en ze vlogen het stadion uit.
“Opgeruimd staat netjes”, zei Hoss waarna hij en Mitch op hun vaste plaatsen konden gaan zitten.
Met behulp van zijn oom schreef Mitch de opstelling in zijn scoreboek.
De wedstrijd begon en al direct in de 1e inning kwamen de Carson City Diamonds op voorsprong. Het was overduidelijk dat de uitploeg de Silver City Bankers geen partij was voor de Carson City Diamonds want ze scoorden in elke inning 2 runs tegen 0. Het weer werkte ook goed mee want het was warm. Gelukkig had Hop Sing behalve de broodjes ook een fles drinken meegegeven die aan het einde van de wedstrijd ook leeg was.
Het gebeurde in de 7e inning. Catcher Peter Holmes sloeg een bal in de richting van de Cartwrights. Heel toevallig krabde Hoss net op zijn hoofd en de bal kwam in zijn hoed terecht.
“Oom Hoss, je hebt de bal gevangen”, zei Mitch opgewonden.
Zijn oom keek in zijn hoed en zag tot zijn verbazing de honkbal liggen. Natuurlijk had het hele stadion dit gezien en werd er uitgebreid geklapt voor Hoss. Hierna ging hij staan en maakte hij een diepe buiging wat iedereen aan het lachen maakte. Mitch echter verschool zich achter zijn scoreboek en dacht:‘Ik hoor hier niet bij.’ Na zijn solovertoning ging Hoss weer zitten en werd de bal aan Mitch gegeven.
“Bedankt oom Hoss”, zei Mitch.
“Graag gedaan jongen. Ik wist niet dat een honkbalwedstrijd zo leuk kon zijn”, antwoordde Hoss.
“Dat weten papa en ik al jaren”, was het commentaar van de jongste Cartwright.
Omdat de Diamonds met 14–0 voorstonden werd de wedstrijd maar tot de 1e helft van de 7e inning gespeeld.
Toen het veld leeg was en de meeste bezoekers naar huis waren gegaan vroeg Hoss:“Mitchy, zou jij het erg vinden als we eerst ergens een grote hamburger gaan halen en daarna naar huis gaan?”
“Nee maar je hebt zeker weer trek?”, vroeg de jongen lachend.
“Ja, vooral omdat Hop Sing van die platte broodjes heeft gemaakt”, antwoordde Hoss.
“Vreemd. Die van mij hadden een normaal formaat”, zei Mitch terwijl hij zijn tas inpakte.
Hoss kreeg een vermoeden dat zijn neefje in samenwerking met hun kok met zijn broodjes had gerommeld maar kon het natuurlijk niet bewijzen.
Onderweg stopten de Cartwrights bij Burger King waar Hoss de grootste hamburger bestelde en zijn neefje de grootste milkshake kreeg.
“Straks lust jij je avondeten niet. Ik hoorde mam zeggen dat we worteltjes met kaassaus erover eten”, zei Mitch opeens.
“Wel Mitchy, ook al lust ik het niet. Ik zal het toch opeten”, zei Hoss.
“Anders krijg je geen toetje”, reageerde de jongen plagend.
“Ik zal jou nooit meer meenemen naar een honkbalwedstrijd. Ga je mee naar huis of loop je?”, vroeg Hoss.
Mitch ging meteen mee.
Eenmaal thuis vroeg zijn vader Adam Cartwright aan Mitch:“En hoe was de wedstrijd?”
“Geweldig maar ik wil wel mijn geld terug”, zei Mitch.
“En waarom wil jij dat?”, vroeg Sally, de stiefmoeder van Mitch.
“Omdat ik betaald heb voor een wedstrijd van 9 innings en niet van 6,5. De Diamonds wonnen met 14-0 dus de wedstrijd stopte na de eerste helft van de 7e inning. Maar oom Hoss ving wel een bal met zijn hoed en ik kreeg hem”, vertelde de jongen opgewonden.
Hij liet de bal zien.
“Zorg wel dat de tweeling hem niet in handen krijgt”, zei Adam.
Mitch knikte.
“Mitchy, je moet wel onthouden dat ik de kaarten heb betaald en niet jij! Dus dan zou ik het geld moeten krijgen”, reageerde Hoss.
Niet lang na het avondeten ging een zeer blije Mitch slapen.