Twee broers keken vanaf een heuvel toe hoe Mitch Cartwright de kudde aan het bijeendrijven was.
“Zullen we dat joch lekker doodschieten?”, vroeg de jongste, Nick Walker.
“Ik zou dat maar niet doen als ik jou was”, zei zijn broer Cal.
“Waarom niet? Het is toch maar een veedrijvertje”, zei Nick.
“Dat is de kudde van Cartwright en dat veedrijvertje is zijn kleinzoon. Als je aan een van zijn zoons of kleinkinderen komt, dan kom je automatisch aan Ben Cartwright”, legde Cal uit.
Nick was hevig teleurgesteld maar begreep het wel.
Na een poosje zei Cal:“Ik ga naar huis. Ga je mee? Doe in elk geval geen domme dingen.”
“Doe ik nooit”, zei Nick.
Cal vertrok maar zijn broer bleef.
Bij de kudde klonk de heldere stem van Mitch over het veld heen. Hij was zichtbaar in zijn element. Hij had vakantie van school en bovendien kwam zijn elfde verjaardag elke dag dichterbij. Het was dubbel feest op de ranch want zijn tweelingzus was ook jarig. Ook was er flink veel sneeuw gevallen wat de jongen heerlijk vond. Wat het weer betrof vond Mitch het fijn dat zijn opa de Ponderosa niet had opgebouwd in het zuiden van Texas, New Mexico of Arizona. Dan zou het niet zo gauw gaan sneeuwen maar hier in Nevada toevallig wel. Door de witte en rustgevende omgeving zag Mitch niet dat Nick Walker naar hem toe kwam rijden. Opeens werd de jongen van zijn paard geschoten. Hij viel op de grond en bezeerde zijn linkerknie zeer ernstig. White Star, het paard van Mitch, stond op en rende naar de Ponderosa terug. Mitch bleef gewond op de grond liggen. Hij besefte niet helemaal wat er gebeurd was.
Op de ranch zag Little Joe White Star komen. Hij was behoorlijk verbaasd toen het paard zonder berijder kwam. Hierdoor vermoedde de jonge Cartwright onraad.
“Waar is je baasje?”, vroeg Little Joe maar hij kreeg natuurlijk geen antwoord.
Hij ging naar binnen en zei tegen zijn vader:“White Star is zojuist thuis gekomen zonder Mitch.”
“Dan gaan we hem zoeken. Candy, jij blijft thuis bij Pam voor het geval Mitch eerder hier is dan wij”, zei Ben ongerust.
De voorman knikte. Ben en Little Joe gingen maar zeiden niet erg veel. Onderweg kwamen ze Adam en Hoss tegen. Zij hadden de herder Cody bij zich.
“Adam, je zoon wordt weer eens vermist”, zei Ben alleen maar.
Zijn twee oudste zoons werden ook direct ongerust.
“We nemen ieder een deel van de ranch om hem te zoeken”, zei de rancher.
“Cody, jij gaat met mij mee”, zei Adam tegen zijn hond.
Ieder reed in een andere richting.
Ondertussen werd Mitch behoorlijk lastig gevallen door Nick.
Nick schopte hem erg hard en zei uitdagend:“Kom dan overeind Cartwright!”
“Lazer toch op Walker. Vuile lafaard die je bent”, beet Mitch hem toe.
“Hoe durf jij mij een vuile lafaard te noemen? Je bent zelf een grote lafaard. Altijd je vader of oom in je buurt om je te beschermen maar nu niet. Of die vuile rothond van je. En dan heb ik het nog niet eens over die voorman”, zei Nick kwaad.
Nick was tien jaar ouder en veel sterker dan Mitch. Door de jennerij zag Nick niet dat er versterking voor Mitch was gekomen.
“Blijf met je vuile poten van mijn neefje af!”, hoorde Nick toen achter zich zeggen.
Hij draaide zich om en keek in de ogen van Hoss Cartwright.
“Oh eh hallo Hoss. Ik speelde gewoon wat met dat joch”, zei Nick lachend.
“Smoesjes, Ken je deze?”, vroeg Hoss terwijl hij zijn linkervuist liet zien.
Nick schudde van nee.
“Dat is een broertje van deze”, zei Hoss terwijl hij zijn rechtervuist toonde.
Het moment erop volgend werd de jonge Walker getrakteerd op een behoorlijk pak slaag. Mitch keek toe vanaf de grond en genoot er zichtbaar van. Nick sloeg algauw op de vlucht.
“Zo, die is opgedonderd. Nu ga jij mee naar huis. Iedereen zoekt je zoals gewoonlijk”, zei Hoss opgewekt.
“Ik kan nauwelijks lopen. Mijn knie doet pijn sinds ik van White Star afgeschoten werd”, zei zijn neefje.
Hoss hielp hem overeind. Mitch kon nauwelijks staan en steunde op zijn oom. Ze stegen op en reden naar huis terug.
Ben, Adam, Little Joe en Cody waren al huiswaarts gekeerd en voorbereid op het ergste. Mitch was nu eenmaal het zorgenkindje geworden op de Ponderosa sinds hij er was komen wonen. Toch was de jongen er graag gezien ondanks alle moeilijkheden. Dat kwam mede door zijn gezonde gevoel voor humor.
Hop Sing was intussen al bezig met het voorbereiden van het avondeten.
Het leek wel alsof voornamelijk Hoss en Mitch op de heerlijke geur uit de keuken afkwamen want toen het tweetal het erf opreed was het eten gereed om verorberd te worden. Hoss steeg af nadat hij zijn paard gestopt had.
“Mitchy, zal ik jou maar laten zitten?”, vroeg hij plagend.
“Oom Hoss Cartwright! Help me eraf”, protesteerde de jongen fel.
“Jij hapt toch steeds zo heerlijk”, zei zijn oom lachend.
Mitch stak zijn tong uit naar zijn geliefde oom. Met veel pijn en moeite kwam Mitch op de grond. Ben en Adam kwamen naar buiten en zagen hoe het kleintje van de familie liep. Adam rende naar hem toe en pakte hem direct op. Ook wilde Adam zijn zoon op de kast jagen maar Hoss stak daar een stokje voor.
“Adam, hij zit al op de kast”, zei Hoss.
“Mond houden papa!”, was het enige commentaar van de jongen.
Adam keek geamuseerd naar Hoss en gaf hem ongemerkt een knipoog. Deze gaf er eentje terug zonder dat Ben en/of Mitch het merkte.
“Ik dacht dat je er geweest was jongen”, zei Ben terwijl Adam Mitch naar binnen droeg.
Pam was opgelucht dat Mitch weer thuis was.
In de warme woonkamer vertelde de jongen wat er gebeurd was.
“We gaan eerst eten en daarna ga jij slapen”, zei Adam nadat hij alles had gehoord.
“Mag ik dan niet na het eten nog een uurtje buiten spelen op het erf? Dat mag toch altijd?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Kid, je kunt nauwelijks je knie bewegen. Bovendien ben je de hele dag al buiten geweest. Volgens mij heb je al meer dan genoeg buitenlucht binnen gekregen”, reageerde zijn vader.
Mitch keek net smekende ogen naar Ben maar Adam zei:“Leuk geprobeerd maar ik trap er echt niet in.”
“Laten we maar aan tafel gaan”, zei Ben.
De jongen liet merken dat hij het er niet mee eens was.
Nadat hij door Hoss Cartwright was bewerkt ging Nick kwaad naar huis. Zijn stemming was niet al te best geweest toen Cal hem had gezegd Mitch niet neer te schieten maar nu hij het zeer verdiende pak slaag had gekregen was dat de overbekende druppel die de emmer deed overlopen voor hem. Het kon hem echt niets meer schelen wat er met zijn leven ging gebeuren. Zolang de vuile Cartwrights maar weggingen. Daar zou hij hoogst persoonlijk zelf voor zorgen.
Nick kwam woedend en met twee blauwe ogen thuis.
Kevin, zijn vader, vroeg:“Hoe kom jij aan die twee blauwe ogen? Heb je weer eens gevochten?”
“Ik werd door Hoss Cartwright in elkaar geslagen. Ik zat dat neefje van hem lekker te jennen nadat ik hem van zijn paard geschoten had”, antwoordde Nick kwaad.
“Nick, ik had je gewaarschuwd”, zei Cal.
“Het is je eigen schuld. Ik heb echt totaal geen medelijden met je”, reageerde zijn vader.
“Waarom mogen de Cartwrights eigenlijk alles? Alleen omdat ze de grootste ranch van de omgeving hebben?”, vroeg Nick.
“Ze moeten zich ook aan de wet houden, net als iedereen”, zei Kevin kalm.
“Ze zijn nog niet van mij af”, gromde Nick.
“Je bemoeit je niet met ze. Wat zij doen is hun zaak en niet de jouwe”, zei Kevin streng.
Nick zweeg maar zwoer wel wraak op de Cartwrights. Het maakte hem niet uit hoe dat zou gebeuren. Als het maar gebeurde.
Later die avond kreeg Nick een heel gemeen plannetje in gedachten. Hij wist dat Mitch gewond geraakt was aan zijn knie, dus de jongen moest medische hulp hebben. Aangezien Dokter Paul Martin de enige arts in Virginia City was moesten de Cartwrights dus over de weg die langs de Springer Ranch leidde en kon hij ze daar gijzelen. De Springer Ranch stond al jaren leeg en Nick had het toevallig ontdekt. Sindsdien was het zijn schuilplaats geworden.
Op de Ponderosa smaakt het avond maal iedereen zeer goed, zoals altijd. Ongemerkt keek Ben af en toe naar Mitch. De rancher maakte zich ernstige zorgen om zijn veiligheid. De jongen kon zichzelf niet of nauwelijks verdedigen. Dit baarde Adam ook zorgen. Mitch kon redelijk goed schieten maar het zelfvertrouwen ontbrak bij hem. Dit kwam doordat hij door een ongeluk mank was geworden. De negatieve reacties van de inwoners van Virginia city zorgden ervoor dat Mitch bijna niet meer in de stad kwam. Het kostte een paar knokpartijen eer het pas duidelijk werd dat ook een manke Cartwright voor de volle honderd procent meetelde. Sindsdien werd Mitch niet meer vreemd aangekeken.
Na het avondeten ging Mitch naar bed. Althans dat was zijn plan. Maar hij kon niet eens de trap oplopen.
“Jij gaat onmiddellijk mee naar de dokter”, zei Adam direct.
“Ik mag niet buiten spelen maar wel mee naar de stad. Soms kan ik je echt niet meer volgen”, was de droge reactie van Mitch.
Hij keek naar zijn ooms, opa en Candy maar steun van hen kreeg de jongen niet. Candy spande twee paarden voor de wagen en hielp daarna zijn vriendje erop. Adam klom op de bok en reed in en vlug tempo naar Virginia City. De gezondheid van zijn zoon was nu even belangrijker dan wat ook.
In de tijd dat Adam en Mitch weg waren bracht Nick Walker een bezoek aan de Ponderosa. Hij klopte op de deur en Candy deed open.
“Is dat kleine vriendje van jou aanwezig?”, vroeg Nick.
“Welke? Ik heb er zoveel”, was het droge antwoord van Candy.
Dit antwoord maakte Nick weer woedend. Candy ging tegen de deurpost staan.
“Ben je soms de leukste thuis?”, vroeg Nick.
“Op de deurkruk na wel. Donder nu maar op voordat Hoss je weer gaat bewerken en misschien wel een beetje verbouwen”, zei Candy koel.
Hij wilde de deur dicht doen maar Nick zette zijn voet ertussen.
“Zou jij je voet weg willen halen?”, vroeg Candy.
“Waarom?”, vroeg een verbaasde Nick.
“Anders beschadig je de deur. Ik weet zeker dat Mr Cartwright dat niet zal kunnen waarderen”, was het antwoord.
De jonge Walker ging woedend weg. Candy deed de deur dicht en ging terug naar de woonkamer. De Cartwrights lagen op de grond van het lachen. Alsof er niets aan de hand was ging Candy doodleuk de krant lezen.
Adam stopte de wagen voor de deur van de dokters praktijk.
“Kid, je zal hier moeten uitstappen”, riep Adam.
“Erg leuk papa. Ik kan nauwelijks lopen”, protesteerde de jongen.
Adam kwam van de wagen af en hielp zijn zoon op de grond. De tranen kwamen in de ogen van Mitch toen hij stond. Strompelend ging hij met zijn vader naar boven. Doc Paul Martin was er nog toen hij de Cartwrights zag binnenkomen.
“Adam, wat is er met Mitch?”, vroeg de geneesheer.
“Hij werd van zijn paard geschoten en beschadigde daardoor zijn knie. Hij kan nauwelijks lopen”, zei Adam.
Mitch werd voorzichtig op de onderzoektafel gelegd en onderzocht.
“Je knie is ernstig gestoten. Ik zal je een pijnstiller geven en je knie verdoven. Het zal moeten genezen met rust”, zei Paul na het onderzoek.
Adam knikte naar zijn zoon kijkend. Mitch sliep al bijna.
Na de behandeling zei Paul:“Ik hou Mitch hier vannacht. Hij kan slapen in onze logeerkamer. Als je wil kun je bij hem blijven.”
“Hij heeft me nu nodig. De anderen kunnen wel een nacht zonder mij”, antwoordde Adam.
Halverwege de avond werd Mitch wakker. Adam zat op bed naar hem te kijken.
“Ook goedenavond kid. Hoe voelt dit jochie zich?”, vroeg Adam.
“Slaperig, waar zijn we?”, vroeg de jongen.
“We zijn bij Doc Martin in huis. Hij heeft je knie behandeld. We zullen hier blijven vannacht. Slaap maar gerust verder”, zei Adam en hij dekte de jongen toe.
Mitch viel weer in slaap, hetgeen zijn vader ook deed.
Om toch zelfwaardering te krijgen besloot Nick Adam en Mitch te gijzelen in een leegstaande ranch. De jonge Walker wachtte het duo op onderweg naar de Ponderosa. Dit kostte hem wel een slapeloze nacht in de sneeuw.
De volgende morgen na een stevig ontbijt gingen Adam en Mitch weer naar huis. Het was snijdend koud maar Mitch was warm genoeg ingepakt. Opeens stond Nick op hun pad. Hij hield zijn geweer gericht op beiden.
“Nu komen jullie met mij mee”, zei hij.
Nick bond zijn paard achter de wagen en klom op de bok.
Hij hield Adam onder schot en zei:“Rijden Cartwright. Ik zeg wel waar we heengaan!”
Tegen Mitch zei hij:“Jij houdt ook je gedonder!”
“Ik doe niets!”, zei de jongen zo onschuldig mogelijk.
“Dat zou ik maar zo houden ook Cartwright!”, zei Nick.
Adam reed naar de Springer Ranch.
“Hier gaan we samen gezellig de kerstdagen doorbrengen. Vooruit afstijgen”, zei Nick uitbundig.
Mitch keek op maar voelde zich niet op zijn gemak. Maar dat was Adam ook niet. Hij hielp zijn zoon op de grond. Hij bracht zijn zoon naar binnen en legde hem op de grond. Nick sloot de deur. Hij liep naar zijn twee gijzelaars.
Lachend zei hij:“Denk maar niet dat men jullie zal vinden. Althans niet levend.”
“We weten waar je woont”, zei Mitch zonder schroom.
“Smoel houden kleintje. Ik zal jou als eerste doodschieten”, lachte Nick.
“Daar moet een vent voor komen, geen natte krant”, antwoordde de jonge Cartwright.
Adam keek genietend toe want hij wist hoe Mitch iedereen op de kast kon krijgen inclusief hemzelf. Nick werd zo kwaad dat hij Mitch wilde aanvallen, maar niet uitkeek waar hij liep.
Eerst struikelde hij over een los liggend kleedje, viel toen en verloor daarna het bewustzijn. De Cartwrights grepen hun kans en bonden Nick vast.
“Jij houdt hem onder schot terwijl ik om het gezag ga”, zei Adam tegen zijn zoon.
Mitch knikte en pakte zijn revolver. Adam ging naar Virginia City terwijl Mitch achterbleef.
Zo vlug hij kon reed Adam naar Virginia City. Nick Walker was zeer gevaarlijk. Hij moest zo snel mogelijk uit de weg geruimd worden. Dat wist Adam verdomd goed. Maar hij was niet de man om iemand zomaar te doden. Dat had hij van zijn vader geleerd en dat moest hij zijn zoon ook leren. Gelukkig voor Adam kwam hij bij de rand van de stad deputy Clem Foster tegen.
“Clem, Mitch houdt Nick Walker onder schot in de Springer Ranch”, zei Adam direct.
“Ik ga mee”, was het antwoord van de deputy.
De oudste Cartwright jongen keerde de wagen waarna ze samen naar de ranch gingen.
Plotseling kwam Nick bij en hij wrong zich los. Mitch was alert en schoot op zijn gijzelnemer. De kogel trof hem in zijn rechterarm.
“Jij vuil smerig rotjoch. Een beetje mij neerknallen”, gromde Nick.
Hij viel Mitch aan maar deze vocht hevig terug. Door de vele stoeipartijen met zijn vader en ooms had Mitch leren vechten. Nick had dat niet verwacht van een kleine jongen. Opeens gooide Nick een brandende lucifer naar iets wat direct vlam vatte.
“Nu zal je wel sterven, Cartwright! Je krijgt eindelijk je verdiende loon”, zei hij.
Hierna verliet hij het ranchhuis. Mitch kroop naar de voordeur maar de vlammen waren sneller.
Gelukkig kwamen net Ben, Hoss, Little Joe en Candy met Cody langs. Reeds van verre hadden ze de vlammen gezien. De Cartwrights en de voorman sprongen van hun paarden en renden naar het huis. Hoss brak de deur open en vond in de gang de bewusteloze Mitch. Ben en Hoss pakten de jongen vlug op en droegen hem naar buiten. Ben legde zijn kleinzoon neer op de grond. Cody begon zijn baasje te likken.
“Hij redt het toch wel?”, vroeg Little Joe ongerust toen Mitch buiten bewustzijn bleef.
“Ik denk van wel. Mitch is niet zo snel klein te krijgen. Geniet even van deze zeldzame momenten dat hij zo stil is”, was het antwoord van Ben.
Door de buitenlucht kreeg Mitch weer adem. Hoestend liet hij zijn bestaan op de wereld duidelijk horen.
“Het is weer gedaan met de rust”, verzuchtte Hoss plagend.
Hij kreeg als reactie direct wat sneeuw naar zich toegegooid van Mitch. Intussen was de hele ranch afgebrand. Adam en Clem kwamen aanrijden en meteen wisten ze wat er aan de hand was. Adam kwam van de wagen en rende naar Mitch.
“Ik ben in orde papa, maar kunnen we nu naar huis gaan?”, vroeg de jongen.
Adam knikte. Mitch vertelde wat Nick had gedaan.
“We zullen de jacht op Nick Walker openen. Zorg jij maar dat je beter wordt. Wij doen wel de rest”, zei de deputy.
Hij keek de Cartwrights en Candy aan met een vragende blik in zijn ogen.
“Clem, we gaan mee”, zei Ben namens iedereen behalve Adam.
“Wie moet er dan voor mij zorgen?”, vroeg Mitch wat onnozel.
“Ik zal dat wel doen”, antwoordde Adam.
Hij en Ben legden Mitch op de wagen waarna Adam met zijn zoon naar de Ponderosa ging. De resterende mannen en hond gingen op zoek naar Nick Walker.
Algauw kwamen Adam en Mitch thuis. De oudste zoon van de rancher van de Ponderosa stopte de wagen vlak voor de deur. Hij klom er het eerst van af en hielp daarna Mitch naar binnen.
De jongen vroeg:“Papa, ik mag zeker wel buiten spelen?”
“Nee, voorlopig niet. Nick Walker kan overal zitten en je knie moet eerst genezen. Eerder mogen jij en Pam niet buiten spelen”, antwoordde zijn vader.
Mitch zuchtte erg diep en zei:“Het was te proberen.”
Bij de voordeur keek hij naar de vele sneeuw die op het erf was gevallen.
Binnen brandde het houtvuur al flink zodat het heerlijk warm was. Adam legde Mitch op de bank en de jongen deed een beetje onhandig zijn jas uit. Adam deed hetzelfde en hing beide jassen aan de kapstok. Toen kwam Hop Sing uit de keuken met een kop koffie en twee bekers warme chocolademelk.
Hij zei:“Hop Sing vlug warme dranken gemaakt voor Mr Adam en kleine tweeling.”
Adam vroeg:“Bedankt Hop Sing. Dat hadden we net nodig. Nietwaar kids?”
Mitch en Pam knikten. Hij vond het eigenlijk wel fijn dat iedereen weg was want nu kreeg hij alle aandacht van Adam. De jongen had dat vaak nodig want hij kwam wel eens meer dan normaal aandacht te kort. Pam vond dat ook heerlijk.
De kerstboom was al opgetuigd.
“Papa, mag ik je wat vragen?”, vroeg Mitch opeens.
“Vraag maar. Of ik er een antwoord op heb weet ik niet”, zei Adam die in het kantoor bezig was.
Hij stond op en ging naar zijn zoon toe.
“Waarom vieren we eigenlijk kerst? Is dat vanwege onze verjaardag?”, vroeg Mitch.
Adam slikte even en zei toen:“Het is gewoon toeval dat jij dan jarig bent. Maar de echte reden waarom we kerst vieren is omdat we dan de geboorte van Jezus herdenken. Hij werd geboren om alle mensen te bevrijden van hun zonden.”
“Als dat zo is, waarom zijn er dan nog zoveel slechte mensen op de wereld?”, vroeg Pam.
“Goeie vraag, maar ik heb daar geen antwoord op”, antwoordde haar vader.
Een poosje later werd er op de deur geklopt. Adam deed open en Kevin Walker kwam binnen.
“Adam, weet jij waar Nick is?”, vroeg Kevin met de deur in huis vallend.
“Nee, ik heb hem voor het laatst gezien toen hij ons probeerde te gijzelen in de Springer Ranch. Mitch schoot hem neer waarna je zoon de ranch in brand stak en wegging”, antwoordde Adam.
Kevin keek hem aan en zei:“Je vader en broers zitten achter Nick aan. Het zou me niets verbazen.”
“Inderdaad en Clem en Cody ook. Nick schoot Mitch van zijn paard af gisteren zodat hij nauwelijks kan lopen”, zei Adam.
“Dus jij moet voor hem en zijn zus zorgen?”, vroeg Kevin.
De oudste zoon van Ben Cartwright knikte.
“Ik ga naar huis. Misschien is Nick daar wel. Hij weet niet wat hij doet”, zei Kevin en hij verliet het ranchhuis.
Mitch voelde zich behoorlijk verantwoordelijk voor alles.
Zijn vader merkte dat en zei:“Kid, het is niet jouw schuld maar die van Nick. Hij begon ermee door jou van je paard af te schieten. Hij zal zijn straf heus wel krijgen.”
Mitch knikte begrijpend.
Door de warmte in huis viel Mitch na de lunch in slaap. Dit was voor Adam de gelegenheid om de verdere administratie bij te werken. Als iedereen aanwezig was kon dit niet echt goed. Pam ging verder met haar huiswerk.
In huize Walker maakten Kevin en Cal zich beiden ernstige zorgen over wat Nick aan het uitvoeren was. Nick werkte zichzelf zo vaak in de nesten dat Cal had besloten zijn broer te laten vallen. Kevin hield er al jaren rekening mee dat zijn jongste zoon gedood zou worden in een schietpartij. Nick had ook de gewoonte om soms dagenlang weg te blijven zonder een boodschap achter te laten.
Na de mislukte gijzeling kwam Nick gewond thuis.
Hij zei:“Cal, je moet me helpen. Mitch Cartwright schoot me zomaar neer.”
“Je bent zwaar gestoord. Pa is juist naar de Ponderosa om te vragen waar je bent”, zei zijn broer.
“Verzorg me nu maar en hou je mond”, zei Nick beledigd.
Zwijgend haalde Cal de kogel uit de rechterarm van zijn broer. Toen dat gebeurd was schoot Nick hem dood.
Zijn commentaar was:“Opgeruimd staat netjes!”
Hij wist dat zijn vader elk moment thuis kon komen, dus Nick smeerde hem als de bliksem. Het stoffelijk overschot van Cal liet hij gewoon liggen.
Toen Kevin thuiskwam vond hij in de woonkamer zijn vermoordde zoon Cal. Hij was direct in het hart getroffen. Kevin wist direct dat zoonlief Nick de dader was.
“Nu is de maat echt vol”, zei Kevin tegen zichzelf.
Hij verliet het huis weer en ging naar Virginia City. Bij de sheriff’s office stopte hij.
Sheriff Roy Coffee vroeg hem ter plekke:“Kevin, is er iets?”
“Nick heeft zijn broer Cal thuis doodgeschoten, Ik eis dat jullie hem zoeken en in de bajes gooien en daarna de sleutel vernietigen”, antwoordde Kevin.
“Clem is hem al aan het zoeken. Ben Cartwright en zijn twee jongste zoons en Candy zijn erbij. Als zij hem vinden zal hij het niet overleven. Vooral omdat ook Cody erbij is. Je weet hoe fel hij kan reageren”, zei Roy.
Kevin knikte.
Toen de Cartwrights en Clem het erf van de Springer Ranch hadden verlaten gingen ze naar het bos. Ze wisten hoe geniepig Nick was en kon zijn en ze waren dan ook op hun uiterste hoede. Het was doodstil en daardoor zeer gevaarlijk.
Clem zei op een gegeven moment:“Het is beter als we uit elkaar gaan en ieder gaat in een deel zoeken naar die rotzak. Over twee uur komen we weer hier.”
Dat vonden ze een uitstekend idee en dat gebeurde dus ook. Cody vergezelde Ben. Maar hoe men ook zocht, Nick was van de wereld afgeveegd.
Aanvankelijk keerden de Cartwrights niet naar huis terug. Ze zouden en moesten die rotzak van een Nick Walker vinden. Niemand had het recht om twee van hun familieleden te gijzelen. Om wat voor reden dan ook.
Tegen de avond zei Clem:“Ik stop met zoeken. Het is gewoon zinloos. Ik kan mijn kostbare tijd wel beter besteden dan naar die halve gare gek te zoeken.”
“Ik denk dat wij ook maar beter huiswaarts kunnen keren. Adam zal ongerust worden als wij wegblijven”, zei Ben.
Het had helaas niets opgeleverd. Bovendien had de zeer koude buitenlucht hen alle vier erg hongerig gemaakt maar Hoss natuurlijk het meest.
Op de ranch zei Mitch opeens:“Daar gaat onze rust.”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.
“Daar komen opa, Cody, Candy en mijn plaaggrage ooms”, legde de jongen uit.
Adam stond op en liep naar een raam. Toen hij naar buiten keek zag hij inderdaad zijn familieleden komen. Aan hun gezichten zag hij dat ze niets bereikt hadden.
Toen iedereen binnen was zei Mitch plagend:“Was het net lekker rustig, komen jullie weer.”
Candy legde zijn koude handen op het gezicht van Mitch en zei:“Zo rekenen wij af met lastige kleintjes zoals jij!”
“Candy Canaday! Ophouden grote klier die jé bent!”, reageerde de jongen.
Iedereen lachte.
Tijdens de maaltijd deed men verslag van hun mislukte zoektocht. Mitch werd er niet rustiger van. Hij keek voortdurend naar de deur alsof Nick Walker elk moment kon binnen lopen en hem overhoop zou knallen.
Nick bleef zich gedeisd houden voor enkele dagen. Hierdoor keerde de rust een beetje terug in Virginia City. Hetzelfde was het geval op de Ponderosa. Mitch herstelde erg vlug van zijn knieblessure. Toch liep hij wat mank maar dat was men wel gewend.
Op kerstavond zei Adam tegen Little Joe:“Neem jij je neefje mee naar Virginia City om de post op te halen. Blijf daar maar een paar uur.”
Hij knikte en vroeg:“Mitch, ga je mee?”
Mitch knikte en ging meteen mee. De reden waarom Mitch weg moest gaan was omdat zijn familieleden nog de laatste voorbereidingen moesten treffen voor de elfde verjaardag van de jongste mannelijke Cartwright.
Na een poosje rijden arriveerden Little Joe en Mitch in de stad. Geen van beiden konden vermoeden dat Nick Walker er ook was. Oom en neef haalden de post op en gingen daarna wat tijd in de saloon doorbrengen.
“Zullen we naar huis gaan?”, vroeg Mitch na vier uur in de Silver Dollar gezeten te hebben.
Little Joe vond het een uitstekend idee en ging met zijn neefje mee. Maar bij hun paarden aangekomen kregen ze een nare ontmoeting. Het was de nieuwe aartsvijand van de Cartwrights: Nick Walker!
Nick stond oog in oog met Little Joe en Mitch.
“Aha, twee voor de prijs van een”, lachte Nick.
Hij pakte zijn revolver en schoot pardoes Little Joe neer. De jonge Cartwright werd getroffen in zijn rechterarm.
“Verdomde klootzak”, vloekte Mitch.
Hij trok zijn revolver. Een kwart seconde later schoot hij Nick dood. Het was op klaarlichte dag in Virginia City. Doc Martin had Little Joe al onder behandeling genomen.
Clem zei tegen Mitch:“Kom jij maar mee met mij.”
De jongen knikte en liep strompelend mee.
In de sheriff’s office werd Mitch opgevangen.
Hij kreeg een kop koffie en zei:“Clem, ik deed het voor oom Joe. Hij zou het ook voor mij doen.”
“Ik arresteer je niet en de sheriff ook niet. Ik heb namelijk alles zelf gezien. Het was zelfverdediging. Hoe voel jij je”, vroeg Clem naar hem kijkend.
“Gaat wel. Ik heb nog nooit iemand doodgeschoten. Zal papa het begrijpen?”, vroeg Mitch een beetje ongerust.
“Je vader begrijpt meer dan jij denkt”, was de reactie van de deputy.
Zwijgend dronk de jongen zijn koffie.
“Blijf nog maar even hier. Ik ga informeren hoe het met je oom is”, zei Clem.
Hij verliet zijn kantoor en ging naar de praktijk van de dokter.
Little Joe was niet ernstig gewond.
Doc zei tegen hem en Clem:“Joe, je blijft voor de rest van het jaar thuis om te herstellen van die schotwond. Oftewel: je moet het de komende dagen rustig aan doen.”
Little Joe knikte. Ze verlieten de praktijk en liepen naar de sheriff’s office.
Daar aangekomen vroeg Little Joe aan Mitch:“Ga je mee of wil je hier je verjaardag vieren?”
Mitch keek op van deze vraag.
Hij zei:“Ik ga mee. Anders eet oom Hoss in zijn eentje mijn verjaardagstaart op.”
Zijn oom begon te lachen.
Langzaam maar zeker kwamen de twee jongste Cartwrights thuis. Ben zag ze komen en liep ze tegemoet. Direct wist hij dat ze goed nieuws hadden.
In de woonkamer vertelden Little Joe en Mitch wat er in de stad gebeurd was.
“Dus onze kleine Mitchy is in feite de held?”, vroeg Hoss plagend.
“Ophouden oom Hoss Cartwright!”, reageerde de jongen.
Ben zei:“Dat is hij zeker. Wij zouden niet anders gereageerd hebben knul.”
Adam was nu echt apetrots op zijn zoon en liet dat zeer duidelijk merken.
In zijn kantoor vroeg Roy aan zijn werknemer:“Hoe voelt Mitch zich nadat hij die jongen van Walker heeft doodgeschoten?”
“Honderd procent schuldig maar het was zelfverdediging. Bovendien schoot Nick eerst Joe neer”, antwoordde Clem.
“Ik zal het in een brief schrijven dat Mitch zich geen zorgen meer hoeft te maken over eventuele vervolgingen wegens moord. Dan kan jij het hem morgen geven”, zei de sheriff.
Terwijl Roy die brief schreef ging Clem naar Kevin om hem te vertellen hoe Nick om het leven was gekomen. Kevin reageerde zeer opgelucht. Nu hoefde hij zich tenminste geen zorgen meer te maken om zijn beide zoons.
De volgende dag reed de deputy het erf van de Cartwrights op. Hij wist dat Mitch jarig was en er behoorlijk mee zat dat hij iemand had doodgeschoten.
Toen Mitch de brief minstens tien keer had gelezen was hij er pas van overtuigd dat het zo was. Opnieuw had hij bewezen aan zijn familie dat hij ook een Cartwright was.