De schoorsteen van de Ponderosa moest weer eens nodig schoongemaakt worden. Ranch eigenaar Ben Cartwright merkte dat toen zijn kleinzoon Mitch van 3 begon te klagen over de kou in huis.
Op een morgen in oktober 1866 kwam Mitch met zijn vader Adam Cartwright naar beneden.
“Papa, ik heb het zo koud”, zei de jongste.
“Het is inderdaad iets kouder in huis dan normaal”, zei zijn vader.
Ze liepen snel door naar de eetkamer.
“Morgen opa”, zei Mitch terwijl hij ging zitten.
“Morgen knul, Adam”, zei de rancher.
“Morgen pa. Is het weer tijd om de schoorsteen te laten vegen? Deze kleine jongen hier klaagt dat het zo koud is in huis”, zei Adam.
“Dat is zo maar ik heb geen tijd om dat te doen. Ik ga straks met Candy naar Virginia City. Hij moet het gips om zijn pols er af laten halen en ik heb wat bankzaken te regelen. Jij moet de administratie doen en op je zoon passen. Dus……..”, zei Ben.
“De gelukkigen zijn Hoss en Joe”, zei Adam glimlachend.
“Precies. En ik weet zeker dat Mitch graag toezicht zal en kan houden”, zei Ben.
“Wat is toezicht houden?”, vroeg Mitch terwijl hij een hap havermout nam.
“Dat is kijken hoe iemand werkt”, antwoordde Adam.
Mitch knikte tevreden. Hij kreeg pretoogjes waardoor zijn vader en opa genoeg wisten. Ondertussen kwamen Hoss en Little Joe ook naar beneden.
“Morgen iedereen, wat een mooie dag om te werken”, zei Hoss opgewekt.
“En wij werken altijd hard”, zei Little Joe.
“Sinds wanneer?”, vroeg Adam droog.
“Dat jij dat nou nooit ziet kunnen wij niet helpen”, reageerde zijn jongste broer fel.
“Hoss en Joseph, ik heb voor jullie voor vandaag een heel speciaal karwei”, zei Ben.
De broers keken hun vader vragend aan.
“Mitch klaagt dat het hier wat koud is en ik wil niet dat mijn kleinzoon kou lijdt. Dus jullie tweeën zijn de uitverkorenen om vandaag de schoorsteen schoon te maken. En denk niet dat je er onderuit kan en zal komen want Mitch houdt toezicht op jullie en Adam is ook thuis”, sprak de rancher.
De broers keken nu opeens erg teleurgesteld.
“Maar pa, als Adam thuis is kan hij toch ook wel helpen?”, vroeg Little Joe in een poging om er onderuit te komen.
“Hij is wel thuis maar de administratie wacht op hem. Bovendien is hij verantwoordelijk voor jullie neefje”, antwoordde Ben.
“En Candy dan?”, vroeg Hoss.
“Hij gaat met mij mee naar Virginia City om het gips van zijn pols te laten verwijderen”, zei zijn vader.
Nu wisten Hoss en Little Joe zeker dat zij de schoorsteen moesten schoonmaken. Intussen waren Ben, Adam en Mitch al klaar en ze stonden op.
Mitch zei nog tegen Hoss:“Oom Hoss, je mag eerst wel even eten voordat je aan het werk gaat.”
Ben, Adam en Little Joe lachten maar toen kreeg de laatst genoemde een veeg uit de pan van zijn neefje.
“En dat geldt ook voor jou, oom Joe”, zei Mitch.
Nu kon Hoss wel lachen maar zijn jongere broer niet. Toen ging de voordeur open en voorman Candy Canaday kwam binnen met de herdershond Cody. De hond ging meteen maar Mitch waarna ze bij de trap gingen spelen.
“Candy, ga je mee want Hoss en Joseph hebben een leuk karwei voor vandaag op het programma”, zei Ben.
“Moeten ze het erf schoonmaken met blik en veger?”, vroeg Candy plagend.
“Nee, ze moeten de schoorsteen schoonmaken”, antwoordde Adam.
“Liever zij dan ik”, reageerde de voorman luchtig.
Natuurlijk was Adam het daar mee eens.
Voordat Ben wegging zei hij nog tegen zijn twee jongste zoons:“Jongens, vergeet niet de meubels te verzetten voordat jullie aan het werk gaan en ze daarna weer op dezelfde plek terug te zetten. En dat geldt ook voor de kleden. Werk ze.”
Adam ging zich bezighouden met de administratie terwijl Hoss en Little Joe met tegenzin aan het werk gingen.
Met veel gezeur werden de meubels opzij gezet en met een trapje gingen Hoss en Little Joe de schoorsteen schoonmaken.
“Joe, jij bent veel magerder dan ik dus jij kruipt naar binnen en begint te vegen. Ik hou de trap wel vast”, zei Hoss.
“Als jij de trap dan maar wel goed vasthoudt”, antwoordde zijn broer.
Hoss hield het trapje goed vast terwijl Little Joe met de bezem naar binnen ging. Hoss keek ook naar binnen en merkte niet dat Griff King was binnengekomen. Adam geduide hem om stil te zijn wat de knecht dan ook was. Ze keken samen toe en kregen algauw gezelschap van Mitch. Adam tilde hem op zodat hij het nog beter kon zien.
“Adam, weten Hoss en Joe nog wel hoe de meubels stonden?”, vroeg Griff opeens.
“Ik hoop van wel maar anders zal pa het hen wel duidelijk maken”, antwoordde Adam.
Op dat moment stortte al het roet naar beneden precies op Hoss en Little Joe. Een flinke vloek- en scheldpartij volgde zodat Adam de oren van Mitch bedekte in de hoop dat de kleine niets zou opvangen.
Griff zag dat en zei:“Ik neem hem en Cody wel mee naar buiten. Kom Cody.”
Adam gaf Mitch aan Griff waarna ze met de hond naar buiten gingen. Adam zelf ging weer aan het werk maar keek wel steeds naar zijn broers die er nu roetzwart uitzagen.
Na twee uur werken was de schoorsteen eindelijk schoon maar twee Cartwrights niet.
“Joe, we gaan ons eerst wassen en daarna zetten we de meubels terug”, zei Hoss.
Ze liepen naar de voordeur maar toen vroeg Adam:“Kan ik jullie helpen?”
“Adam, herken je ons niet?”, vroeg Little Joe.
Zijn broer keek nog eens goed en nauwkeurig en antwoordde toen met:“Oh sorry maar ik herkende jullie niet meer.”
Verontwaardigd gingen Hoss en Little Joe naar buiten om zich te wassen. Maar bij de watertrog speelden Mitch en Cody.
“Goh, wat zijn jullie smerig zeg. Zelfs ik word nooit zo vuil”, zei de jongste Cartwright.
De broers besloten er niet op te reageren en gaven zich over aan een flinke wasbeurt.
Hoewel het veel rotzooi gaf waren alle Cartwrights blij dat de schoorsteen weer eens geveegd was en de kou bleef dan ook weg op de Ponderosa.