Het was een mooie lentedag toen Adam Cartwright op zijn zoon Mitch van 4 moest passen. Niet dat hij dat erg vond maar er was meer dan genoeg werk te doen. De kleine jongen speelde buiten bij de veranda. Adam had de grootboeken mee naar buiten genomen om ze bij te werken en zo een oog op Mitch te kunnen houden.
Het was maar goed dat de vader van Adam, Ponderosa eigenaar Ben Cartwright, en de jongere broers van Adam, Hoss en Little Joe, er niet waren want anders zou alles anders gelopen zijn. Adam werkte zo hard mogelijk door om zoveel mogelijk tijd met Mitch door te kunnen brengen.
“Papa, kom je spelen?”, vroeg Mitch na een poos.
“Zo dadelijk jongen”, antwoordde Adam.
Ondertussen keek hij naar Mitch die met de hond Cody speelde. Mitch gooide plotseling een bal weg en Cody rende er achteraan. Mitch keek zijn hond tevreden na. Adam wist genoeg en bracht de grootboeken naar binnen. Even later kwam de oudste Cartwright jongen weer naar buiten met 2 honkbalhandschoenen.
“Kid, we gaan een leuk spelletje spelen”, zei Adam.
De kleine jongen keek zijn vader vragend aan. Adam ging naast zijn zoon zitten en gaf hem een rechterhandschoen.
“Ik ga je leren honkballen. Hier heb je de oude handschoen van oom Joe”, zei Adam.
Mitch deed de handschoen aan en pakte een bal. Adam deed de zijne aan en ze gingen op het erf tegenover elkaar staan.
“Mitch, gooi de bal naar mij”, zei Adam.
Even later gooide Mitch een zuivere bal naar zijn vader. De bal eindigde in de handschoen van Adam. Hij gooide hem terug en Mitch ving hem. Ze gooiden naar elkaar over voor een poos. Adam merkte dat zijn zoon het erg leuk vond en dat deed hem veel goed.
“Kid, we gaan eerst eten en daarna ga ik je leren slaan”, zei Adam.
Mitch knikte en samen gingen ze naar binnen waar de Chinese kok Hop Sing de tafel al had gedekt.
Na de lunch waren Adam en Mitch weer buiten op het erf.
“Hoe moet je slaan?”, vroeg de jongste Cartwright.
“Ik zal het je laten zien”, antwoordde Adam.
Hij zette een paal in de grond en legde er een bal op. Hierna pakte Adam een stok en sloeg hij de bal weg. Mitch keek erg gefascineerd toe.
“Papa, ik wil het proberen”, zei Mitch.
“Goed. Ik zal een lagere paal voor je neerzetten”, zei Adam.
Dat gebeurde en Mitch sloeg de bal ook ver weg. Na een paar keer sloeg de jongen de bal verder weg dan zijn vader. Mitch keek Adam glimlachend aan. Cody ging de ballen halen.
“Ik wou dat ik jou niet had leren slaan en gooien. Vertel dit niet aan opa, oom Hoss en oom Joe”, zei Adam met een diepe zucht.
“Ja, maar opa wil altijd weten wat ik vandaag gedaan heb”, zei Mitch.
“Goed maar niet dat je verder kunt slaan dan je vader”, zei Adam.
“In ruil voor jouw toetje”, zei Mitch.
Adam pakte zijn zoon op en zei:“Je bent nog maar 4 en nu al koop jij je vader om. Hoe moet het dan later? Goed, je krijgt mijn toetje.”
“Mag ik wel de handschoen van oom Joe hebben?”, vroeg Mitch.
“We kopen wel een nieuwe voor jou”, antwoordde zijn vader.
De hele middag speelden Adam en Mitch honkbal totdat de anderen thuiskwamen. Mitch gooide een mooie bal naar zijn vader die hem net ving.
Ben zag dat en vroeg semistreng aan zijn oudste zoon:“Adam Cartwright! Dus dit doe jij als wij hard aan het werk zijn?”
Hoss en Little Joe vonden het wel leuk dat hun broer nu eens een berisping kreeg in plaats van zij.
“Hallo pa. De grootboeken zijn al bijgewerkt voordat ik ontdekte dat mijn zoon een geboren honkbaltalent is. Hij gebruikt de oude handschoen van Joe”, was het antwoord van Adam.
“Hij mag hem gerust hebben”, zei Little Joe.
“Bedankt oom Joe”, zei Mitch.
“Wel, ik denk dat mijn kleinzoon voortaan elke dag zal honkballen. Maar zolang hij geen ruiten ingooit vind ik het best”, zei Ben.
Mitch beloofde dat.
Na het avondeten liet Mitch zien hoe goed hij al was met honkbal. Iedereen inclusief de knechten kwamen kijken en ze wisten dat er een natuurtalent voor honkbal was geboren.