Op een doodgewone zaterdagmiddag waren Adam, Hoss en Mitch Cartwright in Virginia City om een voorraad op te halen. De jongste Cartwright was aan het spelen met een paar Chinese kinderen zolang zijn vader en oom de voorraad aan het ophalen waren. Jason Harris kwam toevallig langs en keek naar Mitch.
“Hey Cartwright, kom eens hier als je durft”, riep Jason.
Mitch kwam en zei stoer:“Grote mond Harris? Ik ben niet bang voor jou.”
Jason gaf hem een duwtje waardoor Mitch op de grond viel. Hierop stortte Jason zich op hem waarna ze begonnen te vechten. Ze stopten pas toen Juliet Baker erbij kwam staan. Ze haalden de jongens uit elkaar.
“Mitch begon”, zei Jason vlug.
De lerares trok de jonge Cartwright overeind en gaf hem zo'n harde duw dat Mitch zwaar gewond raakte. Hij kwam met zijn linkerenkel midden op de straat terecht. Op dat moment reed net de postkoets weg en werd de enkel van Mitch totaal verbrijzeld. Adam en Hoss zagen hoe de alom geliefde lerares Mitch duwde en renden naar haar toe.
“Waarom doe jij zoiets verdomme?”, vroeg Adam woest.
Hoss pakte haar op en gooide haar de waterbak voor de paarden in. Juliet gilde hard maar niemand stak haar een helpende hand toe. Adam bekommerde zich intussen om zijn zoon die het uitgilde van de pijn.
“Papa, het doet zo'n pijn”, zei Mitch huilend.
Omdat de postkoets al weg was kon Adam de gewonde enkel bekijken.
“Ik ga Paul halen”, zei Hoss.
Hij ging meteen naar de praktijk van Dr. Martin. Adam probeerde zijn zoon te kalmeren wat lukte. Mitch probeerde te zitten maar slaagde er niet in.
“De dokter komt zo en hij zal je enkel verzorgen. Ik blijf bij je”, zei Adam kalm.
“Ik kan hem niet meer bewegen”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.
“Dat kan kloppen want je enkel is totaal verbrijzeld. Maar ik weet zeker dat je enkel weer helemaal zal genezen. Het kan misschien lang duren maar je hebt ons om je te helpen. Nu hoef je tenminste voorlopig niet meer te helpen met afwassen”, zei Adam.
“Dan mag jij het voor me doen”, zei Mitch plagend.
Zijn vader zuchtte en zei:“Ik geloof dat je al aardig genezen bent. Een beetje je oude vader plagen.”
Hoss en Paul Martin kwamen erbij.
“Paul, dit joch zit me weer eens te plagen. Kun je hem daar niets voor geven?”, vroeg Adam direct.
“Ik heb daar helaas geen medicijn voor. Mitch, dit kan pijn doen maar ik wil dat je naar mijn praktijk komt zodat ik je daar kan onderzoeken”, zei de huisarts.
Adam en Hoss tilden de jongen voorzichtig op en droegen hem naar de praktijk van de dokter. Ondertussen was Juliet uit de waterbak gekomen en ze was zo kwaad op de Cartwrights dat ze rood aanliep. Kletsnat liep ze naar het kantoor van het gezag.
Deputy Clem Foster stond buiten te wachten en kreeg te horen:“Deputy, ik dien een klacht in tegen Adam en Hoss Cartwright wegens mishandeling van een dame.”
“Dat kan maar dan mag u mij eerst vertellen welke dame zij mogelijk hebben mishandeld”, zei de deputy.
“Ik ben die dame. Zomaar zonder enige reden begint Adam Cartwright tegen mij tekeer te gaan en dan gooit die lomperik van een Hoss Cartwright mij in het water. Ik heb helemaal niets gedaan. Ik ben toevallig wel de zeer gerespecteerde schooljuffrouw van Virginia City. Wat gaat u er aan doen?”, vroeg Juliet kwaad.
“Niets want ze hebben volgens mij niets ergs gedaan. Goedendag Miss Baker”, zei Clem nuchter.
“Niets ergs gedaan? Hoe durf je dat tegen mij te zeggen? Hier is het allerlaatste woord nog lang niet over gevallen. Ik zal bij de sheriff een klacht indienen wegens ongewenste intimiteiten!”, snauwde ze.
Toen ze uit het zicht was verdwenen glimlachte de vervangende gezagsdrager. Hij was ook niet gecharmeerd van haar en had met genoegen toegekeken hoe Hoss haar in de waterbak had gegooid.
Tijdens het onderzoek hield Adam de hand van Mitch vast voor steun.
“Ik zet de enkel in het gips en schrijf hem volkomen bedrust voor. Zorg dat hij er zich er aan houdt. Hoe moeilijk dat ook is of zal zijn”, zei Paul na het onderzoek.
Adam antwoordde:”Dat zal inderdaad erg moeilijk zijn maar ik weet wel wat smoesjes.”
Hoss glimlachte want hij wist precies wat zijn broer bedoelde.
Na een lange maar niet saaie middag in de stad gingen de Cartwrights eindelijk terug naar huis. Mitch zei niets vanwege het ongeluk en Adam ook niet omdat hij nog steeds woest op de voormalige lerares van Mitch was omdat ze hem invalide had gemaakt. Hoss had de teugels beet en liet de paarden vlug doorlopen. Eenmaal thuisgekomen brachten Adam en Hoss de jongen onmiddellijk naar bed. Voorzichtig kleedde Adam Mitch uit. De jonge Cartwright kermde toen Adam de dekens over zijn enkel legde.
“Papa, het doet pijn”, zei hij huilend.
Hij duwde boos de dekens weg. Adam en Hoss keken elkaar aan. Ze wisten dat Mitch pijn had en toch moest hij onder de dekens liggen.
“Hoss, in de schuur staan nog twee oude kistjes. Ga ze halen. Dan kunnen we ze op bed leggen en dan de dekens erover. Mitch is toch nog erg klein dus dat lukt best”, zei Adam na een poosje.
Hoss ging naar de schuur om de kistjes te halen. Adam ging op bed zitten en nam zijn zoon in zijn armen. Mitch begon erg te huilen. Het was eigenlijk meer van de schrik dan van de pijn omdat de jongen nu pas echt besefte wat er gebeurd was. Adam liet hem uithuilen. Opeens kwam Ben de slaapkamer binnen.
“Hoss vertelde me wat Miss Baker met Mitch deed. Hoe is het ermee?”, vroeg de rancher ongerust.
Adam keek hem aan.
“Zijn linkerenkel is verbrijzeld. Hij heeft totale bedrust nodig en dan moet hij helemaal opnieuw leren lopen. Dat mens zal er niet mee wegkomen. Een beetje mijn kind onder een postkoets duwen en hem daardoor invalide maken”, gromde hij woest.
Juliet moest zich voor de rechter verantwoorden omdat ze Mitch invalide had gemaakt.
Tijdens het proces zei ze snikkend:“Zes jaar geleden werd ik verkracht door een cowboy en raakte ik zwanger van hem. Ik hield mijn zwangerschap zo lang mogelijk verborgen maar dat ging op den duur niet meer. De bevalling duurde zo lang dat ik gezworen heb nooit meer van een man te houden. Ik heb Mitch Cartwright onder die postkoets geduwd. Ik heb er niet eens spijt van.”
“En hoe zit het met Jason Harris dan?”, vroeg Mick Rondell.
“Hij is de enige van wie ik houdt. Hij is mijn kindje en niemand pakt hem van mij af.”
“Hoe komt het dat uw zoon van achteren Harris heet en uw achternaam Baker is?”, wilde Mike toen weten.
“Harris is mijn echte achternaam. Ik wilde niet dat men er achterkwam dat ik een ongehuwde moeder ben. Daarom nam ik een andere achternaam aan”, antwoordde Juliet.
“Ik heb geen vragen meer”, zei Mike.
Hiram Wood had ze wel.
“Miss Baker, beseft u wel wat u gedaan heeft? Een kleine jongen van vier jaar oud onder een postkoets duwen. Mitch had wel kunnen sterven. Waarom heeft u het gedaan?”, vroeg Hiram.
“Omdat ik gedwongen word hem les te geven. Mitch is een Cartwright en ik heb een gloeiende hekel aan die familie. Ze maken altijd de dienst uit, veroorzaken heibel en moeten altijd hun zin krijgen”, antwoordde Juliet snibbig.
Ze begon langzaam haar geduld te verliezen en liet dat zeer duidelijk merken.
“Edelachtbare, ik heb geen vragen meer”, zei Hiram .
Rechter Jack Carter zei:“Hierbij veroordeel ik Miss Baker tot het betalen van $ 15.000 schadevergoeding voor de ziektekosten van Mitch Cartwright, $2000 dollar smartengeld voor de jonge Cartwright en haar licentie tot lesgeven wordt voorgoed ingetrokken. Deze zaak is gesloten.”
Ben, Hoss, Little Joe en Candy waren bij de rechtszaak aanwezig en waren zeer tevreden met de uitspraak.
“Eindelijk gerechtigheid voor Mitchy”, was de reactie van Hoss.
Juliet was gedwongen het geld meteen te betalen wat ze dan ook deed.
Mitch lag hele dagen in bed en begon zich stierlijk te vervelen. Hoss merkte dat toen hij de lunch binnen bracht.
“Mitchy, schafttijd. Omdat je nog steeds in bed ligt breng ik het maar boven”, zei hij vrolijk.
“Je hebt toch niets zelf opgegeten?”, vroeg zijn neefje plagend terwijl hij ging zitten.
“Hoe durf je zoiets te vragen? Alsof ik altijd alleen maar aan eten denk”, reageerde Hoss verontwaardigd terwijl hij het dienblad voor Mitch neerzette.
De jongen begon te lachen en zei:“Papa zegt altijd dat als jij aan het eten bent dat je dan aan niets anders denkt.”
Hoss ging op bed zitten en zei:“Dat is ook zo.”
Mitch begon te eten en zei op een gegeven moment:“Ik verveel me zo. De hele dag lig ik maar te liggen. Zelfs Cody mag buiten rennen.”
“Dat kan ik begrijpen maar je enkel is verbrijzeld. Het kan alleen maar beter worden door te rusten”, zei Hoss.
“Het doet zo'n pijn”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.
Hij schoof het dienblad weg en ging weer liggen. Hoss wist niets meer te zeggen. Daarom stond hij op, pakte het blad en ging weer naar beneden. Mitch viel weer in slaap. Nadat Hoss het lege dienblad naar de keuken had gebracht kon hij met zijn vader en broers gaan lunchen.
“Mitchy verveelt zich stierlijk”, zei Hoss terwijl hij ging zitten.
“Hij begrijpt niet dat hij stil moet liggen. Daarvoor is hij veel te jong”, reageerde Adam.
“Adam, ik denk dat je Mitch maar moet bezighouden door hem te leren lezen en schrijven. Ik ben gerust bereid je daarvoor vrij te geven”, zei Ben.
Adam knipperde even met zijn ogen en antwoordde:“Goed. Zodra dat jochie boven naar school gaat kan hij zo naar de universiteit.”
“Eh Adam, zoveel hoef je hem ook weer niet te leren”, merkte Little Joe op.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd opkijkend.
“Jij ging toch ook alleen maar met een lagere schoolopleiding naar de universiteit”, merkte zijn jongste broer op.
Ben, Hoss, Little Joe en Candy lachten.
Adam pakte Little Joe terug door te vragen:“Weet je waarom jij niet naar de universiteit ging?”
“Nou? Waarom dan niet?”, wilde Little Joe weten.
“Omdat de universiteit nooit naar jou toekwam. Ik moet me nu excuseren want ik ga mijn zoon klaarstomen voor de lagere school. Hoeveel moeite en tijd dat ook mag kosten”, zei Adam.
Hij stond op en ging naar boven. Mitch werd wakker doordat hij de voetstappen van zijn vader op de houten trap hoorde.
“Nu is het weer gedaan met de rust”, zei de jongen tegen zichzelf en deed net alsof hij nog sliep.
“Wakker worden slaapkop. We gaan samen studeren van nu af aan”, zei Adam terwijl hij binnenkwam.
Mitch ging zitten en vroeg:“Wat ga je me leren?”
“Ik ga je leren lezen en schrijven. Ik weet dat je dat nauwelijks kunt maar ik ga je erbij helpen”, was het antwoord van Adam.
“Van de wal in de oceaan?”, vroeg Mitch plagend.
“Wat zijn we toch weer erg leuk”, antwoordde zijn vader.
“Wel, dat vind ik nou zelf ook”, was de reactie van zijn zoon.
Adam ging zitten en zette voor Mitch een bijzettafeltje neer. De jongen kreeg een tekenblok en een potlood.
“Kid, we gaan eenvoudig beginnen met leren schrijven. Hoe heet je?”, vroeg Adam.
“Mitch. Dat weet je toch?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Natuurlijk weet ik dat. Schrijf je naam op”, zei Adam lachend.
Mitch pakte het potlood en schreef: M.I.T.C.H.
“Zo goed?”, vroeg de jongen terwijl Adam het bekeek.
“Ja. Nu schrijf je de naam van onze hond op”, zei Adam.
C.O.D.I.E. schreef Mitch.
“Bijna goed”, zei Adam.
Hij pakte het potlood en schreef op:C.O.D.Y.
“Zo moet het geschreven worden”, zei Adam.
Het kostte Mitch erg veel tijd en moeite maar toch leerde hij heel langzaam lezen en schrijven.
Mitch herstelde lichamelijk snel van zijn verbrijzelde enkel maar geestelijk had hij een flinke klap gehad. Hij lag veel in bed zonder dat hij wat deed of zei. Het gips was er al af maar hij had geen zin om te leren lopen.
Adam zat op een morgen bij hem en stelde voor:“Zullen we proberen of je al wat kan lopen?”
“Waarom? Het gaat toch niet meer. En al was dat wel zo, dan kom ik weer onder een postkoets en heb ik weer hetzelfde. Ga maar weg”, zei de jongen somber.
“Je zal toch eens moeten proberen te lopen dus waarom niet nu?”, vroeg Adam ongerust over het antwoord.
“Waarom wel? Het helpt toch niets want ik heb wel gehoord dat Doc tegen jou en opa zei dat ik voorgoed kreupel zou blijven. Mijn honkbalcarrière kan ik nu ook wel vergeten. Stuur me maar naar een tehuis”, zei Mitch.
Adam aaide het haar van zijn zoon en zei:“Ik stuur je niet naar een tehuis omdat ik je niet wil missen. Ook al ben je mank, ik blijf van je houden. Wil je iets bereiken in honkbal, dan zal je toch moeten lopen.”
“Dan moet ik ook weer naar school en pesten ze me weer. Net als Miss Baker”, reageerde Mitch.
“Miss Baker is ontslagen als lerares omdat ze voor de rechter moest komen. Doe je kleren aan en dan ga ik je helpen”, zei Adam.
Hij pakte wat kleren en gaf die aan zijn zoon. Mitch kleedde zich aan. Hij zat op de rand van het bed en keek Adam vragend aan. De jonge Cartwright stond wat wankelend op en met de steun van zijn vader liep hij door de kamer.
“Je doet het beter dan ik verwachtte”, zei Adam bewonderend.
Mitch ging zitten en vroeg:“Krijg ik een beugel om mijn been?”
“Ja zeker. Dat moet zo snel mogelijk gebeuren. Zullen we naar Doc gaan?”, vroeg Adam.
Mitch knikte. Langzaam liepen ze naar beneden om samen naar de stad te gaan.
Onderweg zei Adam:“Het zal heus wel goed komen met jou. Zodra jij eenmaal goed kunt lopen maak je weer de ranch onveilig. Daar ben ik zeker van.”
“Oom Joe zal me zeker uitdagen voor een hardlooprace”, reageerde Mitch.
“Dat zal zeker gebeuren. Je weet hoe hij is”, zei Adam grinnikend.
“Vlak oom Hoss ook maar niet uit. Ook al is dat erg moeilijk”, reageerde Mitch lachend.
Zijn vader barstte in lachen uit.
Hij keek de jongen aan en zei:“Wat ben jij toch gemeen. Zo praat je toch niet over je oom? Ik ben bang dat ik je nu moet heropvoeden.”
Adam stopte even en gaf zijn zoon een knuffel.
“Ik hou van je papa”, zei Mitch.
“Ik ook van jou”, zei Adam.
In Virginia City stopte Adam het rijtuig voor de praktijk van Paul Martin. Hij stapte uit en tilde zijn zoon eruit. Heel toevallig kwam net Juliet Harris langs.
Ze snauwde tegen Adam:“Door jouw zoon ben ik mijn baan én geld kwijt.”
“Dan had je Mitch maar niet invalide moeten maken”, was Adams droge commentaar.
Juliet sprong bijna uit haar vel. Adam en Mitch gingen naar binnen waar ze meteen aan de beurt waren.
“Paul, hier is de jonge patiënt”, zei Adam terwijl hij Mitch op de onderzoektafel legde.
“Hoe is het met je?”, vroeg de dokter aan Mitch.
“Ik kan mijn enkel niet bewegen”, was het antwoord.
“Dat kan kloppen want het is verlamd. Je krijgt een loopbeugel en die zal je dag en nacht moeten dragen”, zei de dokter.
Mitch zei eerst niets maar even later zei hij vrolijk:“Dan val ik tenminste op en gaan de mensen voor me opzij. Vooral als ik met Cody kom.”
Adam en Paul lachten terwijl de huisarts Adam voordeed hoe de beugel werkte en deed hem toen om de verlamde enkel van Mitch.
Toen Adam en Mitch thuiskwamen was Ben bij de schuur bezig.
“Mag ik opa laten zien hoe ik nu loop?”, vroeg Mitch toen Adam het rijtuig had gestopt.
“Natuurlijk. Hij zal het toch wel zien op den duur”, antwoordde Adam.
Hij stapte uit het rijtuig, tilde de jongen eruit en zette hem op de grond. Nog wat onwennig liep Mitch naar Ben.
Bij de schuur zei Mitch apetrots:“Opa, kijk eens wat ik nu heb.”
De rancher stopte onmiddellijk met werken en ging zitten.
Hij trok de jongen op schoot en vroeg:“Wat heb jij?”
“Ditte”, zei Mitch trots en hij wees tegelijk op zijn loopbeugel.
Ben bekeek het ding en zei bewonderend:“Wat een mooie beugel.”
Cody kwam er ook bij en kreeg een begroetingsaai van zijn baasje.
“Oom Hoss, oom Joe, Candy en papa zullen me vast erg gaan plagen. Maar ze zijn gewoon jaloers op mij”, vertelde Mitch.
“Ga nog maar wat spelen met Cody. Dan kan ik het werk afmaken voor het avondeten”, zei de rancher.
Mitch stond op en liep met de hond naar de eik waar ze altijd speelden. Ben was weer aan het werk toen Adam hem kwam helpen.
“Moet Mitch die beugel voorgoed dragen?”, vroeg Ben op een gegeven moment.
“Ja. Maar zodra deze te klein geworden is krijgt hij een nieuwe. Hij is nog maar vier dus dat gaat veel geld kosten. Maar Mitch heeft het nodig dus is hij het ook wel waard”, zei Adam.
Ben legde een hand op Adams schouder en zei:“Ik kan het ook betalen.”
“Dat weet ik maar ik verdien hier genoeg om hem te verzorgen. Ik wil niet afhankelijk van u zijn”, antwoordde Adam.
“Jongen, ik begrijp dat je onafhankelijk van mij wil zijn maar zie het als een cadeau van mij aan jou”, zei Ben.
Zijn oudste zoon knikte en zei:“Ik wil niet dat Mitch merkt dat zijn handicap veel geld kost.”
De rancher zei:“Dat zal niet gebeuren.”
Nu Mitch zijn loopbeugel had mocht hij uit bed blijven. Toen Hoss, Little Joe en Candy thuiskwamen keken ze verbaasd op.
“Is Mitchy al weer op?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ja zeker. Hij heeft een loopbeugel om zijn linkerbeen. Ik reken erop dat hij door iedereen normaal behandeld wordt. Hij gaat pas naar school als hij zes is en áls er een nieuwe leerkracht is”, antwoordde Adam.
“Natuurlijk doen we dat. Mitch, zullen we samen een hardlooprace houden?”, vroeg Little Joe plagend.
“Als Cody voor mij mag lopen”, zei zijn neefje. Iedereen lachte.
“Waarom moet jij nou altijd mijn lol bederven?”, vroeg Little Joe verontwaardigd.
“Sorry oom Joe”, zei Mitch op zielige toon.
“Geef me een knuffel en dan is alles vergeten en vergeven”, zei Little Joe.
Mitch stond op, liep naar zijn jongste oom en gaf hem een grote knuffel. Adam keek glimlachend naar zijn zoon en merkte dat Little Joe en Mitch erg veel van elkaar hielden.
“Zeg Adam, heb je zin om met ons te gaan stappen om het herstel van Mitch te vieren?”, vroeg Hoss na een poosje.
“Dat is goed maar dan moet pa natuurlijk op Mitch passen”, zei Adam listig.
“Dat vind ik niet erg”, zei Ben kalm.
“Ik ga ook mee”, zei Candy meteen.
Daar had niemand bezwaar tegen.
“Hoe meer zielen, hoe meer vreugd”, zei Hoss olijk.
Adam liet Mitch bij Ben achter omdat hij met zijn broers een avondje wilde gaan stappen. Ze waren in de Lucky Nuggett Saloon toen het opeens erg gezellig werd. Het was nogal rustig in de saloon. Monica Simpson kwam bij hen zitten en probeerde Adam te versieren. Het was alom bekend dat ze erg verliefd op hem was maar het was niet wederzijds. Bovendien was Adam veel te gelukkig met Mitch. De jongens wisten dat en speelden daar op in.
“Zeg Adam, zie jij die Mitch nog wel eens?”, vroeg Little Joe.
“Ja zeker. We zijn vanmorgen nog samen naar de stad gegaan. Onderweg zei hij dat hij van me houdt”, zei Adam.
“En wat zei jij?”, vroeg Hoss nieuwsgierig.
“Ik heb gezegd dat ik ook van hem hou. We zijn erg gelukkig met elkaar”, was het antwoord van zijn broer.
Monica had tot dan stilletjes toegeluisterd maar nu begon ze zich in het gesprek te mengen.
“Adam, wat hoor ik nu? Hou je meer van mannen dan van vrouwen?”, vroeg ze verbaasd.
“Van één in het bijzonder. Hij heet Mitch”, antwoordde Adam met een knipoog naar zijn broers.
De jonge vrouw stond beledigd op en zei kwaad zodat iedereen het kon horen:“Ik dacht dat jij een echte kerel was die wel voor een mooie vrouw als ik zou vallen maar dat blijkt dus niet zo te zijn!”
Monica verliet meteen de saloon. De broers lagen op de grond van het lachen. Maar ze waren niet de enige. Iedereen die het gesprek had gehoord kwam niet meer bij van het lachen.
“Die zal niet meer gek op je zijn”, zei Little Joe gierend van het lachen.
“En ik vind dat erg? Nu kan ik nog meer tijd doorbrengen met Mitch”, lachte Adam.
Buiten de saloon kwam Monica Candy tegen. Of beter gezegd, ze botste tegen hem op.
“Wat is er Monica? Heeft Adam je laten zitten?”, vroeg hij met lachende ogen.
“Ik moet niets hebben van Adam Cartwright. Hij bekend net in het openbaar dat hij meer van Mitch houdt dan van mij. Terwijl ik Adam veel meer te bieden heb”, snauwde de jongedame. De voorman begon hard te lachen waardoor Monica nog kwader werd. Ze sloeg Candy in het gezicht waardoor hij meteen kalm werd.
“Iedereen lacht me uit. Wie is dan eigenlijk die Mitch? Is hij zo lief en aantrekkelijk dat iedereen van hem houdt?”, vroeg ze giftig.
Candy knikte en zei:“Als je wilt weten wie Mitch is moet je het aan Adam vragen. Hij kent hem beter dan wie ook. Ik vind Mitch ook wel erg lief.”
“Ik dacht dat jij ook op vrouwen viel maar jij bent net zo'n engerd als die Cartwright. Bah”, zei Monica met een vies gezicht.
Ze liep meteen naar huis. Candy kwam de Lucky Nuggett binnen en ging bij de Cartwrights zitten.
“Drie keer raden wie ik net tegenkwam?”, vroeg hij glimlachend.
“Monica Simpson”, zei Adam meteen.
“Ze vroeg me wie Mitch was en waarom iedereen hem zo lief en aantrekkelijk vindt. Ik zei dat ik dat ook van hem vind en dat ze het maar aan jou moest vragen. Toen maakte ze mij voor engerd uit. Maar Adam, dat zei ze ook van jou. Dus Hoss en Joe, jullie zitten in zeer goed gezelschap bij ons”, vertelde Candy lachend.
Hij keek met plagende en verliefde ogen naar Little Joe.
Deze reageerde meteen fel met:“Je weet dat ik niet op jou val.”
Adam en Hoss kwamen niet meer bij van het lachen.
Tegen elven vroeg Adam:“Ik ga naar huis. Gaan jullie mee?”
“Met jou altijd”, zei Little Joe op verliefde toon.
De hele weg naar huis hoorde men het gelach van de vier jongens.
Doordat iedereen op de ranch heel gewoon over zijn handicap deed was het voor Mitch gemakkelijker te accepteren dat hij anders was dan andere kinderen van zijn leeftijd.