RIVALEN
Sinds begin 2000 hadden de Cartwrights een jeugdhonkbalteam opgestart. De coach was Adam Cartwright en de sterspeler van het team was de zevenjarige Mitch, de zoon van Adam. Er was nog een team in de stad en dat waren de Snack Lads. Hun coach was Marvin Parker. Hoewel ze allemaal in en rondom Virginia City woonden waren de 2 teams geen vrienden van elkaar.
Op vrijdag 7 juli zagen Mitch en zijn beste vriendje Matthew Walker hoe Barry Parker aan het oefenen was met slaan.
“Mitch, hij slaat best goed”, zei Matthew.
“Vind je? Een smurf slaat nog beter dan hij”, reageerde Mitch.
“Voor een knuppel slaat hij wel goed”, antwoordde zijn vriendje.
Ze lachten zó hard dat Barry het wel moest en kon horen. Hij gooide zijn knuppel neer en liep kwaad naar de twee toe.
“Grote mond Cartwright? Denk jij soms dat jij het beter kan?”, vroeg Barry.
“Ik denk het niet. Ik weet het gewoon”, reageerde Mitch.
“Laat maar eens zien”, zei Barry.
De twee klommen over het hek en liepen met hun knuppels en handschoenen naar de plek waar Barry oefende.
“Ik wed om een milkshake dat jij geen bal die snackbar in durft te slaan”, zei Barry.
Hij wees naar de snackbar van zijn vader die tegenover het speelveld stond.
“Heeft jouw vader ook een mokka milkshake? Anders doe ik het niet”, zei Mitch.
“Pa verkoopt alle smaken. Ook mokka”, antwoordde Barry als smoes.
Matthew gooide een bal op en Mitch sloeg hem de snackbar in. Een ruit sneuvelde en de bal kwam in de bananasplit van Sharon, de zus van Barry, terecht. Al het ijs kwam in haar gezicht terecht.
“Vader! Ik word belaagd door een honkbal”, riep ze hysterisch.
Marvin kwam erbij en zag wat er gebeurd was. Toen zag hij de drie jongens komen.
“Wie van jullie brak die ruit?”, vroeg hij streng.
“Geen van ons drieën. Matthew gooide een bal op en ik sloeg hem weg omdat Barry zei dat ik het niet zou durven. Hij beloofde me een milkshake als ik een honkbal naar binnen zou slaan. Dus u moet niet ons de schuld geven maar die honkbal. Goh Sharon, je ziet er uit als een ijskonijn. Nu moet je alleen nog maar een ander ijskonijn vinden en je kunt een gezin stichten. Mr Parker, zou ik alsjeblieft een mokka milkshake mogen krijgen op kosten van de nieuwe Barry Bonds oftewel uw zoon Barry? Het ijs moet zeker nog ontdooid worden of is het nog op de Noordpool?”, vroeg Mitch.
“Cartwright, praat jij thuis ook zoveel?”, vroeg Marvin.
“Ja, behalve tijdens het eten”, antwoordde de jongen.
“En waarom is dat?”, vroeg Matthew alsof hij het antwoord niet wist.
“Omdat anders oom Hoss mijn eten jat”, was het antwoord.
Beiden lagen op de grond van het lachen en de andere aanwezigen ook behalve de familie Parker.
“Marvin, geef dat joch toch een milkshake. Hij heeft hem echt verdiend”, zei Ponderosa voorman Candy Canaday.
“Mond dicht Canaday! Ik geef geen milkshakes aan Cartwrights”, snauwde Marvin.
“He Candy! Wat doe jij in deze tent?”, vroeg Mitch lachend.
“Wachten op jou om naar huis te gaan. Ik zag jullie bij het hek”, antwoordde de voorman.
“Jongeman, dit is een welgestelde eetgelegenheid en geen tent”, zei Marvin vermanend.
“Natuurlijk is dit geen tent want je kan er niet eens mee kamperen”, reageerde Mitch.
Candy nam Mitch en Matthew mee voordat Marvin écht kwaad werd.
Marvin zei streng tegen Barry:“Jij belooft nooit meer een milkshake aan Cartwright!”
“Ja vader”, zei hij verlegen.
Candy bracht eerst Matthew thuis en reed daarna met Mitch naar de ranch.
“Nu is Parker natuurlijk helemaal kwaad op jou”, zei Candy opeens.
“Barry begon. Zou zijn zus nu nog steeds verliefd zijn op oom Joe?”, vroeg Mitch.
“Ik vrees van wel. Maar je oom ziet haar niet staan”, antwoordde de voorman.
Mitch zei:“Opa zou niet eens een ijskonijn als schoondochter willen hebben.”
“Wees gerust want ze is veel te jong en te lelijk voor mij”, zei Candy.
Hij reed het erf op en parkeerde de auto in de grote garage. Daar zagen hij en Mitch Joe Cartwright zijn auto wassen. Ze stapten uit.
“Hi oom Joe. Heb je een afspraakje met het ijskonijn van Virginia City?”, vroeg Mitch opgewekt.
“Hoezo? En wie is het ijskonijn van Virginia City?”, vroeg Joe verbaasd.
“Sharon Parker. Ik sloeg een honkbal door een ruit van de snackbar van Mr Parker. De bal kwam in haar ijs terecht en het ijs op haar gezicht”, vertelde Mitch vermakelijk.
Joe begon luid te lachen.
“Jij maakt je ook wel erg populair bij de meisjes op die manier”, zei Joe na de lachbui.
“Ze vallen toch wel op mij”, zei zijn neefje nonchalant.
Joe en Candy keken elkaar lachend aan. Mitch pakte zijn knuppel en handschoen en ging het ranchhuis binnen waar zijn vader Adam Cartwright was.
“Fijn gespeeld?”, vroeg Adam.
Mitch knikte en vertelde wat er allemaal gebeurd was. Zijn vader kon er ook wel om lachen.
“Jij doet alles voor een milkshake”, zei Adam.
“Waarom niet? Ik ben er gek op”, reageerde zijn zoon.
“Dat komt omdat je moeder tijdens haar zwangerschap elke dag een milkshake nam”, zei Adam.
“Mag ik nog buiten spelen tot het avondeten?”, vroeg Mitch.
“Ben je nog niet buiten?”, vroeg Adam plagend.
De jongen vlóóg naar buiten.
Marvin zon intussen op wraak en betrok daarbij zijn dochter Sharon.
“We moeten ervoor zorgen dat die Cartwrights voorgoed uit de weg geruimd zijn. Barry en ik rekenen af met Mitch”, zei Marvin.
Dat vond Sharon een geweldig idee.
De volgende dag was het de dag van de honkbalwedstrijd. Adam en Mitch gingen samen vroeg naar het stadion. De anderen kwamen pas later.
In de kleedkamer zei Adam:“Jongens, dit is onze line-up:
Rechtsvelder : Teddy Rashdon.
Linksvelder : Chipper Jackson
Catcher : Matthew Walker
Pitcher : Mitch Cartwright
Eerste honkman : Stevie Rashdon
Derde honkman : Lance Miller
Tweede honkman : David Miller
Middenvelder : Geoffrey Cole
Korte stop : Lee Sing.
Ik verwacht dat jullie goed en sportief spelen.”
“Dat kun je beter tegen die Snack Lads zeggen”, merkte Mitch op.
“Ik zeg het tegen jullie dus hou je eraan”, antwoordde Adam.
De jongens beloofden het.
Marvin zei tegen zijn team:“Ik eis dat jullie winnen en dat betekent afrekenen met die rijkeluiskinderen! En vooral Mitch Cartwright!”
“Straks komt hij weer zeuren om die milkshake”, zei Barry.
“Hij kan een pak rammel krijgen”, zei Kevin Chandler.
De anderen waren het ermee eens.
De wedstrijd begon en al vanaf het begin was de stemming grimmig. De Snack Lads waren als eerste aan slag. Met gemak gooide Mitch 3 x 3 slag. Zo slecht als de tegenstanders waren, zo goed waren de Ponderosa Cowboys. Al na de eerste inning was de tussenstand 8-0. De spelers van de Snack Lads werden steeds chagrijniger en hun spel was ongemotiveerd. Marvin zag dat ook en greep hardhandig in.
“Wat had ik nou gezegd? Wij moeten winnen en niet dat team van Cartwright! En wat doen jullie? Jullie maken fout na fout zodat zij kunnen scoren. Als jullie geen run maken in de komende inning, dan bestaat dit team niet meer”, snauwde hij.
“Hoe moeten wij een achterstand van 27-0 in nog maar 1 inning inhalen?”, vroeg Barry.
“Goed, jullie krijgen je zin. Ik ga naar de scheidsrechter en zeg dat jullie het opgeven”, antwoordde zijn vader.
Hij verliet de dug-out en ging naar scheidsrechter Hank Taylor.
“Omdat mijn team geen enkele en eerlijke kans kreeg geven ze het op”, zei Marvin.
“Als jullie dat zo willen. De Ponderosa Cowboys hebben gewonnen omdat de Snack Lads het opgeven”, zei Hank.
Marvin gaf zijn zoon een teken en die ging naar Mitch. Barry keek de jonge Cartwright aan en sloeg hem toen in zijn gezicht. Natuurlijk nam Mitch dat niet en al snel waren ze aan het vechten. Adam en Marvin renden naar de jongens en haalden ze uit elkaar. Marvin had de knuppel van zijn zoon bij zich en sloeg Mitch op zijn linkerhand. De jonge Cartwright gilde het uit van de pijn. Adam sloeg zijn vijand neer en hielp zijn zoon overeind. De andere kinderen waren al weggegaan.
“Papa, het doet zeer”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.
“Ik vrees dat je hand gebroken is. Jij gaat je eerst omkleden en daarna gaan we naar het ziekenhuis”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam reed met Mitch naar het ziekenhuis. Beiden zeiden niets. Het was nogal druk in het ziekenhuis maar toch werd Mitch redelijk snel geholpen. Zijn linkerhand was inderdaad gebroken en werd samen met zijn pols in het gips gezet. Wel moest hij zijn pols en hand in een mitella dragen.
Weer buiten vroeg Mitch:“Gaan we nu naar huis?”
“We gaan naar huis. Ze zullen wel ongerust zijn over waar we blijven”, antwoordde Adam.
Ze stapten in en reden naar huis.
Toen Adam en Mitch thuiskwamen merkten ze dat iedereen op hen zaten te wachten, inclusief Roy Coffee.
“Wat is er gebeurd? Niemand heeft een honk gestolen”, zei Adam.
“Jongen, ga zitten en jij ook Mitch”, zei Ben ernstig.
Vader en zoon gingen zitten en keken Ben ongerust aan.
“Adam, Marvin Parker heeft een officiële klacht bij ons ingediend over wat Mitch gisteren heeft aangericht in zijn snackbar”, zei Roy.
“Wat is de aanklacht?”, vroeg Adam ongerust.
“Vrijwillig vandalisme”, antwoordde de sheriff.
“Barry zei dat ik geen bal naar binnen durfde te slaan. Ik zou dan van hem een milkshake krijgen. Matthew kan getuigen”, zei Mitch.
“En voor een milkshake doe jij natuurlijk alles?”, vroeg Roy.
Mitch knikte.
“En omdat Mitch ook een Cartwright is denkt Parker natuurlijk hier een goed slaatje uit te kunnen slaan? Dat had hij gedroomd. Ik dien een klacht tegen hem in wegens kindermishandeling”, reageerde Adam.
Hij vertelde wat er gebeurd was op het honkbalveld.
“Mitch, sterkte en als ik meer weet laat ik het direct weten”, zei Roy.
Hoss liet hem uit.
Adam stond op en vroeg:“Waarom doet men zoiets?”
“Nou, gisteren zat Barry mij steeds te jennen. En vanmiddag toen zijn team het opgaf ging Barry met mij vechten waarna Mr Parker met een knuppel mijn hand brak”, legde zijn zoon uit.
“Je moet het wel kunnen bewijzen”, zei Ben.
“Barry zit mij altijd te pesten”, zei Mitch.
“Mitch, ga douchen”, kreeg de jongen toen van zijn vader te horen.
Hij stond op en ging naar boven.
“Adam, ga met je zoon naar Boston. Dan kunnen jullie allebei tot rust komen”, zei Ben.
“We gaan morgen vroeg weg. Ik had hem bovendien een paar honkbalwedstrijden beloofd”, antwoordde Adam.
Hij ging naar boven om hun koffers te pakken en zijn zoon het nieuws te vertellen.
Die avond kwam Marvin langs om iets te bekennen. De Cartwrights zaten aan het avondeten toen hij zonder kloppen binnenkwam.
“Jou moet ik hebben, Adam Cartwright!”, zei Marvin grijnzend.
Adam vertrouwde het niet. Maar dat gold ook voor de anderen.
“Waarom moet jij mij hebben? Jij hebt mijn zoon vanmiddag mishandeld”, zei Adam.
“Op aanraden van mijn lieve vrouw heb ik het besluit genomen om aan jou te bekennen dat ik je vrouw destijds doodgereden heb. En ik ben er nog tros op ook”, zei Marvin glimlachend.
Adam keek hem even aan en sloeg hem toen tegen de vlakte. Marvin greep meteen naar zijn pijnlijke kaak.
“Rotzak. Je hebt mijn kaak gebroken”, zei de snackbarhouder kwaad.
“Hoss en Joseph, breng hem naar de sheriff”, zei Ben.
De broers sleurden hem weg terwijl Mitch zwijgend toekeek. Ben en Adam namen de jongen mee naar de woonkamer om te praten. Mitch keek vooral zijn vader vragend aan.
“Mitch, je was nog geen jaar toen ze stierf. Ik heb expres gewacht met vertellen hoe ze stierf totdat je wat groter was om het te begrijpen. Ze was op weg naar de stad om kerstcadeaus te kopen toen ze een dodelijk ongeluk kreeg. De dader was nooit gevonden. Tot nu dan”, zei Adam.
“Mede daarom zit Barry Parker mij altijd zo te pesten?”, vroeg Mitch ongerust.
“Ik denk van wel. En omdat jij ook een Cartwright bent”, antwoordde Ben.
“Papa, we gaan toch nog wel op vakantie?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk gaan we. Ik heb niet voor niets die dure kaarten gekocht”, antwoordde Adam.
“Laten we dan eerst verder eten en daarna ga jij slapen”, zei Ben.
Dat hoefde de rancher niet twee keer te zeggen.
Ondertussen had Marvin het erg zwaar te verduren. Vooral omdat Hoss hem stevig vast had.
“Ik hoop dat je afscheid van je gezin hebt genomen want je zal nooit meer vrijkomen”, zei Joe.
“Ik krijg zo vrijspraak”, zei Marvin triomfantelijk.
“Zoals ons neefje moet opgroeien zonder moeder, zo zal jouw zoon moeten opgroeien zonder jou”, zei Hoss.
“En wat gebeurt er met je snackbar? Die is al zowat op de fles”, reageerde Joe.
Hoe meer opmerkingen de broers maakten hoe kwader Marvin werd.
Toen Roy en zijn deputy Clem Foster Marvin zagen binnenkomen en zijn bekentenis hoorden waren ze erg verrast en verbaasd.
“Dus jij rijdt iemand dood en verzwijgt dat jarenlang? In de gevangenis zal men je dat wel afleren”, zei Roy.
Clem voerde hem af. Tevreden gingen Hoss en Joe weer naar huis.
De volgende morgen vertrokken Adam en Mitch naar Boston voor een vakantie van 3 weken. Hierdoor konden ze het slechte nieuws in alle rust verwerken.
Een week na zijn arrestatie begon de rechtszaak tegen Marvin Parker. Natuurlijk waren de Cartwrights hier aanwezig.
Marvin zei:“Ik heb het gedaan omdat de familie Cartwright mijn zaak heeft geboycot. Ik bood hen aan om samen een BV te beginnen maar ik was niet goed genoeg voor ze. Daarom moest ik wel iets doen om ze ellende te bezorgen.”
Door deze verklaring tekende Marvin zijn eigen doodvonnis.
Rechter Jackson zei:“Hierbij veroordeel ik de verdachte, Marvin Parker, tot levenslange gevangenis straf. Zaak gesloten!”
Mede hierdoor kwam de rust op de ranch weer terug maar natuurlijk duurde dat niet lang.
Na de zomervakantie ging Mitch weer voorzichtig honkballen op het erf. Maar omdat hij zijn hand gebroken had was dat een aangepaste versie. Toch was hij blij toen het gips er af was.
Op een middag verveelde de jonge Cartwright zich enorm. Adam merkte dat en greep in.
“Mitch, ga maar een poosje honkballen”, zei Adam nadat hij de pols en hand van zijn zoon ingetapet had.
Mitch reed zo snel hij kon naar Virginia City. Bij de speeltuin zag hij niet alleen Matthew maar ook Barry. De jonge Cartwright sprong van zijn fiets en rende naar zijn aartsvijand.
“Cartwright! Wat kom jij hier doen? Je mag hier helemaal niet komen”, zei Barry.
Mitch sloeg hem tegen de vlakte en ging op hem zitten.
“Vader! Moeder!”, gilde Barry uit.
“Ze komen toch niet want je moeder is weg en je vader in de lik wegens moord”, antwoordde Mitch kwaad.
“Ik heb tenminste nog een moeder en jij lekker niet”, zei Barry vals lachend.
Mitch wilde hem doodslaan maar Matthew hield hem tegen.
“Mitch, hij is het niet waard. Zijn vader komt nooit meer vrij en zijn moeder is precies zoals hij: een watje”, zei Matthew.
Hij pakte zijn vriendje en hielp hem overeind. Barry kreeg nog een trap na waarna ze naar hun fietsen gingen.
“Zullen we naar het stadion gaan om te honkballen?”, vroeg Matthew.
“Goed”, antwoordde Mitch.
Ze stapten op hun fietsen en reden naar het stadion waar ze meteen binnengelaten werden. Even later waren ze aan het overgooien en slaan dat het een lieve lust was.
Zonder dat de jongens het wisten was Ben Cartwright ook in het stadion maar dan in zijn kantoor. Opeens zag hij dat er iets gaande was op het veld. De rancher keek uit het raam en zag de jongens bezig. Hij besloot naar ze toe te gaan.
Op het veld vroeg Ben:“Zijn jullie alvast aan het trainen voor de najaarswedstrijden?”
“Eh ja. We moeten toch weer kampioen worden?”, vroeg Matthew.
“Dat moeten jullie zeker. Jullie hebben vast geen zin in een grote milkshake?”, vroeg Ben.
“Is de administratie uw grote hobby?”, was de wedervraag van Mitch.
Ben keek zijn kleinzoon aan.
“Jongeman, niet iedereen hoeft dat te weten”, zei hij plagend.
“Nee, maar nu weet Matthew het ook”, reageerde Mitch.
Ben nam de jongens mee naar de kantine en gaf ze allebei een grote milkshake.
“Deze smaakt vele malen beter dan die van Parker”, zei Mitch.
“Ze verkopen niet eens milkshakes”, reageerde Matthew.
“Daarom ook”, zei zijn vriendje.
Ze lachen hard waardoor Ben zeker wist dat zijn kleinzoon weer de oude was. Maar hij en Mitch wisten beide dat Barry Parker een eeuwige rivaal zou blijven.