SNEEUW

Het liep tegen kerst maar er was nergens sneeuw te bekennen op de Ponderosa Ranch. Voor de jongste bewoner van de ranch, de vierjarige Mitch Cartwright, was dat een grote tegenvaller. De jongen was dol op het witte spul. Zijn vader Adam Cartwright vond het echter wel heerlijk dat er geen sneeuw lag. Vooral omdat hij dan niet bekogeld kon worden door zijn jongere broers Hoss en Little Joe.

Op een morgen was Mitch met zijn opa Ben Cartwright in Virginia City. De rancher merkte dat zijn kleinzoon verlangde naar de sneeuw. Maar ook daar was niets gevallen.

“Opa, komt er eigenlijk wel sneeuw?”, vroeg de jongen.

“Ik zou het niet durven zeggen. We kunnen het alleen maar hopen”, antwoordde Ben.

“Maar als er geen sneeuw valt dan kan de kerstman ook niet komen met zijn slee”, merkte Mitch op.

Nu wist Ben niets meer terug te zeggen. Hij zuchtte diep en keek zijn kleinzoon aan.

“We hebben alles wat we moesten hebben dus zullen we naar huis gaan?”, vroeg Ben.

Mitch knikte. Hij werd op de bok gezet waarna Ben er ook opklom en de teugels pakte. Samen reden ze naar de ranch terug.

Kerstavond.

Omdat er nog steeds geen sneeuw was gevallen was Mitch bang dat de kerstman niet kon komen. Hoe men ook praatte, de jongen wilde het niet geloven.

Wat later toen Mitch lag te slapen klom opeens een man in een rood pak door zijn raam. Mitch werd wakker en zag de bezoeker bij zijn bed staan. De hond Cody werd ook wakker.

“Ik heb jullie hulp nodig. Ga maar mee met mij in mijn slee”, sprak de kerstman.

Mitch stond op en Cody ook. Ze gingen naast de kerstman staan die een magische deken om hen heen wikkelde zodat ze even later in de kerstslee zaten. De kerstman pakte de teugels en zo vlogen ze door de heldere nacht.

“Kerstman, kunt u voor sneeuw zorgen?”, vroeg Mitch op een gegeven moment.

“Natuurlijk. We gaan naar de speciale wolken. Als je daar op slaat gaat het sneeuwen”, antwoordde de kerstman.

Dat gebeurde en de kerstman sloeg op de wolken. Alle sneeuwvlokken daalden neer en zorgde voor een mooie witte deken.

“Ik breng jullie weer naar huis want het is bijna ochtend”, zei de kerstman.

Mitch knikte. Ze reden terug naar het grote ranchhuis waar ook al veel sneeuw lag. Door de buitenlucht vielen de twee in een diepe slaap zodat de kerstman ze in de woonkamer legde en daarna stilletjes vertrok.

Adam kwam beneden en vond zijn zoon op de bank slapend. Ook Cody was in een diepe slaap. De oudste Cartwright jongen ging bij Mitch zitten en maakte hem wakker.

“Ik meen me te herinneren dat ik jou toch écht naar bed had gebracht gisteravond. Wat doe je dan hier als ik vragen mag?”, vroeg Adam.

“Cody en ik zijn met de kerstman mee geweest vannacht en nu ligt er overal sneeuw. De kerstman kwam in mijn kamer en vroeg of ik mee ging. Cody mocht ook mee”, zei Mitch.

Adam zuchtte diep en vond het een vreemd verhaal. Hij stond op en keek naar buiten. Overal op het erf lag het witte spul waar de jongste Cartwright zo lang op had gewacht.

Na het ontbijt kwamen alle Cartwrights naar buiten om de sneeuw te bewonderen. Door de heldere winterlucht was te horen:

We wish you a Merry Christmas, We wish you a Merry Christmas,

We wish you a Merry Christmas, And a Happy New Year!

We wish you a Merry Christmas, We wish you a Merry Christmas,

We wish you a Merry Christmas, And a Happy New Year!

Good tidings to you, wherever you are;

Good tidings for Christmas, And a Happy New Year!

We wish you a Merry Christmas, We wish you a Merry Christmas,

We wish you a Merry Christmas, And a Happy New Year!

(Old English Carol)