Er hing een geheimzinnige sfeer op de Ponderosa. De bewoners van de ranch, de familie Cartwright, waren bezig met iets te organiseren. Sinds Adam zijn vriendin Mary Watts had teruggevonden was de sfeer geheel anders. Het was gezelliger. Ook al moesten Adam en zijn jongere broers Hoss en Little Joe zich inhouden wat het plagen van de jongste Cartwright, Mitch van zeven jaar, betrof. De jongen was de zoon van Adam en Mary. Omdat Mitch de oogappel was van Ponderosa eigenaar Ben Cartwright kon de jongen met vrijwel alles wegkomen. Opa en kleinzoon hadden dan ook een speciale band met elkaar waar niemand tussen kon komen. Zelfs hun hond Cody niet.
In Virginia City gonsde het van de geruchten over het komende feest op de ranch.
Sophia Paige was de eerste die het had gehoord. Op de woensdagmiddag bijeenkomst van de damesbond bracht Sophia het nieuwtje in de openbaarheid.
“Hebben jullie het laatste nieuwtje over Adam Cartwright al gehoord?”, vroeg ze triomfantelijk.
“En dat is?”, vroeg voorzitster Vera Stone.
“Hij gaat trouwen met een onbekende vrouw”, zei Sophia.
Alle dames keken elkaar verbaasd aan.
“Dat kind van hem is al zeven jaar. De moeder is onbekend. Wie wil er nu met een man trouwen die al een kind van zeven heeft?”, vroeg Kate Miller.
“Adam is een Cartwright dus die kans moet je altijd grijpen. Ik zou meteen ja zeggen”, reageerde Sophia.
“Adam ziet jou niet eens staan. Laat staan dat hij met je gaat trouwen. Jij zou het geen seconde uithouden op de ranch”, zei Kate.
“Zijn broers zijn er ook nog om te veroveren”, smaalde Sophia.
Ze stopte even met praten en ging toen door:“Maar Hoss eet te veel en Joe is nog te jong. Nee, Adam is de prins op het witte paard voor mij. Ik heb een erg goede band met Mitch en andersom.”
Alle dames lachten hard wat Sophia kwaad maakte. Ze stond op en liep naar de deur.
“Jullie lachen niet meer als niet die onbekende meid maar ik met Adam op huwelijksreis ga”, zei Sophia.
Ze ging beledigd weg.
Op het erf van de ranch was Mary met de was bezig toen Sophia aankwam. Mary vermoedde direct onraad. Cody werd wakker en ging naar zijn vrouwtje.
“Wat kom je hier doen?”, vroeg Mary.
“Ik kom mijn verloofde ophalen”, antwoordde Sophia.
Cody gromde tegen haar.
“Welke verloofde?”, vroeg Mary ongerust.
“Adam Cartwright. We gaan op 1 juli aanstaande trouwen. Hij heeft me eindelijk gevraagd”, antwoordde de bezoekster.
“Ik kan begrijpen dat Adam erg in trek is maar hij heeft duidelijk voor mij gekozen. Mitch is onze zoon”, reageerde Mary.
Sophia werd zo bleek als sneeuw.
“Had je nog wat?”, vroeg Mary.
“Nee, maar ik zal zorgen dat ik Mrs Adam Cartwright zal worden én blijf”, zei Sophia.
Ze keerde haar rijtuig en verliet het erf. Mary was erg onzeker geworden over haar relatie met Adam. Op dat moment kwam Little Joe thuis. Hij merkte direct dat zijn schoonzus iets dwars zat. Hij steeg af van zijn paard Cochise en liep naar haar toe.
“Mary, wat is er?”, vroeg Little Joe.
“Ik kreeg net bezoek van Sophia Paige. Ze beweert dat Adam met haar trouwt op 1 juli”, antwoordde Mary.
“Sophia Paige? Die is al jaren verkikkerd op Adam maar hij heeft nauwelijks een woord met haar gewisseld. Mitch ging voor het eerst mee naar de kerk vlak voor Pasen 1863. Sophia bood Adam aan om hem te helpen met het opvoeden van dat jochie. Maar Mitch zag haar en zette een flinke keel op. Sindsdien heeft ze een hekel aan hem. Geloof me, Adam is stapelgek op jou en heeft alleen maar oog voor jouw schoonheid”, verzekerde Little Joe haar.
“Ze moeten niet tussen ons komen. Ik heb al veel te veel gemist wat Mitch betreft”, antwoordde Mary.
Little Joe knikte. Hij keek naar de halfvolle wasmand.
“Moet ik je helpen met ophangen?”, vroeg hij.
“Graag”, zei Mary.
Precies op het moment dat Little Joe de was hielp ophangen kwamen zijn oudere broers Adam en Hoss thuis.
“Adam, je verloofde heeft Joe al onder haar duim”, lachte Hoss.
“Dat bewijst maar weer dat ons broertje alles doet wat een vrouw wil”, zei Adam ook lachend.
“Wat zijn we toch weer erg grappig. Ik heb toevallig wel je aanstaande vrouw gerustgesteld dat zij de enige voor jou is en niet Sophia Paige”, reageerde Little Joe fel.
Adam en Hoss werden serieus en stegen af.
“Sophia Paige komt hier en beweert dat ik met haar ga trouwen? Mitch zou het me nooit vergeven en pa zou me onterven”, reageerde Adam.
Hoss en Little Joe keken elkaar lachend aan.
“Adam, als pa jou onterft krijgen wij een grotere erfenis dus wat sta je daar nou te wachten?”, vroeg Little Joe.
De reactie van Adam was dat hij zijn jongste broer oppakte en in de watertrog gooide.
“Jij krijgt geen toetje vanavond”, kreeg Hoss te horen.
Mary zei plagend:“Ik heb gehoord dat Hop Sing voor het dessert een heerlijke aardbeientaart heeft gemaakt.”
Hoss kreeg het water al in de mond en keek teleurgesteld naar de grond. Little Joe klom uit de watertrog maar werd door zijn schoonzus weggestuurd.
“Joseph Francis Cartwright! Je maakt de schone was vuil. Dit huishouden heeft duidelijk een vrouw nodig. Ga je afdrogen en trek schone kleding aan”, zei Mary streng.
Mopperend ging Little Joe naar binnen waar hij van de Chinese kok Hop Sing een preek in het Chinees kreeg. De kok was namelijk bezig met de vloer in de woonkamer.
Buiten nam Adam zijn verloofde in zijn armen en zei kalm:“Jij bent de enige voor me. Mitch is dol op jou en heeft jou ook gemist. Net zoals jij alles van hem hebt gemist. Maar ik beloof je dat we alles overnieuw doen. Eerst onze bruiloft, dan de huwelijksreis en dan......”
Mary begreep hem en zei glimlachend:“Misschien is dat ene al onderweg tijdens onze huwelijksreis.”
Hoss kon het niet meer volgen en ging de paarden verzorgen zodat Adam en Mary alleen waren. Een hartstochtelijke kus volgde. Cody liep terug naar zijn plaats op de veranda en viel in een diepe slaap.
Bij het meer van Tahoe was Ben Cartwright aan het vissen met zijn kleinzoon Mitch. De woensdagmiddag was altijd gereserveerd voor de jongste Cartwright. Als het weer het toeliet trokken Ben en Mitch er op uit. Mitch was dol op vissen en ving dan ook regelmatig wat. Tot zijn hilariteit ving Ben meestal niets. Zo ook die middag.
Mitch keek naar Ben en vroeg:“Opa, hebt u nog niets gevangen?”
“Nee, nog niet. Jij wel?”, vroeg de rancher op zijn beurt.
Mitch telde zijn vissen en zei:“Ja, al zeven.”
Ben voelde aan dat er een messcherpe opmerking zijn kant op kwam en besloot zijn kleinzoon voor te zijn.
“Mitchell, zullen we van plaats wisselen? Misschien dat ik dan wat vang”, zei de rancher.
“Dat is goed”, antwoordde de jongen.
Ze wisselden van plaats en twee hengels werden uitgegooid.
“Opa, help even want ik heb beet”, riep Mitch even later.
Ben pakte de hengel van zijn kleinzoon en haalde het binnen.
“Dat is een grote”, zei de rancher bewonderend.
“Oom Hoss heeft hier in zijn eentje genoeg aan”, lachte Mitch.
“Dat heeft hij zeker”, beaamde Ben.
“Opa, als papa en mama straks op huwelijksreis zijn, gaan we dan nog elke woensdagmiddag vissen?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk doen we dat. Je weet dat de woensdagmiddag voor jou gereserveerd is. En ook al zijn je ouders getrouwd, wij zetten deze traditie gewoon voort”, antwoordde Ben.
Hij keek peinzend naar zijn hengel en vroeg zich af waarom hij niets ving en zijn kleinzoon wel.
“Heeft u nu nog niets gevangen?”, vroeg Mitch plagend.
“Nee, mag ik jouw hengel gebruiken? Misschien ligt het wel aan mijn hengel”, zei Ben.
“Goed. Veel succes opa”, zei Mitch met lachende ogen.
De hengels werden gewisseld maar ook dit leverde de eigenaar van de Ponderosa geen enkele vis op.
“Mitch, het wordt donker. Zullen we de vissen mee naar huis nemen zodat Hop Sing ze kan bakken voor het avondeten?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Ze pakten alles in en gingen terug naar huis.
In het ranchhuis wachtten de anderen op de thuiskomst van Ben en Mitch. Mary was al
in de keuken bezig Hop Sing te helpen met het avondeten zoals ze elke dag deed. De broers en Cody waren in de woonkamer.
“Het is woensdag dus waarschijnlijk eten we vis vanavond”, zei Hoss.
“Ik ben benieuwd wie de meeste vissen heeft gevangen: pa of Mitch”, zei Little Joe.
“Ik heb Mitch leren vissen dus je moet niet vreemd opkijken als mijn nageslacht alle vis heeft gevangen. Sinds pa elke woensdagmiddag met Mitch gaat vissen vangt hij niets meer”, antwoordde Adam.
“Jouw zoon zorgt er vast en zeker voor dat alle vissen naar hem moeten zwemmen”, reageerde Hoss.
Ze lachten hard. Precies op dat moment kwam Ben binnen. Aan zijn gezicht zagen de broers dat hun vader weer een erg onsuccesvolle vismiddag had.
“Pa, hoeveel vissen heeft u gevangen?”, vroeg Hoss.
“Geen een”, gromde de rancher.
“En Mitch?”, vroeg Adam plagend.
“Acht!”, was het antwoord.
De jongens kwamen niet meer bij van het lachen.
Ben zei grommend:“Dit is niet leuk!”
“Nee, inderdaad niet”, zei Adam ernstig.
“Het is super leuk”, lachte Little Joe.
Opnieuw lagen de broers op de grond van het lachen. Ben schudde zijn hoofd en ging zich omkleden.
Mitch leverde de door hem gevangen vissen in de keuken af.
“Mama, Hop Sing, ik heb acht vissen gevangen en opa niets. Ik denk dat hij het verleerd is”, zei de jongen.
Hij legde de vissen op het aanrecht.
“Heerlijk vis. Heb je een fijne middag gehad?”, vroeg Mary.
Mitch knikte.
“Opa zei dat als jij en papa zijn getrouwd, wij dan gewoon elke woensdagmiddag samen doorbrengen. Dat mag toch wel?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk mag dat. Je vader en ik willen dat zelfs. Ga je nu maar wassen en een schoon shirt aan trekken”, zei Mary.
Mitch verliet de keuken en zag zijn vader en ooms lachen.
“Valt er wat te lachen?”, vroeg de jongen onschuldig.
“Eigenlijk niets maar het is natuurlijk wel vreemd dat jij acht vissen vangt en je opa niets”, zei Adam.
“Je kunt het of je kunt het niet. Ik behoor tot de eerste groep en opa tot de tweede”, antwoordde zijn zoon.
Hij ging naar boven om zich te wassen en een schoon shirt aan te trekken. Cody volgde hem meteen.
Na haar vertrek van de ranch kookte Sophia Paige van woede. ‘Hoe durft die meid zich de verloofde van Adam Cartwright te noemen terwijl ik dat ben! Ik zal ervoor zorgen dat die meid en dat kind van haar voorgoed verdwijnen’, dacht ze.
Tijdens het eten merkte Ben dat er een spanning aan tafel hing.
“Is er soms iets gebeurd vanmiddag?”, vroeg de rancher.
“Misschien is het beter als Mitch en ik hier vertrekken”, zei Mary.
Iedereen keek naar haar met grote verbaasde blikken.
“Waarom?”, vroeg Adam.
“Zodat je dan met die Sophia Paige kan trouwen. Dan is zij ook gelukkig. Mitch, pak je spullen. We vertrekken meteen”, zei Mary.
Ze stond op en Mitch ook. De jongen rende naar boven en begon te pakken. Adam stond ook op en pakte zijn verloofde vast.
“Mary, je weet dat ik dol op je ben en alleen maar met jou wil trouwen. Die Paige is gewoon jaloers op jou”, zei Adam.
“Mijn besluit staat vast”, antwoordde Mary.
Adam liet haar los en keek haar na. Mary ging ook naar boven en pakte haar koffer. Adam ging verward aan tafel zitten. Niet veel later vertrokken Mary en Mitch van de ranch. Geen van de Cartwrights hield hen tegen. Maar Adam ging ze even later toch achterna.
Mitch zag zijn vader komen en zei:“Mama, daar is papa.”
Mary stopte de wagen en keek achterom. Adam stopte zijn paard.
“We moeten praten. Ik laat je niet eerder gaan totdat we alles uitgepraat hebben. Desnoods nemen we een hotelkamer”, zei Adam.
“Goed”, zei Mary.
Adam bond Sport aan de wagen en klom op de bok. Hierna reden ze naar Virginia City.
Doordat Adam haar achterna was gekomen besefte Mary dat hij alleen maar oog voor haar had.
“Adam, het spijt me dat ik je wilde verlaten”, zei ze.
“Jij en Mitch betekenen alles voor mij”, reageerde Adam.
Mitch voelde aan dat alles weer goed was tussen zijn ouders.
Adam parkeerde de wagen voor een restaurant waar men naar binnenging. Helaas voor de Cartwrights zag Sophia hen naar binnen gaan. Ze zon dan ook op wraak. Sophia was er heilig van overtuigd dat Adam met haar zou trouwen. Dat er twee dodelijke slachtoffers zouden vallen kon haar niets schelen. Ze had haar pistool bij de hand om Mary en Mitch dood te schieten. De jonge vrouw kreeg de schrik van haar leven toen ze Adam met Mitch en Mary voorbij zag komen. Ze bedacht zich geen moment en schoot Mitch direct neer. Mary dook weg en Adam trok zijn revolver om Sophia naar de andere wereld te helpen. Door de schoten kwamen sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster naar buiten. Mary bekommerde zich inmiddels om Mitch die bewusteloos op straat lag. Adam deed zijn revolver in de holster terug en knielde neer bij zijn zoon.
“Miss Paige schoot op Mitch en ik schoot haar neer. Ik breng eerst Mary en Mitch naar een hotelkamer”, zei Adam tegen Roy.
Adam pakte de jongen op en liep met Mary naar het International House. Clem waarschuwde intussen Doc Paul Martin. Vera Stone was er ook al bijgekomen en zag tot haar ontzetting het lijk van Sophia liggen.
“Arm schaap. Ze was zo goed voor haar medemens. Wie heeft haar doodgeschoten?”, vroeg Vera.
“Adam Cartwright. Het was overigens uit zelfverdediging omdat Miss Paige Mitch neerschoot”, antwoordde Roy.
“Dat is onmogelijk. Sophia zou zoiets nooit doen. Ze was dol op Mitch” , reageerde Vera.
Roy antwoordde:“Het is algemeen bekend dat ze een hekel had aan Mitch maar smoorverliefd was op Adam.”
Vera was te verontwaardigd om nog wat te zeggen en liep door.
In hun hotelkamer zaten Adam en Mary bij hun zoon. Mitch kwam langzaam bij en keek verward uit zijn ogen.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg de jongen.
“Sophia Paige schoot je neer. We brachten je naar the International House. Doc komt eraan om je te helpen”, zei Mary.
“Mijn pols doet pijn”, zei Mitch.
“Dat kan kloppen want de kogel zit in je pols”, zei Adam.
Toen hoorden ze geklop op de deur. Mary deed open en liet Clem en Paul binnen.
“De patiënt ligt op bed”, zei ze.
“Ik zal hem meteen behandelen”, zei Paul.
“Adam, Mary, ik wil precies weten wat er gebeurd is”, zei de deputy.
Hij kreeg het hele verhaal te horen en kwam tot de conclusie dat Adam had gehandeld uit zelfverdediging. Paul haalde de kogel uit de pols van Mitch en verbond de gewonde pols en hand.
“Jij mag voorlopig niet honkballen”, zei Paul tegen Mitch.
“Ik hoor de rotopmerkingen van papa, oom Hoss en oom Joe al”, reageerde de jongen.
“Jou kennende zal jij wel wat terugzeggen zodat zij sprakeloos zijn. Je pols en hand moeten in een mitella rusten totdat de wond dicht is”, zei Paul.
Hij bond de draagdoek om en vertrok weer met Clem.
Buiten het hotel kwam Ponderosa voorman Candy Canaday Paul en Clem tegen.
“Waarom is er altijd iets aan de hand met de Cartwrights?”, vroeg Clem.
“Hoezo?”, vroeg Candy verbaasd.
“Sophia Paige heeft Mitch neergeschoten nadat ze Adam en Mary uit elkaar probeerde te drijven. Adam schoot Sophia neer”, antwoordde de deputy.
“Ze zitten in kamer 17”, zei Paul.
Candy rende meteen het hotel binnen en ging naar de desbetreffende kamer. Hij klopte beleefd op de deur. Adam deed open en zag de voorman staan.
“Paul en Clem vertelden me wat er gebeurd is. Hoe is het met Mitch?”, vroeg Candy ongerust.
“Kom binnen. Hij is getroffen in zijn rechterpols maar maakt het goed”, zei Adam.
Candy kwam binnen en zag zijn vriendje op bed zitten.
Mary vroeg:“Candy, zou jij mijn getuige willen zijn bij ons huwelijk?”
“Natuurlijk. Waarom zou jullie bruiloft niet doorgaan?”, vroeg de voorman.
“Als het aan die Sophia Paige had gelegen was ik met Mitch verdwenen. Dood in een greppel misschien wel”, zei Mary.
“Zij is dood en wij blijven bij elkaar. Mitch, vertel Candy eens hoeveel vissen opa ving vanmiddag”, antwoordde Adam glimlachend.
“Opa heeft nul vissen gevangen en ik acht. Misschien moet jij hem wel visles geven”, vertelde Mitch.
Candy lag op de grond van het lachen.
“Zou er nog wat van over zijn?”, vroeg Mitch.
“Je oom kennende zal alles wel op zijn. We hebben toch ook heerlijk gegeten?”, vroeg Adam.
Mitch knikte en sloeg zijn ogen neer. De drie volwassenen keken elkaar aan en wisten genoeg.
“We gaan terug naar huis en daar ga jij direct naar bed”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Op de Ponderosa had Little Joe zijn vader alles verteld wat er die middag op het erf had plaatsgevonden.
“Dat verklaart dus het plotse vertrek van Mary en Mitch. Ik heb honderd keer liever dat Mary mijn schoondochter wordt dan dat Miss Paige met een Cartwright trouwt”, antwoordde Ben.
“Ze is al jaren verliefd op Adam”, zei Hoss.
“Abigail Jones ook maar Adam moet niets van haar hebben. Om begrijpelijke redenen”, reageerde Little Joe.
Ze aten zwijgend door niet wetende wat er in Virginia City was gebeurd.
Ben was echter zo ongerust geworden over de verblijfplaats van zijn oudste zoon en zijn gezin dat de rancher een besluit nam.
“Hoss, Joseph, we gaan naar Virginia City om je broer, schoonzus en neefje te zoeken”, zei hij.
In een mum van tijd hadden ze de ranch verlaten.
Adam legde de bagage van zijn verloofde en zoon in de wagen en daarna de jonge Cartwright. Mary klom op de bok en Adam ernaast. Candy nam Sport mee en bereed het zijne. Groot was hun verbazing en óók die van Ben, Hoss en Little Joe toen ze elkaar tegenkwamen.
“Adam, Mary, wat is er gebeurd? Waar is Mitch?”, vroeg de rancher.
“Het is een lang verhaal maar Mitch ligt in de wagen achter ons. We zullen thuis alles vertellen. Candy is ook bij ons”, antwoordde Adam.
“Ik ben benieuwd”, zei Ben.
Hij en zijn twee jongste zoons keerden hun paarden.
Weer thuis zorgde Hop Sing voor koffie voor de volwassenen en warme melk voor Mitch. De jongen zat bij de open haard en aaide Cody liefkozend. Adam en Mary brachten eerst de bagage naar hun slaapkamer. De Cartwrights merkten dat Mitch moeite had met alles wat er de afgelopen uren gebeurd was. Hij zei niets en aaide zijn vriendje alleen maar. Ben aaide zijn kleinzoon over zijn bolletje alsof hij wilde zeggen:“Jou kan niets meer gebeuren want wij waken over jou.”
Adam en Mary kwamen naar beneden en de laatste zei:“Mitch, als jij je melk op hebt ga je slapen.”
“Goed mam”, zei hij.
Hop Sing schonk in en verdween weer naar de keuken. Toen iedereen zat vertelden Adam en Mary wat er in Virginia City was gebeurd.
Ben zei:“De bruiloft vindt gewoon hier plaats op de ranch.”
“We willen het bescheiden houden. Gewoon met jullie en de knechten”, zei Mary.
“Mary, omdat je nog geen getuigen hebt stellen Hoss en ik voor dat wij jouw getuigen zijn”, zei Little Joe.
“Dat zou voor ons een grote eer zijn”, zei Hoss hoopvol.
Mary negeerde het verzoek van haar zwagers en keek haar schoonvader aan.
“Pa, zou u me willen weggeven?”, vroeg Mary.
“Ik doe dat dolgraag”, antwoordde Ben.
“Hoss en Joe, jullie kunnen niet mijn getuigen zijn omdat Candy dat al is. Maar we hebben wel een andere belangrijke taak voor jullie op onze trouwdag”, zei Mary.
De broers keken elkaar opgewonden aan. Adam en Mary ook en knipoogden naar elkaar.
“En dat is?”, vroegen Hoss en Little Joe tegelijk.
“Jullie zijn die dag verantwoordelijk voor Cody. Zorg ervoor dat hij zich netjes gedraagt”, zei Adam.
“Eerst gebruik je ons als goedkope babysitters voor je zoon en nu je gaat trouwen zijn we goed als oppas voor je hond”, reageerde Little Joe verontwaardigd.
Iedereen behalve Hoss en Little Joe lachte.
Toen Mitch sliep zei Adam:“Mitch blijft thuis van school totdat wij getrouwd zijn.”
“Ik kwam Vera Stone tegen en ze verweet me dat jullie Mitch te vrij opvoeden”, zei Candy.
“Wat weet dat monster nou hoe je een kind moet opvoeden? Zij was een van de eerste die Mitch wilde verbannen uit de kerk omdat hij mank is”, reageerde Adam.
“Ze is toch niet uitgenodigd op onze bruiloft”, zei Mary.
Iedereen was het met haar eens.
Naarmate 1 april dichterbij kwam werd Mary steeds zenuwachtiger. De jongens versierden de ranch. Hop Sing was druk in de weer om een paar lekkere taarten te bakken. Natuurlijk stond Hoss vooraan om de taarten voor te proeven. Maar de kok wist dat te voorkomen door te zeggen dat het kaas- en worteltaarten waren. Candy en Mitch zorgden ervoor dat Cody gewassen werd.
Eindelijk was de dag aangebroken. Laura Walker was vroeg gekomen om Mary te helpen met haar trouwjurk. Dan, de man van Laura, was ook meegekomen met hun zoon Matthew.
Dan zei tegen Adam:“Onthoud wel dat als je getrouwd bent je bepaalde dingen moet doen.”
“Dan mag je juist bepaalde dingen”, reageerde Adam.
Ze lachten. Adam trok zijn trouwpak aan.
“Zo. Nu even kijken hoe ver Mitch is”, zei Adam.
Ze liepen naar de slaapkamer van de jonge Cartwright. Mitch en zijn vriendje Matthew waren in de slaapkamer van Mitch.
“Moet ik je helpen met aankleden?”, vroeg Adam.
Mitch knikte.
“Kom Matthew. We wachten beneden”, zei Dan tegen zijn zoon.
Ze gingen naar beneden zodat Adam en Mitch alleen waren.
“Ben je al zenuwachtig?”, vroeg Mitch plagend.
“Een beetje maar mama is dat ook”, antwoordde Adam.
“Ik ga niet trouwen later”, zei Mitch resoluut.
“Waarom niet?”, vroeg Adam verbaasd.
“Omdat mijn vrouw dan alle beslissingen neemt. Dan kan ik niet gaan vissen en honkballen wanneer ik dat wil”, was het antwoord.
Adam lachte.
“Mitch, wie heeft je dat verteld? Je ooms?”, vroeg hij nog wat nalachend.
“Nee, maar het zou wel kunnen. Matthew zei dat”, antwoordde Mitch.
“Ik begrijp het. Maar wij mannen doen dat alleen maar om de dames te laten denken dat ze alles te vertellen hebben. Zo houden we ze tevreden”, legde Adam uit.
Hij hielp zijn zoon met aankleden zodat ze naar beneden konden.
Om tien uur begon de huwelijksvoltrekking. Even ervoor daalde Mary in haar trouwjurk de trap af. Adam keek ademloos naar zijn aanstaande vrouw en zijn hart begon harder te bonzen.
Dominee Jack Ward deed de huwelijksvoltrekking.
Hij begon:“We zijn hier tezamen om deze twee jonge mensen in de echt te verbinden. Hun liefde heeft veel problemen gekend en ook veel afwezigheid maar hun onzichtbare band bracht ze toch samen om nu voor eeuwig verbonden te zijn. Als er iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk, spreekt hij of zij dan nu of zwijg voor eeuwig.”
Het bleef stil dus ging de dominee verder:“Neemt gij, Adam Poindexter Cartwright, Mary Lisa Watts tot uw wettelijke echtgenote in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”
“Ja”, zei Adam.
“Neemt gij, Mary Lisa Watts, Adam Poindexter Cartwright, tot uw wettelijke echtgenoot in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”, vroeg de dominee aan Mary.
“Ja”, zei Mary.
Mitch en Cody kwamen met de ringen.
“Dan verklaar ik jullie tot man en vrouw. Adam, je mag je bruid nu kussen”, zei Jack.
Dat gebeurde met veel liefde en hartstocht. Ben had Mitch bij zich en zag dat zijn kleinzoon nu écht dolgelukkig was. Het bruidspaar werd door alle aanwezigen gefeliciteerd. Toen kwam Hop Sing binnen met twee grote taarten.
“Hop Sing twee grote taarten gebakken voor bruidspaar”, zei de kok.
Mary sneed de beide taarten aan waarna iedereen een stuk kreeg. Zelfs Cody werd niet vergeten.
“Goh, die taarten smaken heerlijk”, zei Hoss.
“En niet eens naar kaas en/of wortels”, merkte Mitch op.
Iedereen lachte.
“Hop Sing perziktaart en slagroomtaart gemaakt”, zei de kok.
“Waarom zei je dan dat je een kaas- en worteltaart ging maken voor de bruiloft?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Om Mr. Hoss uit keuken te houden. Hij anders taarten al voorproeven”, was het antwoord.
Opnieuw lachte iedereen behalve Hoss.
De rest van de dag vierde men feest op de ranch.
Anders dan elk pasgetrouwd bruidspaar besloten Adam en Mary niet op huwelijksreis te gaan omdat ze hun zoon Mitch en hond Cody niet wilden en konden missen. In plaats daarvan nam Adam een maand vrij om die tijd door te brengen met zijn gezin.