GROOT VERLIES
Het gebeurde op maandag 28 november 2005. De school was net uitgegaan. Mitch Cartwright wilde naar huis rijden toen hij door Trevor Franklin en Penny Taylor werd tegengehouden.
“Trevor, deze valt mij steeds lastig”, zei Penny.
Mitch keek ze wantrouwend aan.
“Dus deze smurf probeert mijn meisje in te pikken? Wat heb je daarop te zeggen?”, vroeg Trevor dreigend.
“Ik moet haar helemaal niet. Zij papt juist met mij aan en alleen omdat ik op een grote ranch woon”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Dat doe ik helemaal niet”, loog Penny.
Trevor duwde Mitch tegen de grond en schopte hem. Toen pakte Penny haar hockeystick en gaf hem aan Trevor. Hij sloeg ermee tegen de linkerknie van Mitch.
“En dat is omdat jij onze sport belachelijk hebt gemaakt!”, zei Trevor terwijl hij op de geblesseerde knie ging staan.
Hierna gingen Trevor en Penny lachend weg. De vrienden van Mitch, Matthew Walker en Max Willis, kwamen erbij en zagen wat er gebeurd was.
“Trevor Franklin deed dit op verzoek van Penny Taylor. Pak mijn fiets even”, zei Mitch.
Max pakte de fiets terwijl Matthew Mitch overeind hielp.
“Ik ga eerst langs de sheriff en dan naar huis”, zei Mitch.
Hij stapte op en reed weg, gevolgd door Matthew. Ze stopten bij het kantoor van sheriff Roy Coffee. De fietsen werden op slot gezet waarna de vriendjes naar binnen gingen. Alleen deputy Clem Foster was er.
“Mitch en Matthew, wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg Clem.
Hij zag hoe moeilijk Mitch liep en hielp hem zitten. Matthew ging ook zitten. Mitch vertelde wat er gebeurd was. De deputy nam de aangifte serieus en rapporteerde het ook. Hierna belde hij hun vaders (Adam Cartwright en Dan Walker). De mannen kwamen wat later. Clem vertelde alles wat de jongens hadden gezegd. Hierna gingen de jongens met hun vaders mee naar huis.
Adam nam zijn zoon eerst mee naar het ziekenhuis.
“Papa, het doet zo'n zeer”, zei Mitch klagend.
“We zijn zo bij het ziekenhuis”, antwoordde Adam.
Hij was helemaal niet blij met deze gebeurtenis.
Na de vlotte behandeling in het ziekenhuis gingen de Cartwrights naar hun ranch de Ponderosa.
“Reken wel op veel plagerijen van je ooms, broertje, zusje en nichtjes”, zei Adam.
“En van jou ook natuurlijk”, reageerde Mitch.
“Mitch Cartwright! Hoe durf jij zoiets te zeggen? Ik plaag jou nooit”, zei Adam.
“Waarom moet opa dan altijd optreden tegen jou, oom Hoss en oom Joe?”, vroeg Mitch.
“Dat is om ons alert te houden”, loog Adam.
Hij parkeerde zijn Mercedes in de garage en stapte uit met zijn zoon. De krukken werden gepakt en ook de rugzak van Mitch. Hierna werd de fiets uit de kofferbak geladen en neergezet. Mitch hobbelde achter zijn vader aan.
“Sorry dat we zo laat zijn maar Mitch werd op school afgetuigd”, zei Adam bij binnenkomst.
Mitch vertelde alles.
“Jij wordt voorlopig gebracht en gehaald wat school betreft. Je vader, ooms en ik doen dat om beurten”, zei Ben Cartwright.
Hij was de eigenaar van de Ponderosa en opa van Mitch.
“Goed”, zei de jongen.
Bij Trevor Franklin thuis hoorde de jongen van zijn vader Derek:”Trevor, morgenavond gaan we bij de Cartwrights eten. Ik kan misschien hele goede zaken doen met ze.”
“Eh pa, u bedoelt de Cartwrights van de Ponderosa Ranch?”, vroeg Trevor voor de zekerheid.
“Ja, welke andere Cartwrights zijn er hier in de omgeving?”, vroeg Derek op zijn beurt.
“Ik haat die Mitch Cartwright. Hij probeert mijn meisje in te pikken”, antwoordde zijn zoon.
“Je gaat maar gewoon mee”, zei Derek.
Hij merkte dat Trevor iets gedaan had.
“Beken maar wat jij nu weer uitgevreten hebt!”, zei Derek op strenge toon.
“Ik heb Mitch een beetje afgetuigd met de hockeystick van Penny. Ook ging ik vrolijk op zijn knie staan. Hij maakt ons kakkers belachelijk en onze sport”, vertelde Trevor met tegenzin.
Derek werd woest en zei:”Dit komt allemaal door je moeder. Jij betaalt zijn medische kosten en revalidatie!”
Zijn zoon knikte.
Op de Ponderosa probeerde Mitch niet alle aandacht op zich te vestigen maar dat mislukte.
Zijn jongste oom Joe zag de beugel om zijn knie en vroeg plagend:”Mitch, zullen we gaan hardlopen?”
Maar zijn neefje sloeg terug met:”Ga jij nou maar eerst goed leren fietsen!”
“Adam, je moet je kinderen wel leren beleefd te zijn tegenover hun jongste oom”, zei Joe.
“Dat zijn ze toch?”, vroeg Adam verbaasd.
De volgende morgen werd Mitch door Hoss naar school gebracht. Penny zag dat de jonge Cartwright per auto gebracht werd en wie de bestuurder was. Ze ging vlug naar haar vriendje.
“Trevor, die smurf is er weer en op krukken”, zei ze.
“Dat wordt lachen”, zei Trevor.
Ze gingen naar binnen waar Mitch en Matthew op Max zaten te wachten.
“Mitch, hoe is het met je knie?”, vroeg Penny zogenaamd geïnteresseerd.
“Alsof jou dat wat interesseert! Door dat vriendje van je loop ik nu op krukken”, reageerde Mitch.
“Een kruk op krukken”, lachte Stacey.
Toen kwam Trevor naar hen toe. Hij gaf Mitch een flinke duw zodat Mitch op de grond viel en zijn krukken ook. Trevor schopte tegen de zere knie maar struikelde over een kruk. Hij viel tot groot plezier van Mitch, Matthew en Max die net binnenkwam.
“Max, is zijn taxi er nog?”, vroeg Matthew.
De jonge Willis knikte. Matthew rende naar buiten waar Hoss nog was.
“Oom Hoss! Oom Hoss! Mitch is gewond”, riep de jonge Walker.
Hoss draaide zich om en ging met Matthew mee. Hij wist waarom Matthew hem oom noemde omdat de jonge Walker kind aan huis was bij de Cartwrights.
“Die etterbal duwde me en schopte tegen mijn knie”, zei Mitch.
Intussen was de sheriff en een ambulance gewaarschuwd. Clem kwam even later en hoorde wat er gebeurd was.
“Trevor Franklin, meekomen want je bent gearresteerd wegens mishandeling”, zei de deputy.
“Ik heb helemaal niets gedaan”, zei Trevor kwaad.
“Hoe komt het dan dat ik gisteren een bericht kreeg over jou dat jij iemand had mishandeld?”, vroeg Clem.
Hij deed Trevor de handboeien om en voerde hem af. Hoss ging met zijn neefje naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis belde Hoss naar huis om zijn broer en schoonzus te waarschuwen.
“We komen eraan met wat kleding en spullen voor hem”, zei Adam.
Toen Adam had neergelegd zei hij:“Mitch is weer door die Trevor Franklin afgetuigd op school. Hoss belde net vanuit het ziekenhuis. Clem heeft dat rotjoch opgepakt.”
Sally ging een tas pakken voor haar stiefzoon. Adam vertelde de anderen wat er gebeurd was.
“Vanavond komt Derek Franklin hier eten voor zaken”, zei Ben.
De rancher was zichtbaar niet blij met deze situatie.
“Ga maar naar het ziekenhuis. We horen wel hoe het met Mitch is”, zei hij uiteindelijk.
Adam en Sally gingen weg.
Intussen lag Mitch op een kamer met een knie in het gips. Hoss zat bij hem.
“Het doet zo’n pijn”, zei de jongste Cartwright.
“Je knie is ernstig beschadigd dus het is geen wonder dat je knie pijn doet. Doc Martin zei dat je wel weer helemaal beter zal worden”, antwoordde Hoss.
Zijn neefje reageerde met:“Daar heb ik nu niets aan.”
Dat moest Hoss toegeven.
Daarom veranderde hij van gespreksonderwerp:“Wat heb je op je brood?”
Mitch had hem meteen door en zei:“Kaas en worteljam.”
“Dat is nou jammer want ik heb best wel trek”, was het antwoord van Hoss.
“Wanneer heb jij dat niet?”, wilde zijn neefje weten.
Hier gaf Hoss maar geen antwoord op. Toen kwam een verpleegster binnen met een pijnstiller voor de jongste Cartwright.
“Dit zal helpen tegen de pijn”, zei ze.
Mitch nam het in met wat water en probeerde wat te slapen.
“Patiëntjes tot 11 jaar mogen alleen bezoek krijgen van hun ouders dus ik moet u verzoeken weg te gaan”, zei de verpleegster.
“Mijn neefje is 12 en u kunt mij niet wegsturen want dat lukt toch niet”, zei Hoss.
Hij ging even staan en toen bond de verpleegster in. Even later kwamen Adam en Sally binnen.
“Zorgt mijn broertje weer voor problemen?”, vroeg Adam sarcastisch.
“U gaat me toch niet vertellen dat hij uw jongere broer is?”, vroeg de verpleegster ongerust.
“Ja”, was Adams antwoord.
“Nou, dan heb ik heel veel medelijden met u en uw ouders. Goedendag”, zei de verpleegster waarna ze de kamer verliet.
Hoss vertelde wat er op school gebeurd was.
“Als die Trevor op school blijft haal ik Mitch er van af”, gromde Adam.
“Adam, Clem heeft hem gearresteerd dus hij zal voorlopig niet komen. Maar dat geldt voor Mitchy ook”, reageerde zijn broer.
“Je broer heeft deze keer gelijk, Adam”, zei Sally.
Met tegenzin gaf Adam dat toe.
“Hoss, ga maar naar huis en vertel de anderen wat er allemaal gebeurd is. Wij blijven hier”, zei Sally.
Hoss ging naar huis terug terwijl zijn broer en schoonzus bij zijn oudste neefje bleven.
Thuisgekomen vertelde Hoss wat er allemaal gebeurd was. Meteen daarna ging de telefoon.
Ben nam op en zei:“Cartwright, Ponderosa Ranch.”
“Met Derek Franklin. Ik moet helaas afzeggen voor vanavond want mijn zoon heeft zich weer eens in de nesten gewerkt.”
“Ik begrijp het”, zei Ben en hij legde neer.
“Derek Franklin komt niet wegens familieomstandigheden. Maar wij gaan wel gewoon eten”, zei Ben.
Dat gebeurde dus ook.
Toen Tess Franklin hoorde dat haar zoon Trevor in de cel zat ging ze hoogstpersoonlijk bij de sheriff en de deputy op bezoek.
“Waarom zit mijn zoon in de cel? Hij heeft niets gedaan”, brieste Tess.
“Mrs Franklin, Trevor zit vast omdat hij een jongen 2x heeft mishandeld. En daar blijft hij voorlopig”, antwoordde sheriff Roy Coffee.
“Mijn advocaat zal hem snel genoeg vrij krijgen”, snauwde Tess waarna ze vertrok.
“Welke jongen is door Trevor mishandeld?”, vroeg Roy.
“Mitch Cartwright. Hij kwam gisteren na school hinkend binnen met Matthew Walker. Vanmorgen vroeg kwam de melding dat Trevor Mitch op school had mishandeld. Ik heb hem ter plekke gearresteerd”, antwoordde Clem.
“Dan kan er nog een flinke ruzie uitbreken tussen de Cartwrights en vooral Tess Franklin. Maak je borst maar alvast nat”, reageerde de sheriff.
Dat besefte Clem ook.
Tess besloot wraak te nemen op de Cartwrights maar had zich voorgenomen dat te doen rond kerst. Eerst moest ze haar duivelsplan uitwerken. Dus hield ze zich rustig.
Na 2 weken mocht Mitch naar huis maar wel met zijn knie in een steunbeugel en op krukken. Zijn vijand Trevor was veroordeeld tot 3 jaar jeugddetentie wegens mishandeling en andere misdaden.
Het was aan het einde van de tekenles. Miss Jennifer Wilson was de lerares die tekenen gaf.
Ze zei:“Ik geef jullie een opdracht mee om te maken in de kerstvakantie. De opdracht is: maak een tekening van jullie huis. Hij moet in kleur zijn en met alle details van het huis.”
Penny vroeg:“Wij wonen in een luxe villa met zwembad. Moet die er dan ook bij?”
“Als het zwembad in zicht ligt wel. Maar als je zwembad achter het huis ligt niet. Ik wil het huis op de tekening zien alsof ik ervoor sta”, zei de lerares.
“Het is bijna kerst. Dus moeten we de kerstversieringen er ook bij tekenen?”, vroeg Mitch.
Jennifer keek hem aan en antwoordde:“Dat mag maar dan moet je ook een tekening maken van je huis zonder de kerstversieringen.”
Ze keek even in het klassenboek waar Mitch woonde en bij hem stond als enige Ponderosa Ranch.
“Mitch, ik verwacht van jou wel een zeer gedetailleerde tekening van jullie ranchhuis”, zei ze daarna.
“Cartwright, nu kan jij zelfs geen kerst meer vieren”, zei Penny.
“Of je verjaardag”, zei Stacey, haar vriendin.
Ze lachten maar Mitch snoerde ze de mond door te zeggen:“Jullie zijn zo klaar met je tekening want jullie wonen gewoon in een klein hutje op de hei.”
Nu had Mitch de lachers op zijn hand.
“Rustig jongens. De opdracht is voor een cijfer en de beste tekening wordt hier op school gehangen”, zei Jennifer.
“Voor hoe lang?”, vroeg Matthew, de beste vriend van Mitch.
“Voor eeuwig”, was het antwoord van de tekenlerares.
“Dan wil ik een onvoldoende voor mijn tekening”, zei Mitch.
Hij zei echter niet waarom.
“Prettige kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar”, zei Jennifer.
De scholieren gingen naar buiten.
Bij het hek zei Matthew:“Mitch, ik zie je op 27 december.”
“Reken ook op mij”, zei Max.
“Dat is goed”, zei de jonge Cartwright.
“Wat is er dan?”, vroeg Stacey nieuwsgierig.
“Dat is voor ons een hele weet en voor jullie een hele grote vraag”, antwoordde Matthew lachend.
Mitch zag zijn vader komen en pakte zijn rugzak.
Eenmaal thuis liet Mitch zijn kerstrapport zien wat voor zijn doen redelijk goed was.
“Ik heb een opdracht voor tekenen. We moeten het aanzicht van ons huis tekenen. En omdat ik op een ranch woon wil Miss Wilson dat mijn tekening zeer gedetailleerd is. En de beste tekening wordt in school opgehangen”, zei Mitch.
“Jij kan dat toch best wel?”, vroeg Sally.
“Ja, maar om nou mijn werk te laten zien aan vreemden is iets heel anders”, antwoordde de jongen.
“Mitch, stel: je bent later kunstenaar en je wilt er van leven zal je werk toch ook gezien moeten worden door anderen”, zei Ben.
Hij was de eigenaar van de ranch.
Het was duidelijk dat zijn oudste kleinzoon niet erg bescheiden was want zijn reactie luidde:“Mijn werk is veel te goed om voor eeuwig in een school te hangen!”
Adam keek zijn broers Hoss en Joe aan met een blik van:‘Is dat joch familie van ons?’
“Jij maakt die tekening en dan zorgen wij er wel voor dat het niet op school gehangen wordt”, beloofde Ben.
Daar ging de jongen mee akkoord.
Al op de 1e avond van de vakantie zei Adam:“Mitch, vanaf nu tot aan je verjaardag moet jij in een andere kamer slapen. Wij zeggen niet waarom maar we weten haast wel zeker dat je het leuk zal vinden. Je spullen zijn al naar je tijdelijke kamer gebracht.”
“Best”, zei zijn oudste zoon.
Toen vroeg Adam:“Jij wilt niet dat jouw tekening op school gehangen wordt. Waarom niet?”
“Ik wil het ingelijst aan opa geven voor zijn kerst. Als het op school wordt gehangen krijg ik hem nooit meer terug”, antwoordde Mitch.
Adam zei glimlachend:“Maak 2 tekeningen. De beste lijsten we in en die is voor opa. De minder goede is voor je huiswerk.”
Mitch besloot dat te doen.
De volgende dagen verdeelde Mitch zijn vrije tijd door met zijn broertje Benji en zusje Lisa en nichtjes Inger en Petra te spelen in de sneeuw en zijn huiswerk. Vooral sleetje rijden vonden de kleintjes leuk. Cody, de herdershond, ging ook altijd mee. Ze deden dit ’s morgens zodat de kleintjes in de middaguren rustig sliepen. Mitch besteedde de middag trouw aan zijn huiswerk waarbij hij genoeg hulp kreeg.
Op 1e kerstdag waren de kinderen heel vroeg wakker waardoor de volwassenen ook vroeg wakker werden.
“Zullen we nog even doorslapen?”, vroeg Adam plagend.
“En dan de verjaardag van je oudste missen?”, vroeg zijn vrouw lachend.
Adam zei toen serieus:“Na de koffie gaan Mitch en ik samen naar het graf van Mary.”
“Lieverd, je hoeft me wat dat betreft niets uit te leggen. Ik begrijp het. Mitch praat ook tegen mij over haar”, antwoordde Sally.
Ze kuste haar echtgenoot en zei:“Gefeliciteerd met je oudste zoon.”
“Jij ook. Hij is nu alweer 13 jaar. Ik zie hem nog als pasgeboren jochie bij zijn moeder liggen”, zei Adam.
Ze stonde op en gingen zich wassen en aankleden. Hierna gingen ze met Hoss en zijn vrouw Betsy de kleintjes helpen met wassen en aankleden.
Mitch was al beneden met Ben.
“Opa, zou mama nu ook mijn verjaardag en kerst vieren met onze 3 oma’s?”, vroeg de jongen aan de rancher.
“Ik denk het wel knul. Maar wij zijn hier en vieren je verjaardag uitgebreid. Van harte gefeliciteerd en nog vele ‘gezonde’ jaren”, antwoordde Ben.
Mitch vroeg:“Bedankt opa. Waarom mag ik eigenlijk niet meer in mijn eigen kamer slapen?”
“Daar kan ik nog geen antwoord op geven. Wacht maar totdat je de cadeaus voor je verjaardag krijgt”, zei Ben wat geheimzinnig.
Met dit antwoord was de jarige natuurlijk helemaal niet geholpen. Mitch besloot maar te wachten totdat hij zijn verjaardagscadeaus kreeg. De 2 Cartwrights liepen naar de eetkamer waar Hop Sing een zeer uitgebreide ontbijttafel had gedekt.
“Hop Sing zeer lekker verjaarsontbijt gemaakt voor kleine Mitch”, zei de kok.
“Bedankt Hop Sing. Maar zo klein ben ik ook niet meer”, reageerde de jongen.
“Over 3 jaar krijg je zeker een auto voor je verjaardag”, zei Ben plagend.
“Is dat zo? Doe dan maar een Jeep Cherokee”, zei Mitch met lachende ogen.
“Dan maken we een deal: Je hebt je ijshockeyrekening betaald dus in je vrije tijd ga jij voor je auto werken en dat loon wordt op een aparte rekening gestort. Maar je schoolwerk, hobby’s en sport gaan voor”, zei de rancher.
“Afgesproken”, zei Mitch.
Toen iedereen zat nam Ben het woord:“Morgen iedereen. Ten 1e: Prettige kerstdagen. Ten 2e: het schijnt dat er vandaag iemand jarig is.”
“Dat ben ik”, zei Hoss plagend.
“Helemaal niet. Jij bent net jarig geweest. Ik ben weer een jaartje dichterbij mijn pensioen gerechtigde leeftijd gekomen”, reageerde Mitch direct.
Iedereen lachte.
Ben zei:“Mitch, van harte gefeliciteerd. Op Mitch.”
Dat zeiden de anderen ook. De jongen werd zichtbaar verlegen en knikte glimlachend.
Het ontbijt smaakte zoals elke morgen uitstekend en na een uurtje was alles op.
“Mogen we nu de cadeaus geven?”, vroeg Lisa.
“Nadat jullie de tafel afgeruimd hebben en alles naar de keuken hebben gebracht”, antwoordde Ben.
Dat gebeurde in een mum van tijd.
Op het salontafeltje lagen wat pakjes en een gele envelop. De Cartwrights gingen rond het salontafeltje zitten.
“Mitch, omdat je toevallig vandaag jarig bent zijn deze cadeaus voor jou”, zei Adam.
“Allemaal?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Allemaal!”, antwoordde Adam.
Mitch begon ze uit te pakken. Van zijn broertje kreeg hij een grote doos kleurpotloden. Inger en Petra gaven hun neef 2 schetsboeken. Uit het pakje van Lisa kwam een doos met tekenpotloden.
“Bedankt smurfen”, zei Mitch zoals hij de kleintjes altijd noemde.
“Mitch, ons cadeau zit in de gele envelop”, zei Ben.
De jongen opende de envelop en vond een foto van een tekentafel. Hij begreep er nu helemaal niets meer van.
“We hebben er allemaal aan mee betaald. Het resultaat staat in je kamer”, legde Adam uit.
Zijn zoon stond op en rende naar zijn kamer. Bij het raam stond een gloednieuwe super de luxe tekentafel. Adam was hem achterna gekomen en keek bij de deurpost glimlachend en genietend toe.
“We wisten dat je er eentje dolgraag wilde hebben. Dus besloten we je er eentje voor je verjaardag te geven”, legde Adam uit.
“Bedankt papa”, zei de jongen dolblij.
Ze gingen terug naar de woonkamer waar Mitch zei:“Iedereen bedankt voor de schitterende tekentafel.”
“Je verdient het gewoon jongen”, zei Ben glimlachend.
“Dus daarom mocht ik niet in mijn eigen kamer slapen?”, vroeg Mitch die nu alles begreep.
Ben antwoordde:“Inderdaad jongen.”
Hij zag dat zijn oudste kleinzoon er dolblij mee was.
Toen kwam Hop Sing met de koffie, melk en taart. Voor de taart had Sally een bakvorm gebruikt in de vorm van een honkbalhandschoen. Hij was ook zo versierd.
De Chinese kok gaf Mitch een pakje en zei:“Cadeau van Hop Sing voor jarige Mitch.”
“Bedankt Hop Sing”, zei de jongen terwijl hij het pakje uitpakte.
Uit het pakje kwam de siliconen bakvorm in de vorm van een honkbalhandschoen. Mitch sneed toen de taart aan in gelijke stukken. Cody mocht de schaal leeg likken.
Na de koffie vroeg Benji namens zijn zus en nichtjes:“Mogen we buiten spelen?”
“Kleed je warm aan en op het erf blijven”, zei Ben.
Dat deden ze en Mitch was alleen met de volwassenen in de woonkamer.
Adam vroeg:“Mitch, ga je mee naar mama?”
Zijn zoon knikte.
“Sally, zullen wij de afwas doen zodat Hoss en Joe ook buiten kunnen spelen?”, vroeg Betsy terwijl ze haar schoonzus een knipoog gaf.
Sally begreep het en knikte glimlachend. Haar zwagers gingen naar buiten waar de kleintjes hen trakteerden op een sneeuwballentaart. Voorman Candy Canaday en knecht Griff King hadden al heel wat sneeuwballen gemaakt en kregen nu hulp van de 2 tweelingen.
Ben keek veilig toe vanaf de veranda, vond het erg amusant en kreeg van zijn oudste zoon te horen:“Wie zijn nu de kinderen en de volwassenen?”
“Dat weet ik nu even niet jongen”, antwoordde de rancher.
Adam en Mitch gingen naar hun privé kerkhof. Dit deden ze altijd op 1e Kerstdag, 26 november en 12 juni.
Bij het graf van Mary ging Mitch zitten. Adam wachtte bij de auto.
Mitch zei:“Fijne kerstdagen mama. Ik heb tekenmateriaal gekregen van mijn broertje, zusje en nichtjes. Papa en de andere volwassenen hebben me een tekentafel gegeven voor mijn verjaardag. Ik wou dat jij er ook bij kon zijn. Ik mis je nog steeds en papa ook. Dat geldt overigens ook voor Cody.”
De jongen zweeg even en keek naar de grafsteen van zijn moeder. Hij kreeg steeds meer tranen in zijn ogen zodat de jonge Cartwright opstond en naar zijn vader liep.
Adam nam Mitch in zijn armen en zei troostend:“Mama wacht boven op ons samen met je 3 oma’s.”
Langzaam kalmeerde Mitch en veegde hij zijn ogen droog. Kort erop reden ze terug naar huis.
Hop Sing, Sally en Betsy waren de hele middag bezig met pannenkoeken te bakken. Het was al 13 jaar traditie dat de Cartwrights een apart kerstdiner hadden. Mitch wilde steevast pannenkoeken met ijstaart eten als verjaardag maal.
Tess besloot de Cartwrights en dan vooral Mitch te raken daar waar ze het meest van hielden: hun Ponderosa ranch.
Op 26 december was Mitch met Cody buiten op het erf aan het spelen in de sneeuw toen er opeens een schot klonk. De herder viel neer maar zijn baasje was direct bij hem.
“Cody!”, zei de jonge Cartwright van streek.
Hij knielde bij zijn gewonde hond neer en probeerde hem te helpen. Hij kreeg even later hulp van Hoss. Adam, Joe en Candy gingen achter de schutter aan.
“Oom Hoss, Cody gaat toch niet dood?”, vroeg Mitch met tranen in zijn ogen.
“Ik hoop van niet. Maar je moet je er wel op voorbereiden dat hij overlijdt”, zei Hoss terwijl hij de hond oppakte en naar het ranchhuis droeg.
Cody kermde zachtjes.
Bij de wapenkast werd Cody neergelegd. Hoss haalde de kogel eruit en verbond met hulp van zijn neefje de wond. Mitch zat bij Cody en aaide hem zachtjes waardoor de hond rustig werd.
Ondertussen hadden de broers en Candy Tess al gevonden.
Adam sloeg haar tegen de grond en vroeg grommend:“Waarom schoot jij onze hond neer?”
“Deed ik dat?”, vroeg ze giechelend als een bakvis.
“Dat deed jij inderdaad want we vonden je geweer dat je op het erf had achtergelaten”, zei Joe.
Tess zei opeens kwaad:“Omdat jullie mijn lieve zoon in het gevang hebben laten zetten.”
Ze vocht om los te komen maar Adam gaf haar een klap in het gezicht zodat Tess kalm werd.
“Bind haar maar vast aan een boom en ik bel de sheriff”, zei Adam.
Dat deden Joe en Candy terwijl Adam haar bleef aankijken.
Tess snauwde:“Dit is vrouwenmishandeling! Jullie gaan ervoor boeten!”
“Wat jij deed bij Cody is dierenmishandeling”, zei Candy.
Tess beet hem toe:“Het is maar een stomme hond!”
Joe en Candy moesten erg veel moeite doen om Adam in bedwang te houden.
“Adam, ze is het niet waard”, zei Joe.
Langzaam kalmeerde Adam en hij ging naar huis terug.
“Wat een gedoe om een hond zeg”, zei Tess.
“Mijn broer heeft Cody aan zijn vrouw gegeven voor haar 1e Moederdag”, reageerde Joe fel.
Toen arriveerde Clem en hij arresteerde Tess ter plekke. Joe en Candy vertelden de deputy wat er was gebeurd en gingen daarna ook naar huis.
Mitch bleef waken bij Cody die steeds zwakker werd.
Om 4 uur ‘s nachts gilde de jongen keihard:“Papa!”
Adam kwam direct naar beneden stormen en vond zijn oudste bij een overleden Cody.
“Hij is net overleden”, zei Mitch met tranen in zijn keel en ogen.
Adam ging naast hem zitten en nam de jongen in zijn armen. Mitch begon enorm te huilen om het verlies. Hierdoor werden de anderen ook wakker.
Ben zag Cody en zei:“Mitch, jij bepaalt waar we Cody begraven.”
“Naast mama. Hij was van haar”, antwoordde de jongen snikkend.
“Dan doen we dat straks. We laten eerst iedereen afscheid nemen van hem”, zei de rancher.
Zijn kleinzoon knikte met tranen in zijn ogen en keel.
“Is hij nu bij mama?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
Ben knikte. De anderen kwamen ondertussen ook naar beneden en zagen Cody liggen.
Wat later was iedereen gewassen en aangekleed. Ook Matthew, zijn ouders en Max hadden het slechte nieuws gehoord en waren gekomen. Hoss en Joe timmerden een kistje in elkaar. Candy en Griff hadden opdracht gekregen een graf te delven naast het graf van Mary Cartwright. Die middag werd Cody begraven op het familiekerkhof van de Cartwrights. Iedereen had het moeilijk maar Adam en Mitch het meest.
Na het officiële gedeelte zei Mich:“Ik wil geen andere hond meer.”
“Dat kan ik begrijpen maar hij is nu wel bij mama en oma. Cody wacht op jou en zal jou ook missen. Maar je heb nog wel de herinneringen aan hem”, zei Adam.
Dat begreep de jongen wel maar het nam toch niet de pijn weg van het verlies van zijn oudste vriendje.
In de dagen voor de jaarwisseling ruimde Mitch met Adam de spullen van Cody op. Zijn voederbak, kleedje en speelgoed werden in een kist gedaan die naar de zolder gebracht werd.
Na de kerstvakantie moest de klas van Mitch hun tekenopdracht inleveren. Jennifer bekeek ze stuk voor stuk totdat ze een leeg wit vel onder ogen kreeg. Op de achterkant zag ze de naam van Mitch staan.
“Mitch, waarom is jouw tekening niet gemaakt?”, vroeg de tekenlerares.
“Wel Miss Wilson, toen ik de tekening wilde gaan maken was er zoveel sneeuw gevallen dat het aanzicht van ons ranchhuis niet meer te zien was door de sneeuw. Vandaar dat het vel helemaal wit is”, antwoordde de jonge Cartwright.
Jennifer kon het antwoord niet waarderen en zei streng:“Jij bent niet meer welkom in mijn les. Verdwijn!”
“Wat is mijn cijfer?”, vroeg Mitch voordat hij wegging.
“Een 0”, snauwde Jennifer.
Mitch griste snel zijn tekening mee en verliet het klaslokaal. Matthew en Max moesten veel moeite doen om niet te gaan lachen wat de lerares zag.
“Gaan jullie er ook maar uit en blijf weg. Hier zijn jullie tekeningen”, zei ze snibbig.
De 2 pakten hun tekeningen en verlieten ook het lokaal. Ze vonden Mitch in de kantine.
“Gaat het Mitch?”, vroeg Matthew ongerust.
“Nee, ik mis Cody zo”, antwoordde de jonge Cartwright.
Hij pakte zijn schetsboek en begon te tekenen.
“Moeten jullie niet naar een les?”, vroeg rector William Norton.
“We zijn eruit gestuurd bij Miss Wilson. Voorgoed”, zei Max.
De rector zag de tekening waar Mitch mee bezig was en zei:“Jullie gaan naar de lessen van John Keller. Daar leren jullie beter tekenen.”
De jongens stemden toe.
“Ga je mee Mitch?”, vroeg Max.
Hij kreeg geen reactie. Matthew en Max gingen weg zodat de rector met de jonge Cartwright kon praten. Mitch vertelde wat hem dwars zat en ook wat er met zijn hond gebeurd was in de kerstvakantie.
“Hoe lang kende je Cody?”, vroeg William.
“Sinds ik ruim 6 maanden oud was. Papa kocht hem voor mijn moeder voor haar 1e Moederdag. Sindsdien waren we altijd samen”, antwoordde Mitch.
“Ik zal je een briefje meegeven voor de leraren en we praten volgende week weer”, zei William.
Mitch knikte en kreeg even later de brief mee.
Mede hierdoor en de steun van zijn familie en vrienden leerde Mitch het verlies van zijn hond te accepteren en het te verwerken.