Het was dinsdag 11 februari 1997. Op de Ponderosa ranch leek het op het 1e gezicht een doodnormale dag. Toch was dat maar schijn. Het begon allemaal toen de oudste Cartwright jongen Adam Cartwright iets moest opzoeken op internet. Opeens zag hij dat het die dag toevallig pannenkoekdag was.
“Mitch, kom even hier”, riep Adam tegen zijn zoon van 4.
De kleine Cartwright kwam met zijn honkbalhandschoen naar zijn vader toe en keek hem vragend aan.
Adam nam Mitch op schoot en stelde de vraag:“Weet jij wat voor dag het vandaag is?”
Mitch schudde van nee.
“Wel, vandaag is het pannenkoekdag. Dan eten we pannenkoeken vanavond”, legde zijn vader uit.
“Dus zal ik Hop Sing vragen of hij stapels pannenkoeken bakt?”, vroeg Mitch.
Hop Sing was de Chinese kok van de Cartwrights.
“Ga maar. Hij kan jou toch niets weigeren”, zei Adam.
Hij zette zijn zoon op de grond en zag hem naar de keuken rennen om de trouwe Chinese kok iets dringends te vragen. Adam ging snel weer aan het werk.
In de keuken was Hop Sing bezig met de ochtendafwas. Mitch kwam binnen en ging aan de keukentafel zitten. Hij keek zwijgend maar met lachende ogen en een glimlach op zijn gezicht naar de kok.
Natuurlijk merkte Hop Sing dat en vroeg hij:“Wat wil kleine Mitch?”
“Papa zei dat het vandaag pannenkoekdag is. Zou jij voor het avondeten veel pannenkoeken willen bakken?”, vroeg de jongen.
“Natuurlijk Hop Sing erg veel pannenkoeken bakken. Jij Mr Hoss vertellen dat we worteltjespuree eten”, zei de kok.
Dat vond Mitch een goed idee. Hij wist dat zijn grote oom Hoss niet van wortels hield. Tevreden ging Mitch buiten op het erf spelen met zijn beste vriendje, de herdershond Cody.
Halverwege de middag kwam Hoss thuis. Hij zag zijn neefje spelen en ging hem gezelschap houden.
“Oom Hoss, je weet dat we elke avond iets heerlijks eten?”, vroeg Mitch opeens.
“Natuurlijk weet ik dat. Hoezo?”, vroeg Hoss op zijn beurt.
“Vanavond is dat heerlijke worteltjespuree met kaassaus”, was het antwoord van zijn neefje.
Mitch zei dat met zo veel overtuiging dat Hoss het geloofde.
“Ik denk dat ik vanavond maar ergens anders ga eten”, zei Hoss na een poosje.
“Dan is er meer voor ons”, reageerde Mitch.
“In dat geval blijf ik toch hier voor het avondeten”, antwoordde zijn oom.
Mitch zei verder niets meer over het avondeten en Hoss vroeg er ook niet meer naar.
Het was tegen etenstijd toen Hop Sing en Mitch samen de tafel dekten voor het avondmaal. Zo jong als Mitch was hielp hij zo goed mogelijk mee op de ranch. Adam was hier wel blij mee maar toch liet hij zijn zoon zoveel mogelijk kind zijn. Hij wist dat de jongen toch al veel te snel naar zijn zin groot werd. Adam had dat al gezien bij zijn jongere broers Hoss en Joe.
Toen alle Cartwrights aan tafel zaten zette Hop Sing 3 grote stapels pannenkoeken neer.
“Eet smakelijk heren”, zei de kok waarna hij weer naar de keuken ging.
Hoss pakte een pannenkoek en een flesje met iets erin.
“Wat doe jij nou op je pannenkoek?”, vroeg Mitch aan hem.
“Dit is speciale azijn voor pannenkoeken. Het smaakt heerlijk en zorgt ervoor dat je er meer dan normaal van eet”, antwoordde zijn oom.
Mitch keek Adam bedenkelijk aan en die begon te glimlachen. Dit was al een voorteken dat Hoss en zijn jongere broer het niet vertrouwden.
“Mitch, je oom eet zijn pannenkoeken al jaren zo”, zei Adam.
“Maar hij heeft die azijn toch helemaal niet nodig omdat hij toch al meer dan ons samen eet?”, vroeg de jongen.
Hier hadden de broers geen antwoord op. Maar ook hun vader Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright niet. Ze namen nog een pannenkoek waar Mitch jam op deed.
Toen alle pannenkoeken op waren zei Ben:“Ik beschouw dit als mijn verjaardagsmaal. Helaas ben ik morgen weg, ook al is het mijn verjaardag.”
Mitch zei meteen verbaasd:“Opa, dat kan toch niet? Dan mist u uw eigen verjaardagsfeest.”
Ben trok zijn kleinzoon naar zich toe en zei:“Mitch, we vieren mijn verjaardag morgenochtend. Dan hoeft niemand het te missen.”
Daar kon de kleine Cartwright zich in vinden.
Toen Hop Sing de vuile borden kwam ophalen zei hij:“Hop Sing vaker pannenkoeken bakken zodat Cartwrights weer smullen.”
“Maar dan wel zonder de azijn van Hoss”, zei Adam.
Dit leverde hem een boze blik van zijn broer op. Maar iedereen was het er over eens dat dit idee van Adam zeer geslaagd was.