Het was de tijd van het jaar dat Ponderosa eigenaar Ben Cartwright naar een veemarkt ging om een nieuwe kudde koeien te kopen. Zijn drie zoons (Adam, Hoss en Little Joe) wisten dit en hoopten alle drie dat zij mee mochten. Daarom gedroegen ze zich op hun allerbest.
Een week voordat de rancher zou vertrekken begon de vleierij. Adam begon ermee als eerste want hij was ook de oudste.
“Pa, weet u wel zeker dat u alleen gaat? Uw kleinzoon Mitch zal u zeker missen en u hem. Het lijkt mij dan een meer dan uitstekend idee om mij en Mitch mee te laten gaan”, zei Adam.
“Adam, ik heb al besloten om iemand mee te nemen maar ik zeg nog niet wie dat is. Bovendien is je zoon nog maar vier maanden oud en nog veel te klein en te jong om naar een veemarkt meegenomen te worden. Dus Adam, jij blijft gezellig thuis om voor je zoon te zorgen en de administratie te doen”, antwoordde Ben.
Adam was duidelijk teleurgesteld tot groot plezier van zijn jongere broers.
De volgende dag kwam Hoss aanzetten met een groot cadeau voor zijn vader.
“Pa, ga zitten. Ik heb een cadeau voor u”, zei Hoss met zijn allerliefste stem.
Ben vertrouwde het al niet maar deed wat hem gezegd was. Hoss gaf het cadeau en keek zijn vader vol verwachting aan. Ben pakte het uit.
“Hoss, het is fijn om pijptabak te krijgen maar ik had nog meer dan genoeg. Of krijg ik dit om jou als gezelschap mee te krijgen naar de veemarkt?”, vroeg Ben met achterdocht.
“Natuurlijk niet. Ik ben niet zoals Adam en/of Little Joe”, antwoordde Hoss.
“Nee, als het er op aankomt ben jij een graadje of twee erger. Jij blijft ook thuis want er is genoeg te doen. De kippenren moet hersteld worden nadat onze hond Cody hem vakkundig heeft gesloopt”, zei Ben.
“Cody is de hond van Adam. Dus dan moet hij het maken, niet ik”, reageerde Hoss.
“Adam is al verantwoordelijk voor de administratie en Mitch. Jij bent erg goed in het herstellen van hekken en dus ook de kippenren”, zei Ben.
Hoss knikte en ging naar buiten. Adam zat met zijn zoontje Mitch van vier maanden op de veranda.
“Is er donder en bliksem op komst of heeft pa je gezegd dat je thuis moet blijven?”, vroeg Adam.
Hoss kwam erbij zitten en antwoordde:“Ik kocht extra lekkere pijptabak voor pa om te proberen om mij mee te laten gaan. Maar ik moet de kippenren herstellen terwijl jouw hond dat gesloopt heeft. Little Joe mag zeker mee.”
“Ik weet niet. Misschien moet Little Joe wel de kudde bijeen drijven en ze een voor een tellen”, reageerde Adam.
Onderwijl speelden de broers met Mitch.
“Eén ding is zeker: pa zal hem zeker missen”, zei Hoss.
Adam knikte.
Little Joe kwam het ranchhuis binnen en liep direct naar zijn vader. Ben zag zijn jongste zoon komen en vermoedde het ergste. Toch deed de rancher alsof hij hard aan het werk was en dat was de krant lezen.
“Pa, ik heb Buck helemaal verzorgd en uw zadel schoon gepoetst. Hij blinkt alsof hij gloednieuw is”, zei Little Joe.
“Little Joe, mijn zadel is gloednieuw! Fijn dat je mijn paard verzorgd hebt maar ik ben nog niet zo oud en versleten dat ik dat zelf niet meer kan. Is dit soms jouw manier om mee te willen gaan naar de veemarkt?”, vroeg Ben.
“Eh ja pa”, zei Little Joe.
“Jij blijft thuis en helpt je broer Hoss met het herstellen van de kippenren. Ik zal zo bekend maken wie er met mij mee gaat”, zei Ben.
Little Joe ging teleurgesteld naar buiten waar zijn broers en neefje waren.
“Laat me raden: jij moet ook thuisblijven”, zei Adam.
“Inderdaad. En dat nadat ik zijn paard Buck heb verzorgd. Ook heb ik het gloednieuwe zadel van pa gepoetst. Nee, ik moet Hoss helpen met het herstellen van de kippenren”, antwoordde Little Joe verontwaardigd.
Adam en Hoss kwamen niet meer bij van het lachen wat Little Joe nog kwader maakte.
Toen kwam voorman Candy Canaday erbij. Hij keek met lachende ogen naar de drie broers.
“Wat zijn jullie toch een stelletje slijmballen zeg”, zei hij droog.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Hoss.
“Nou, Adam probeert je pa te paaien door de kleine mee te nemen naar die veemarkt. Hoss, jij koopt hem om met pijptabak en Joe slooft zich uit met het verzorgen van het paard en zadel van Mr. Cartwright. Ik ben zo niet. Ik doe gewoon mijn werk en zeur niet om mee te gaan naar die veemarkt”, legde Candy uit.
De broers beseften dat Candy gelijk had maar gaven het geen van alledrie toe.
“Candy, goed dat ik je zie want ik wilde je juist uitnodigen om met mij mee te gaan naar de veemarkt. Heb je zin?”, vroeg de rancher.
“Dolgraag Mr. Cartwright. Dat is beter dan naar het geslijm van uw zoons te moeten luisteren”, antwoordde de voorman.
Ben lachte maar zijn zoons niet.
“Pa, stel dat Candy in de problemen komt? Wat dan?”, vroeg Hoss.
"Dan haal ik hem wel weer uit de problemen. Dat moet ik bij jullie ook zo vaak doen. Ook al zijn jullie volwassen en een van jullie zelfs al vader", antwoordde Ben.
Nu wisten de broers niets meer te zeggen zodat ze maar weer aan het werk gingen. Behalve Adam.
"Waar denk je aan jongen?", vroeg de rancher ernstig.
"Over hoe dit jochie hier zal opgroeien op een ranch. Er is al zoveel gevaar in de buurt en hij is een Cartwright. Dus er zullen altijd wel mensen zijn die er munt uit proberen te slaan", zei Adam ernstig.
"Dat zal wel maar zolang wij en vooral jij er voor Mitch bent en hij krijgt wat hij nodig heeft is hij tevreden. Het lijkt me de hoogste tijd dat Mitch een poosje gaat slapen", zei Ben.
Mitch viel langzaam in slaap wat vader en zoon Cartwright vertederend vonden. Adam pakte de baby op en droeg hem naar binnen.
De hele week werd Candy gepest met rotopmerkingen van de broers.
“Straks adviseert hij pa om de verkeerde koeien te kopen. Ze komen dan thuis met schapen in plaats van koeien”, merkte Hoss op.
Adam en Little Joe lachten hard.
“Dat jullie in meer dan zeven sloten tegelijk lopen kan ik niet helpen. Ik weet heus wel het verschil tussen een koe en een schaap”, reageerde Candy.
“Laten we het hopen. Anders hebben we meer dan genoeg schapenvlees”, lachte Little Joe.
“Ik vind dat niet erg. Schapenvlees schijnt best lekker te zijn”, zei Hoss.
Zijn maag begon al te rammelen bij het horen van eten.
“Jij vindt alle vlees heerlijk”, antwoordde Adam.
“Kan ik daar wat aan doen?”, vroeg Hoss verontwaardigd.
“Zolang Mitch nog geen vast voedsel eet kan Hoss zijn gang gaan wat eten betreft”, reageerde Adam.
“En dat zal ik dan wel doen ook”, antwoordde Hoss.
Het kostte Ben niet veel moeite om afscheid te nemen van zijn zoons maar wel van zijn kleinzoon. Adam had Mitch vast en samen keken ze Ben en Candy na.
“Adam, zorg goed voor mijn kleinzoon terwijl ik weg ben”, zei Ben.
“Dat zal zeker gebeuren. Veel plezier en let goed op Candy”, zei Adam plagend.
Mitch kreeg nog een kus en toen vertrokken Ben en Candy.
Aangekomen op de veemarkt wisten Ben en Candy niet wat ze zagen.
“Mr. Cartwright, ik denk dat u hier wel zal slagen met koeien kopen”, zei de voorman.
“Ik ben bang van niet want ik laat de keuze aan jou over. Daarom wilde ik dat jij meeging. Mijn zoons bedoelen het vaak goed maar ik weet precies hoe ze zijn”, antwoordde Ben.
Ze liepen over de veemarkt totdat Candy bleef staan bij een gezonde kudde koeien.
“Geven deze koeien veel melk?”, vroeg de voorman.
Boer Jones zei:“Ze geven melk bij het leven. Zoveel melk zelfs dat je er in kan verdrinken. Ik verkoop ze omdat het werk mij te zwaar wordt. Voor 350 dollar mag je ze alle tien hebben.”
Candy zei:“350 gedeeld door 10 is 35 dollar. Geen slechte deal. Ik neem ze. Die meneer daar zal voor me betalen.”
Hij wees naar Ben die glimlachend betaalde.
“Die jongen is zeer gehaaid. Hou hem maar goed bevriend. Hij kan u nog erg rijk maken”, zei Jones.
“Dat is zeker. Kom Candy”, zei de rancher.
Ze liepen door.
“Waarom koos je uitgerekend die koeien?”, vroeg de rancher toen ze alleen waren.
“Wel, wie drinkt thuis de meeste melk?”, vroeg Candy.
“Mitch. Hoezo?”, vroeg Ben.
“Adam klaagde onlangs dat er te weinig melk was voor Mitch. Dus ik dacht waarom kopen we geen melkkoeien voor die kleine hartenbreker? Daarom nam ik die keuze”, legde Candy uit.
“Je hebt een uitstekende keuze gemaakt. We nemen de koeien straks mee naar huis”, zei Ben.
Ze liepen nog een hele poos over de markt maar de heren misten de jongste Cartwright teveel om nog langer te blijven.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam was bezig Mitch naar bed te brengen toen Hoss en Little Joe de marktbezoekers zagen komen.
“Alle koeien renden hard weg zodra ze Candy zagen”, lachte Little Joe.
“Ze waren allang uitverkocht”, was de opmerking van Hoss.
De broers kwamen niet meer bij van het lachen. Ben en Candy stopten hun paarden bij de lachende broers.
“Ik weet niet wat er te lachen valt”, zei Ben ernstig.
“Zijn jullie niet geslaagd op de veemarkt dat jullie nu al terug zijn?”, vroeg Hoss verbaasd.
“We hebben een zeer goede keuze en aankoop gemaakt. Dat wil zeggen: Candy deed dat”, zei de rancher.
Hij stopte even met praten.
“De ware reden dat we nu al terug zijn is Mitch. Waar is mijn oogappel?”, vroeg Ben.
“Ik ben hier uw oogappel”, antwoordde Little Joe.
“Erg leuk Joseph. Ik bedoel jouw neefje en mijn kleinzoon”, reageerde Ben.
“Adam is bezig hem naar bed te brengen. Mitchy was de hele dag uit zijn doen”, zei Hoss.
Ben steeg af en zei:“Candy zal jullie bij de nieuwe koeien brengen en dan gaan jullie ze melken.”
Hoss en Little Joe begrepen er niets van maar deden wat hun vader had gezegd. Ben ging naar binnen om zijn kleinzoon te zien. Adam had net de baby in bed gelegd en keek naar hem.
“Hallo pa. Er was weer te weinig melk voor Mitch”, zei Adam bezorgd.
“Vanaf nu is dat probleem over. Candy heeft tien zeer goede melkkoeien gekocht. Speciaal voor die kleine jongen die hier slaapt”, antwoordde Ben.
Ben had gelijk want de nieuw gekochte koeien gaven de Cartwrights zoveel melk dat ze nu teveel in plaats van te weinig hadden.