Omdat zijn opa Ben Cartwright veel zakelijke contacten had deed zijn oudste kleinzoon Mitch daar zijn voordeel mee. De jongen was een natuurtalent op honkbalgebied en verschillende scouts waren wezen kijken naar zijn verrichtingen op het veld. De vader van Mitch, Adam Cartwright, was er ook altijd en trad op als coach en manager van de jonge honkballer.
Op zekere dag was Mitch met zijn team de Ponderosa Cowboys aan het spelen tegen de Reno Bulls. Scout Tom Keller kwam kijken en zag algauw de spelers die hij wilde hebben voor het regionale team voor de Little League. Ben zag Tom en herkende hem van een eerdere ontmoeting. De rancher ging naar hem toe.
“Hallo Tom”, zei Ben.
“Hallo Ben. Je vraagt je zeker af wat ik kom doen?”, vroeg Tom.
“Je bent in elk geval niet gekomen om een paar koeien van mij te kopen”, antwoordde Ben.
“Nee, inderdaad niet. Ik moet talenten zoeken voor een Little League team om Nevada te vertegenwoordigen. Die pitcher en catcher wil ik hebben. Weet jij wie ze zijn?”, vroeg de scout.
“Wel, ik ken ze al hun hele leven. De catcher is Matthew Walker en de pitcher is mijn kleinzoon Mitch. Ze zijn allebei 11 jaar oud en de beste vrienden”, vertelde Ben niet zonder trots.
“Hoe zijn ze met slaan?”, wilde Tom weten.
“Matthew slaat veel honklopers binnen en Mitch zorgt ervoor dat hij in 1 keer alle honken kan aanraken. Met andere worden: hij is de homerun koning van het team dat ik sponsor”, was het antwoord.
“Een zeer goede aanwinst dus voor elk team. Ik wil ze en hun ouders na de wedstrijd spreken”, zei Tom.
De mannen keken hoe Mitch aan slag was met alle honken bezet. Er waren al 2 nullen gevallen en het was de 2e helft van de 7e inning. De stand was 7-10 voor de Bulls.
“Aan slag is pitcher Mitch Cartwright”, zei de commentator.
Randy Jackson was de pitcher van de Bulls en tijdens eerdere ontmoetingen was de haat tegen de jonge Cartwright steeds groter geworden. Mitch stond op 3 wijd en 2 slag en zag een slider komen. De jonge Cartwright greep zijn kans en joeg de bal het stadion uit.
“Een grand slam homerun voor Mitch Cartwright. De stand is nu 11 tegen 10 in het voordeel van de Cowboys”, riep de commentator.
“Ik ben benieuwd waar de bal terecht gekomen is.”, zei Tom.
Ben antwoordde:“Wel, mijn kleinzoon kennende zal hij wel weer een ruit gebroken hebben met die bal. Ik heb al een extra glasverzekering moeten afsluiten door Mitch.”
Door de grand slam homerun van Mitch was de wedstrijd voorbij en hadden de Ponderosa Cowboys gewonnen. De Reno Bulls vertrokken zo snel mogelijk. Ben en Tom gingen naar het kantoor van Ben waar de rancher de ouders van Mitch en Matthew belde. Ze kwamen met de jongens die op de gang moesten wachten.
“Ik moet op de gang wachten terwijl ik niet eens naar school ga”, zei Mitch verontwaardigd.
“Anders zou jij toch wel op de gang verblijven”, reageerde Matthew.
“En jij ook”, merkte Mitch droog op.
Binnen maakten Adam, Sally en de ouders van Matthew, Dan en Laura, kennis met Tom.
“Ik ben scout voor het regionale honkbalteam van Nevada. Mijn taak is jonge talenten op te sporen voor het Little League team om deze staat te vertegenwoordigen. Toen ik Mitch en Matthew zag spelen wist ik meteen dat ik ze wilde hebben. Ze kunnen een grote aanwinst zijn voor het team”, zei Tom.
Adam keek Sally aan en zij knikte goedkeurend.
“Wat ons betreft mag Mitch meedoen maar hij moet het zelf ook willen. We voeden onze kinderen zo op dat ze niets tegen hun zin in doen”, antwoordde Adam.
“U heeft nog meer kinderen?”, vroeg Tom geïnteresseerd.
“We hebben behalve Mitch nog een tweeling van bijna 3”, antwoordde Sally.
“Wat voor Mitch geldt telt voor Matthew ook”, zei Dan.
“Waar gaan de jongens naar school?”, vroeg Tom.
“Ze krijgen bij ons thuis les. Matthew is veel slimmer dan de andere kinderen van hun leeftijd en Mitch heeft meer individuele hulp nodig”, zei Adam.
“Ik begrijp het”, zei Tom.
Laura haalde de jongens naar binnen. Ze keken vragend naar de volwassenen.
“Jongens, dit is Tom Keller. Hij is een scout voor het regionale Little league team van Nevada. Tom heeft jullie zien spelen en wil jullie erbij hebben. Het mag van ons dus nu ligt het aan jullie”, zei Ben.
De vriendjes keken elkaar aan en ze waren het meteen eens met hun besluit.
Mitch zei namens Matthew:“Goed. We doen het als onze ouders en mijn broertje en zusje ook mee mogen.”
“Mitch, de tweeling is nog te klein maar je vader gaat wel met je mee”, zei Sally.
De jonge Cartwright knikte.
De jongens gingen nog wat overgooien terwijl de volwassenen alles regelden. De Cartwrights wisten dat vooral Mitch aan een nieuw hoofdstuk in zijn jonge leven was begonnen. Ze wisten ook dat de Walkers hem zouden helpen.
Toen Tom bij zijn auto kwam zag hij dat zijn voorruit gebroken was en er lag een honkbal op de stoel van de bestuurder.
“Hier is die bal dus terecht gekomen”, zei hij glimlachend.
Hij pakte de bal en ging terug naar het kantoor van Ben waar de Cartwrights nog waren.
“Tom, wat is er gebeurd?”, vroeg Adam verbaasd.
“Wel, jouw zoon heeft de voorruit van mijn auto kapotgeslagen. Door middel van deze bal. Ik zal hem tekenen en dan is hij voor je zoon”, legde Tom uit.
Hij zette zijn handtekening en datum op de bal en gaf hem aan Adam.
“Ik weet zeker dat Mitch deze bal zeer goed zal bewaren”, zei Adam glimlachend.
Dat wist Tom ook en hij vergaf het de jonge Cartwright dan ook van de gebroken ruit.