DE LASTIGE LERARES
Het was begin september toen de school een nieuwe lerares kreeg. Ze was Tilly Taylor en stond bekend als een goede leerkracht.
Op haar eerste werkdag zei ze tegen de kinderen:“Ik ben Miss Taylor, jullie nieuwe lerares. Ik hoop dat we een gezellig en leerzaam schooljaar hebben.”
Mitch zei niets maar had zo zijn bedenkingen. Sinds hij op school was had hij al ruim een dozijn leerkrachten gehad.
“We gaan met de les beginnen, maar ik wil eerst een test geven zodat ik weet waar jullie precies zijn en op welk niveau jullie individueel zitten”, zei Tilly.
Ze deelde de papieren uit en de kinderen begonnen driftig te werken. Mitch was de enige die er het langst over deed. Toen de kinderen speelkwartier kregen was de jonge Cartwright nog maar halverwege de test.
Tilly liep naar hem toe en zei:“Mitch, hoe ver ben je? De anderen zijn allang klaar met de test.”
“Op de helft”, zei Mitch en ging onverstoorbaar verder.
“Ik had al gehoord dat jij niet mee kan komen met de klas dus ik zet jou maar gelijk een klas terug. Geef die test maar hier”, zei Tilly.
Mitch legde zijn pen neer en gaf het papier aan de juffrouw.
“Miss Taylor, ik heb gewoon veel moeite met lezen en schrijven. Daar kan ik toch niets aan doen?”, vroeg Mitch verontwaardigd.
“Je hebt gewoon geen zin om het te leren. Ik wil na school met je ouders praten over jou”, zei Tilly.
“Dan zal u eerst naar de Ponderosa moeten gaan want daar is papa en ik heb mijn moeder nooit gekend dan naar de hemel want daar is mama”, antwoordde de jonge Cartwright.
De lerares keek hem diep geschokt aan en zei:“Zo praat je niet over een overledene! Uit mijn klas. Ik wil je vandaag niet meer zien!”
“Opa zegt dat zelf ook over oma want zij is daar ook”, reageerde Mitch fel.
Hij stond op en verliet de school.
Op het schoolplein vroeg Matthew:“Mitch, waar ga je heen?”
“Dat mens wil me niet meer in haar klas hebben. Ik ga lekker naar huis en alles vertellen aan papa. Ik zie je nog wel”, antwoordde de jonge Cartwright.
Hij liep naar zijn pony en steeg op. In een rustig tempo reed Mitch terug naar huis. Hij had veel stof tot nadenken. Hij wist in elk geval dat Adam er niet blij mee zou zijn als hij vernam dat Mitch weer eens uit de klas was verwijderd.
Op het erf was Ben bezig bij de kraal. Hij zag tot zijn grote verbazing zijn kleinzoon komen en liep hem tegemoet.
“Mitch, wat is er? Moet je niet naar school?”, vroeg de rancher verbaasd.
Mitch stopte Whitey en steeg af. Hij keek weg van zijn opa en zweeg. Ben begreep door dit gedrag dat er iets gebeurd was tussen Mitch en de nieuwe lerares.
“Wil je me helpen met de paarden?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Hij bracht zijn boeken en lunchpakket naar binnen en kwam daarna weer naar buiten.
“Opa, wanneer komt papa weer thuis?”, vroeg Mitch opeens.
“Pas overmorgen. Hoezo?”, vroeg Ben verbaasd.
“De nieuwe lerares wil hem spreken. Dat mens heeft me een klas teruggezet omdat ik niet mee kan komen. Zal papa boos zijn op mij?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Ik denk van niet maar hij zal het wel zijn op de lerares”, was Bens antwoord.
“Ze wil mijn ouders spreken en toen zei ik dat papa hier woont en ik mama niet ken. Ze werd een beetje veel boos en zei dat ik zo niet over de overledenen mocht praten. Maar u doet dat ook want oma is er toch ook?”, vroeg Mitch verward.
Ben liep met zijn kleinzoon naar de veranda en ging zitten.
Hij trok de jongen naar zich toe en zei:“Dat is ook zo. Maar ik weet zeker dat als oma nog zou leven dat ze ook heel erg veel van jou zou houden.”
Mitch kende Elizabeth alleen maar van foto’s en verhalen die Ben hem en Adam vaak vertelde.
“Lijk ik op oma?”, vroeg Mitch uit pure nieuwsgierigheid.
“Je hebt haar ogen, aantrekkelijkheid, haar en haar postuur”, zei Ben.
“Maar het geslacht van papa”, zei zijn kleinzoon droog.
De rancher lachte en zei even later:“Het wordt tijd dat we aan het werk gaan. Kom knul.”
Ze stonden op en liepen naar de kraal.
“Jij gaat de zadels schoonmaken. Het spul en de doeken ervoor liggen in de schuur. Ik zorg voor de paarden”, zei Ben.
Mitch haalde de spullen en ging in de zon de zadels schoonmaken. Ben keek af en toe naar zijn enige en hardwerkende kleinzoon en merkte dat Mitch steeds meer een cowboy werd in plaats van een stadsjongetje.
Om vier uur kwam Tilly deputy Clem Foster tegen.
“Deputy, kunt u me vertellen waar ik de Ponderosa kan vinden? Ik wil de ouders van Mitch Cartwright spreken”, zei ze tegen Clem.
“U moet gewoon rechtdoor rijden. Aan uw rechterkant ziet u dan op een gegeven moment een groot bruin huis. Daar wonen de Cartwrights”, legde de deputy uit.
“Mijn hartelijke dank”, zei Tilly.
Clem knikte glimlachend en reed naar de stad.
De lerares reed het erf op en trok meteen alle aandacht. Hoss, Little Joe en Candy zagen haar komen en wisten meteen dat er weer moeilijkheden kwamen.
Tilly stopte haar rijtuig en vroeg aan de jongens:“Wie van jullie is de vader van Mitch Cartwright?”
“Geen van ons want Adam, de vader van Mitch, is weg voor een paar dagen”, zei Little Joe.
“Ik moet zeggen dat hij wel erg onverantwoordelijk bezig is. Zijn zoon voert geen donder uit op school en zelf gaat hij weg”, brieste Tilly.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ik ben Miss Taylor, de lerares van Mitch. Vanmorgen heb ik hem naar huis gestuurd omdat hij zei dat zijn moeder onbekend is en nu zeggen jullie dat zijn vader weg is”, zei de lerares.
“De moeder van Mitch is wel onbekend maar zijn vader is weg voor zaken”, zei Candy.
“Ik kom later wel terug als het beter uitkomt”, zei Tilly.
Ze keerde haar rijtuig en reed weg.
Op de Ponderosa was het bezoek van Tilly hét gesprek van de dag.
Ben zei:“Ik denk dat Adam het niet zal nemen als hij hoort dat Mitch al op de eerste morgen door Miss Taylor de klas uitgestuurd is.”
“Wat moet ik nu?”, vroeg Mitch ongerust.
“Totdat je vader terug is blijf jij thuis van school. Er zijn genoeg karweitjes voor jou te doen hier op de ranch”, zei Ben.
Hoss, Little Joe en Candy keken elkaar lachend aan.
Ben had het in de gaten en zei:“Niet het werk dat die drie daar in gedachten hebben. Ik stel voor dat ieder van jullie elk één hele middag Mitch helpt met zijn schoolwerk.”
“Dat doen we graag en met liefde”, zei Little Joe.
“Het hoeft echt niet”, protesteerde de jongste Cartwright.
Maar Ben zei:“Mitch, je hebt er enorm veel moeite mee en we helpen je er dolgraag mee.” “Goed dan maar”, was het commentaar van Mitch.
“Morgen geef je als eerste de dieren hun eten. Dat is voortaan jouw taak”, zei Ben.
“Moet ik oom Hoss, oom Joe en Candy dan ook voederen?”, vroeg Mitch onschuldig.
“Hoe bedoel je?”, vroeg de rancher niet begrijpend.
“Nou, u zegt toch wel eens tegen ze dat ze tekeer gaan als beesten? Volgens mij zijn dieren hetzelfde als beesten”, legde zijn kleinzoon uit.
Ben begon te lachen maar Hoss, Little Joe en Candy uiteraard niet.
“Nee, ze kunnen zelf wel eten maar je vraag was wel erg leuk”, zei Ben nog wat lachend. Hoss zei grommend:“Dat kleine ding begint net zo achterbaks te worden als zijn vader.”
“Ik ben toch niet voor niets Adams kind”, reageerde Mitch ad rem.
Hier had uiteraard niemand een reactie op zodat het onderwerp overging op wat anders.
De volgende morgen hielp Mitch mee met het voederen van de dieren wat hij best leuk vond. Na de koffiepauze ging Mitch verder met zijn schoolwerk wat hij buiten op de veranda maakte. Om de beurt hielp of Hoss of Little Joe of Candy hem met het schoolwerk en legde uit als de jongen iets niet begreep.
Het was een zonnige middag toen Adam weer thuiskwam. Hij was in een vrolijke bui en was luid aan het zingen. Hierdoor werd het algauw erg duidelijk dat de familie Cartwright heel spoedig weer helemaal compleet zou zijn. Mitch zat op de veranda zijn schoolwerk te maken toen Cody luid enthousiast begon te blaffen. De jongen keek op en zag en hoorde zijn vader komen.
Hij stond op en riep terwijl hij zijn vader tegemoet rende:“Papa!”
Adam was net zo blij om zijn zoon weer te zien dat Sport per ongeluk steigerde en met zijn rechterbeen tegen het hoofd van Mitch kwam. De jongen viel op de grond en Cody was direct bij zijn baasje. Adam kalmeerde zijn vos, sprong er vanaf en rende naar zijn jongen.
“Kid, het spijt me”, zei Adam verontschuldigend.
Mitch ging zitten en zei:“Hou dat paard weg.”
Adam stond op en bracht Sport naar de paal waar hij vastgebonden werd. Hierna bekommerde hij zich weer om Mitch.
“Ik mankeer niets”, zei de jongen dapper.
“Moet jij overigens niet naar school? En waar is de rest van de familie?”, vroeg Adam verbaasd.
“Opa is binnen met de administratie bezig. Maar veel plezier heeft hij er niet in. Oom Hoss, oom Joe en Candy zijn bij de kudde en ik ben al thuis sinds een paar dagen. Er is een nieuwe lerares en die zegt dat ik niet in haar klas hoor”, vertelde Mitch.
“We gaan opa opvrolijken”, zei Adam glimlachend.
“Bedoel je dat je hem nog meer administratief werk gaat geven?”, vroeg Mitch plagend.
“Nee, ik ga hem vertellen dat hij het voortaan mag doen omdat ik jou ga lesgeven hier thuis”, reageerde zijn vader gevat.
“Dat zal opa je niet in dank afnemen”, zei Mitch lachend.
Ze liepen samen naar het grote ranchhuis en gingen naar binnen.
Het was meteen overduidelijk dat Adam weer thuis was want hij kwam binnen met de opmerking:“Goh, kijk goed Mitch want dit zie je natuurlijk maar zelden. Opa is bezig met zijn enige en grote hobby: de administratie.”
“Wat ben je toch weer erg leuk, Adam Poindexter Cartwright”, reageerde Ben direct.
Mitch lag op de grond van het lachen en zei:“Ik wist meteen dat papa weer thuiskwam want hij kwam zingend het erf oprijden. Als hij aan het zingen is dan is er wat aan de hand met hem. En vast meer dan drie vingers, een pink en een duim.”
“Dat is inderdaad zo. Jongen, welkom thuis en waarom ben je in zo’n goede bui?”, vroeg Ben.
“Ik ben gewoon blij om weer bij mijn lieve zoon en hond te zijn. Alle zaken zijn gunstig uitgevallen en ik heb zelfs nog wat winst weten te maken op die verkoop van die kudde schapen”, zei Adam grijnzend.
“Dat is erg fijn om te horen maar ik neem aan dat Mitch je al geïnformeerd heeft over de nieuwe problemen op school?”, vroeg Ben.
Adam werd serieus en zei:“Inderdaad.”
“Ze heeft me zelfs een klas teruggezet”, zei Mitch spontaan.
Adam zei:“Ik zal dat mens wel even de waarheid vertellen.”
Hij ging weg en pakte Sport. Onderweg naar de school dacht Adam:Waarom moet nou juist uitgerekend Mitch steeds problemen krijgen op school? Wij hadden vrijwel nooit problemen. Misschien is het wel beter als ik hem thuis alles leer.
De school was net uitgegaan toen Adam aankwam.
“Mr Cartwright, is Mitch op de ranch?”, vroeg Matthew.
“Ja. Ga maar naar hem toe. Ik ga straks even bij je moeder langs om te zeggen dat je bij ons eet. Ik breng je wel thuis vanavond”, zei Adam.
Matthew pakte zijn pony en reed naar de Ponderosa. Adam steeg af en bond Sport vast.
“Hier blijven jongen”, zei hij en aaide hem even over zijn voorhoofd.
Hierna ging Adam de school binnen. Tilly zag hem en was meteen verkocht. Wat een aantrekkelijke gozer zeg. Met hem wil ik best een kopje thee drinken en wel meer dan dat ook, dacht de lerares. Adam liep naar het tafeltje van zijn zoon en ging erop zitten.
“Waarom stuurt u Mitch zomaar uit de klas?”, vroeg hij opeens.
Tilly keek op en zei:“Hij zei dat zijn moeder in de hemel is en ik zei dat hij zo niet mocht praten over de overledenen. Bovendien kan hij niet eens een eenvoudige test maken.”
“Hij heeft gewoon erg veel moeite met lezen en schrijven”, reageerde Adam.
“Waarom bemoeit u zich eigenlijk met Mitch?”, vroeg Tilly toen erg bazig.
“Omdat ik zijn vader ben. Mag ik mezelf even aan u voorstellen, Adam Cartwright”, zei Adam kalm.
“U lijkt me erg intelligent. Waarom is Mitch dan zo dom?”, vroeg de lerares.
“Mitch is echt niet dom. Hij kan alleen erg moeilijk lezen en schrijven”, zei Adam.
“Vertel me Mr Cartwright, heeft u toevallig gestudeerd aan een universiteit en waar was dat?”, vroeg Tilly.
“Ik heb inderdaad vier jaar in Boston gestudeerd maar wat heeft dat met mijn zoon te maken?”
“Ik ben van mening dat uw zoon hier echt niet thuishoort. Ook al heeft zijn vader aan een universiteit gestudeerd”, zei Tilly.
“Ik kan het voor u erg moeilijk maken als u weigert een leerling les te geven”, zei Adam koel. “Was dat een dreigement?”, vroeg Tilly kattig.
“Nee, een waarschuwing”, zei de oudste Cartwright jongen waarna hij wegging.
Tilly keek hem beledigd na en dacht Ik ben echt niet bang voor jou, Adam Cartwright!
Adam steeg op Sport en reed naar het huis van de familie Walker waar Matthew toebehoorde. Hij zag Laura buiten bezig met de was en zei:“Als je wil weten waar Matthew is, hij is bij ons op de ranch aan het spelen met Mitch. Hij blijft vanavond eten en ik breng hem wel thuis.” “Dat is fijn om te horen. Matthew zegt dat het niet leuk meer is op school nu die nieuwe kakmadam er is om de kinderen les te geven”, zei Laura.
“Ik heb haar net ontmoet maar ze is niet mijn type. Ze denkt dat ze heel wat is omdat ze toevallig voor lerares heeft gestudeerd. Als ze moeilijk blijft doen tegen Mitch zullen we nog heel wat beleven”, reageerde Adam.
“Jou en je familie kennende zal dat wel heel wat stof doen opwaaien”, merkte Laura lachend op.
“Hoe bedoel je? Mijn familie is altijd erg netjes en vecht nooit”, zei Adam braafjes.
Laura kuchte even opvallend en zei lachend:“Maak dat de kat wijs. Adam, je weet verdomd goed wat ik bedoel.”
Adam knikte glimlachend, keerde zijn paard en reed naar huis terug.
Ondertussen was Tilly opnieuw naar de Ponderosa gereden om met Adam te praten over Mitch. Ze kwamen toevallig tegelijk aan.
“Mr Cartwright, ik eis uw excuses over wat u in de school tegen mij zei”, zei Tilly.
“Ik zie niet in wat ik verkeerd heb gezegd. U moet eigenlijk uw excuses bij mij én Mitch maken voor onbeschoft gedrag”, zei Adam.
De lerares zei:“Nee, nou wordt ie helemaal fraai. U komt mijn school binnenstormen met een waslijst klachten over hoe ik uw zoon behandel terwijl Mitch zelf de oorzaak van die klachten is.”
“Wel, vanaf nu heeft u in ieder geval 1 leerling minder want Mitch gaat niet meer naar school zolang u daar de scepter zwaait. Het zou me niets verbazen als de Walkers hun zoon spoedig ook van school halen. Goedendag Miss”, zei Adam fel.
“Heeft men u wel eens verteld dat u arrogant bent?”, vroeg Tilly snibbig.
“Vaak genoeg maar die mensen hadden gewoon een hekel aan mij en mijn familie”, antwoordde Adam gevat.
Tilly was zo kwaad geworden dat ze bijna uit haar vel sprong. Ze keerde haar rijtuig en reed weg. Adam keek haar na en schudde zijn hoofd. Hij reed het erf op en zag Mitch en Matthew samen overgooien en Cody probeerde steeds de bal te vangen wat niet lukte. Hij stopte de vos en gleed uit het zadel.
“Mitch, jij gaat vanaf morgen niet meer naar school zolang dat mens les probeert te geven. Ik geef je hier wel les”, zei Adam tegen zijn zoon.
“Ik vind het best”, was het commentaar van de jongen.
“Wow, jij krijgt zomaar privé-les van je vader. Ik wou dat ik dat ook kreeg”, reageerde Matthew.
“Als je ouders je ook van school halen vanwege dat vreemde vrouwtje kom je maar hierheen want als ik Mitch kan lesgeven kan ik jou er ook wel bij hebben”, zei Adam.
“Ik zal het tegen ze zeggen”, zei Matthew.
De vriendjes gingen door met spelen terwijl Adam nog wat werk deed.
Na het avondeten bracht Adam zoals beloofd Matthew naar huis.
Eenmaal thuis vertelde Matthew:“Pap, mam, Mitch mag niet meer naar school gaan van Mr Cartwright. Miss Taylor en hij kwamen elkaar vandaag twee keer tegen en beide keren was het hommeles tussen hen. Mr Cartwright gaat nu Mitch zelf lesgeven. Als ik problemen krijg met dat mens mag ik ook les nemen bij hem. Mag het?”
“Je moet normaal naar school maar als Miss Taylor erg moeilijk gaat doen tegen jou of je zelfs van school verwijdert krijg jij ook les op de Ponderosa”, zei Dan, de vader van Matthew.
“Ik moet er niet aan denken dat Adam Mitch én Matthew moet lesgeven. Ik heb nu al medelijden met Adam”, zei Laura lachend.
“Mam, wat dacht je dan van Mitch en mij?”, reageerde haar zoon.
Matthew gedroeg zich vrij normaal op school totdat de lerares hem na liet blijven.
“Matthew Walker, jij bent heel erg verkeerd bezig door bevriend te blijven met die Mitch Cartwright. Dat kind deugt voor geen ene meter. Zijn opa runt een ranch en denkt dat hij heel wat is. Ik ben erg blij dat dat boerenjong niet meer op mijn school zit dat ik je verbied met hem om te gaan. Heb je me begrepen?”, vroeg Tilly deftig.
“Waarom mag ik niet meer met Mitch omgaan? Omdat zijn familie een ranch heeft? Mijn ouders hebben er geen bezwaar tegen. Trouwens u kan me niets maken en zeggen met wie ik wel en met wie ik niet om kan en mag gaan. Zal ik u eens wat vertellen?”, vroeg Matthew.
Tilly keek hem aan en vroeg:“Wat is dat dan?”
“Mijn pa werkt toevallig in een van de mijnen die grenst aan de Ponderosa”, zei de jonge Walker trots.
“Donder maar op want ik wil jou ook niet meer in mijn klas hebben”, snauwde de lerares. Matthew pakte zijn spullen op en rende weg.
Thuisgekomen zei Matthew:“Mam, ik mag niet eens meer met Mitch omgaan van dat mens. Zij bepaalt met wie ik speel.”
Laura vroeg:“Waar bemoeit dat mens zich eigenlijk mee? Ik ga meteen met dat mens praten!” Ze pakte het rijtuig en reed met Matthew naar de school. Daar was de juffrouw nog net aanwezig. Ze zag het rijtuig komen en dacht Daar komt weer zo’n bemoeizuchtige moeder klagen!
Laura stopt het rijtuig en zei: “Waarom vertelt u mijn zoon met wie hij mag spelen en met wie niet? Dat is uw taak helemaal niet!”
“Ik weet wat goed is voor een schoolkind!”, snauwde Tilly.
Laura keek haar aan en zei nuchter:“Ik mag hopen dat meer ouders hun kinderen van school afhalen zodat u zonder werk zit. Zoveel kinderen zijn er hier niet in Virginia City.”
Ze keerde het rijtuig en reed weg van de school.
“Gaan we naar de Cartwrights?”, vroeg Matthew.
Zijn moeder knikte.
Adam was met Mitch aan het overgooien op het erf toen ze het rijtuig zagen komen.
“Papa, we krijgen bezoek”, zei Mitch direct.
“Ik zie het kid. En ik geloof dat ik al weet waar het over gaat”, antwoordde zijn vader.
Hij hield de bal vast en liep naar het rijtuig.
“Hallo Laura”, zei Adam.
“Hallo Adam. Nou dat mens heeft het voor elkaar gekregen. Ze verbiedt Matthew om te gaan met Mitch zolang hij op haar school zit. Ik heb haar goed de waarheid verteld en nu wil ik je vragen of jij Matthew ook les wil geven?”
“Natuurlijk wil en doe ik dat. Breng hem maar hierheen en dan brengt een van ons hem weer ’s avonds thuis”, zei Adam.
“Dan komt hier toch langs dus dan kan hij Matthew meteen meenemen”, zei Laura.
Adam knikte en zei: “Dat is best. Matthew, ik zie je maandag.”
De jonge Walker lachte en knipoogde naar Mitch en kreeg er eentje terug.
Adam wist niet wat hij op zijn nek haalde toen hij besloot om Mitch en Matthew les te gaan geven op de ranch. De vriendjes dachten vaak hetzelfde en hadden hetzelfde gevoel voor humor. Adam nam de jongens mee naar buiten omdat het daar nog erg warm was. Cody lag te knagen op een bot wat hij elke maandagmorgen kreeg.
“Jongens, we gaan beginnen met rekenen. Als een boer 50 koeien heeft en hij koopt er op een veemarkt 40 bij. Hoeveel koeien heeft hij er dan in totaal?”, vroeg Adam.
“Een hele grote kudde”, zei Mitch droog.
Matthew lag op de grond van het lachen en Adam kon het ook wel waarderen.
“Vijftig en veertig is…..?”, vroeg Adam weer serieus.
Hij schreef het op en liet het zien aan de jongens.
Mitch maakte de som en zei:“Negentig.”
“Correct. Maar nu verkoopt hij er 25. Wat is het verschil?”, vroeg Adam.
“Dan heeft hij er nog maar 65”, zei Matthew.
“Ik snap die boer niet”, zei Mitch.
“Wat snap je dan niet?”, vroeg Adam verbaasd.
“Eerst heeft die boer 50 koeien en koopt hij er 40 bij dus dan heeft hij er 90 en dan gaat ie er weer 25 verkopen. Dan is je kudde toch veel kleiner? Wat een domme boer zeg”, legde Mitch uit.
Matthew begon weer te lachen en Adam wist er niets op terug te zeggen.
“Ga maar lekker verder slapen Mitch”, zei Adam na een poosje.
“Dat kan niet”, zei de jonge Cartwright.
“En waarom kan dat niet?”, wilde zijn vader weten.
“Omdat ik klaarwakker ben”, was het droge antwoord.
Adam zuchtte diep en besloot verder te gaan met de les. Hoewel er veel gelachen werd leerden de jongens veel meer dan van toen ze nog les kregen op de gewone school.