18 Mei 1872. Het was de verjaardag van Adam Cartwright. Zijn negen jarige zoon Mitch was samen met zijn onafscheidbare vriend Cody in Virginia City om een verlaat cadeau voor zijn vader te kopen. Hij had er geen benul van wat zijn vader leuk zou vinden en daarom besloot hij zomaar wat te kopen.
In de winkeletalage van Dan Miller zag de jongen plotseling een heel erg leuk boek staan. De titel ervan was:“HOE WORD IK NORMAAL ZONDER HERSENS?” Een grijns kwam op het gezicht van de jonge Cartwright.
“Cody, we zoeken niet verder maar kopen dat boek voor papa”, zei Mitch.
Ze gingen naar binnen.
Mitch vroeg aan de winkelier:“Mr Miller, ik wil graag dat boek dat in de etalage staat kopen. Het is een cadeau voor papa. Kunt u het voor me inpakken?”
Dan liep naar de etalage en pakte het boek.
“Ik weet zeker dat Adam het niet zal kunnen waarderen. Vooral niet als jij het hem geeft”, zei Dan grinnikend.
“Dan moet hij me maar niet plagen”, reageerde de jongen luchtig.
Dan pakte het netjes in en kreeg het geld dat Ben zijn kleinzoon had meegegeven.
Mitch ging in een melige bui naar huis met Cody. De jongen wist van tevoren dat het misschien de laatste keer was dat hij Adams verjaardag zou meemaken maar dat nam de jonge honkballer maar op de koop toe.
Toen de jongen en hond bijna thuiswaren reden Hoss en Little Joe hen tegemoet.
“We waren aan het wachten op jou. Adam wil de taart aansnijden maar jij bleef alsmaar weg met Cody”, zei Little Joe.
“Ik moest nog een cadeau voor mijn lieve jarige papa kopen”, reageerde Mitch lachend.
Hij vertelde wat hij had gekocht. Hoss en Little Joe kwamen niet meer bij van het lachen. Na de lachbui reden ze naar huis om de taart naar binnen te werken.
Bij binnenkomst zei Mitch direct:“Papa, gefeliciteerd met je verjaardag maar voordat ik je mijn cadeau geef, beloof me dat je me niet zal vermoorden.”
“Ik beloof het”, zei Adam met zijn hand op zijn hart.
Hij kreeg het pakje van zijn zoon en pakte het uit. Voor de zekerheid bleef Mitch bij de voordeur staan.
Adam bekeek het boek en zei:“Jij weet echt wel wat je me voor mijn verjaardag moet geven. Ik krijg jou nog wel. Geen taart voor de kid!”
Mitch keek zijn opa aan en die nam het zoals gewoonlijk voor de jongen op.
“Adam, Mitch bedoelt het goed en je weet dat de waarheid hard is. Ook voor een jarige Cartwright”, zei Ben bedaard.
Toen kwam Hop Sing binnen met de koffie en melk én taart. Adam sneed de citroentaart in gelijke stukken maar gaf zijn zoon wel een iets kleiner stuk omdat hij wist dat Mitch niet zo van citroentaart hield.
Tijdens de koffie vroeg Mitch aan Adam:“Heb je wat aan het boek?”
“Ik zal het lezen en dan hoor je het wel. In ieder geval bedankt kid”, antwoordde hij.
“Door dat boek weet je wel hoe je normaal wordt maar niet hoe je het blijft”, zei Hoss.
“Dat boek krijgt hij volgend jaar voor zijn verjaardag”, reageerde Mitch droog.
Iedereen lachte. Het was duidelijk dat Mitch weer eens een heel apart cadeau had gekocht voor een van zijn jarige familieleden. Hij kon ze altijd wel met iets aparts verrassen.