Omdat zijn oudste zoon Mitch totaal niet muzikaal was en zijn oudste dochter Lisa ook niet had Adam Cartwright zijn hoop gevestigd op de 2 jongste kinderen van hem en zijn vrouw Sally (Benji van 7 en Rose die 2 jaar was).
Op een middag hoorde Sally in de slaapkamer van Benji en Lisa (een tweeling) gitaar geluid komen. Ze werd natuurlijk nieuwsgierig en ging kijken. Bij de deur zag en hoorde Sally Benji bezig op een oude gitaar van zijn vader. De jonge vrouw wist meteen dat de jonge Cartwright talent had.
“Benji, dat klonk echt goed”, zei Sally terwijl ze de kamer binnenkwam.
De jongen stopte, keek zijn moeder aan en vroeg:“Echt waar mama?”
Sally kwam naast hem op bed zitten en zei:“Dat was echt goed. Ik denk dat jij als enige van de kinderen het muzikaal talent van je vader geërfd hebt.”
“Mitch is een ster in honkbal en ijshockey, Lisa goed in voetbal en Rose is een aankomend talent in jongens plagen. Dus ik zoek het in de muziek. Is dat erg mama?”, vroeg Benji.
“Helemaal niet jongen. Ik denk dat je vader juist dolblij zal zijn dat jij muzikaal talent hebt. Hij was al teleurgesteld toen bleek dat Mitch en Lisa niet muzikaal bleken te zijn. Rose ligt te slapen dus je kunt beter beneden oefenen. Kom maar mee”, antwoordde Sally.
Benji nam de gitaar mee naar beneden en ging in de voorkamer zitten oefenen. Sally begon aan de avondmaaltijd.
Tijdens het avondeten vroeg Benji:“Papa, mag ik op gitaarles?”
Adam keek verbaasd op en stelde de wedervraag:“Waarom vraag je dat?”
“Vanmiddag hoorde mama mij spelen op je oude gitaar. Ze zei dat het echt goed klonk en ik wil het graag goed leren”, legde de jongste Cartwright zoon uit.
“Als je moeder het goed vindt mag het van mij. Maar ik wil ook dat je blijft honkballen en ijshockeyen”, antwoordde Adam.
Benji knikte.
“Laat straks maar wat horen”, zei Mitch.
Na het eten gaf Benji een mini optreden waardoor de anderen merkten dat hij het muzikale talent van zijn vader geërfd had.
Niet veel later kreeg Benji zijn 1e gitaarles. De juffrouw was Mathilda Wilson.
“Miss Wilson, dit is mijn zoon Benji Cartwright. Hij wil graag beter gitaar leren spelen”, zei Adam.
“Hallo Mr Cartwright. Welkom Benji. Is Benji een afkorting van Benjamin?”, vroeg Mathilda.
“Iedereen noemt me Benji omdat ik zo heet. Ik ben vernoemd naar mijn opa Ben Cartwright”, antwoordde Benji.
“Laat maar eens horen wat je kunt”, zei de lerares.
Dat deed Benji maar Mathilda was niet onder de indruk.
Ze zei dan ook:“Benjamin Cartwright, jij hebt absoluut geen muzikaal talent dus je mag weer vertrekken met je vader.”
Adam gebaarde Benji om zijn spullen te pakken en bij de auto te wachten.
Toen de jongen weg was zei Adam:“Miss Wilson, blijkbaar weet u niet wanneer er hier muzikaal talent zich aanbiedt. Ik zal er zelf voor zorgen dat mijn zoon zijn muzikale talent goed zal ontwikkelen. Goedendag!”
Hij ging zijn zoon achterna die redelijk overstuur was door de afwijzing.
“Papa, ik wil dat jij me het beter leert. Zoals jij ons leert honkballen”, zei Benji.
“Dat zal ik zeker doen. Ga je mee voor een ijsje?”, vroeg Adam.
Natuurlijk ging Benji mee voor een ijsje. Adam wist uit ervaring dat deze vorm van omkoperij altijd succes had bij zijn kinderen.
Mede door de privélessen van zijn vader leerde Benji beter gitaar spelen en ontdekte hij dat hij een zeer goede zangstem had. Dit versterkte het zelfvertrouwen van Benji.