Het gebeurde in het kantoor van openbaar aanklager Jack McCoy. Hij en zijn assistente Serena Southerlyn hadden bezoek gekregen van James Taylor die een zeer brandende vraag voor hen had.
“Mr McCoy, om levenslang te krijgen moet men toch iets ergs gedaan hebben?”, vroeg James.
“Ja, hoezo?”, vroeg Jack verbaasd.
“Omdat ik wél levenslang heb gekregen en er in geluisd ben. Ik zou er bijna een moord of 2 voor plegen om mijn vrijheid terug te krijgen”, antwoordde de bezoeker.
“Mr Taylor, als u inderdaad die 2 moorden pleegt krijgt u van mij persoonlijk een uitnodiging voor de gevangenis voor het leven uitgereikt”, reageerde Jack.
“Mr McCoy, u kunt me nooit levenslang geven”, zei James Taylor.
“En waarom niet?”, vroeg de aanklager verbaasd.
“Omdat ik al levenslang heb”, was het antwoord van James.
Jack en Serena keken de verdachte verbaasd aan.
“Hoezo heeft u al levenslang?”, vroeg Serena.
“Omdat ik met een kreng van een vrouw getrouwd ben”, zei James.
“Maar u kunt toch gaan scheiden?”, vroeg Jack.
James dacht even na.
“Wel Mr McCoy, als u het zo stelt: een echtscheiding is nog altijd beter dan in de lik te gaan zitten voor een dubbele moord”, zei James.
“Welke dubbele moord?”, vroeg Serena.
“Die van op mijn vrouw en schoonmoeder”, legde de verdachte uit.
Toen ging de deur open. Mary Taylor en haar moeder Francis Clark kwamen binnen.
“James, wat ben je aan het bespreken?”, vroeg Mary.
“Hoe ik van jou en je moeder kan afkomen”, antwoordde hij.
Beide vrouwen keken hem aan.
“Ik wil mijn vrijheid terug dus ik vraag echtscheiding aan. Dan heb alleen jij levenslang”, zei James vastbesloten.
Mary keek haar echtgenoot verbijsterd aan. James stond op en gaf Jack en Serena een hand.
“Bedankt Mr McCoy, Miss Southerlyn. U heeft me gered van de gevangenis”, zei James waarna hij wegliep.
Francis wendde zich tot Jack en zei:“Mr McCoy, waarom liet u dat toe? Hij had een contract getekend waarin stond dat hij voorgoed bij ons zou blijven!”
“Hij zei zelf dat hij liever een scheiding had dan dat hij de gevangenis inging voor moord op u en uw dochter. Dus dan kan ik er ook weinig aan doen. Zou u nu willen vertrekken want mijn assistente en ik hebben meer te doen”, zei de aanklager.
De dames vertrokken meteen omdat ze wisten dat ze verloren hadden.
“Zo, hopelijk zien we die niet meer terug”, zei Jack glimlachend.
Ze gingen weer aan het werk.
Buiten bleef Francis staan.
“Moeder, waar denk je aan?”, vroeg Mary.
“Heb jij die motorhelm gezien in het kantoor van die arrogante McCoy?”, vroeg haar moeder.
“Ja, en?”, vroeg Mary onbegrijpend.
“Als die helm in zijn kantoor ligt, dan rijdt hij natuurlijk op een motor. Ga je mee naar de garage? Dan geven we die motor even een nakijkbeurt”, zei Francis gemeen lachend.
“En zo nemen we wraak op McCoy en James. Die krijgt natuurlijk de schuld van mijn echtscheiding”, zei Mary die het licht had gezien.
Zo gezegd, zo gedaan.
Spoedig hadden ze de BMW motor van Jack gevonden en zaten de dames er aan te sleutelen.
“Zo. Nu zal McCoy er van lusten. Dit was zijn laatste werkdag in New York of waar dan ook”, lachte Francis.
Ze gingen vlug weg.
Tegen de avond besloot Jack naar huis te gaan. Zoals gewoonlijk liep de aanklager naar de garage en startte hij zijn motor. Even later reed hij weg. Plotseling toen Jack linksaf wilde gaan ging hij met motor en al onderuit. Het duurde enkele minuten voordat Jack weer bij zijn positieven was maar toen voelde hij de pijn in zijn linkerarm. Omstanders hielpen hem en de motor overeind en Jack stapte weer op maar nu ging hij naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Rechercheurs Lennie Briscoe en Ed Green kwamen naar de aanklager die net de Eerste Hulp had verlaten.
“Armpje drukken Jack?”, vroeg Lennie plagend.
“Als ik het met mijn rechterarm mag doen wel”, antwoordde Jack gevat.
“Hoe is het gebeurd?”, vroeg Ed.
“Ik reed gewoon naar huis op mijn motor toen ik opeens onderuit ging. Iemand moet er aan gesleuteld hebben. Dat kan niet anders”, antwoordde Jack.
“Enig idee wie het gedaan zou kunnen hebben?”, vroeg Lennie.
“Nee, het was een rustige dag. Ik kreeg alleen bezoek van ene James Taylor die mijn advies vroeg over levenslang. Hij wil van zijn vrouw af en ik stelde voor dat het beter was om te gaan scheiden in plaats van haar en haar moeder te vermoorden. De schoonmoeder heet Francis Clark en haar dochter is Mary Taylor”, antwoordde Jack.
“Je had huwelijksadviseur moeten worden in plaats van aanklager”, merkte Ed op.
“Jack, we brengen je eerst naar huis, laten je motor nakijken en wij gaan achter die mensen aan”, zei Lennie.
Jack stemde toe.
Zo gezegd, zo gedaan.
De rechercheurs brachten Jack thuis nadat de motor was opgehaald door de technische recherche.
“Sterkte Jack. We houden je op de hoogte van het onderzoek”, zei Lennie bij het huis van de aanklager.
Jack knikte en ging naar binnen.
“We gaan eerst maar naar het bureau”, zei Ed.
Zijn partner knikte.
Op het bureau stond inspecteur Anita Van Buren erg raar te kijken toen ze Lennie en Ed zag komen.
“Ik dacht dat jullie vrij waren”, zei ze verbaasd.
“Dat waren we ook. Maar iemand heeft aan de motor van Jack McCoy gesleuteld. Iemand belde ons nadat McCoy een ongeluk had gekregen”, zei Lennie.
“Hoe is het met hem?”, vroeg Anita ongerust.
“Hij heeft alleen zijn linker arm en pols gebroken. We hebben opdracht gegeven om zijn motor door de technische recherche na te laten kijken. Er zijn een paar verdachten. McCoy had bezoek gekregen van James Taylor die hem om advies vroeg om van zijn vrouw en schoonmoeder af te komen. De dames hadden McCoy ook bezocht”, zei Ed.
“Dan zou ik eerst hen ondervragen”, adviseerde Anita.
De rechercheurs gingen weer op pad.
Intussen had James een radicaal besluit genomen om van zijn vrouw en schoonmoeder af te komen. In de gang stonden een aantal volle vuilniszakken.
Mary zag ze staan en vroeg poeslief:“Lieverd, wat doen die vuilniszakken daar?”
“Daar zitten je kleren in. Ik zet jou buiten de deur en de echtscheiding komt eraan”, antwoordde James.
Hij duwde haar naar de gang zodat Mary de zakken wel moest pakken.
Haar moeder zei streng:“Jij zet mij niet buiten de deur!”
“Jij gaat als eerste de deur uit!”, zei James.
Hij deed de deur open en sleurde zijn schoonmoeder naar buiten. Mary volgde met de zakken. Tevreden deed James de deur dicht.
“Opgeruimd staat netjes”, zei hij glimlachend.
“We gaan naar mijn huis. James zal niet lang meer leven”, zei Francis.
Ze pakte ook een paar zakken en ging met Mary weg.
Wat later klopten Lennie en Ed op de deur van het appartement van James.
“Wie is daar?”, vroeg James.
“Politie”, zei Ed.
De deur ging open en James zag de rechercheurs staan.
“Mr Taylor? Mogen we even binnenkomen?”, vroeg Lennie.
“Kom erin”, zei James die de mannen binnenliet.
“Wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg James in de woonkamer.
“Het betreft een onderzoek naar een motorongeluk dat openbaar aanklager Jack McCoy overkwam. U heeft hem vanmiddag een bezoek gebracht”, zei Lennie.
“Dat klopt maar ik weet niets van een motorongeluk. Ik vroeg Mr McCoy alleen advies over een levenslange straf. Waarschijnlijk weten mijn vrouw Mary en schoonmoeder Francis Clark er meer van. De dames slopen graag bezittingen van anderen”, antwoordde James.
“Noemde Jack niet die namen in het ziekenhuis?”, vroeg Ed.
“Inderdaad”, antwoordde zijn partner.
“De mutsen kwamen binnen toen ik aan het praten was met Mr McCoy en Miss Southerlyn”, zei James.
“U en uw vrouw liggen in een scheiding?”, vroeg Ed.
“Ja, en ik heb haar de deur uitgezet. Ze is waarschijnlijk in het huis van mijn schoonmoeder. Ze woont op 231 62th avenue”, zei James.
De rechercheurs noteerden alles en bedankten James voor zijn medewerking.
“Hoe is het met Mr McCoy?”, vroeg James terwijl hij de rechercheurs uit liet.
“Hij heeft alleen een gebroken arm en pols”, zei Lennie.
De rechercheurs gingen naar het appartement van Francis Clark. Ed klopte op de deur. Francis deed zenuwachtig open.
“Mrs Clark? Mogen we u iets vragen?”, vroeg Lennie.
“U komt wel heel erg ongelegen. Mijn dochter is bijna klaar met het avondeten”, antwoordde Francis.
“Het is dringend. Waar was u vanmiddag met uw dochter?”, vroeg Ed.
“We waren de hele middag hier thuis. Hoezo?”, vroeg Francis.
“Dus jullie hebben helemaal geen bezoek gebracht aan Jack McCoy?”, vroeg Lennie.
“Jack McCoy? Wie is dat? We kennen hem helemaal niet. Goedendag heren”, zei Francis lachend waarna ze de deur dichtgooide.
“Wat een gezellig mens. Geen wonder dat James Taylor van zijn vrouw en haar af wil”, merkte Ed op.
De volgende morgen was Jack gewoon op zijn werk als of er niets gebeurd was. Hij zat wat papieren door te kijken toen zijn baas Nora Lewin binnenkwam.
“Jack, wat is er met je arm gebeurd?”, vroeg ze ongerust.
“Een ongeluk met mijn motor. Het gebeurde gisteren op weg naar huis. Ik heb alleen maar mijn arm en pols gebroken”, antwoordde de aanklager.
“Weet de politie het al?”, vroeg Nora.
“Iemand belde Briscoe en Green. Ze kwamen me in het ziekenhuis opzoeken en brachten me thuis. De technisch recherche onderzoekt mijn motor vanwege het ongeluk”, zei Jack.
“Het is maar goed dat je niet linkshandig bent”, zei zijn baas plagend.
“Leuk hoor. Briscoe wilde al armpje drukken met mijn linkerarm”, zei Jack die het wel kon waarderen.
Toen kwam Serena binnen. Ook zij zag dat Jack iets overkomen was.
“Ik ging gisteren onderuit met mijn motor en brak daarbij mijn linkerarm en pols”, zei Jack voordat zijn assistente een vraag kon stellen.
“Enig idee wie het heeft gedaan?”, vroeg Nora.
“Misschien wel een van die twee vrouwen die gistermiddag op bezoek kwamen toen Mr Taylor bij ons was”, zei Jack.
“Of allebei. Ze waren inderdaad nogal kwaad op jou. Maar om dan jouw motor te saboteren”, zei Serena.
“Als zij het gedaan hebben krijgen ze in elk geval de rekening van de reparatie van mijn motor. En misschien nog wel veel meer”, antwoordde Jack.
Bij de Technische Recherche.
“De remkabels zijn losgetrokken. Hierdoor is McCoy onderuit gegaan”, zei Kevin Jones.
“Losgetrokken?”, vroeg Lennie.
“Inderdaad losgetrokken. En vrouwen doen dat meestal in plaats van doorsnijden”, zei Kevin.
“Lennie, ik weet zeker dat die dames Clark en Taylor het gedaan hebben”, zei Ed.
Zijn partner dacht hetzelfde. Ze gingen naar Center Street om McCoy op de hoogte te stellen over zijn motor.
“Jack, je moet de groeten hebben van je motor”, zei Lennie glimlachend.
“Leuk detective. Heb je nieuws voor me?”, vroeg de aanklager geamuseerd.
“De remkabels zijn losgetrokken. De technische recherche weet 100 % zeker dat een of meerdere vrouwen dat hebben gedaan”, zei Ed.
“De dames Clark en Taylor dus. Gooi ze de lik maar in”, zei Jack.
Hij schreef twee arrestatiebevelen uit. Na ontvangst ervan gingen de detectives weer weg.
Intussen waren Francis en Mary dolbij dat ze bekend waren omdat ze in de krant stonden vermeld.
“Kind, we hebben eindelijk bekendheid. Het is alleen jammer dat McCoy het ongeluk heeft overleefd”, zei Francis triomfantelijk.
“We zijn toch onschuldig. Jippie”, zei Mary.
Ze wierp de krant in de lucht van vreugde. Toen werd er op de deur geklopt. Francis deed open en zag opnieuw Lennie en Ed staan.
“Morgen Mrs Clark. Is uw dochter Mary Taylor er ook?”, vroeg Lennie.
Francis knikte verbaasd en liet ze binnen.
“Mrs Taylor en Mrs Clark, u heeft het recht om te zwijgen. U heeft het recht op een advocaat. Als u die niet heeft wordt er eentje toegewezen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden”, zei Ed terwijl hij en Lennie aparte armbanden bij de dames omdeden.
Francis en Mary waren zo verbaasd dat ze niets meer wisten te zeggen. Hun feestvreugde was meteen van de aardbol geveegd. De detectives namen de vrouwen mee naar het 27e bureau.
De arrestanten werden in een verhoorkamer gezet. Terwijl ze daar zaten met Lennie en Ed kwamen Jack en Serena naar Anita.
“Dat zijn ze”, zei de aanklager door de ruit naar de twee vrouwen kijkend.
Hij mocht ze toch al niet bij hun eerste ontmoeting maar nu ze aan zijn motor hadden gezeten kon Jack ze echt schieten.
Hij ging naar binnen en vroeg:“Waarom hebben jullie aan mijn motor gezeten?”
“We weten van niets. Kunt u bewijzen dat wij hét gedaan hebben?”, vroeg Mary.
“Ik weet niet eens hoe een motor er uit ziet”, zei Francis.
Jack en de detectives keken elkaar aan en ze wisten genoeg. Toen kwam detective Tony Profaci binnen met een papier.
“Hun vingerafdrukken komen overeen met die op de losgetrokken remkabels”, zei hij.
Tony gaf het papier aan Jack die het snel doorkeek en het daarna aan Lennie doorgaf. Hierna ging Tony weer weg. Moeder en dochter beseften dat ze er gloeiend bij waren.
“We deden het omdat u advies gaf aan mijn man om van mij te scheiden”, snauwde Mary.
De aanklager ging weg en de vrouwen werden afgevoerd.
Plotseling ging de deur open en Sheila Cooper kwam het kantoor binnen.
“Jack McCoy! Waarom klaag jij twee arme vrouwen aan wegens poging tot moord en sabotage?”, vroeg ze vinnig.
“Dat is mijn werk. Ze hebben de remkabels van mijn motor losgetrokken waardoor ik onderuit ging en ik mijn arm en pols brak. Bovendien hebben ze bekend”, was het antwoord van Jack.
“Hier is een verzoek voor seponeren van de zaak. Mrs Taylor en Mrs Clark waren er in geluisd”, zei Sheila.
Jack haalde zijn schouders op. Beledigd door de afwijzing verliet Sheila het kantoor van McCoy. Serena kwam binnen met het rapport van de technische recherche.
“Jack, hier is het rapport van de technische recherche. De foto’s van de motor zitten erbij”, zei ze.
Jack bekeek het rapport en vroeg daarna:“Er is toch camerabeveiliging in de garage?”
“Ja, hoezo?”, vroeg zijn assistente.
“Dan moeten die vrouwen er ook opstaan terwijl ze aan mijn motor zaten”, zei de aanklager.
Hij belde naar Briscoe en Green die meteen kwamen en schreef daarna het bevel tot inbeslagname uit.
“Ik wil dat jullie de videoband ophalen. En wel van het moment dat de dames Clark en Taylor in de garage kwamen totdat ze weg zijn gegaan. Hier is het bevel tot inbeslagname”, zei Jack.
“Hoe laat was dat gisteren?”, vroeg Ed.
“Tussen 3 en 4 uur”, antwoordde de aanklager.
Lennie pakte het bevel en zei:“Zet de videospeler en popcorn maar alvast klaar.”
Hij en Ed gingen de video halen terwijl Jack Anita opbelde om ook mee te komen kijken.
Bij de garage zei Lennie:“We komen een beveiligingsvideoband ophalen. Het betreft de band van gistermiddag van 3 tot 4 uur. Hier is het bevel tot inbeslagname, uitgeschreven door aanklager Jack McCoy.”
De portier was zó verbaasd dat hij direct de band meegaf.
In het kantoor van McCoy keek iedereen naar de beveiligingsvideo. Ze zagen inderdaad dat Francis Clark en Mary Taylor de motor aan het saboteren waren.
“Laat er duidelijke foto’s van nemen. Ik ga proberen de band als bewijsmateriaal toegelaten te krijgen”, zei de aanklager.
Zo gezegd, zo gedaan.
In het kantoor van rechter Peter Jackson.
“Edelachtbare, ik eis dat die videoband niet toegelaten wordt”, zei Sheila zenuwachtig.
“En waarom niet?”, vroeg Peter geïnteresseerd in het antwoord.
Sheila zweeg omdat ze wist dat ze deze zaak zeker zou verliezen.
“Wat staat er op de videoband”, vroeg Peter.
“Het bewijs dat Mrs Clark en Mrs Taylor aan mijn motor hebben gezeten waardoor ik onderuit ging en mijn pols en arm brak”, antwoordde Jack.
“Laat zien”, was het voorstel van de rechter.
De videoband werd ter plekke bekeken.
Toen de rechter de beelden had gezien zei hij:“De videoband is toegelaten.”
Op de gang zei Sheila:“Jack, de dames doen elk 25 jaar tot levenslang en ze betalen een schadevergoeding aan jou.”
“Plus de rekening van mijn motor”, zei Jack.
“Goed dan. Dat ook”, stemde Sheila met tegenzin toe.
“Nog een prettige dag verder”, zei de aanklager glimlachend.
Sheila ging kwaad en beledigd weg.
Terwijl ze naar de lift liepen vroeg Nora aan Jack:“Als je arm en pols weer beter zijn ga je toch niet meer op je motor rijden?”
“Natuurlijk wel. Als je ergens van af valt moet je er gewoon weer opstappen”, was het antwoord van de aanklager.
“Ik dacht al dat je dat zou zeggen”, zei Nora glimlachend.