Het was 13 mei 2008 en een aanvankelijk doodgewone dinsdagmorgen in San Francisco. Adam en Sally Cartwright zaten aan het ontbijt met hun 3 oudste kinderen (Mitch van 15 en de 6-jarige tweeling Lisa en Benji).
“Ik ben vanmiddag wat later thuis want ik heb honkbaltraining tot 5 uur”, zei Mitch opeens.
“Goed. Dooreten jongens. Dan breng ik jullie naar school”, zei Adam.
“Mij ook?”, probeerde Mitch.
“Jij kan best op de fiets. Bovendien gaat de tweeling de andere kant op dan jij”, reageerde zijn vader.
Ze aten door waarna ze weggingen. Sally ruimde de ontbijttafel af en deed de afwas waarna ze voor de jongste Cartwright, baby Rose van bijna 5 maanden, zorgde.
Adam bracht de tweeling naar school waarna hij thuiskwam om te werken. Hij werkte als honkbalcoach en eigenaar van een bedrijf dat al jaren in handen was van de familie Cartwright.
Mitch reed nietsvermoedend naar school. Vandaag was het maar een korte lesdag want het grootste deel van de middag had hij honkballes. Daar verheugde de jongen zich het meest op. Hij was dol op de sport en er ook zeer goed in. Maar toen hij op een voorrangsweg reed werd Mitch plotseling geschept door een auto die hem geen voorrang verleende. De jongen vloog over de motorkap en de auto reed tot overmaat van ramp over zijn linkerenkel en voet heen. Mitch bleef liggen op straat. De automobiliste reed gewoon door totdat ze een politieauto zag. Intussen had iemand een ambulance gebeld. Rechercheur Tim Larson was er ook en herkende het jonge slachtoffer. Mitch werd naar het Memoriaal ziekenhuis gebracht
“Mevrouw, mag ik uw rijbewijs zien?”, vroeg Tim aan de automobiliste.
In de verwarring gaf de vrouw een vals rijbewijs. Tim bekeek het en wist meteen dat het een vals rijbewijs was. Toch liet hij niets merken.
“Wilt u even uitstappen?”, vroeg Tim.
De vrouw deed dat en vroeg:“Mag ik mijn rijbewijs terug?”
“Nee, u gaat mee naar het bureau en uw auto wordt in beslag genomen. Agent, neem deze dame mee naar het bureau”, antwoordde de rechercheur.
De vrouw werd meegenomen.
“Tim, waarom is ze meegenomen naar het bureau?”, vroeg Jack Simpson, de partner van Tim.
“Omdat ze nooit Mary Watts kan zijn. Ik kende Mary al jaren en ook de man met wie ze begin jaren ’90 was getrouwd. Ga je mee naar de ouders van de jongen die aangereden is?”, vroeg Tim.
Jack knikte. Onderweg naar het huis van Adam en Sally Cartwright vertelde Tim alles.
“Dus dat vrouwtje is helemaal niet Mary Watts? Wie is ze dan wel en waarom reed ze een kind aan?”, vroeg Jack verbaasd.
“Daar komen we wel achter”, antwoordde zijn partner.
Tim belde aan en Adam deed open. Natuurlijk was hij verbaasd om zijn vriend van de politie te zien.
“Adam, dit is mijn partner Jack Simpson. Mogen we even binnenkomen?”, vroeg Tim.
“Natuurlijk. Kom binnen”, zei Adam.
In de woonkamer zei Tim:“Mitch is ernstig aangereden door een vrouw die een vals rijbewijs van Mary Watts had. De jongen heeft een gebroken enkel en voet en is naar het Memoriaal ziekenhuis gebracht. Zijn fiets is geheel verwoest.”
“Ze had een vals rijbewijs op de naam van Mary Watts? Dat is onmogelijk want Mary haalde pas haar rijbewijs toen we net getrouwd waren. De naam erop is Mary Cartwright”, reageerde Adam.
“Ik ga eerst Jean bellen om te vragen of ze op Rose wil passen. Daarna pak ik een tas voor Mitch”, zei Sally.
Dat deed ze en Jean kwam meteen.
“Gaan jullie maar naar het ziekenhuis. Ik heb thuis een briefje achtergelaten voor Chad en Johnny. De kinderen zijn bij mij in goede handen”, zei Jean.
Ze was een goede vriendin van Adam en Sally omdat hun zoons Mitch en Johnny ook goede vrienden waren. De politie was ook weggegaan met de belofte de Cartwrights op de hoogte te houden van het onderzoek.
Mitch werd binnengebracht precies op het moment dat dokter Trapper John McIntyre de hal in liep. Hij stopte de brancard, keek naar de patiënt en herkende hem.
“Zorg dat deze jongen in kamer 11 komt te liggen. Als zijn ouders komen waarschuw me dan. Ze heten Adam en Sally Cartwright”, zei de chirurg.
De receptioniste knikte.
Na het onderzoek en de behandeling werd Mitch wakker in kamer 11. Trapper zat bij hem en keek hem aan. Mitch herkende de chirurg meteen want hij had nogal veel weg van zijn vader Adam Cartwright. Bovendien had Trapper de jongen het vorige jaar 2x geopereerd.
“Jij doet ook alles om mij te zien”, zei Trapper plagend.
“Ik miste je zo”, reageerde Mitch.
“En dat moet ik geloven? Je bent aangereden en de auto kwam ook nog eens over je enkel en voet heen. Probeer wat te slapen”, zei de chirurg.
Hij stond op en verliet de kamer. Hij botste zowat tegen Adam en Sally op.
“Daar ligt jullie zoon. Zullen we even praten in mijn kantoor?”, vroeg Trapper.
Adam knikte.
In zijn kantoor zei Trapper:“Mitch heeft zijn linkerenkel op 2 plaatsen en zijn voet gebroken. Een operatie is voorlopig nog niet nodig. We houden hem wel een paar dagen hier voor observatie.”
“Dat wordt weer ruim 6 weken klagen dat Mitch geen honkbal kan spelen”, reageerde Adam.
“We sturen hem wel naar de ranch zodra hij het ziekenhuis heeft verlaten”, zei Sally.
Trapper zei:“Mitch had het geluk dat hij zijn fietshelm droeg en zijn rugzak op zijn rug had want anders was hij misschien wel dood geweest. Jullie kunnen hem nu zien. Hij is nog wel wat suf.”
Ze namen afscheid van elkaar en de Cartwrights gingen naar Mitch die weer wakker was.
“Hallo jongen”, zei Sally.
“Hi papa en mam”, zei Mitch nog wat slaperig.
Natuurlijk kon Adam het niet laten door te vragen aan zijn zoon:“Moest je weer opvallen door zomaar op straat te gaan liggen?”
“Ik reed gewoon toen ik geraakt werd door die auto. Verder weet ik er niets meer van totdat ik hier bij kwam”, zei de jongen.
“Je hebt gelukkig alleen je linkerenkel op 2 plaatsen gebroken en je voet is ook gebroken. Je fiets is wel helemaal verwoest”, zei Sally.
“We kopen wel een nieuwe fiets voor je. De agent die deze zaak behandelt is een vriend van mij”, zei Adam.
Mitch viel weer in slaap zodat zijn ouders weer naar huis gingen.
Op het politiebureau werd de onbekende vrouw ondervraagd.
“Uit onderzoek is gebleken dat uw rijbewijs vals is. Wat is uw echte naam?”, vroeg Tim.
“Ik ben Mary Watts! Dat kind keek niet uit waar hij reed”, snauwde de vrouw.
Ze rommelde wat in haar tas en er viel een ander rijbewijs uit. Jack zag dat en pakte hem. Hij las de naam en liet het rijbewijs toen aan zijn partner zien.
“Geef mijn rijbewijs terug!”, zei ze.
Ze probeerde het te pakken te krijgen maar dat mislukte.
Tim hield het rijbewijs omhoog en zei:“Niet zo snel! Hierop staat de naam Lucy Watts. De foto op het rijbewijs van Mary is 20 jaar oud. Die op uw rijbewijs is recenter.”
“Goed. Ik beken alles. Ik ben Lucy Watts en moest de Cartwright jongen aanrijden in opdracht van mijn ouders. Een paar jaar geleden verloren zij door hem hun enige zoon, schoondochters en kleinkinderen. Het kostte ze een paar jaar om er over heen te komen. We ontdekten dat Adam hier vorig jaar kwam wonen met zijn zoon dus we bedachten dit plan. Hopelijk is de jongen overleden”, bekende Lucy.
“Waar wonen uw ouders?”, vroeg Jack.
Lucy gaf het adres en werd daarna gearresteerd en afgevoerd. Ook ging er een arrestatieteam naar het huis van Carl en Sharon Watts.
Toen ze even alleen waren vroeg Tim:“Dit zal Adam niet leuk vinden. Mitch was 11 maanden oud toen Mary stierf. Zijn schoonfamilie heeft hem en Mitch alleen maar ellende bezorgd. Ga je mee het ze vertellen?”
Dat deed Jack meteen.
Adam en Sally waren net thuis uit het ziekenhuis toen de politie aanbelde. Adam deed open en was opnieuw verbaasd om ze te zien.
“Adam, we hebben nieuws over het ongeluk van je zoon”, zei Tim.
“We zijn net terug uit het ziekenhuis. Kom binnen”, zei Adam.
In de woonkamer vertelden de rechercheurs wat Lucy Watts had verteld. Adam was diep geschokt over de bekentenis van zijn ex-schoonzus. Sally was ook geschokt door het nieuws. Ze kende Mary alleen van verhalen en foto’s. Toch wist ze hoe speciaal Mary was voor Adam en Mitch.
“Wat gebeurt er met zijn fiets of wat er nog van over is?”, vroeg Adam.
“De fiets is meegenomen naar het bureau voor onderzoek”, zei Tim.
Adam knikte tevreden.
Opeens kreeg Mitch bezoek in het ziekenhuis. Hij was wakker en had zijn honkbalhandschoen en 2 ballen vast.
De man liep naar het bed en zei kwaad:“Dus jij hebt er voor gezorgd dat mijn lieve vrouw en ik in 2002 onze zoon, schoondochters en kleinkinderen verloren? Nu ga ik je vader blij maken door jou om te brengen!”
Mitch begreep ineens wie de bezoeker was en gooide een honkbal naar zijn hoofd. Carl Watts, de bezoeker, ontweek hem en sleurde zijn kleinzoon uit bed. Mitch viel maar kon de bal niet pakken. Carl stond lachend op de gebroken lichaamsdelen waarna hij nu wel de 2e bal tegen zijn hoofd kreeg. Carl viel op de grond en verloor het bewustzijn. Buiten op de gang hoorden Trapper en zijn assistent Gonzo het gevecht en ze renden naar binnen.
“Mitch! Wie is dat en wat is er gebeurd?”, vroeg de chirurg.
“Dat is mijn onbekende opa. Hij probeerde me te vermoorden. Ik gooide eerst een bal maar miste. Toen sleurde hij me uit bed en ging hij op mijn gebroken enkel en voet staan. Ik kon de bal pakken en nu gooide ik wel raak”, zei Mitch.
Trapper zei:“Bel de politie.”
Gonzo pakte de telefoon en belde de politie. Trapper hielp Mitch terug in bed en onderzocht hem.
“De politie komt eraan. Ik zal hem vastbinden. Hoe is het met de patiënt?”, vroeg Gonzo na het telefoongesprek.
“Ik wil dat er nieuwe foto’s gemaakt worden van zijn enkel en voet. Waarschuw zijn ouders”, antwoordde Trapper.
Dat deed Gonzo meteen. Mitch besefte wat er gebeurd was en wist niets meer te zeggen.
Niet veel later kwam de politie Carl afvoeren. Bij hen waren Tim en Jack.
“Mitch, we moeten de bal meenemen voor bewijsmateriaal. Ik beloof dat je een nieuwe bal van me krijgt”, zei Tim.
“Neem maar mee”, zei de jonge Cartwright die nu wat geruster was geworden.
Tim deed de bal in een zakje en gaf het aan de politie mee. Mitch vertelde wat er gebeurd was. Terwijl dat gebeurde kwam Adam binnen.
“Jongen, ben je in orde?”, vroeg Adam toen alles was verteld.
“Ja, er moeten alleen nieuwe foto’s gemaakt worden van mijn enkel en voet”, antwoordde Mitch.
“Adam, ik begrijp echt niet hoe zo’n schat van een vrouw als Mary zulke slechte ouders, broer en zus kon hebben”, zei Tim.
“Ze hebben haar nooit gewild. Mary groeide op bij haar opa en oma. Toen ik haar in Boston ontmoette vertelde ze me dat. Toen we verkering kregen trok ze al snel bij ons in. Met dit joch als resultaat op 1e kerstdag 1992”, vertelde Adam.
Nu begreep Mitch waarom er nooit over de ouders van zijn moeder werd gesproken. Toen kwam een zuster om de jongen op te halen.
“Papa, ben je er nog als ik weer terug ben?”, vroeg Mitch.
“Ik blijf hier totdat je weer terug bent”, antwoordde Adam.
Nu was Mitch gerustgesteld. Hij werd weggereden om opnieuw foto’s te laten maken. Tim nam afscheid en ging weer aan het werk zodat Adam alleen achterbleef.
Op het politiebureau werd Sharon Watts ondervraagd over het plan om hun kleinzoon te vermoorden.
“Natuurlijk hebben wij Marvin Parker betaald om Mary dood te rijden”, zei Sharon lachend.
“En u gaf uw dochter opdracht om uw kleinzoon dood te rijden?”, vroeg Jack.
“Dat joch is onze kleinzoon niet! Ja, wij gaven Lucy opdracht om dat te doen maar die meid kon het niet goed doen. Dus nu moest mijn man het maar doen in het ziekenhuis”, zei Sharon triomfantelijk.
“Dat weten we en we hebben goed en slecht nieuws voor u”, zei Tim die binnengekomen was.
“Vertel me eerst het slechte nieuws maar”, zei Sharon.
“Uw kleinzoon leeft nog en dat komt mede doordat hij een erg goede werper is”, zei Tim.
“En het goede nieuws is?”, vroeg Sharon.
“Dat u met uw man en dochter gezellig samen naar de gevangenis gaat wegens 2x poging tot moord en het beramen van moord op een kind”, zei de rechercheur.
Ook Sharon werd afgevoerd.
Ondanks de aanval had Mitch geen verder letsel opgelopen en werd zijn enkel en voet opnieuw in het gips gezet.
“Mr Cartwright, we konden geen nieuwe breuk vinden dus we houden u hier nog een week ter observatie. Goed?”, vroeg Trapper aan Mitch die weer op zijn kamer lag.
“Goed Dr McIntyre”, antwoordde de jonge Cartwright.
De chirurg ging weer weg zodat Mitch alles kon verwerken met zijn vader.
“Papa, leven de opa en oma van mama nog?”, vroeg Mitch opeens.
“Nee, ze stierven toen mama 20 was. Dat was in 1984. Thuis op de Ponderosa is er nog een grote doos met informatie en foto’s van hen en mama. Zodra jij kan reizen stuur ik je naar de ranch zodat je die doos kan uitzoeken”, zei Adam.
Mitch stemde toe.
Na een week mocht Mitch naar huis op krukken en met een enkel en voet in zwart gips. Adam kwam hem ophalen.
“Mitch, het klinkt misschien raar maar ik wil jou hier voorlopig niet meer zien als patiënt. Het gips kan er over 6 weken af”, zei Trapper.
“Goed. Tot nooit meer ziens”, zei Mitch.
“Hetzelfde Mitch, Adam”, zei Trapper glimlachend.
Ze gaven elkaar een hand en gingen elk hun eigen weg.
Die avond kwam Tim nog even langs bij de Cartwrights.
“Mitch, je had nog wat te goed van mij”, zei de rechercheur.
Hij gaf een pakje aan de jongen.
Mitch pakte het uit en zei:“Bedankt. Deze had ik nog niet.”
Het was een souvenirbal van de San Francisco Giants.
Tim keek Adam verbaasd aan en kreeg als uitleg te horen:“Thuis op de Ponderosa heeft Mitch de kaart van Amerika van hout aan de muur en hij wil uit elke stad van elke club die daar speelt een souvenirhonkbal hebben. De bal wordt dan in een houder op een plankje in de desbetreffende stad gezet.”
Tim begreep het en ging na een kop koffie weer weg. Zowel hij als de Cartwrights waren blij en opgelucht dat deze zaak voorbij was.