Er reisde door het woeste land een paard en wagen met daarin een weduwe. De weduwe, Sara Hartman, stond op het punt om haar eerste kind te krijgen. De tocht viel het zwangere vrouwtje behoorlijk zwaar. De echtgenoot van Sara, Lars Hartman, was vermoord door een outlaw die haar met rust had gelaten. Door de dood van Lars besloot Sara naar een andere stad te gaan. Ze was al twee weken onderweg en nog steeds was de stad waar ze moest zijn niet in zicht gekomen. Sara wilde een nieuw leven beginnen in Silver Gulch.
Elke dag dat ze nog zwanger was prees Sara. Toch hield ze er rekening mee dat de baby elk moment kon komen. Op een dag kwam ze een cowboy tegen. De cowboy reed naar haar toe.
Hij vroeg aan haar:“Mam, kan ik u helpen?”
“Ik ben op weg naar Silver Gulch. Kan jij me daar naar toe begeleiden? Een outlaw heeft mijn man vermoord. Ik ben Sara Hartman”, antwoordde de weduwe.
“Ik ben Lance Miller. Ik zal je helpen”, zei Lance.
Tezamen reden ze door totdat de avond viel. Ze stopten bij een bos waar ze kamp opsloegen. Terwijl Lance de paarden verzorgde kookte Sara het warme eten.
Tijdens de maaltijd vroeg Lance:“Wanneer komt de baby?”
“Het kan elk moment komen. Maak je maar geen zorgen want ik weet wel wat ik moet doen”, antwoordde de hoogzwangere weduwe.
Lance zei:“Morgen zijn we bij mijn ranch. Daar kunnen jullie blijven zolang jullie willen.”
Sara was gecharmeerd van hem.
Na het eten ging Sara slapen. Maar de slaap wilde niet komen. Na een paar uur kwam Lance bij haar liggen.
Hij vroeg:“Hoe voel je je?”
“Moe. Ik geloof dat de baby komt”, zei Sara.
Ze zat niet ver van de waarheid.
De volgende ochtend werd Sara wakker met hevige pijn.
“Lance, het is zover”, zei ze na de wee.
De cowboy liep naar haar toe en vroeg bezorgd:“Is er iets dat ik voor je kan doen?”
“Nee, ik moet het zelf doen. Laten we maar vlug naar je ranch gaan”, zei de aanstaande moeder.
Vlug werden de spullen ingepakt en Lance spande zijn paard ook voor de wagen en hielp daarna de vrouw in de wagen. Hijzelf mende de paarden.
Niet veel later arriveerden het tweetal bij de ranch van Lance.
“We zijn er. Het stelt niet veel voor maar het land er om heen is zeer vruchtbaar”, zei de cowboy.
“Ik weet zeker dat de baby en ik hier een lange tijd zullen blijven”, zei Sara langzaam.
Lance sprong van de bok af en hielp haar op de grond. Sara liep naar de voordeur en kreeg weer een wee. Lance bracht haar naar binnen. Sara hield zich vast aan de bank toen de volgende wee zich aankondigde.
“Jij gaat naar bed terwijl ik om Doc ga”, zei Lance.
Hij bracht haar naar zijn bed en ging om de geneesheer.
Sara kleedde zich uit en bekeek haar enorm dikke buik. Door het vlugge rijden was de bevalling goed op gang gekomen en het duurde niet erg lang meer voordat Sara persweeën kreeg.
Lance reed vliegensvlug naar de dokter die net aankwam lopen.
“Doc, je moet meekomen want ik heb een vrouwtje bij me thuis en ze is aan het bevallen”, zei de cowboy.
De geneesheer ging zijn tas halen en kwam daarna Lance achterna.
Op het moment dat Lance en Doc kwamen voelde Sara de baby komen.
“De baby komt”, zei de aanstaande moeder hijgend.
“Ik zal je even onderzoeken”, zei Doc kalm.
Dat deed hij en na het onderzoek zei hij:“Bij de volgende perswee moet je meehelpen.”
Dat gebeurde en Sara gilde het uit van de pijn. Lance was een grote steun voor haar en hieruit putte Sara kracht om te persen.
Na een uurtje of twee zei Doc:“Daar komt het hoofdje al naar buiten. Nog even volhouden”.
Sara begon te persen zo hard ze nog kon en plotseling hoorden ze gehuil.
“Het is een jongen”, zei de geneesheer.
Lance keek haar aan en zei:“Ik wist wel dat je het kon."
Sara kreeg haar zoon bij zich en zei:“Ik noem hem Lars naar zijn vader.”
Lance liet Sara in alle rust herstellen van de zware reis en de bevalling. De twee volwassenen
konden het zo goed met elkaar vinden dat Sara besloot te blijven met haar zoon. Nog geen
half jaar na de geboorte van Lars hertrouwde Sara met Lance.