Het was erg rustig op de Ponderosa maar niet voor lang. De jongste zoon van rancheigenaar Ben Cartwright, Little Joe, had zichzelf getrakteerd op een paar nieuwe handschoenen. In de kleur zwart nog wel. Enthousiast kwam hij het erf oprijden.
De oudere broers van Little Joe, Adam en Hoss, waren met de jongste Cartwright Mitch bezig op de veranda. De broers leerden de jongen de speelkaarten onderscheiden. Adam had gemerkt dat zijn zoon Mitch erg veel moeite had met cijfers en letters.
“Mitchy, daar komt je oom Joe aan. Zo te zien is hij in een goede bui”, zei Hoss.
“Dat zal niet lang duren met Mitch in de buurt”, merkte Adam sarcastisch op.
Beide broers lachten.
“Hij heeft iets bij zich”, zei Mitch.
“Je hebt gelijk. Ik vraag me af wat het is en voor wie”, zei Hoss.
“Ik maak me eerder zorgen over hoe hij aan het geld ervoor kwam”, reageerde Adam.
Joe steeg af en liep naar de veranda.
“Leren jullie mijn neefje nu al hoe hij moet kaarten?”, vroeg hij.
“Ja, hij heeft ons al 3 keer verslagen met poker”, zei Adam met een knipoog naar Hoss.
“Dat moet ik zeker geloven? Twee volwassen mannen laten zich met poker verslaan door een jongen van 5? Laat me niet lachen”, antwoordde Joe.
“Dan geloof je het niet. Wij zitten er niet mee”, zei Hoss.
“Nee, we zijn Mitch aan het leren hoe hij de kaarten moet onderscheiden”, zei Adam serieus.
“En gaat het een beetje?”, vroeg zijn jongste broer.
“Niet echt”, zei Adam ongerust.
“Zeg Joe, waarom ben jij zo vrolijk?”, vroeg Hoss om van onderwerp te veranderen.
“Ik heb mezelf getrakteerd op iets heel moois”, antwoordde Joe.
“Op een honkbal?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Nee, op een paar nieuwe zwarte handschoenen”, zei zijn oom apetrots.
Hij pakte het pakje dat hij bij zich had uit en toonde de zwarte handschoenen.
“Zo, dat zijn lekkere dure dingen. Waar heb je dat geld ervoor bijeen gescharreld? Eerst de bank overvallen of zo?”, vroeg Adam spottend.
“Er voor gewerkt en gespaard”, antwoordde Joe.
Weer begonnen zijn broers te lachen. Joe pakte verontwaardigd en beledigd zijn handschoenen en ging naar binnen met zijn nieuwste aanwinst.
In de woonkamer zat de vader van de drie broers, Ben Cartwright, de krant te lezen.
“Hallo pa. Kunt u me iets uitleggen?”, vroeg Joe.
Ben legde zijn krant neer en keek zijn jongste zoon verbaasd aan.
“Probeer het me maar te vertellen”, zei de rancher.
“Ik kom thuis uit Virginia City met mijn nieuwe handschoenen en mijn broers daarbuiten op de veranda geloven niet dat ik hard gewerkt en gespaard heb om deze handschoenen te kunnen kopen. Zijn dat wel mijn broers?”, vroeg Joe.
Ben antwoordde:“Ik weet dat jullie alle drie een andere moeder hadden maar ik ben wel jullie vader. Die 2 grote jongens zijn toch echt jouw broers.”
“Zou bijna geloven van niet. Ze zijn gewoon jaloers omdat ik wel nieuwe handschoenen heb en zij niet”, antwoordde Joe.
Hij toonde ze aan Ben die onder de indruk was.
“Zorg er wel voor dat Cody ze niet te pakken krijgt. Je weet hoe graag hij op rijhandschoenen knaagt”, zei Ben.
Joe knikte.
Die avond droeg Joe zijn handschoenen aan tafel. Dat viel natuurlijk op zodat er al snel commentaar kwam.
“Oom Joe, heb je soms last van koude handen?”, vroeg Mitch.
“Nee, helemaal niet. Hoezo?”, vroeg zijn oom.
“Nou, dat je handschoenen draagt”, antwoordde Mitch.
“Ik draag ze omdat dan het eten nog beter smaakt”, was de uitleg van Joe.
De anderen lachten.
“Of ik nu wel of geen handschoenen draag: het eten smaakt altijd goed”, merkte Hoss op.
Hij schepte zijn bord nog eens vol.
“Jullie zijn gewoon jaloers omdat ik wel mooie en nieuwe handschoenen heb en jullie niet”, zei Joe.
Nu werd er door zijn broers nog harder gelachen. Maar ook Ben en Mitch vonden het wel leuk.
“Ik kan ze toch niet aan dus waarom zou ik ze dan willen?”, vroeg Mitch waarbij hij zijn jongste oom een veeg uit de pan gaf.
“Mitch, ze zijn wel erg handig als je een lange rit maakt op je paard. En teugels kunnen dan in je handen gaan snijden. En dat doet pijn”, legde Ben uit.
Mitch was niet erg onder de indruk van de uitleg van zijn opa want hij zei:“Dan heeft Hop Sing er wel een wondermiddeltje voor.”
Ben zuchtte en zweeg. Hij dacht wel:‘Waarom moet mijn kleinzoon altijd en eeuwig het laatste woord hebben?’
Toen vroeg Mitch:“Oom Joe, doe jij die handschoenen ook aan als je gaat slapen?”
Opnieuw lachte iedereen behalve Joe natuurlijk.
Maar nog voordat Joe antwoord kon geven zei Hoss plagend:“Natuurlijk doet hij dat. Dan heeft Little Joe heerlijk warme handjes vannacht.”
Weer werd er gelachen.
De volgende morgen was het stralend weer.
Hoss stelde voor:“Adam, ga je mee een eind rijden met ons kleine broertje? Dan kan hij meteen zijn nieuwe handschoentjes uitproberen terwijl wij zonder gaan.”
“Dat is goed. Pa, zou u vandaag op Mitch willen passen?”, vroeg Adam.
Daar had Ben natuurlijk helemaal geen bezwaar tegen en Mitch ook niet.
De broers maakten zich klaar voor de tocht en kregen van de trouwe Chinese kok Hop Sing genoeg proviand mee.
Adam zei tegen zijn zoon;“Braaf zijn en luisteren naar opa.”
“Ik beloof het”, antwoordde de jongen.
“Jongens, controleer meteen de omheiningen”, zei de rancher.
De broers beloofden dat te doen.
Tijdens de rit merkten Adam en Hoss dat de afdrukken van de teugels in hun handen kwamen te staan. Toch lieten ze aanvankelijk niets merken aan Joe.
Na een paar uur rijden werd er een lunchpauze ingelast. Dit was natuurlijk op verzoek van Hoss.
Terwijl ze aten vroeg Joe plagend:“En hebben jullie niet de afdrukken van jullie teugels in jullie handen getatoeëerd staan?”
Adam en Hoss bekeken hun handen.
Adam gaf als antwoord:“Dat hebben wij wel maar dat onderscheidt ons de mannen van de jongens.”
“Dan hadden jullie maar mijn mooie handschoenen moeten dragen”, antwoordde Joe.
“Zoals Mitchy gisteravond al zei: ze passen mij toch niet”, reageerde Hoss.
Joe sloeg terug met:“Kunnen Adam en ik er wat aan doen dat jij van die kolenschoppen hebt?”
Hoss reageerde er niet op en nam nog een broodje.
Na de lunch en rustpauze trokken de broers verder. Adam keek af en toe zorgelijk naar boven naar de lucht die steeds meer betrok. Plotseling begon het te stortregenen. Vlug zochten de Cartwrights een schuilplaats. Gelukkig was die snel gevonden zodat de broers en paarden droog zaten.
“Wat een rotstreek. Adam, hier zal je zoontje wel weer achter zitten”, zei Hoss verontwaardigd.
“En hoe moet Mitch dat dan wel voor elkaar gekregen hebben? Hij is thuis bij pa en wij zijn 4 uur rijden bij hen vandaan”, reageerde de oudste Cartwright jongen.
Joe stelde voor:“Mitch heeft gewoon aan een lang touw getrokken zodat wij deze regenbui op ons kregen.”
Toen keek hij naar zijn nieuwe handschoenen en het scheldwoordenboek kreeg er weer wat bladzijden bij. Adam en Hoss keken elkaar verbaasd aan.
“Joe, wat is er?”, vroeg Adam voorzichtig.
“Mijn zwarte handschoenen zijn door de regen helemaal pimpelpaars met witte stippen geworden”, antwoordde Joe van streek.
Nu lachten zijn broers hem uit.
De regenbui duurde 2 uur lang en de broers besloten terug naar huis te gaan.
Joe mopperde de hele weg totdat Adam zei:“Pa zal het wel voor je oplossen.”
Dit hielp want Joe hield zijn mond dicht. Wijselijk deden zijn broers dat ook.
Op de ranch had Ben zijn kleinzoon net naar bed gebracht toen de broers het erf opreden.
“Jongens, wel wat rustig want Mitch zal vast al slapen”, zei Adam.
Hoss en Joe beloofden dat te doen. Ze brachten hun paarden naar de stal en verzorgden hen.
Ben kwam net naar beneden toen de broers binnenkwamen.
“Welkom thuis heren. Hoe was de trip?”, vroeg de rancher nieuwsgierig.
“Het was erg leuk totdat we in die regenbui terechtkwamen. Gelukkig hadden Hoss en ik niets maar ons kleine broertje wel. Of beter gezegd: zijn nieuwe handschoenen. Ze waren eerst zwart maar nu pimpelpaars met witte stippen”, antwoordde Adam.
“De nieuwste mode”, zei Hoss lachend.
“Joseph, laat me je handschoenen zien”, zei Ben.
Met tegenzin liet Joe zijn handschoenen zien. Ben bekeek ze langdurig en had moeite om niet te gaan lachen.
“Hoeveel heb je voor deze betaald?”, vroeg de rancher.
Joe keek bedremmeld naar de grond. Ben herhaalde de vraag maar nu op een wat strengere toon.
“Honderd dollar. Ze waren te koop bij Troy Baker”, bekende Joe.
“Morgen ga ik je geld terug eisen en dan koop ik voor ons en Mitch goede rijhandschoenen”, antwoordde Ben.
“Nu u hem toch noemt: hoe heeft Mitch zich gedragen?”, wilde Adam weten.
Ben antwoordde:“Je zoon heeft zich keurig gedragen zoals altijd. Hij heeft mij flink geholpen in de bloementuin. Hij slaapt al.”
Adam was tevreden.
De volgende morgen ging Ben na het ontbijt met de handschoenen naar Virginia City. Bij de winkel van Troy stopte hij.
Troy zag hem binnen komen en vroeg:“Wat kan ik voor je doen?”
Ben gooide de handschoenen op de toonbank en zei streng:“Mijn jongste zoon heeft hier 2 dagen geleden deze zogenaamd zwarte handschoenen gekocht. Gisteren echter werden ze in de regen pimpelpaars met witte stippen. Ik eis het geld terug!”
Troy zei niets en gaf gedwee het geld terug.
Ben ging naar een andere winkel en kocht daar zeer goede rijhandschoenen die tevens waterbestendig waren.
Bij thuiskomst kregen de Cartwrights de nieuwe rijhandschoenen en vooral Joe was er blij mee.