De afgelopen weken was er nogal veel sneeuw gevallen. Mitch Cartwright speelde daarom elke dag buiten met zijn hond Cody. Omdat de jongens weinig tot niets te doen hadden kreeg Adam op een middag een geniepig plannetje.
Hij vroeg aan zijn jongere broers: “Zullen we dat zeer bescheiden en extreem super briljante zoontje van mij lekker inzepen zodat hij voortaan weer zichzelf wordt én blijft?”
Dat vonden Hoss en Little Joe een uitstekend idee.
“Veel succes jongens”, zei Candy Canaday, de voorman, nonchalant.
Hij wist toch wel dat het zou mislukken.
De broers gingen naar buiten maar Mitch was zo druk met spelen met Cody dat hij ze niet eens naar buiten had zien komen.
Plotseling zag Mitch een sneeuwbal zijn richting opkomen. Zo vlug als hij was dook hij met Cody op de grond zodat Hoss getroffen werd die achter hem was gaan staan.
“We hebben de verkeerde geraakt Joe”, zei Adam zachtjes.
“Troost je, bij iemand met een postuur als dat van Hoss kan je heel moeilijk misgooien. Mitch is veel moeilijker te raken. Hij is klein en watervlug”, reageerde zijn jongste broer.
“Dat komt door dat honkbal. Ik had het gewoon moeten verbieden toen ik nog de kans ervoor had”, zei Adam.
Ze waren zo aan het converseren dat ze niet eens in de gaten hadden dat er een sneeuwbal onderweg was gericht aan de heren A. en J. Cartwright. Hoss en Mitch spanden samen tegen Adam en Little Joe.
“Mitchy, ik maak ze en jij gooit ze. Denk maar dat je op het honkbalveld bent en dat je vader en oom de tegenpartij zijn”, legde Hoss uit.
Mitch begon luid te lachen en zei:“Ze kunnen toch niet tegen ons op.”
Dit was voor Mitch tevens een manier om te blijven oefenen met gooien. De hele middag vlogen de sneeuwballen over en weer.