Het was al een rampzalige dag geweest voor kater Sylvester maar het kon nog erger. Bij elke stap die hij deed rammelde zijn lege maag harder.
Hij keek bij de bakker naar binnen maar zag tot zijn schrik alleen maar een lege etalage.
“Oh nee, die is leeg”, zei Sylvester.
Teleurgesteld liep hij naar de volgende etalage. Die was van de groenteboer maar ook die had niets meer.
“Niemand heeft iets over voor een arme hongerige kat zoals ik”, jammerde Sylvester.
Hij keek hoopvol in de vuilnisbakken maar ook die waren volkomen leeg. Toen keek hij naar de overkant en zijn ogen begonnen te stralen. Vlug rende hij naar het gebouw en het bleek een automatiek te zijn.
“Ik heb wel geen geld maar misschien kan ik wel mijn honger stillen met restjes”, zei de kat.
Bij de deur vond hij 50 dollarcent.
“Nu is het mijn tijd voor geluk”, zei Sylvester dolblij.
Hij raapt het geld op en gaat de automatiek binnen.
“Eens kijken. Wat is dat allemaal lekker”, zei de kat likkenbarend.
Plotseling kreeg de hongerige kat helemaal trek. Hij begon er zelfs van te kwijlen. In een van de vakjes zat een gele kanarie genaamd Tweety. Boven het vakje stond Tweety snack.
“Nu is mijn keuze gemaakt en straks mijn honger gestild”, zei Sylvester.
Hij deed het geld in het muntgleufje en wilde het vakje opendoen. Maar Tweety had de kat ook gezien en had zelf al een plannetje verzonnen. Precies op het moment dat Sylvester het vakje opendeed vloog Tweety naar buiten en duwde hij het vakje dicht.
“Au, dat doet zeer”, gilde hij luidkeels.
“Ik geloof dat ik een poesiekat zag”, zei Tweety.
Hij vloog vrolijk rond. Elke keer als Sylvester hem wilde proberen te pakken vloog Tweety weg. Maar doordat zijn poot vastzat gilde Sylvester het uit.
“Poes, ik zie je thuis wel”, zei Tweety.
“HELP!!!!!!!!!!”, gilde Sylvester wanhopig.
Dit had succes want er kwamen wat meer mensen de automatiek binnen.
“Och, die arme kat zit vast. We moeten hem helpen”, zei een vrouw.
Maar hoe de mensen hem ook helpen, Sylvester bleef vast zitten met zijn poot. Door het gegil kwam ook de politie en zelfs de brandweer op bezoek.
“Die arme kat zit vast met zijn poot”, zei een man.
“Dan zullen we hem even los maken”, zei de brandweerman.
Met een stevige ruk kwam het deurtje los en Sylvester was bevrijd.
“Jij moet direct naar de dierenarts”, zei de agent.
Sylvester kreeg een gratis ritje met de politieauto naar de dierenarts.
“Deze kat heeft een ongelukje gehad met een snackvakje in een automatiek. Zijn poot is gebroken”, zei de agent.
De dierenarts onderzocht de poot en zei toen:“Ik zal de poot in het gips zetten.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Na de behandeling werd Sylvester keurig thuis afgeleverd.
“Nu geen domme dingen meer doen in de automatiek”, kreeg Sylvester nog te horen.
Hij stapte uit en liep naar het huis waar hij woonde.
Eenmaal binnen zag Sylvester Tweety in zijn kooi zitten en kreeg te horen:“Ach arme poesiekat.”
Het moment erop begon de kanarie hard te lachen.
“Ah, daar ben je dan eindelijk. Sylvester, wat heb je nu weer uitgevoerd?”, vroeg zijn bazin verbaasd.
“Dat is een lang en naar verhaal”, antwoordde de kat.
“Kom maar mee. Jij hebt wel wat eten verdiend”, zei de bazin.
Sylvester liep mee en kreeg een heerlijke maaltijd. Hij had zijn lesje wel geleerd wat het eten in de automatiek betrof en zou daar dan ook nooit meer komen.