Adam en Mary Cartwright genoten van hun pasgeboren dochter Lisa en natuurlijk ook van Mitch. De kinderen werden door alle volwassenen behoorlijk verwend maar door Ben het meest. Maar het geluk veranderde spoedig in rampspoed.
Op een mooie morgen was Adam met zijn broer Hoss in de stad om een voorraad op te halen toen ze langs een nieuw bankgebouw reden.
“Adam, ik wist niet eens dat Virginia City een nieuwe bank had gekregen”, zei Hoss verbaasd naar het gebouw kijkend.
“Hm, het zal niet lang duren voordat die overvallen is”, reageerde Adam nonchalant.
“Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn, jongeman. Deze bank is uitgerust met het allernieuwste inbraakpreventiemateriaal”, hoorden de broers toen een stem zeggen.
Hoss stopte de wagen en keek met Adam naar de spreker. Adam kreeg de schrik van zijn leven maar herstelde zich een seconde later. De spreker kreeg ook de schrik van zijn leven en wist genoeg.
“Als ik het niet dacht. Zo’n opmerking kan alleen maar komen van die ellendige schoonzoon van mij”, gromde Carl, de spreker.
Adam en Hoss keken elkaar aan en ze dachten allebei hetzelfde.
“Mary verdient het écht niet om zulke schoften zoals jullie zijn als ouders te hebben”, gromde Adam uit zijn humeur.
“Wat bedoel je met: Mary verdient? Ze is al jaren dood”, zei Carl.
“Dat is haar tweelingzus Lucy. Jullie brachten Mary naar een krankzinnigengesticht na die ruzie over Mitch”, antwoordde Adam koel.
Iedereen die in de buurt stond hoorde het. Carl was geschokt en zweeg. De broers reden door zonder nog wat te zeggen.
Mary zat met Mitch op de bank toen Adam en Hoss thuiskwamen.
“Schatje, ik heb heel erg slecht nieuws”, zei Adam ernstig.
Mary keek hem vragend aan.
“Er is een nieuwe bank geopend in Virginia City. De eigenaar is niemand anders dan Carl Watts”, zei Adam.
“Dat moet mijn vader zijn”, zei Mary ongerust.
Adam knikte.
“Ach, we bestaan toch niet meer voor ze”, merkte Mitch droog op.
Mary keek haar man en zoon om de beurt verbaasd aan.
“Mitch moest een keer een opstel schrijven over jouw ouders. Ik weigerde eerst om te helpen waarna hij wegliep met Cody. Hij vond ze maar je vader wees ze de deur. Ik vond ze wat later met pa waarna je ouders hem in het hotel vertelden dat hij nooit hun kleinzoon zal zijn”, vertelde Adam.
“Ze zullen toch spoedig ontdekken dat ik weer bij je ben en dat we zelfs een baby hebben gekregen samen”, zei Mary ongerust.
“Dat weet hij al. Tenminste wel dat je nog leeft maar niet van Lisa. Jij en de kids blijven gewoon hier bij mij op de ranch. Wij zijn er ook nog”, verzekerde Adam zijn vrouw.
Omdat Carl en Sharon Watts hadden gehoord dat hun dochter Mary nog leefde besloten ze actie te gaan ondernemen. Sharon had een gloeiende hekel aan haar dochter en stak dat niet onder stoelen of banken.
“Nu zal die meid echt niet lang meer leven en dat kind van haar en Adam ook niet”, gromde Carl toen hij het nieuws vernam.
“Laat mij het maar afhandelen”, zei zijn vrouw.
Sharon deed toen ze op bezoek kwam net alsof ze er al jaren woonde. Mitch zat zijn huiswerk te maken toen ze zomaar binnenkwam.
Hij vroeg:“Wat komt u hier doen? U wil toch niets met ons te maken hebben?”
“Jij moet je grote mond houden, jochie”, snauwde Sharon.
Ze sloeg haar kleinzoon zo hard dat hij bij de open haard terechtkwam. Mitch was zo verbaasd dat hij niets meer zei. Sharon ging naar boven om Mary en Lisa te zoeken. In de ouderlijke slaapkamer zag Sharon Mary maar niet de baby.
“Je kunt wel een kind op de wereld zetten maar het goed verzorgen, nee”, zei Sharon.
“Laat ons toch met rust”, zei Mary fel.
“Jullie gaan nu met ons mee en dan zal ik voor je kind zorgen terwijl jij terug naar die inrichting gaat”, zei Sharon bits.
“Nee, nooit van mijn leven. Ik blijf hier. We horen hier op de ranch”, reageerde de jonge moeder.
Sharon pakte haar dochter stevig beet en sleurde ze mee naar de trap. Cody kwam plotseling naar boven rennen en begon zó tegen de oudste vrouw te grommen en blaffen dat ze Mary losliet en van de trap viel. Mary en Mitch zagen wat er was gebeurd en ook Hop Sing kwam uit de keuken rennen.
“Miss Mary, wat gebeurd?”, vroeg de kok.
“Mijn moeder, die daar ligt, probeerde me van de trap te gooien. Maar ze viel”, zei de jonge vrouw.
Sharon bewoog niet meer waardoor Mary en Hop Sing wisten dat ze dood was. Mitch kwam bij de trap staan en keek toe.
“Mitch, jij gaat je vader halen”, zei Mary direct.
Mitch vloog weg om zijn paard te pakken. Hij steeg op en reed naar de kudde.
“Daar komt je zoon aanrijden. Hij heeft zo te zien grote haast”, zei Hoss tegen Adam.
Ze stopten de jonge rijder. Ook de anderen kwamen erbij staan.
“Mama heeft oma van de trap gegooid en die is dood”, zei Mitch.
Adam bedacht zich geen moment, sprong op Sport en reed naar huis op de hielen gevolgd door de anderen.
Thuisgekomen trof hij het stoffelijk overschot van Sharon aan. Mary zat op de bank en was erg van streek. Adam ging naast haar zitten en nam haar in zijn armen.
“Ze probeerde me van de trap te gooien maar Cody redde me zodat ze wel moest vallen”, zei Mary die zachtjes begon te huilen.
“De sheriff zal het ook zien als zelfverdediging”, zei Adam rustig.
Ben kwam binnen en zag wat er gebeurd was. Eén blik op het stoffelijk overschot van Sharon en de rancher wist genoeg.
“Mary, je hebt wel grote kans dat je vader je gaat vervolgen wegens moord op je moeder”, zei Ben na een lange stilte.
“Zij probeerde mij te vermoorden”, reageerde zijn schoondochter.
“Ze moeten ons gewoon met rust laten”, zei Adam verbaasd door de opmerking van zijn vader.
“Door mijn ouders en broer kwam ik in dat gesticht terecht. Nu komt mijn gezin op de eerste plaats en niet hun belangen”, zei Mary.
Hoss, Little Joe en Candy namen het stoffelijk overschot mee naar de stad en lichtten meteen het gezag in.
“Hoss, vertel je schoonzus dat ze niet vervolgd kan worden omdat ze handelde uit noodweer”, zei sheriff Roy Coffee.
Carl hoorde het toevallig en reed als een speer naar de ranch.
Om de moord te vergeten ging Mary met de kinderen buiten op de veranda zitten. De zon scheen heerlijk. De jonge vrouw was zo druk bezig met de kinderen dat ze niet eens merkte dat ze bezoek kregen. Carl was echter zo’n slechte schutter dat hij niemand raakte behalve een vogel die erg laag voorbij vloog. Door het schot vielen Mary en Lisa op de veranda. Na de mislukte aanslag reed Carl meteen terug naar de bank om geen argwaan te wekken. Mitch zag zijn moeder en zusje liggen en rende naar binnen.
“Papa, mama en Lisa zijn bijna dood geweest door opa”, riep hij.
Adam en Ben kwamen bij hem en zagen Mary en de baby liggen. Even later pakte Mitch zijn pony en verdween hij. Mary stond langzaam op en Adam pakte zijn dochter.
Op de Ponderosa probeerde Ben Adam op te vangen maar dat was onmogelijk. Zelfs toen sheriff Roy Coffee en de dokter waren gekomen was Adam radeloos.
“Je beide vrouwen zijn in orde”, zei Paul na het onderzoek.
“Elizabeth is net drie weken oud. Ze heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Waarom moeten zij en haar moeder dan sterven?”, vroeg Adam woest.
“Dat weten we ook niet. We vinden het ook heel erg. Ben, waar is Mitch?”, vroeg Roy.
“Mitch verdween spoorloos kort na de aanslag. Ik weet niet waar hij is”, antwoordde de rancher.
Ondertussen in de bank. Carl had onverwachts bezoek gekregen van zijn kleinzoon. Mitch keek zijn opa langdurig aan.
“Heb ik wat van je aan?”, vroeg de bankier na een lange poos.
“Nee, moet dat dan? Ik kan zo naar de sheriff gaan en vertellen dat u mijn moeder en zusje bijna heeft doodgeschoten”, zei Mitch uitdagend.
Carl lachte gemeen.
“Denk jij nou echt dat de sheriff, een ambtenaar in functie nog wel, gaat luisteren naar een klein kreupel kind. Dacht het niet”, antwoordde de bankier.
“Dacht het wel”, antwoordde zijn kleinzoon nuchter.
De aanwezigheid van Mitch begon behoorlijk op de zenuwen van Carl te werken. Hij besefte dat Mitch écht naar het gezag van Virginia City zou stappen en alles vertellen. Daarom besloot hij het anders aan te pakken. Hij stond op en liep naar de jongen.
“Mitch, heb je wel eens een bankkluis gezien die zo groot is als een gevangeniscel?”, vroeg hij vriendelijk.
De jongen schudde van nee. Carl pakte hem bij de schouders en liep met hem naar het achterste gedeelte van de bank. Ze kwamen bij een deur van tralies. Carl opende die en duwde zijn kleinzoon erin.
“Zo, daar blijf jij totdat je dood bent. Tegen die tijd ben ik allang weg en komt niemand erachter dat ik de dader ben”, lachte Carl gemeen.
Mitch stond op, liep naar de tralies en schreeuwde:“Laat me vrij!”
“Vaarwel Mitchell Cartwright!”, zei Carl lachend terwijl hij de deur ervoor dichtdeed, naar de voordeur ging en het licht uitdeed.
Mitch besefte dat hij erin gelopen was en niemand hem zou komen redden. Hij liet de tralies los en ging in een hoekje zitten.
Op de ranch had dokter Paul Martin Adam een slaapmiddel gegeven waarna de oudste Cartwright jongen in slaap viel nadat hij te kennen had gegeven niemand te willen zien. Dat gold ook voor Mary.
’s Avonds kwam Abigail Jones langs op de ranch. Little Joe deed open en zag de lerares staan.
“Miss Abigail, wat komt u doen?”, vroeg hij verbaasd.
“Ik heb het vreselijke nieuws vernomen en kom nu mijn medeleven getuigen aan Adam”, zei ze.
“Alleen aan Adam of is er nog een reden voor je bezoek? Hij is echt niet in de stemming om jou te zien. Hij is vandaag bijna zijn gezin kwijtgeraakt”, antwoordde de jonge Cartwright een beetje fel.
“Joseph Cartwright! Ik heb het allerbeste met je broer voor. Jij kennelijk niet”, reageerde Abigail een beetje beledigd.
Ben kwam erbij en zei:“Miss Abigail, ik begrijp dat u meeleeft met Adam maar hij wil absoluut niemand zien. Het spijt me.”
De lerares draaide zich om en liep naar haar rijtuig. Ben en Little Joe keken haar na.
“Waar kan Mitch in vredesnaam zijn? Hoe langer hij wegblijft, hoe ongeruster wij worden en Adam krankzinniger”, zei de rancher.
“Ik denk dat Adams schoonvader erachter zit. Mitch was toch ooggetuige van de poging van de moord op Mary en Lisa?”, vroeg zijn jongste zoon.
Ben knikte en keek hem vragend aan.
Niet veel later stortte Adam volledig in. Hij werd zeer zwijgzaam. Ben probeerde zijn oudste zoon en schoondochter op te vangen maar hij had zelf ook veel verdriet om het recente verlies.
Elke morgen was Carl als eerste in de bank om te zien hoe het met zijn gijzelaartje was. Om te laten zien dat hij niet klein te krijgen was zorgde Mitch ervoor dat hij optimistisch was.
Na drie weken besloten de Cartwrights Carl in de val te laten lopen.
Ben kwam de bank binnen en vroeg:“Mr Watts, ik wil hier een bankrekening openen voor mijn kleinzoon. Is dat mogelijk?”
“Natuurlijk sir. Ga zitten. Ik zal even een formulier pakken”, zei Carl.
De rancher ging zitten en bestudeerde direct het bankgebouw. Plotseling zag hij dat de achterste deur openstond en hij zag een deel van de tralies.
“Wat is er achter die deur die daar openstaat?”, vroeg de rancher.
Carl draaide zich om en zei onverschillig:“Dat is mijn nieuwe kluis maar hij is nog volkomen leeg.”
“Zullen we die even bekijken?”, vroeg Ben.
“Goed, maar wilt u niet eerst dit afhandelen?”, vroeg de bankier.
Ben schudde van nee en zei:“Het heeft niet echte haast.”
De twee mannen stonden op en Carl ging hem voor naar de kluis annex cel. Mitch herkende de zware voetstappen van zijn geliefde opa en verborg zich naast de muur bij de deur. Carl opende de deur en stapte naar binnen. Mitch liet hem struikelen en vluchtte uit de kluis. Ben ving zijn kleinzoon op en begreep ineens alles.
“Opa, doe hem op slot. Hij hield me hier vast zonder eten of drinken”, zei Mitch direct.
Ben deed wat Mitch wilde.
“Laat me eruit want ik ben de eigenaar van de bank en dat kind hoort hier”, zei Carl toen hij eenmaal doorhad wat er gebeurd was.
“Hij probeerde mama en Lisa te vermoorden”, zei Mitch langzaam.
Toen viel hij neer van uitputting. De rancher ving hem op en nam hem mee naar de praktijk van de dokter. Onderweg kwamen ze deputy Clem Foster tegen.
“Ben, wat is er met Mitch?”, vroeg Clem.
“Die nieuwe bankier, Carl Watts, heeft hem drie weken lang vastgehouden in zijn kluis. Hij zit er nu zelf dus ga je plicht doen”, zei de rancher.
De deputy begreep de hint. Hij ging het bankgebouw binnen en vond algauw de bankier achter zijn eigen tralies.
“Normaal moet ik mijn arrestanten zelf achter de tralies zetten maar jij hebt het zelf gedaan”, zei de deputy.
“Ik ben onschuldig. Je moet die Ben Cartwright arresteren want hij zorgde ervoor dat ik hier terecht kwam. Ik ben onschuldig”, snauwde Carl.
“De kerstman op een hete zomerdag ook. Meekomen”, reageerde Clem kalm.
Hij sloeg de bankier in de boeien en voerde hem af.
Paul onderzocht de jonge Cartwright en zei:“Ben, ik weet niet hoe het komt maar afgezien van het feit dat je kleinzoon wat vermagerd is en veel slaap nodig heeft is hij in orde.”
“Goed, dan neem ik hem mee naar huis”, zei de rancher.
Zo gezegd, zo gedaan.
Toen Ben en Mitch het erf opkwamen was Adam bij de schuur bezig. Hij zag zijn zoon en liet zijn werk meteen in de steek. Adam nam de jongen direct in zijn armen en liet hij hem niet meer los.
“Kid, kom hier. Wat hebben we je gemist”, zei Adam met tranen in zijn ogen van vreugde.
“Hij sloot me op in zijn kluis maar ik liet me niet klein krijgen door hem”, zei Mitch zo vrolijk mogelijk.
Even bleef het stil. Toen begon de jongen langzaam maar hartstochtelijk te huilen. Adam liet hem begaan, pakte hem op en droeg hem naar binnen waar Mary was. Ze pakte Mitch over en
bracht hem naar bed. Mitch huilde zichzelf in slaap. Adam en Mary beseften dat ze erg veel geluk hadden gehad en door moesten gaan met hun kinderen.
Mitch sliep veel en door de goede verzorging en liefde van zijn familie, Hop Sing en Candy werd de jongen spoedig weer de oude. Hij speelde weer veel buiten met Cody.
Op een middag kwam Mitch de slaapkamer van Adam binnen. Hij lag op bed te lezen.
“Papa, oma is nu toch in de hemel?”, vroeg Mitch voorzichtig.
Adam keek op en legde het boek weg.
“Ja. Hoezo?”, vroeg hij op zijn beurt.
“Nou, dan kan ze natuurlijk alles zien wat ik uitspook. Dus nu moet ik extra braaf zijn omdat oma ons vanuit de hemel in de gaten houdt en jij en mama hier”, legde Mitch uit.
“Dat is inderdaad zo. Wij moeten voor jou en Lisa zorgen en opa zal voor jullie zorgen als mama en ik weg zijn voor zaken”, antwoordde Adam.
Hij nam zijn zoon in zijn armen en knuffelde hem liefdevol. Adam wist nu zeker dat hij en zijn vrouw het wel zouden redden door de liefde van en voor hun kinderen en andersom.