Het viel Ben Cartwright als eerste op dat zijn kleinzoon Mitch moeite had met zien. De kleine Cartwright liep bijna tegen de blauwe stoel op toen hij naar beneden kwam. De rancher zag wat er gebeurde en kon Mitch net op tijd tegenhouden.
“Mitch, wat is er met jou?”, vroeg Ben.
“Ik zie niet veel”, zei Mitch.
Ben keek zijn kleinzoon van 4 aan en merkte dat de ogen van Mitch erg klein en rood waren.
“Ik geef je eerst je ontbijt en daarna gaan we langs de dokter”, zei Ben.
Hij droeg de jongen naar de eetkamer en zette hem op zijn stoel neer. De Chinese kok Hop Sing zette een kom warme havermout neer. Ben pakte de lepel en voerde zijn enige kleinkind.
“Opa, mijn ogen doen pijn”, zei Mitch klagend.
“Ze zijn ook klein en rood. Straks laten we de dokter naar je ogen kijken”, zei Ben kalm.
Cody, de herdershond van de familie Cartwright, zat bij zijn baasje. Hij merkte dat zijn baasje hem nodig had.
Na het ontbijt maakte voorman Candy Canaday de wagen klaar. Hij had zijn kleine vriendje gezien en was ook bezorgd.
“Mr Cartwright, de wagen is klaar”, zei hij bij binnenkomst.
“We zijn klaar met het ontbijt. Kom Mitch, we gaan naar Virginia City”, zei de rancher.
Hij pakte zijn kleinzoon op en met Cody liepen ze naar de wagen.
“Mr Cartwright, wilt u dat ik meega?”, vroeg Candy.
“Ga maar mee. Zet Cody er ook maar op”, antwoordde Ben.
Mitch en Cody werden op de wagen gezet terwijl Ben en Candy op de bok klommen. Mitch taste net zo lang totdat hij zijn hond had gevonden. Cody legde zijn kop bij de jongen.
In Virginia City stopte Candy de wagen voor de deur van de praktijk van dokter Paul Martin.
“Candy, jij en Cody wachten hier op ons. Ik ga naar binnen met Mitch”, zei de rancher.
Hij sprong er van af en tilde Mitch van de wagen. Samen liepen ze naar binnen.
Paul Martin keek op toen hij de Cartwrights zag binnenkomen.
“Paul, Mitch heeft last van zijn ogen. Hij ziet niet veel. Kun jij hem onderzoeken?”, vroeg de rancher.
“Natuurlijk”, zei Paul.
Na het onderzoek zei de geneesheer:“Ben, je kleinzoon heeft een zeer ernstige oogontsteking. Ik zal hem behandelen met oogdruppels. Die moet hij drie keer per dag krijgen. Hou hem 2 weken binnen. Kom daarna terug voor controle.”
Mitch werd behandeld en ging met Ben naar buiten.
“Iedereen kijkt zeker naar mij?”, vroeg Mitch ongerust.
“Nee, maar 2 wel. Dat zijn Candy en Cody. We gaan naar huis”, antwoordde de rancher.
Ze klommen op de wagen en gingen terug naar de ranch.
Thuis bleef Cody bij Mitch.
“Moet ik Adam waarschuwen? Hij zal toch moeten weten dat zijn zoon ziek is”, zei Candy.
Ben knikte en vroeg plagend:“Heb je hem nog niet gewaarschuwd?”
De voorman vertrok meteen. Ben ging naar binnen om voor Mitch te zorgen.
In de woonkamer zat Mitch met Cody bij de trap.
“Cody, blijf bij me want ik zie niets”, zei de jongen.
“Woef”, antwoordde Cody.
Hij likte de jonge Cartwright. Ben zag het stel en was ontroerd.
“Mitch, heb je zin in lunch?”, vroeg de rancher.
Mitch knikte. Ben pakte hem bij de hand en samen met Cody liepen ze naar de eetkamer. Mitch had zijn andere hand op de rug van Cody gelegd voor begeleiding.
Ondertussen had Candy Adam gevonden. Hij en zijn jongere broers Hoss en Little Joe waren bij de kudde. Ze waren de kalveren aan het brandmerken.
“Daar komt Candy aan. Hij heeft grote haast”, zei Hoss verbaasd.
De voorman stopte zijn paard en keek de oudste Cartwright jongen aan.
“Adam, je moet onmiddellijk naar huis gaan want je zoon heeft ernstig ontstoken ogen. Hij ziet haast niets”, zei Candy haastig.
Adam wist niet hoe snel hij zijn paard moest bestijgen en naar huis te gaan. Ook Hoss en Little Joe werden ongerust.
“Mr Cartwright en ik zijn met hem naar de dokter geweest”, zei Candy.
Adam reed in sneltreinvaart naar huis terug. Mitch betekende alles voor hem. De jongen had alleen Adam als ouder en daarom was hij ook erg bezorgd om hem.
Op het erf zag knecht Jason Palmer Adam komen.
“Adam, wat doe jij hier? Moet je niet bij de kudde zijn?”, vroeg Jason.
“Moet jij niet aan het werk zijn?”, was de wedervraag van Adam.
Hij sprong van zijn paard en rende naar binnen.
“Pa, wat is er met Mitch? Candy zei dat hij ernstig ontstoken ogen heeft en haast niets ziet”, zei Adam bij binnenkomst.
“Dat is zo. We zijn met Mitch naar de dokter geweest en hij heeft oogdruppels voorgeschreven gekregen. Je zoon moet ze 3 keer per dag krijgen en 2 weken binnen blijven”, antwoordde Ben.
Adam liep door naar de eetkamer waar Mitch aan tafel zat.
“Kid, wat is er met jou aan de hand?”, vroeg Adam ongerust.
“Ik zie niets”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Hoe komt dat?”, wilde Adam weten.
Hij ging naast zijn zoon zitten en Ben aan het hoofd van de tafel zoals gewoonlijk.
Mitch begon te vertellen:“Ik speelde in de zandbak toen die nieuwe tegen me zei dat ik naar hem moest luisteren. Ik deed dat niet en toen gooide hij zand in mijn ogen. Candy en Griff hielpen me maar vanmorgen zag ik niets.”
Adam aaide zijn zoon over zijn bolletje en zei:“Alles zal goed komen. Opa en ik zijn hier om je te helpen en Cody ook.”
“Mitch, waarom ga jij niet een poosje slapen? Cody blijft bij je. Hop Sing is al bezig een heerlijke appeltaart te maken”, zei Ben.
Mitch knikte. Adam tilde hem op en droeg hem naar boven, gevolgd door Cody. Ben keek ze na en maakte zich zorgen over zijn enige kleinkind. Hij wist dat Mitch niet loog en ook dat de knechten veel om hem gaven.
Mitch bleef ontstoken ogen houden ondanks de oogdruppels en Adam maakte zich steeds meer zorgen. Op een avond sprak hij met zijn vader erover.
“Pa, ik maak me zorgen over Mitch. Hij ziet haast niets meer en ik ben bang dat als er niets gebeurt Mitch straks blind zal zijn. Hij is al mank”, zei Adam.
“Ik begrijp het. Daarom heb ik geregeld dat Mitch in Boston behandeld kan worden. Jij en Mitch gaan overmorgen met de trein en je komt pas terug als mijn kleinzoon weer kan zien. Stuur de rekening maar naar huis”, zei Ben.
“Het kan zijn dat we lang wegblijven”, zei Adam.
“Dat kan maar ik wil dat Mitch het beste van het beste krijgt. Ook al kost me dat alles wat ik heb”, antwoordde zijn vader.
“Dat zal Mitch graag horen. Hij is toch al zo goed in bedelen en geld aftroggelen van vooral zijn ooms”, grinnikte Adam.
“Van wie zou hij dat toch hebben?”, vroeg Ben plagend.
“Vast van zijn moeder want ik ben zo niet”, reageerde Adam droog.
“Wat is er gebeurd tussen jou en Mary?”, wilde Ben weten.
“Ik ontmoette haar in San Francisco tijdens een vakantie. We waren erg gelukkig maar haar familie was tegen onze relatie. Door hen gingen we uit elkaar. Haar zus zei dat ze naar New York was gegaan. Ik wist niet dat Mitch al onderweg was. Hij lijkt ook veel op haar. Ook wat haar karakter betreft”, vertelde Adam.
“Mitch lijkt ook veel op jou. Ga het hem maar vertellen”, zei Ben.
In de slaapkamer van zijn zoon merkte Adam dat Mitch nog wakker was.
“Slaap jij nog niet?”, vroeg Adam verbaasd.
“Nee, ik kan niet slapen. Die nieuwe knecht komt steeds mijn kamer in ’s nachts. Hij behandelt mijn ogen met iets scherps”, antwoordde de jongen.
Nu begreep Adam alles.
“Jij slaapt vannacht in mijn kamer. Wij pakken hem wel”, zei hij kalm.
Hij pakte hem op en ging met Mitch naar beneden. Mitch was wel wat slaperig maar nog wel wakker. Ben, Hoss, Little Joe en Candy begrepen er niets van.
“Adam, wat is er met Mitch?”, vroeg Ben verbaasd.
“Die nieuwe knecht behandelt de ogen van Mitch met iets scherps. Dat gebeurt ‘s nachts. Ik wil hem te grazen nemen”, zei Adam terwijl hij ging zitten met Mitch bij zich.
“Hoe?”, vroeg Hoss.
“Hem opwachten in de kamer van Mitch. Mitch zelf slaapt in mijn kamer”, zei Adam.
“Adam, ik blijf hier bij Mitch terwijl jullie hem te grazen nemen”, zei Ben.
“Hij is rond middernacht bij de eik. Ik zag hem al een paar nachten staan”, merkte Candy op.
“Neem hem maar te pakken op het erf. Ik wil hem niet meer in huis of op de ranch zien”, zei de rancher.
“Wel Mitch, opa heeft de fijne taak om op jou te passen”, zei Adam tegen zijn zoon.
Mitch keek met kleine ogen naar het brandende houtvuur. Ben pakte hem over en ging met zijn kleinzoon in zijn rode stoel zitten. De jongens gingen Jason Palmer opzoeken.
Jason was buiten bij de eik. Hij wachtte zoals elke avond totdat alles in het ranchhuis donker was.
“Wacht je op iemand?”, vroeg Hoss.
De knecht vloog een meter de lucht in en keek 3 Cartwrights en 1 Canaday aan.
“Nee. Ik mag toch wel buiten zijn?”, vroeg Jason argwanend.
“Je wacht zeker totdat je een jongen van 4 blind kan maken?”, vroeg Little Joe.
“Ik zou zoiets nooit doen. Er zijn hier bovendien helemaal geen kinderen”, was het antwoord van Jason.
“Vreemd. Ik dacht dat ik al vier jaar vader was maar ik zal het me wel ingebeeld hebben. Met welk spul heb jij de ogen van Mitch behandeld?”, vroeg Adam.
“Met een mengsel van afwasmiddel, zand en shampoo. Dat kind zat steeds zó naar mij te kijken dat ik er wel iets aan moest doen”, bekende Jason.
Adam sloeg hem in het gezicht maar Jason sloeg terug.
“Adam, laat mij maar”, zei Hoss opgewonden.
Adam duwde de knecht naar zijn broer die hem volledig bewerkte. Jason gilde als een mager speenvarken waarna hij wegvluchtte. De broers en Candy keken hem tevreden na. Jason kwam niet ver want de klappen van Adam en Hoss hadden ervoor gezorgd dat de knecht kort erop overleed.
“Jongens, opgeruimd staat netjes. Nu moet Mitch nog beter worden”, zei Adam.
“Dat zal heus wel gebeuren”, verzekerde Hoss zijn oudere broer.
Ze gingen naar binnen waar Ben, Mitch en Hop Sing alles hoorden.
Mitch begon steeds beter te zien en hoefde niet naar Boston tot grote vreugde van Ben en Adam. Helaas voor Hoss en Little Joe zag hun neefje weer even goed als Mitch ontstoken ogen kreeg.
Op een morgen zei Hoss:“Adam, ik geloof dat de bruine ogen van Mitchy nu nog mooier en helderder zijn dan eerst.”
“Dat is inderdaad zo. Over een paar jaar versiert hij de meisjes met zijn ogen”, antwoordde Adam.
“Dan kan hij zijn oom Joe nog wat advies geven”, reageerde Hoss.
Beide broers lachten. Mitch keek voortaan wel beter uit wat betrof nieuwe knechten op de ranch.