Zoals elke dag was Fred Flintstone hard aan het werk in de steengroeve. Hij zat luid te zingen tot afgrijzen van zijn collega’s en dinosauriërs.
“Flintstone!”, riep zijn baas Mr Slate op een gegeven moment.
Fred, die dacht dat hij promotie en salaris verhoging kreeg, sprong uit zijn dinosauriër en rende naar het kantoor van zijn baas.
“U riep me Mr Slate?”, vroeg Fred vrolijk.
“Ja, ik riep je om je te laten stoppen met zingen. Je houdt me uit mijn middagdutje”, was het boze antwoord.
“Goed Mr Slate”, was het teleurgestelde antwoord van Fred.
Hij keek snel op de kalender maar de datum zei hem eerst helemaal niets. Hij ging terug naar zijn dinosauriër en werkte verder zonder te zingen maar wel met de gedachte wat er toch was die dag. Plotseling schoot het Fred te binnen: het was zijn trouwdag met Wilma.
“Goh, hoe kan ik nou mijn eigen trouwdag vergeten? Als ik niets gekocht heb voor Wilma kan ik weer eens op de grond slapen omdat Dino natuurlijk weer de bank heeft ingepikt. Ik ga na werktijd wel kijken of ik iets kan vinden”, zei Fred tegen zichzelf.
Toen Fred na werktijd bij de winkels kwam zag hij tot zijn grote schrik dat alle winkels al gesloten waren.
“Oh nee, alles is dicht. Wat moet ik nu?”, vroeg hij wanhopig.
“He jij daar”, hoorde Fred toen zeggen.
Fred keek verbaasd om zich heen maar zag niemand.
“Hierheen”, fluisterde een man gekleed in het zwart in een steeg staande.
Fred kwam naar hem toe en vroeg hardop:“Wat wil je van me?”
“Niet zo hard. Ik heb precies wat jij zoekt. Een gouden armband voor een tientje maar voor jou is hij maar 15 dollar”, zei de verkoper.
“Dat is echt een koopje. Doe mij er maar eentje”, zei Fred blij en opgelucht omdat hij toch iets had voor zijn vrouw.
Hij betaalde en kreeg de armband. Maar nog voordat Fred de man kon bedanken was hij al verdwenen.
“Vreemde vent zeg. Maar goed, ik heb een mooi cadeau voor Wilma”, zei Fred.
In huize Flintstone mopperde Wilma weer eens omdat haar echtgenoot Fred opnieuw te laat thuis was.
“Waarom begin ik eigenlijk ook veel te vroeg aan het avondeten terwijl ik weet dat hij vaak veel te laat thuiskomt? Fred komt zelfs nog te laat voor zijn eigen begrafenis”, mopperde Wilma in de keuken waar ze een T-Rex speciaal aan het bereiden was.
Plotseling werd hun huisdier Dino onrustig wat Wilma herkende. Ze deed de voordeur open waarna Dino Fred op de gebruikelijke manier begroette. Fred gilde maar het hielp niets.
“Dino, eten!”, riep Wilma waardoor Fred gered was.
Dino vloog naar binnen gevolgd door Fred.
“Waarom ben je nu weer zo laat?”, vroeg Wilma streng.
Fred werd een beetje rood en antwoordde:“Ik moest dit voor je kopen.”
Hij gaf haar de gouden armband. Wilma was sprakeloos toen ze zag wat het was. Ze vloog hem om de hals en knuffelde hem fijn.
“Oh Fred. Wat een mooi cadeau”, zei ze blij.
Het sierraad werd meteen omgedaan.
“Ik heb je favoriete maaltijd gemaakt: T-Rex speciaal met puree”, zei Wilma.
“Heerlijk schat”, zei Fred, opgelucht over het geslaagde cadeau.
Na het eten kwamen de buren Barney en Betty Rubble op bezoek.
“De koffie loopt door”, zei Wilma tegen de bezoekers.
Betty ging mee naar de keuken voor een praatje.
“Wat heeft Fred je gegeven?”, vroeg de buurvrouw.
“Deze gouden armband”, toonde Wilma trots.
“Wow. Wat een mooie zeg”, antwoordde Betty vol bewondering.
“Hij kwam weliswaar te laat thuis maar dit maakt natuurlijk veel goed”, zei Wilma.
Ze schonk de koffie in en bracht het met Betty binnen.
“Wilma, laat je armband zien aan Barney”, zei Betty.
Barney zag de armband ook en reageerde met:“Je bent zeker je trouwdag vergeten Fred.”
“Hoezo? Ik vergeet nooit mijn trouwdag”, gromde Fred.
“Omdat het prijskaartje nog aan de armband hangt”, lachte Barney.
Fred voelde nattigheid en werd zenuwachtig.
“Dat is geen prijskaartje maar het bewijs dat het echt goud is”, zei hij vlug.
Betty bekeek het prijskaartje en zei:“Tien dollar. Volgens mij is dat geen keurmerk.”
Wilma wist genoeg, deed de armband af en keek haar echtgenoot woedend aan.
“Fred Flintstone! Ik eis tekst en uitleg over hoe je aan deze armband bent gekomen”, zei ze boos.
Fred legde alles uit.
“Dus deze armband heb je gekocht van een juwelendief?”, vroeg Wilma voor de zekerheid.
Fred knikte. Wilma begon enorm te huilen zodat de gezellige sfeer voorbij was.
“Goed Wilma. Ik breng de armband naar de politie en vertel alles wat er gebeurd is. Ga je mee Barney?”, vroeg Fred.
De mannen gingen weg en Betty bleef bij Wilma.
“Mannen! Ze zijn allemaal hetzelfde”, zei Betty verontwaardigd.
Onderweg naar het politiebureau kwamen Fred en Barney de heler tegen.
“Fred, is dat soms die vent waar je die armband voor Wilma van kocht?”, vroeg Barney.
“Barney, dat is hem. Laten we hem pakken en naar de politie brengen”, antwoordde zijn buurman.
Fred stopte de auto en ging met Barney achter de heler aan. Ze hadden hem al snel te pakken.
“Laat me los”, schreeuwde de heler.
“Meekomen oplichter”, zei Fred streng.
Ze sleurden hem mee naar het politiebureau waar alles werd verteld.
Nadat de heler opgesloten was zei de agent:“Mr Flintstone, omdat u de juwelendief heeft weten te pakken mag u de armband voor uw vrouw houden. Haal wel eerst het prijskaartje er van af.”
Fred wist niet wat hij hoorde en kreeg het zelfs op papier mee voor Wilma.
Weer thuis zei Fred:“Schat, je mag nu de armband omdoen en omhouden ook. We waren onderweg naar het politiebureau toen we de verkoper tegenkwamen. Dus we gaven hem een lift naar het bureau. Als dank mocht ik de armband houden. Fijne trouwdag.”
Opnieuw begon Wilma te huilen wat de mannen niet begrepen.
“Waarom huil je nu weer? Je hebt de armband toch om?”, vroeg Fred verbaasd.
“Ik huil van vreugde”, zei Wilma door haar tranen heen.
Iedereen lachte.