Buck Cannon en Manolito Montoya waren in Tucson om een voorraad op te halen voor hun ranch The High Chaparral. Ze hadden het vrijwillig aangeboden wat Big John Cannon (de oudere broer van Buck en zwager van Manolito) met wat wantrouwen accepteerde. Hij wist vooral hoe zijn broer was. Toch had John ze laten gaan.
Terwijl Buck in de handelspost was om de voorraad op te halen hing Manolito op straat rond. Opeens viel zijn oog op een poster die vlakbij de saloon hing.
In grote letters stond te lezen:
Maar de Mexicaan vond vooral de kleine lettertjes zeer interessant. Er stond namelijk:
“Ik ga Buck opgeven voor deze wedstrijd”, zei Manolito tegen zichzelf.
Zo gezegd, zo gedaan.
Toen Buck de laatste zak op de wagen had gegooid zag hij Manolito lachend naar hem kijken. Natuurlijk vertrouwde de rancher het niet.
“Manolito Montoya, wat heb jij nu weer uitgevreten?”, vroeg Buck.
“Niets amigo, helemaal niets”, antwoordde Manolito onschuldig.
Natuurlijk vertrouwde Buck het niet en pakte hij zijn huisgenoot beet.
“Zeg wat je gedaan hebt of ik sla je door elke straat van Tucson”, zei Buck.
Weer ontkende Manolito dat hij wat gedaan had. Buck was het zat en sloeg Manolito door de straat waar ze stonden. Natuurlijk liet Manolito zich niet kennen en vocht terug. Ze rolden al vechtend en scheldend op elkaar totdat de kemphanen uit elkaar werden gehaald door omstanders.
“Dat was leuk en ontspannend”, was de reactie van Buck.
Manolito stond op en veegde de stof van zijn kleren. Hij wist dat Buck nog steeds wilde weten wat hij uitgehaald had. Maar hij was niet van plan dat te vertellen.
Manolito zei:“Buck, ik wens je veel sterkte met de boodschappen. Ik heb nog wat anders te doen hier in Tucson.”
Hij liep weg. Buck wilde hem achterna gaan maar Ted Lamar hield hem tegen.
“Buck, misschien moet je dit lezen”, zei Ted.
Toen Manolito uit zicht was kreeg Buck de poster onder ogen.
“Dus hij heeft mij hier voor ingeschreven?Als ik mee moet doen zal hij het ook moeten doen”, zei de rancher met lachende ogen.
Hij liep naar het inschrijfbureau en ging naar binnen.
“Buck, Manolito kan niet meedoen omdat hij familie van je is”, zei Trevor Clark nadat Buck had gezegd waarvoor hij kwam.
“Luister goed Trevor: hij zelf is geen familie van mij want de zus van Mano, Victoria, is getrouwd met mijn broer. Manolito Montoya woont bij ons in”, was de uitleg van Buck.
Trevor was zelf niet een van de aller slimste van de wereld dus hij ging mee met de uitleg van Buck en schreef ook Manolito in voor de drankwedstrijd. De rancher verliet tevreden het inschrijfbureau. Om zichzelf te belonen voor deze goede daad ging Buck naar de saloon voor een whisky. Maar zoals gewoonlijk bleef het niet bij 1 drankexemplaar.
Pas na het 8e exemplaar en toen Manolito aan hem vroeg:“Buck, ga je mee naar huis?”, besefte de rancher waarom hij en Manolito in de 1e plaats naar Tucson waren gekomen.
“Ik ga mee”, zei Buck.
Hij besloot voorlopig te zwijgen over de drankwedstrijd. Maar dat had zijn huisgenoot ook besloten.
’s Avonds zei Manolito:“Op 1 juni doet Buck Cannon mee aan een drankwedstrijd in Tucson.”
John en zijn vrouw Victoria keken hem verbaasd aan.
Blue zei direct:“Die wint oom Buck meteen.”
“Als Mano niet mee zou doen wel, Blue boy”, reageerde zijn oom.
Nu keek vooral Manolito naar Buck.
“Ik doe helemaal niet mee met die wedstrijd. Alleen jij, Buck Cannon!”, zei Manolito fel.
Het antwoord van Buck was:“Jij hebt mij ingeschreven en ik jou.”
Hij nam nog een grote schep aardappels.
Manolito vroeg:“Weet je wel dat er bij de wedstrijd alleen maar limonade wordt gedronken?”
“Dat weet ik want Ted Lamar liet me de poster zien”, zei Buck.
“Dan komen jullie voor de verandering tenminste nuchter thuis”, reageerde John geamuseerd.
Victoria en Blue vonden de reactie ook wel leuk maar Manolito en Buck uiteraard niet.
“Als een van ons die 500 dollar wint krijgen jullie er geen enkele cent van”, zei Buck.
“Inderdaad”, zei Manolito.
Het was even helemaal stil aan tafel toen Buck zei:“En jullie blijven thuis! Dat geldt ook voor Sam en zijn kornuiten.”
Met Sam bedoelde Buck voorman Sam Butler en de kornuiten waren de vaste knechten op de ranch.
“Je gunt ons ook niet eens een plezierige dag uit, oom Buck”, zei Blue wat later.
“Dat gun ik jullie heus wel, Blue boy. Maar alleen als ik er ook van kan genieten”, antwoordde zijn oom.
John deed een nieuwe poging om zijn broer en zwager te steunen:“Heren, jullie kunnen natuurlijk niet zonder onze steun.”
“Deze keer wel, John”, zei Manolito.
Maar ook dit viel niet in goede aarde.
Uiteindelijk zei John:“Victoria, Blue, we laten Buck en Manolito maar met rust tot na de wedstrijd. Ik zal het ook tegen de knechten zeggen.”
“Bedankt John”, zei Manolito.
“John, je bent de beste broer die ik ooit heb gehad”, zei Buck.
“Buck, ik ben je enige broer”, reageerde John.
“Daarom zeg ik het ook”, was het antwoord van Buck.
John reageerde er niet op omdat hij wist dat zijn broer toch vaak het laatste woord had.
Buck en Manolito werden inderdaad met rust gelaten. Ze probeerden iedereen zoveel mogelijk te vermijden wat natuurlijk niet lukte. Het stel was dan ook zeer blij toen het bijna juni was. Ze wisten echter niet wat John van plan was met hen.
Op de dag voor de drankwedstrijd zei John tegen zijn zoon:“Blue, ga 2 grote flessen lege limonade halen in Tucson voor Buck en Manolito. ”
“En dat krijgen ze als prijs van ons?”, vroeg Blue glimlachend.
“Inderdaad jongen”, zei John ook glimlachend.
Blue vertrok meteen.
Buck zag zijn neefje met de wagen vertrekken en vroeg:“John, waarom gaat Blue boy naar Tucson?”
“Wel Buck, omdat Tucson niet naar hem toe komt”, was het droge antwoord van zijn broer.
“Dat snap ik ook wel. Maar waarom nu?”, vroeg Buck nieuwsgierig.
“Daar kom je nog wel eens achter. Mag ik nu aan het werk?”, wilde John weten.
Het antwoord van Buck was:“Natuurlijk John. Ga je gang. Vanaf nu tot aan morgenavond zal jij geen last meer hebben van mij.”
John keek zijn broer even bedenkelijk aan en ging toen aan het werk, Buck verbaasd achterlatend.
In het holst van de nacht verlieten Buck en Manolito de ranch. Ze keken of niemand hen volgde wat niet het geval was tot hun grote opluchting. Alleen Ira was op het dak maar hij stond op de uitkijk omdat het de beurt was voor de knecht.
Om 10 uur begon de drankwedstrijd. Buck en Manolito wisten eigenlijk niet goed wat voor soort wedstrijd het eigenlijk was.
De barkeeper Mike was de jury en spelleider en zei:“Beste deelnemers, de 1e drankwedstrijd van Tucson gaat nu beginnen. De persoon die de meeste limonade op kan is de winnaar. Proost heren.”
Mike had er echter niet bij gezegd dat de limonade citroen bevatte. Dat merkte Buck als 1e maar hij liet niets merken.
“Getsie, dat is zuur spul zeg”, zei een andere deelnemer.
Om de limonade lekkerder te maken had Manolito een fles whisky meegenomen en bij elk glas werd er een beetje whisky bij gedaan.
Op een gegeven moment vroeg Manolito:“Buck, wat kijk jij zuur zeg. Zit er niets lekkers in je glas?”
Buck antwoordde:“Ik mag dan wel zuur kijken maar jij drink vast iets zoets.”
Manolito liet de fles zien waardoor Buck het begreep.
“Dus jij speelt vals, Manolito Montoya! Je bent gediskwalificeerd”, zei Mike die opeens achter het stel stond.
“Deze fles is niet van mij maar van Buck”, probeerde Manolito zich eruit te praten.
Maar dit werd nog erger want nu zei Mike:“Buck Cannon, je bent ook uit de wedstrijd gezet. Goedendag heren.”
Manolito begon te schelden in het Spaans maar Buck kalmeerde zijn huisgenoot door te zeggen:“Mano, bewaar je scheldwoorden maar voor dat neefje van ons.”
Ze verlieten de saloon maar namen wel een fles limonade + de fles whisky mee voor onderweg.
Toen de heren thuisgekomen waren verzorgden ze eerst hun paarden.
“Buck, ik begrijp echt niet waarom je de anderen er niet bij wilde hebben”, zei Manolito.
“Wacht maar totdat we binnen zijn en ze de uitslag horen”, antwoordde Buck.
Hij kende zijn broer en neefje maar al te goed. Ze gingen naar binnen met lood in hun laarzen.
“En wie heeft er gewonnen?”, vroeg John toen Buck en Manolito thuiskwamen.
“Wij niet. Mano werd betrapt op vals spelen en lapte mij erbij”, was het antwoord van Buck.
Even was het stil in de woonkamer van de High Chaparral maar toen begonnen John, Victoria en Blue hard te lachen.
“Mano, begrijp je nu waarom we hen er niet bij wilden hebben?”, vroeg Buck.
“Inderdaad Buck. Ze zouden ons toch alleen maar uitlachen”, antwoordde Manolito.
Het stel had dit niet moeten zeggen want nu lachten John, Victoria en Blue nog harder.
“Wat zijn we toch weer grappig zeg. We hadden wel wat meer steun van jullie verwacht”, zei Buck toen ze uitgelachen waren.
“Inderdaad”, zei Manolito diep beledigd.
“Pa, mag ik ze hun prijs geven?”, vroeg Blue.
“Doe maar. Ze hebben het wel verdiend”, antwoordde John.
Blue verliet de woonkamer en kwam even later terug met 2 grote lege limonadeflessen.
“Oom Buck, Mano, dit krijgen jullie van ons als troostprijs”, zei Blue.
Hij gaf de flessen aan de verliezers.
“Erg leuk. Bedankt Blue boy”, zei Buck.
“Hoe wisten jullie dat ik die fles whisky bij me had?”, vroeg Manolito.
John antwoordde:“Sam vertelde me dat jij een fles bij je had. Dus wij dachten al dat er geen water in zat.”
“Ik spreek voorlopig niet meer tegen jullie of Sam!”, zei Manolito verontwaardigd.
Om de vrede te bewaren zei Buck:“Mano, ze bedoelen het goed en wij doen voorlopig niet meer mee aan een drankwedstrijd.”
Manolito kalmeerde en ging met Buck naar buiten om samen de fles whisky leeg te drinken. Hiermee was de vrede tussen de 2 weer gesloten.
GROTE DRANKWEDSTRIJD IN TUCSON OP 1 JUNI. WINNAAR KRIJGT $ 500,00.
Er wordt geen alcohol gebruikt bij de wedstrijd maar limonade.