De jongste bewoners van de Ponderosa Ranch, Mitch en Pam Cartwright van 10, waren aan het spelen in de achtertuin. Plotseling hoorde de kinderen gekwaak uit de bosjes komen.
“Hoor je dat ook?”, vroeg Pam.
“Ja”, antwoordde haar tweelingbroer.
Ze gingen op onderzoek uit. Bij de bosjes werd het geluid harder. Mitch duwde voorzichtig wat takken opzij en ze zagen de bezoeker.
“Kwaak”, zei de kikker.
De jongen kreeg pretoogjes en zei:“We geven het diertje aan miss Miller als dank voor haar fijne lessen.”
“Wat ben jij gemeen zeg. Maar het is wel een leuk idee”, grinnikte Pam.
Mitch pakte handig de kikker en aaide hem. Het diertje deed niets. Pam haalde uit de schuur een klein doosje waar de kikker precies in kon. Ze maakte er een paar luchtgaatjes in en het diertje werd er in gedaan.
“Wat zal miss Miller blij zijn”, zei Mitch sarcastisch.
Hij zette het doosje bij de voordeur en ging daarna met zijn zus weer naar de achtertuin.
Wat later ging Little Joe Cartwright in een vrolijke bui naar beneden. Hij zou voor het eerst gaan eten bij zijn nieuwste vriendin Cornelia Tucker en haar moeder. Om zijn meisje toch iets te kunnen geven en hij weer eens zonder geld zat keek Joe rond of hij iets zag wat hij kon geven. Toen viel zijn oog op het pakje wat op de kast stond.
“Dan neem ik dat pakje maar mee. Wat er ook in mag zitten”, zei hij tegen zichzelf.
Hij deed het in zijn binnenzak en ging weg.
Tegen etenstijd kwam de tweeling binnen. Tot hun grote schrik zagen ze dat het doosje weg was.
“Zus, jij had toch die kikker in dat kleine doosje gedaan?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Ja, en jij hebt het toch op de kast met de riemen gezet?”, vroeg Pam ook voorzichtig.
Haar broer knikte en zei:“Het doosje met inhoud is weg. Iemand moet het hebben weggenomen.”
“Opa, papa en oom Hoss zijn thuis dus dan moet oom Joe het gedaan hebben. Waar is hij eigenlijk heen?”, vroeg Pam.
“Zeker weer op audiëntie bij zijn aanstaande schoonmoeder”, zei Mitch luchtig.
“Is dat pakje dan voor zijn vriendin of schoonmoeder?”, vroeg zijn zus.
“Allebei”, zei Mitch lachend.
Bij Cornelia thuis kreeg ze het pakje van haar vriend.
“Cornelia, alsjeblieft uit de grond van mijn hart”, zei Joe wat zenuwachtig.
“Bedankt Joe. Ik pak het uit bij het eten zodat moeder ook ziet wat je me gegeven hebt”, zei het meisje zichtbaar verlegen.
Wat later aan tafel.
“Moeder, Joe heeft me een cadeautje gegeven. Ik ga het nu uitpakken”, zei Cornelia.
Ze pakte het uit en gilde bij het leven. Ook haar moeder gilde het uit. De kikker sprong met zijn modderpoten uit het doosje op het witte tafellaken.
Joe begreep meteen dat hij niet langer gewenst was en zei terwijl hij wegrende:“Het spijt me. Tot ziens.”
Hij besloot er nooit meer te komen en ging naar Virginia City.
Op de ranch merkte Adam meteen dat zijn tweeling zich vreemd gedroeg.
“Wat hebben jullie nu weer uitgevoerd?”, vroeg hij ongerust.
“We vonden een kikker in de bosjes bij de achtertuin. Pam deed hem in een doosje met luchtgaatjes. We wilden het aan miss Sara Miller geven als dank voor haar fijne lessen. Nu is het doosje weg. We denken dat oom Joe het meegenomen heeft voor zijn nieuwste vriendin”, zei Mitch kalm.
Hoss, de jongere broer van Adam, zei:“Als dat zo is zal je oom weer heel snel vrijgezel zijn. Cornelia Tucker en haar moeder zijn nogal deftig.”
Zijn nichtje zei:“Het is zo’n smerige groene kikker met modderpoten. Als hij haar en haar moeder ziet springt hij snel weg.”
Ze lachten. Ranch eigenaar Ben Cartwright wist dat zijn jongste zoon zich weer eens in de nesten had gewerkt.
Hij zei:“Adam, ik hoop dat jouw kinderen zoiets nooit meer zullen uithalen. Ik herinner me nog dat Joe ook een kikker aan miss Jones gaf als kerstcadeau.”
“Pa, maak u daar maar geen zorgen over want daarvoor zijn ze veel te netjes opgevoed”, reageerde Adam.
Dat wist de rancher ook wel.
“Wat zou oom Joe daar te eten krijgen?”, vroeg Pam.
“Misschien wel gekookte kikkerbilletjes”, antwoordde Hoss.
Weer lachte iedereen.
“Laten we maar aan tafel gaan”, zei Ben nog wat nalachend.
De rest van de dag en de hele nacht liet Joe zich niet zien op de Ponderosa. Hij had zich wel voorgenomen voortaan wat voorzichtiger te zijn met cadeaus voor zijn vriendinnen. Maar ook de tweeling besloot nooit meer een levend dier aan iemand cadeau te geven.