Het was mei 1992. Al een poosje voelde Mary Cartwright zich niet in orde. Ze was steeds misselijk en erg moe. Op een morgen besloot ze naar hun huisarts Paul Martin te gaan.
Die bewuste morgen merkte Adam dat zijn vrouw niet in orde was. Hij was toevallig even thuis om wat spullen op te halen toen Mary net weg wilde gaan.
“Lieverd, waar ga je heen?”, vroeg Adam ongerust.
“Ik heb een afspraak met de dokter. Al drie weken ben ik zo beroerd”, zei ze.
Adam nam haar in zijn armen en zei:“Ik ga met je mee.”
“Misschien ben ik wel in verwachting. Ik ben al 2 maanden over tijd”, zei Mary terwijl ze instapte.
“Dat zou geweldig zijn”, reageerde Adam.
Hij stapte in en startte de auto.
De Cartwrights moesten een tijdje wachten maar eindelijk waren ze aan de beurt.
“En wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg Paul.
“Ik ben al 2 maanden over tijd en sinds een week of 3 erg misselijk en moe”, zei Mary.
“Ga maar even op de onderzoektafel liggen”, zei Paul.
Mary deed dat en werd onderzocht.
“Ik wil dat je even een zwangerschapstest doet voor de zekerheid”, zei de dokter.
Zo gezegd, zo gedaan.
“Wel Adam en Mary, ik mag jullie feliciteren met de komst van jullie eerste baby. De kleine wordt in december verwacht”, zei Paul.
“Bedankt Paul”, zei Adam glimlachend.
Ze gingen weer naar buiten.
Bij de auto nam Adam Mary opnieuw in zijn armen en kuste haar van geluk.
Na de kus zei Mary:“Wat heerlijk. Een baby.”
“We krijgen toch een jongen”, zei Adam.
“Het kan ook een meisje zijn”, antwoordde zijn vrouw terwijl ze allebei instapten.
Thuisgekomen stond de vader van Adam en de schoonvader van Mary, Ben Cartwright, hen al op te wachten.
“Adam Cartwright! Ik dacht dat je had gezegd dat je maar heel even weg zou zijn. Het werd dus 3 ½ uur. Heb je daar een verklaring voor?”, vroeg Ben.
“Dat heb ik en een hele goeie ook. Kom maar mee naar binnen en ga zitten”, zei de oudste Cartwright jongen.
Dat gebeurde en Ben keek hen vragend aan.
“In december zal er een stoel bij geschoven moeten aan tafel”, zei Adam.
“Waarom pas in december?”, vroeg Ben verbaasd.
“Omdat dan uw kleinkind geboren is. Onze baby”, zei Mary.
Ben begreep het ineens en begon te glimlachen.
“Wat een goed nieuws. Reken maar dat de baby in een goed en warm thuis zal komen”, zei de rancher.
Vanaf toen moest men rekening houden met de volgende generatie Cartwright die op komst was.