Het gebeurde in Eagle Station. George Baker keek naar zijn beschermeling Mitch Cooper.
“Je houdt je rustig want anders........”, snauwde George tegen de jongen.
Mitch knikte. De jongen keek naar de grond maar dat beviel George ook niet. Hij pakte de jongen hardhandig beet en keek hem streng en kwaad aan. Even later duwde hij Mitch van de stoep af en trapte hij tegen zijn linkerenkel. Ben Cartwright en zijn zoons (Adam, Hoss en Little Joe) zagen het en grepen in. Ben pakte George bij zijn kraag en duwde hem tegen de muur.
“Kun je wel tegen zo’n kleine jongen? Wat heeft hij je misdaan?”, vroeg Ben.
“Heb je een paar uur de tijd om het te horen? Dat jong is nu mijn zorg omdat zijn ouders dood zijn. Ik moet hem naar een weeshuis in Sacramento brengen”, zei George.
Mitch lag te kermen op de grond en de Cartwright broers waren bij hem. Intussen waren er meer mensen bijgekomen. Waaronder Carlos Rivera De Vega en saloon eigenaresse Shelby Sterrett. Carlos stond zijn baas Ben bij en keek George aan.
“Wat maken jullie je druk om een weeskind dat alles bij elkaar liegt”, zei George.
“Wel als jij hem mishandelt. Wat ben jij eigenlijk van hem?”, vroeg Ben.
“Zijn oom maar ik ga echt niet voor het kind van mijn zus zorgen”, antwoordde George.
Hij rukte zich los en gaf zijn neefje nog een harde trap tegen zijn geblesseerde enkel. Deze keer kreeg George zelf een paar klappen van Carlos.
“Jullie zorgen maar voor dat kind. Dan komen jullie er zelf achter hoe slecht hij is”, snauwde George waarna hij wegliep.
Ben en Carlos gingen zich met de jongen bezighouden.
“Hoe heet je eigenlijk?”, vroeg de rancher.
“Mitch Cooper”, antwoordde de jongen.
“Wel Mitch, ik neem je mee naar mijn huis. Daar kun je herstellen. Ik ben Ben Cartwright en dat zijn mijn zoons Adam, Hoss en Little Joe”, zei Ben.
Mitch knikte alleen maar. Met steun van Adam en Hoss stond hij op en hinkte hij naar hun wagen.
“Ik ga met jullie mee om hem te verzorgen”, zei Shelby.
Nu Mitch stond viel het Ben pas goed op hoe klein de jongen was.
“Hoe oud ben jij?”, vroeg Little Joe.
“Tien en jij?”, vroeg Mitch.
“Twaalf”, antwoordde Little Joe.
Mitch werd op de wagen gelegd en de andere Cartwrights klommen erop. Carlos reed ernaast op zijn paard.
Thuisgekomen bracht Ben Mitch naar de logeerkamer. Voorzichtig werd de jongen op bed gelegd. Shelby was er bijgekomen en de kok van de Cartwrights, Hop Sing, ook. Ben trok voorzichtig de laars van Mitch uit en zag hoe gezwollen de enkel was.
“Hop Sing, zorg voor koud water”, zei de rancher.
“Goed Mr. Cartwright”, zei de kok en hij verliet de slaapkamer.
“Kun je je enkel bewegen?”, vroeg Ben.
Mitch schudde van nee.
Shelby onderzocht het gewonde lichaamsdeel en zei daarna:“Je enkel is verstuikt. Voorlopig zal je hier moeten blijven.”
“Alles is beter dan bij Mr. Baker”, reageerde Mitch.
“Is Mr Baker niet je oom?”, vroeg Ben verbaasd.
“Nee, hij is de moordenaar van mijn ouders”, antwoordde de jonge Cooper.
“Weet je dat zeker?”, vroeg Shelby.
“Ik zag het zelf hoe hij ze dood maakte”, antwoordde Mitch.
Ben en Shelby keken elkaar verbaasd aan.
“Nu blijf je écht voorlopig hier”, zei Ben.
Shelby verbond de enkel en legde het op een kussen. Hierna verlieten de twee volwassenen de logeerkamer.
“Mitch blijft hier zolang hij gewond is en ondertussen zoek ik een goed pleeggezin voor hem”, zei Ben.
“Ik ga terug naar mijn saloon voordat die kerel weer voor problemen zorgt”, zei Shelby.
“Shelby, zeg niet tegen Baker dat Mitch verteld heeft dat hij niet zijn oom is”, zei Ben.
“Ben, ik weet niet waar je het over hebt”, zei ze.
Ben wist genoeg. Mitch viel in slaap zodat Ben hem alleen liet.
Ondertussen maakte George zich minder populair dan hij al was. In de saloon was hij luidruchtig en maakte hij een dronken indruk.
“Wat is dit voor een saloon? Je moet uren wachten en dan word je nog niet direct geholpen”, schreeuwde hij.
Maurice "Frenchy" Devereaux was aanwezig en liep naar de vreemdeling.
“Mister, waarom vertrekt u dan niet als het u hier niet bevalt?”, vroeg Frenchy.
“Omdat mijn neefje hier in de stad is en ik hem naar een weeshuis in Sacramento moet brengen. Maar ene Cartwright heeft dat kind in bescherming genomen. Maar waar bemoei jij je mee?”, vroeg George op zijn beurt.
“Omdat je in de saloon van Miss Sterrett bent en zij een vriendin van mij is. En als jij voor problemen zorgt krijg je ook met mij te doen”, zei Frenchy.
George keek de saloon rond voor steun maar hij kreeg alleen maar vuile blikken.
“Waarom kijken jullie allemaal zo naar mij? Heb ik soms iets misdaan?”, vroeg hij.
“Een kleine jongen mishandelen mag zeker van jou?”, vroeg Frenchy.
“Hij is mijn neefje en ik doe met hem wat ik wil. Niemand houdt mij tegen. Zelfs Cartwright met zijn Mexicaan niet”, snauwde George.
“George Baker, als jij niet snel je klep dicht houdt gooi ik je er persoonlijk uit”, hoorde hij toen achter zich zeggen.
In de deurpost stond Shelby die de woorden sprak. George draaide zich om en begon toen onbedaarlijk te lachen. Ze kwam naar de bar en ging naast hem staan.
“Dus jij durft mij uit dit kot te gooien?”, vroeg George uitdagend.
“Ja, en er zijn er genoeg die het ook voor me willen doen”, antwoordde Shelby kalm.
“Ik ga al want hier wordt je niet eens geholpen als je wil bestellen”, snauwde George.
Hij liep kwaad de saloon uit.
“Opgeruimd staat netjes”, was het commentaar van Shelby.
Ze ging achter de bar staan en vroeg opgewekt:“Wie kan ik helpen?”
Op de Ponderosa hadden de Cartwrights een familieraad.
“Jongens, Mitch zal bij ons blijven zolang hij niet kan lopen. Mr Baker zal proberen hem weg te halen dus ik stel voor dat Adam, Hoss en Carlos hem om beurten bewaken. Ondertussen zal ik proberen een goed pleeggezin voor de jongen te zoeken”, zei Ben.
“Goed pa. Wie begint er met bewaken?”, vroeg Hoss.
“Ik wilde eerst jullie er om te laten tossen maar aangezien jij je als eerste vrijwillig aanmeldt ben jij de gelukkige”, antwoordde Ben glimlachend.
Adam, Carlos en Little Joe kwamen niet meer bij van het lachen. Hoss wilde gaan protesteren maar Ben hief zijn hand op.
“Hoss, maak je geen zorgen want Adam is morgen aan de beurt en daarna Carlos”, zei de rancher.
Nu keken Adam en Carlos verontwaardigd tot grote vreugde van Hoss.
“En wat moet ik doen?”, vroeg Little Joe.
“Jij, Joseph, gaat met mij mee op zoek naar dat pleeggezin voor Mitch”, was het antwoord van zijn vader.
Little Joe keek verheugd naar zijn broers.
“Jij mag dan wel met pa mee mogen maar wij kunnen lekker thuis blijven om op Mitch te letten”, zei Adam.
“Niet helemaal Adam. Alleen degene die Mitch moet bewaken blijft thuis. De andere twee gaan gewoon werken. Begrepen heren?”, vroeg Ben.
Iedereen knikte.
“Hoss, ga je gang”, zeiden Adam en Little Joe tegelijk.
Hoss ging naar de logeerkamer, gevolgd door Ben.
Mitch werd wakker toen de deur openging. Eerst was hij bang dat het George was maar toen hij Ben en Hoss herkende wist Mitch dat het goed was.
“Mitch, we komen je wat vertellen”, zei Ben.
Hij ging op bed zitten maar Hoss bleef staan.
“Wat is er?”, vroeg Mitch.
Hij ging zitten en keek de rancher aan.
“Omdat de kans bestaat dat Mr Baker hier komt om je mee te nemen heb ik besloten om je bewaking te geven. Vandaag doet Hoss dat. Morgen is Adam aan de beurt en de dag daarna krijg je gezelschap van Carlos. Ik zal ondertussen met Little Joe een goed pleeggezin voor je zoeken”, zei Ben.
Mitch sloeg zijn ogen neer.
“Wil je dan niet een nieuwe vader en moeder hebben?”, vroeg Ben ongerust.
“Als Mr Baker dat ontdekt vermoordt hij ze ook. Net zoals hij het bij mijn ouders deed”, was het antwoord van Mitch.
“Hoss, ga Adam en Carlos halen”, zei Ben.
Hoss ging de twee genoemde halen.
“Mitch, vertel me precies wat er allemaal gebeurd is rondom de moord op je ouders”, zei Ben
Mitch begon te vertellen:“Mr Baker was een zeer goede vriend van mijn ouders. Ze vertrouwden hem zelfs zo goed dat ze lieten vastleggen dat hij voor mij moet zorgen als zij dood zijn. Maar Mr Baker zorgde ervoor dat ze door een brand omkwamen. Ik was net uit school toen ik hem zag wegrennen met een brandende fakkel in zijn hand.”
“Weet hij dat jij dit weet?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Toen kwamen Hoss, Adam en Carlos binnen.
“Pa, u wilde dat Carlos en ik iets hoorden?”, vroeg Adam.
“Jazeker jongen. Mitch, vertel hen wat je zojuist wat je aan mij verteld hebt”, antwoordde Ben.
Mitch vertelde opnieuw het hele verhaal. De drie wisten niet wat ze hoorden.
“Dus die Mr Baker is levensgevaarlijk?”, vroeg Adam.
Ben knikte. Mitch sloeg zijn ogen neer.
George ontdekte waar de Cartwrights woonden en ging erheen om de jonge Cooper mee te nemen. Maar omdat men wist hoe gevaarlijk George was had Ben ervoor gezorgd dat iedereen op zijn hoede was. Toch zag George kans om in de logeerkamer te komen. Bij de deur sloeg hij Hoss neer en pakte hij Mitch stevig vast.
“Laat me los!”, gilde Mitch.
George sloeg hem zo hard dat de jongen bewusteloos op bed viel. De anderen kwamen af op het gegil van Mitch en George keek in de loop van 3 geweren. Ben keek van George naar Mitch en terug en wist genoeg. Adam bekommerde zich om zijn broer die al snel weer bijkwam.
“Waarom moest je dat doen bij Mitch?”, vroeg Ben streng.
“Hij hoort bij mij en niet bij jullie”, snauwde George.
“Waarom? Om hem ook te vermoorden zoals je zijn ouders hebt vermoord?”, vroeg de rancher.
George zei hard lachend:“Dan hadden ze mij maar niet zo goed moeten vertrouwen.”
Hij wilde Mitch oppakken maar Carlos greep in. De Mexicaan sloeg de moordenaar naar buiten waarna George wegvluchtte. In zijn haast keek hij echter niet uit waar hij liep en struikelde zo over een paar houtblokken. Even later was hij op reis naar de eeuwige jachtvelden om zich te voegen bij het leger van Magere Hein.
In de logeerkamer kwam Mitch weer bij kennis tot grote opluchting van de Cartwrights. Ben bleef bij de jonge Cooper terwijl Adam, Hoss en Carlos gingen kijken wat er met George was gebeurd.
“Die is er geweest”, merkte Carlos op.
“Opgeruimd staat netjes”, zei Hoss.
Hij en Carlos zorgden ervoor dat het lijk van George opgeruimd werd terwijl Adam alles ging vertellen aan Ben en Mitch.
Enkele weken later kwam er een ouder echtpaar op de Ponderosa. Ben zag ze komen en liep ze tegemoet.
“Welkom op de Ponderosa”, zei Ben.
“Dank u. We hebben gehoord dat u hier een jongen genaamd Mitch Cooper heeft. Wij zijn de grootouders van hem”, zei Kevin Cooper.
Hij werd uit het rijtuig geholpen door Ben en daarna stapte zijn vrouw Mary uit.
In het kort vertelde Ben wat er gebeurd was. Ze liepen naar het ranchhuis waar Little Joe en Mitch waren.
“Mitch, er is bezoek voor je”, zei Ben bij de deur.
De jongen keek naar de bezoekers en herkende ze meteen.
“Opa en oma”, riep hij opgewonden.
“Mitchy, kom hier”, zei Mary glimlachend.
De jonge Cooper kreeg een geweldige omhelzing en Ben en Little Joe wisten dat het nu wel goed zat.
Voordat de Coopers weggingen zei Ben tegen Mitch:“Je weet dat je hier altijd welkom bent en je grootouders ook.”
“Dat weet ik en ik zal zeker een keertje terugkomen”, antwoordde Mitch.
De Cartwrights keken hen na waarna het gewone leven voor hen weer begon.