BINGO

Voor de oudere bewoners van Virginia City werd er een speciale avond georganiseerd. Adam Cartwright had zijn tweeling Mitch en Pam van school gehaald en in de stad zagen ze de poster met de aankondiging hangen. Ze liepen erheen.

Adam las hardop voor:

“Dat is een goede reden voor opa om met weduwe Hawkins te gaan”, reageerde Mitch lachend.

“Ik weet zeker dat opa niet zal gaan en zeker niet met haar”, antwoordde zijn vader.

De tweeling keek elkaar aan en ze dachten hetzelfde.

“Gaan jullie mee?”, vroeg Adam.

De tweeling knikte braaf.

Thuisgekomen gingen de kinderen meteen naar hun geliefde opa Ben Cartwright.

“Opa, u moet komende zaterdagavond écht naar Virginia City gaan”, zei Pam.

“En waarom zou ik daar heen moeten gaan van jullie?”, vroeg de rancher verbaasd.

“Omdat er een speciale avond voor mensen op leeftijd wordt gehouden. Ze spelen bingo en je kunt mooie en leuke prijzen winnen. Misschien gaat weduwe Hawkins ook wel”, zei Mitch.

“Dan kunnen jullie samen gaan. Wel zo gezellig”, stelde zijn zus voor.

Ben keek ineens niet zo gelukkig meer toen hij over de bingoavond hoorde en vooral niet toen zijn kleinzoon de naam van weduwe Hawkins noemde.

“Ik ga écht niet naar die bingoavond. Ook al boden ze me er een miljoen voor”, zei Ben.

“Waarom niet? U bent op leeftijd en het is dus ook voor u georganiseerd”, zei Hoss, de jongere broer van Adam.

“Ik ben nog niet zó oud”, protesteerde de rancher.

“Pa, zie het als uw taak voor de andere ouderen. Ben Cartwright, eigenaar van de Ponderosa, gaat ondanks al zijn drukke werkzaamheden toch naar de bingoavond voor gezelligheid met leeftijdsgenoten”, zei Adam.

Hoss en de tweeling lagen op de grond van het lachen maar Ben vond het niet erg grappig. Toch kon hij de smekende gezichten van vooral zijn kleinkinderen niet weerstaan en gaf hij zich gewonnen.

“Goed. Jullie winnen. Ik ga maar alléén als weduwe Hawkins met me meegaat. Mitch en Pam, jullie gaan mee als getuige als ik haar meevraag. Gaan jullie mee?”, vroeg Ben.

“Zeker weten”, zei de tweeling tegelijk.

Adam en Hoss gaven elkaar ongemerkt een knipoog. Ben en de tweeling gingen naar de stad. Little Joe, de jongste zoon van Ben, zag het drietal wegrijden. Uiteraard begreep hij er niets van. Hij steeg af en ging naar binnen.

“Adam, wat heeft jouw tweeling nu weer uitgehaald?”, vroeg Little Joe bij binnenkomst.

“Niets. Hoezo?”, vroeg Adam verbaasd.

“Ik zag net pa met de kids wegrijden”, antwoordde zijn jongste broer.

“Pa wil dolgraag naar de bingoavond maar hij durft weduwe Hawkins niet mee te vragen. Daarom moeten de kids mee”, legde Adam uit.

Nu lag Little Joe op de grond van het lachen.

“Twee kinderen van 10 moeten met hun opa mee om een afspraakje voor hem te regelen? Wat een grap”, gilde Little Joe van het lachen.

In Virginia City zagen de Cartwrights al snel overal posters voor de bingoavond hangen. Ze reden direct door naar het huis van weduwe Hawkins. Nadat ze waren afgestegen keek Ben zijn kleinkinderen even ernstig aan.

“Jullie zwijgen en laten mij het woord doen. Dat geldt vooral voor jou, Mitchell Jonathan Cartwright”, zei de rancher.

“Ik beloof het opa”, zei Mitch met lachende ogen.

Ben keek hem even bedenkelijk aan en deed toen het hekje open. Hij liep naar de voordeur, gevolgd door de tweeling. Helaas voor Ben had weduwe Clementine Hawkins haar geliefde Ben al opgemerkt en had ze de voordeur opengedaan.

“Snoes van me! Kom snel binnen en die twee kleintjes ook. Ik zal meteen thee zetten”, zei Clementine opgetogen.

De tweeling vond het wel leuk maar Ben uiteraard niet.

“Clementine, ik wilde alleen maar iets vragen”, zei Ben maar Clementine luisterde al niet meer.

De Cartwrights gingen naar binnen en Ben hoopte dat de tweeling zich zou gedragen.

Even later kwam Clementine binnen met de thee en koekjes.

“Ga zitten, kinderen en snoes”, zei ze uitnodigend.

Mitch en Pam keken lachend elkaar aan toen de weduwe Ben ‘snoes’ noemde. Één strenge blik van hun opa en ze waren serieus. De thee werd ingeschonken en eindelijk kon Ben vertellen waarom hij gekomen was.

“Clementine, er is komende zaterdagavond een bingoavond. Heb je zin om er met mij heen te gaan? Ik kom je om half 8 hier ophalen”, zei de rancher.

Hij hoopte dat ze zou weigeren maar dat pakte totaal anders uit.

“Met jou altijd snoes”, zei de weduwe vrolijk.

Ben verslikte zich in zijn thee en hoestte erg. De tweeling lag op de grond van het lachen.

“Oh arme snoes”, zei de weduwe vol medelijden.

Ze klopte Ben op de rug waardoor het hoesten stopte.

“Kids, naar huis”, zei Ben even later.

Mitch en Pam dronken vlug hun thee op en volgden hun opa naar buiten.

Bij de deur riep Clementine:“Tot zaterdag Snoes.”

Ben wist niet hoe snel hij de stad uit moest rijden. De kinderen volgden luid lachend maar wel op veilige afstand.

De komende dagen waren erg zwaar voor Ben omdat hij voortdurend geplaagd werd door zijn nageslacht over zijn afspraak met Clementine Hawkins. Zo wijs als hij was reageerde Ben er niet op.

Eindelijk was het zaterdagavond. Ben maakte zich klaar voor de bingoavond.

Omdat het vrijwel zeker erg laat zou worden zei hij bij het weggaan tegen zijn kleinkinderen:“Jullie alvast welterusten.”

“U ook opa”, zeiden Mitch en Pam.

Toen wendde Ben zich tot zijn zoons:“Jullie blijven hier thuis!”

“Natuurlijk blijven we thuis. De bingoavond is voor mensen op leeftijd en wij zijn nog erg jong”, antwoordde Adam sarcastisch.

Ben zei maar niets terug en vertrok naar Virginia City.

Clementine stond al te wachten op haar ‘snoes’. Ze was erg trots op hem en vooral omdat hij het eindelijk durfde haar mee uit te vragen na al die jaren dat ze elkaar kenden. Keurig op tijd kwam Ben Clementine halen.

In de zaal aangekomen bleek dat Ben de enige man was. De rancher schrok lichtelijk maar hij herstelde zich snel en nam plaats naast Clementine.

De hele avond was het erg gezellig en zelfs Ben vermaakte zich. Ook al ging er geen enkele prijs zijn kant op maar ook Clementine ging met lege handen naar huis. Maar voor haar was de avond allang geslaagd omdat zij naar de bingoavond was gegaan met haar snoes.

Natuurlijk was iedereen erg nieuwsgierig naar hoe de bingoavond was verlopen en vooral alle details van het afspraakje wilden de andere Cartwrights weten. Tijdens het ontbijt vermeed Ben het onderwerp als de pest. Dus besloot Adam erover te beginnen.

“Pa, hoe beviel het om samen met leeftijdgenoten op een zaterdagavond een spelletje bingo te spelen?”, vroeg hij zoals alleen Adam dat kon vragen.

“Het was heel erg saai”, zei Ben.

“Opa, u kunt net zo goed liegen als ik mijn linkerbeen kan bewegen”, reageerde Mitch.

Iedereen lachte.

“Om jullie de waarheid te vertellen: de bingoavond was ter ere van een goed doel en de opbrengst ging naar het weeshuis. Het was erg gezellig maar voordat jullie mij gaan opgeven voor de volgende bingoavond ben ik jullie voor. Ik blijf voortaan thuis”, zei Ben.

“Dan houden we de bingoavond hier. Dan kan weduwe Hawkins blijven slapen”, stelde Mitch voor.

Iedereen behalve Ben vond dit een goed idee.

“Mitchell, zou jij je volgende verjaardag nog willen halen?”, vroeg de rancher plagend.

“Natuurlijk. Hoezo?”, vroeg de jongen.

“Noem dan het woord bingo niet meer in mijn bijzijn”, antwoordde de rancher.

“Pa, geldt dat ook voor ons?”, vroeg Little Joe voorzichtig.

“Ja”, antwoordde zijn vader.

“Verdorie pa, dat is oneerlijk want Adam en u zijn al jarig geweest en wij nog niet”, reageerde Hoss verontwaardigd.

“Oom Hoss, ik weet het goed gemaakt want we spelen gewoon het lievelingsspel van opa op onze verjaardagen”, zei Pam.

Ben wist dat hij dit nog zeer lang zou moeten horen en hij hoopte dan ook van harte dat er nóóit méér een bingoavond in Virginia City georganiseerd zou worden zolang hij leefde.