Het leek een doodgewone dag te worden voor de familie Cartwright. De mannen (Ben en zijn zoons Adam, Hoss en Little Joe) gingen aan het werk en de zesjarige zoon van Adam, Mitch, moest zichzelf maar zien te vermaken. Nu was dat ook niet écht moeilijk maar de broers hadden weinig zin om te gaan werken. Vooral omdat Mitch tijdens het ontbijt had aangekondigd dat hij ging honkballen en het heerlijk weer was.
“Pa, is het niet beter als ik met de jongen meega en zo een oogje in het zeil hou?”, vroeg Adam.
“Misschien wel ja. Goed dan. Ga jij je kind maar trainen”, zei de rancher.
Nu waren Hoss en Joe erg jaloers maar ze hadden al een eigen plannetje bedacht. Ben merkte dat en keek ze vragend aan.
“Jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie óók met mijn kleinzoon mee willen?”, vroeg hij.
Hoss en Joe knikten en hoopten dat ze mee mochten. Maar toen kwam de jongen erbij.
“Opa, neem ze alsjeblieft mee met u”, smeekte Mitch.
“En mag ik weten waarom?”, vroeg Ben.
“Omdat ze altijd proberen te bewijzen dat zij beter kunnen honkballen dan ik. Maar ja, zij zijn dan ook de knuppels en ik niet”, antwoordde Mitch.
Ben en Adam lagen op de grond van het lachen maar Hoss en Joe uiteraard niet.
“Sorry jongens, maar ik kan alleen maar Adam missen. En omdat hij de vader van Mitch is krijgt hij de voorkeur”, zei Ben enigszins serieus.
“Werk ze jongens. Ga je mee kid?”, vroeg Adam glimlachend.
Mitch knikte en hun hond Cody ging ook mee. De anderen keken hen even na en gingen toen aan het werk.
Op een veld met wat bomen erbij stopten vader en zoon Cartwright.
“Papa, kun je me leren hoe ik een homerun moet slaan?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk doe ik dat. We spannen een touw langs de bomen en als jij daarboven de bal slaat is dat een homerun. Cody gaat de ballen halen”, antwoordde Adam.
Hij liep naar zijn paard Sport en pakte een lang touw. Hierna bond hij het touw vast langs een aantal bomen. Hierna richtte Adam zijn aandacht op zijn zoon.
“Kid, pak je knuppel en dan gooi ik een bal naar je toe. Jij moet hem proberen weg te slaan”, zei Adam.
Hij ging op zijn hurken zitten op een paar meter afstand van Mitch en gooide de eerste bal. Mitch sloeg hem weg maar niet ver genoeg voor een homerun.
“Dat was goed jongen”, zei Adam glimlachend.
“Gooi er nog maar eentje”, zei de jongen.
Adam gooide er nog een en opnieuw sloeg Mitch hem weg. Doch het was nog geen homerun.
“Hou maar op papa. Ik zal het toch nooit kunnen”, zei Mitch teleurgesteld.
Adam keek vreemd op.
“Hoe bedoel je?”, vroeg hij verbaasd.
“Wel, ik kan het toch niet”, antwoordde zijn zoon.
“Je moet het alleen nog leren. Maar ik weet zeker dat je het wel kunt. Eerst kon je toch ook niet lopen en praten maar dat hebben we allemaal moeten leren. Je vader ook”, zei Adam.
Mitch was niet erg overtuigd maar deed toch een nieuwe poging om de bal ver weg te slaan. Het kostte Mitch veel uren maar toch merkte Adam dat het steeds beter ging.
“Kid, probeer je voor te stellen dat de ballen je plaaggrage ooms zijn. Misschien helpt dat”, stelde Adam voor.
Dat vond de jonge Cartwright een uitstekend idee.
“Daar komt oom Hoss”, zei Adam en hij gooide een bal.
Mitch sloeg hem meteen over het touw heen. Cody rende meteen weg om de bal te pakken. Opnieuw gooide Adam een bal welke Joe voorstelde. Ook deze belandde over het touw heen.
“Zie je dat je het wel kunt?”, vroeg Adam apetrots op zijn nageslacht.
Mitch knikte glimlachend. Adam wist niet dat er ook iets tegenover stond.
“Nu moet jij laten zien hoe goed of hoe slecht jij kan slaan”, zei Mitch.
“Goed. Jij gooit de bal en ik sla ze allebei weg”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Mitch gooide een bal naar zijn vader en die vloog ver genoeg weg. Echter de bal werd gestopt doordat Hoss er door geraakt werd. Een paar flinke scheldwoorden vlogen door de lucht waardoor Adam en Mitch genoeg wisten.
“Papa, ik geloof je. Maar zou je het nog één keer voor kunnen doen?”, vroeg de jongen gevat.
Adam begreep wat zijn zoon bedoelde en wachtte op de perfecte bal. Die kwam al snel en ook deze vloog door de lucht. En natuurlijk werd de bal gestopt door de verschijning van Joe. Ook deze keer werden vader en zoon Cartwright getrakteerd op een scheldkanonnade.
“Mitch, ik geloof dat ik een paar mensen geraakt heb. Zullen we gaan kijken?”, vroeg Adam glimlachend.
“Jazeker. We moeten toch kijken of de ballen niet beschadigd zijn?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
Ze pakten alles bijeen en gingen kijken waar de ballen lagen. Cody blafte luid en kwispelde met zijn staart.
“Verdorie nog aan toe. Ik durf te wedden dat ons neefje hiermee te maken heeft”, mopperde Hoss.
Hij keek zijn jongere broer aan en begon toen onbedaarlijk te lachen. Natuurlijk werd Joe hier erg kwaad om.
“Waarom zit je nou te lachen?”, vroeg hij nijdig.
“Jij hebt een flinke bult op je hoofd. Of is dat je hoofd?”, vroeg Hoss lachend.
“Dat moet jij nodig zeggen. Jij hebt ook een grote bult op je romp. Oh nee, dat ís je hoofd”, gierde Joe van het lachen.
Ze begonnen beiden te brullen van het lachen totdat Adam en Mitch erbij kwamen.
“Papa, ze vinden het nogal leuk dat jij ze een mooie bult hebt bezorgd”, zei Mitch droog.
Nu stopten Hoss en Joe onmiddellijk met lachen en ze keken hun broer woedend aan.
“Heb jij die ballen gegooid zodat wij beschadigd werden?”, vroeg Joe.
“Nee, Mitch deed dat maar ik sloeg ze weg. Ik leerde hem hoe hij een homerun moest slaan en dat doet hij uitstekend. Hij moest zich voorstellen dat de ballen jullie zijn”, legde Adam uit.
“Erg leuk. Hoss, ga je mee voordat we helemaal bont en blauw zijn?”, vroeg Joe.
“Ik ben al weg”, zei Hoss.
Adam en Mitch keken ze lachend na.
“Opa zal dit verhaal wel leuk vinden als hij het hoort. En Candy ook denk ik”, zei Mitch.
“Zullen we naar huis gaan? Het wordt al schemerig”, zei Adam.
Mitch knikte. Ze stegen op en reden met Cody terug naar huis. Luid lachend uiteraard.
Ben zag het eerst zijn twee jongste zoons komen, onder de bulten en zéér kwaad.
“Wat is er met jullie gebeurd?”, vroeg de rancher verbaasd.
“U moet uw kleinzoon verbieden om ooit nog te gaan honkballen”, antwoordde Joe.
“Waarom? Wat heeft Mitch nu weer gedaan?”, vroeg Ben verbaasd.
“Mitchy heeft zijn vader laten slaan en die ballen kwamen op ons terecht. Daarom moet u hem dat verbieden en Adam ook”, legde Hoss uit.
“Ik heb niets te zeggen over Mitch en Adam is volwassen dus.………… Maar de ballen zijn toch niet beschadigd?”, vroeg Ben ongerust.
De broers gaven er geen antwoord op en gingen hun paarden verzorgen. Even later kwamen Adam en Mitch met Cody thuis.
“Jongeman, wat heb jij samen met je vader vandaag uitgehaald bij jouw ooms?”, vroeg Ben semi-streng.
“Niets opa. Ze wilden ons alleen maar lastigvallen. Daarom heeft papa 2 ballen naar ze toegeslagen”, antwoordde Mitch.
“En met veel succes als ik dat mag zeggen”, zei Ben.
“Mitch heeft erg veel talent wat honkbal betreft. Ik ben bang dat mijn zoon niet de familietraditie zal voortzetten wat de Ponderosa aangaat”, zei Adam.
Ze stegen af.
“Ik ga later honkballen in New York”, zei de jongste Cartwright.
“Wel Adam, ik ben bang dat jij Mitch verkeerd opgevoed hebt omdat hij niet op de ranch wil blijven als hij groot is”, antwoordde Ben.
“Ik ben daar ook bang voor”, zei Adam ongerust.
“Maar opa, als u wil dat ik hier blijf wonen dan bouwt u toch gewoon een stadion op ons landgoed? Dan kan ik hier blijven wonen én honkballen”, reageerde Mitch.
Ben en Adam keken elkaar verbaasd aan. Deze reactie hadden ze niet verwacht.
“Mitch, breng onze paarden maar naar de stal en verzorg ze”, zei Adam.
Mitch pakte de beide teugels en leidde ze naar de stal waar zijn ooms waren.
“Hallo oom Hoss, oom Joe. Nog ballen gevangen?”, vroeg de jongen luchtig.
“Hou je mond en verdwijn”, zei Hoss.
“Dan mogen jullie ook onze paarden verzorgen als ik moet verdwijnen”, antwoordde Mitch listig.
De broers kwamen hem achterna maar Mitch was toch sneller.
Tijdens het avondeten vertelde Mitch alles over de heerlijke dag die hij met zijn vader en Cody had gehad.