Het was begin december 2004 toen Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright een uitnodiging voor een liefdadigheidsetentje kreeg. Hij opende de brief en las hem. Hoewel de brief aan hem gericht was had de rancher toch geen zin om zelf te gaan. Hij besloot de uitnodiging aan een van zijn zoons (Adam, Hoss en Joe) en kleinkinderen (Mitch, Lisa, Benji, Inger en Petra) te geven. De vrouwen van Adam, Sally, en Hoss, Betsy, waren vrijgesteld om te gaan.
Die avond zei de rancher tegen zijn zoons, schoondochters en kleinkinderen:“Vanmorgen kreeg ik een uitnodiging voor een liefdadigheid etentje. Ik stel voor dat een van de volwassenen gaat met 1 van mijn kleinkinderen.”
“Pa, zal ik ons vertegenwoordigen?”, vroeg Hoss.
Hoss was de 2e zoon van Ben.
“Dat is een goed idee van je”, antwoordde Ben.
“Dan moet er wel erg veel te eten zijn”, reageerde Joe.
Iedereen lachte omdat ze wisten dat Hoss erg veel kon eten en dat ook deed.
“Waarom moet er ook een van ons mee?”, vroeg Mitch.
Hij was de oudste zoon van Adam (de oudste zoon van Ben) en tevens het oudste kleinkind.
“Wel Mitch, de opbrengst van het etentje gaat naar het weeshuis. Daar wonen kinderen die het veel minder goed hebben dan jullie. Hier krijgen jullie elke dag 3x een maaltijd en zij niet altijd. Bovendien is het gebouw van het weeshuis in slechte staat en jullie hebben een stevig dak boven jullie hoofden”, legde de rancher uit.
“Dan ga ik wel mee. Ook al is het om oom Hoss in toom proberen te houden wat eten betreft”, bood Mitch aan.
“Dat is dan geregeld. Het is op 13 december aanstaande. Het begint om 18:00 uur in Virginia City”, zei Ben.
Tevreden ging Mitch slapen omdat de andere kleintjes ook al sliepen.
Maandag 13 december.
Adam en Sally zorgden ervoor dat hun oudste zoon er keurig netjes uitzag.
“Mitch, je gedraagt je en niet al teveel sarcastische opmerkingen maken. Zorg ervoor dat iedereen ziet dat wij je netjes en beleefd hebben opgevoed”, zei Adam.
“Dat beloof ik allemaal”, zei Mitch.
“Ik verwacht niet anders”, zei Adam glimlachend.
Hoss en Mitch gingen bijtijds weg om op tijd bij het etentje te komen.
“Wat zouden we te eten krijgen?”, vroeg Mitch opeens.
Hoss antwoordde:“Ik zou het niet weten. Maar wat ik wel weet is dat het kleine porties zullen zijn.”
“Dat is dus een hap, slik weg gang. Trouwens, voor jou is elk portie klein in een restaurant”, was de reactie van zijn neefje.
“Erg leuk Mitchy”, zei Hoss.
In het buurthuis in Virginia City aangekomen gingen oom en neefje betalen en aan een tafel zitten. Mitch keek rond maar zei niets tot grote opluchting van Hoss.
Mitch had gelijk want het waren kleine hapjes die ze geserveerd kregen.
Hoss fluisterde:“Zullen we straks onderweg naar huis een XXL burger halen? Dit zijn voor mij allemaal aperitiefjes.”
“Als ik een milkshake krijg doen we het”, zei Mitch ook op fluisterende toon.
Hoss knikte glimlachend. Toen kwam er een vrouw naar de Cartwrights toe. Het was Blanche Summer.
“Mr Hoss Cartwright, wat leuk om u hier te zien met uw zoon”, zei ze.
Hoss en Mitch keken elkaar verbaasd aan.
“Miss Summer, dit is niet mijn zoon maar mijn neefje”, antwoordde Hoss.
Mitch keek weg zodat Blanche tegen hem zei:“Je hoeft niet zo verlegen te zijn. Ik ben goed bevriend met je familie.”
“Als dat zo is, hoe komt het dan dat ik u nog nooit gezien heb op de ranch?”, vroeg de jongen toen.
“Ach, ik heb het ook zo druk met alles dat het er gewoon niet van kwam”, antwoordde Blanche giechelend als een bakvis.
“U moet beslist eens langskomen want mijn jongere broer is nog vrijgezel”, stelde Hoss voor.
Blanche liep gillend weg zodat de Cartwrights weer rust hadden.
“Wat een rust”, verzuchtte Hoss.
Toen het dessert werd geserveerd gaf Mitch het al snel aan zijn oom.
“Lust je het niet?”, vroeg Hoss verbaasd.
Hij wist dat Mitch ook een goede eetlust had, net als de andere Cartwrights.
“Dat is griesmeelpudding en dat krijg ik echt niet door mijn keel”, antwoordde de jongen.
“Des te meer is er voor mij”, zei Hoss glimlachend.
Na het eten bedankten de Cartwrights de organisatoren en gingen ze vlug weg.
“Op naar McDonald’s voor een XXL burger, milkshake en een toetje want ik heb dat nog niet gehad”, zei Mitch in de auto.
“Zo denk ik er ook over”, zei Hoss.
De heren lieten het zich goed smaken voordat ze naar de Ponderosa reden.
“Mitchy, de volgende keer zijn wij niet de vrijwilligers om te gaan eten”, zei Hoss onderweg naar huis.
De jongen was het roerend met zijn oom eens. Ook besloten ze hun laatste gang niet aan de anderen te vertellen.