Buck Cannon, Billy Blue Cannon en Manolito Montoya waren op weg naar huis toen ze op een avond langs een verlaten ranch reden. Het drietal stopte.
“Denk je dat het een spookranch is?”, vroeg Blue aan zijn oom Buck.
“Het zou best kunnen. Er bestaan tenslotte ook spooksteden”, antwoordde de rancher.
De enige die niets zei was Manolito. Maar dat duurde niet lang.
“Buck, wat zou je ervan zeggen als wij tweeën een weddenschap aangingen met ons neefje Blue? Ik bedoel jouw neefje”, zei de Mexicaan.
Beide Cannons keken Manolito vragend aan. Ze vertrouwden het niet zo.
“Wat voor weddenschap?”, vroeg Buck.
“Wij wedden met Blue dat wij hier geen nacht kunnen doorbrengen in diepe rust”, legde Manolito uit.
“Aangenomen”, zei Blue nog voordat Buck kon reageren.
“Wacht even neefje. Wat is de inzet?”, vroeg Buck voorzichtig.
“Als Blue het niet uithoudt doet hij de afwas voor een hele maand op de High Chaparral. Als wij het niet kunnen moeten wij afwassen”, antwoordde Manolito lachend.
“Dat is goed. Het is al laat en we kunnen beter morgen verder gaan. De paarden kunnen ook de nachtrust goed gebruiken”, zei Buck.
Ze reden naar de ranch en stegen af. De paarden werden in de stal gebracht en verzorgd. De drie gingen het ranchhuis binnen.
“Nou Mano, oom Buck. ik zou zeggen: tot morgen”, zei Blue opgewekt.
“Even wachten jij! Waar ga je naar toe als ik dat vragen mag?”, vroeg Buck wantrouwend.
“Naar de slaapkamer. Daar slaapt men toch gewoonlijk?”, was de wedervraag van Blue.
Hij kreeg geen antwoord terug en zocht de slaapkamer op. Buck en Manolito bleven samen achter in de woonkamer.
“Dat joch is iets van plan vannacht met ons!”, zei Manolito fel.
“Zeker weten maar wat?”, vroeg Buck.
“Daar moeten we achter zien te komen”, zei Manolito.
“Ik ga voor de zekerheid op de grond slapen”, zei Buck.
Hij pakte zijn deken en zocht een plekje in de woonkamer.
“Doe maar wat je wil Buck Cannon! Ik neem de bank. Welterusten”, zei de Mexicaan.
Spoedig waren ze in diepe slaap.
Terwijl hij naar boven ging merkte Blue dat de traptreden kraakten. Ook dat de deuren behoorlijk piepten. Dit bracht de jonge Cannon op een geniepig ideetje. Hij dacht:‘Buck en Mano zeggen dat ze nergens bang voor zijn maar hier voor zijn ze dat wel.’ Blue sloop terug naar beneden en deed de keukendeur open en dicht. Dit herhaalde hij een paar keer en glipte toen stilletjes terug naar boven.
In de woonkamer werden Buck en Manolito wakker van de piepende deur.
“Hoorde jij dat ook Mano?”, vroeg de rancher ongerust.
“Si. Daar is het opnieuw”, antwoordde Manolito.
Beide mannen keken elkaar ongerust aan. Opnieuw hoorden ze het gepiep.
“Ach, het is gewoon de wind. Laten we maar gaan slapen”, zei Buck nuchter.
Ze vielen weer in slaap.
Om 12 uur waaide er een koude wind door de woonkamer.
“Buck Cannon! waarom laat jij nou altijd alles open staan?”, vroeg Manolito fel.
Buck werd wakker en vroeg slaperig:“Hoe bedoel je?”
Toen voelde ook hij de koude wind.
“Ik laat nooit iets open staan. Jij zal het wel gedaan hebben”, reageerde hij.
Manolito wist niet wat hij hoorde. Om er zeker van te zijn dat Buck het niet verstond praatte Manolito tegen hem in het Spaans.
“Eh Mano, mag ik je wat vragen?”, vroeg Buck kalm.
“En dat is?”, vroeg de Mexicaan.
“Als jij Spaans praat mag er dan ondertiteling in het Engels bij? Dan kan ik het ook volgen”, antwoordde Buck.
Als reactie gooide Manolito een kussen naar Buck die hem net op tijd ontweek.
“Mano, waar zijn wij nu eigenlijk mee bezig? We maken ruzie terwijl we eigenlijk Blue Boy zouden moeten plagen. Hij ligt waarschijnlijk ergens op de loer om ons weg te jagen”, zei Buck.
“Je hebt gelijk. Weet je wat we doen?”, vroeg Manolito glimlachend.
Buck schudde van nee.
Maar omdat het donker was zei hij:“Nee.”
“We gaan naar Blue en zeggen dat wij recht hebben op de slaapkamer waar Blue nu slaapt.Wij zijn ouder dan hij. Jij in ieder geval”, legde de Mexicaan uit.
“Hartelijk bedankt voor het compliment, Mano. Maar het is een goed plan voor de verandering”, was de felle reactie van Buck.
“Goed plan? Het is geen goed plan. Het is een excellent plan”, raasde Manolito in het Engels voordat hij weer verder ging in het Spaans.
“Ok. Hoe dan ook: we zeggen tegen dat neefje van mij dat het in de woonkamer veel beter vertoeven is dan in de slaapkamer. Kom mee Mano”, zei Buck.
Ze stonden op en liepen naar boven.
In de slaapkamer lag Blue prinsheerlijk op het grote bed te slapen.
“Kijk hem daar eens liggen. Zo op het eerste gezicht is hij onschuldig maar schijn bedriegt”, fluisterde Buck.
Manolito gaf hem een duw.
“Blue Boy, wakker worden”, zei Buck op harde toon.
Blue werd wakker en zag zijn twee ooms staan.
“Ik commandeer dit bed van jou. Je gaat maar beneden op de bank slapen. Het is daar heerlijk”, zei Buck.
“Commandeer je hondje en blaf zelf. Waarom zouden jullie hier moeten slapen?”, vroeg Blue droog.
“Omdat wij ouder zijn. De ouderen hebben overal het eerste recht op. Ook in dit geval”, antwoordde Manolito.
Blue stond op en zei terwijl hij naar beneden ging:“Slaap lekker.”
Buck en Manolito lieten zich op het bed vallen en probeerden te slapen. Maar ook hier bleven ze niet verlost van piepgeluiden en koude wind. Hierdoor deden de twee geen oog dicht. Blue kwam in de woonkamer en viel op de bank in slaap.
De volgende morgen kwamen Buck en Manolito beneden waar een uitgeslapen Blue hen tegemoet kwam.
“Heerlijk geslapen heren?”, vroeg Blue opgewekt.
De twee zeiden niets maar geeuwden uitgebreid van vermoeidheid.
“Laten we maar naar huis gaan”, zei Buck.
Zo gezegd, zo gedaan.
Toen het trio het erf verliet kwamen ze een oude man tegen.
“Hallo jongens. Heerlijk geslapen op de spookranch?”, vroeg de oldtimer.
“Eh ja heerlijk”, lachte Buck schaapachtig.
“Si señor”, loog Manolito.
“Ik heb écht heerlijk geslapen. Helaas wel in twee verschillende kamers. Eerst in de slaapkamer en toen in de woonkamer op hun verzoek”, zei Blue.
De oldtimer keek eerst de jonge Cannon aan en toen Buck en Manolito.
“Er woont al jarenlang een geest die jonge cowboys van onder de 25 jaar beschermt tegen oudere cowboys die hem plagen”, zei de oldtimer.
“Hoe beschermt die geest hem dan, amigo?”, vroeg Manolito.
“De geest laat een koude wind waaien en de deuren piepen”, was het antwoord.
Buck voelde de bui al hangen en zei:“Mano, Blue Boy, we moeten gaan. Dag oldtimer.”
Manolito en Blue knikten beleefd en reden met Buck weg.
Thuis gekomen op de High Chaparral vertelden Buck en Manolito wat er de afgelopen nacht gebeurd was.
“Heb jij wel goed geslapen, Blue?”, vroeg John.
“Uitstekend pa. Die twee wilden dat ik de nacht niet goed zou kunnen doorbrengen maar het was juist andersom”, antwoordde Blue.
“Wat was de inzet?”, vroeg Victoria.
“Een maand afwassen. Ik heb de weddenschap gewonnen dus oom Buck en Mano hebben afwasdienst voor een maand”, zei Blue glimlachend.
“Señors, jullie weten waar de keuken is”, zei Victoria uitnodigend.
Mopperend liepen Buck en Manolito richting keuken.
“Ik denk dat jullie toekomstige echtgenotes veel zullen hebben aan jullie afwaskunsten”, zei John plagend.