Het was 15 september 1876 toen Sally Cartwright tegen haar echtgenoot Adam zei:“Adam, wordt het niet eens tijd dat we ergens anders op de ranch gaan wonen? Ons gezin krijgt volgend jaar uitbreiding.”
“Bedoel je soms dat je…?”, vroeg Adam verbaasd.
“Ja, je wordt weer vader. De baby komt in maart”, antwoordde zijn vrouw.
Een hartstochtelijke kus was het gevolg.
Die morgen had Adam zijn tweeling Mitch en Pam naar een ander deel van de Ponderosa meegenomen.
“Waar gaan we heen?”, vroeg Pam opeens.
“Ik wil jullie wat laten zien”, antwoordde Adam.
“Wat dan?”, vroeg Mitch ongedurig.
“Dat zullen jullie wel zien als we er zijn”, kreeg de tweeling te horen.
De kinderen wisten dat ze niet mochten zeuren en zwegen.
Wat later kwamen ze bij een half klaar huis.
“Kids, wat vinden jullie hier van?”, vroeg Adam.
“Wat een ruïne”, zei Mitch uit de grond van zijn hart.
“We gaan hier toch niet wonen?”, vroeg zijn zus ongerust.
“Ik ben hier ooit aan begonnen maar heb het nooit afgemaakt. Ik liet het pas geleden aan je moeder zien en ze wil hier wel gaan wonen met de kleintjes”, antwoordde Adam.
“En nu wil je dat wij helpen om dit huis af te maken om hier te gaan wonen?”, vroeg Mitch.
“Dat is de bedoeling. Maar ik merk dat jullie geen zin hebben”, zei Adam.
“Wat mankeert er aan wonen bij opa?”, vroeg Pam.
“Niets maar het wordt wel erg druk. Mama en ik hebben er met jullie al 4 en oom Hoss en tante Betsy 1. Bovendien krijgen jullie in maart een broertje of zusje”, antwoordde Adam.
“Bedoel je dat mam……….?”, vroeg Mitch.
Adam knikte.
“Cody en Lucky mogen toch ook mee?”, vroeg Pam.
“Natuurlijk gaan ze mee. Ze zijn van jullie”, antwoordde haar vader.
Ze stegen af en bekeken het huis.
“Nu weet ik waarom papa onze hulp vraagt om dit huis af te maken”, zei Mitch.
Adam vermoedde het antwoord al en wilde het niet horen maar zijn dochter was hem voor.
“Nou vertel”, zei Pam.
“Hij is bang dat hij het pas af heeft als wij met onze kinderen op bezoek komen”, was het antwoord van haar broer.
Pam vond het wel leuk maar Adam zichtbaar niet. Hij keek zijn zoon aan.
“Dit doet me denken aan die ene dag toen jij opa stiekem hielp met het versieren van de kerstboom. Jij was 3”, zei Adam.
“Goed. We helpen je met het huis”, zei Mitch.
Weer thuis vroeg zijn vrouw Sally:“Adam, hoe vond de tweeling het huis?”
“Eerst niets maar later wel. Ze denken dat ik het zonder hun hulp nooit afkrijg. Ik heb ze wel verteld van de kleine”, antwoordde Adam.
“De tweeling heeft wel veel vertrouwen in jou. En wat de baby betreft: Iedereen zal het toch zien over een poosje”, zei Sally.
“We gaan morgen beginnen”, zei Adam.
“Hoe lang denk je nodig te hebben?”, vroeg zijn vrouw.
“Misschien 2 maanden. Maar de babykamer komt ook in orde. Zorg jij maar voor de kleintjes, de tweeling en ik zijn verantwoordelijk voor ons nieuwe huis”, antwoordde Adam.
Die avond zei Adam opeens:“Pa, Joe, Hoss en Betsy, Sally en ik hebben jullie wat te vertellen. De tweeling en ik gaan het huis waar ik vroeger mee ben begonnen afmaken om daar met Sally, Lisa en Rose te gaan wonen.”
Het was even stil aan tafel.
“Dus je gaat het huis uit? En ik zie 4 van mijn 5 kleinkinderen straks niet meer dagelijks?”, vroeg Ben, de eigenaar van de Ponderosa en vader van Adam.
“Dat klopt maar dat zijn er nu nog 4 maar in maart 5”, zei Adam.
Vier paar ogen keken hem en Sally aan.
“Adam en ik verwachten een baby”, zei Sally.
Iedereen feliciteerden hen.
Betsy zei terloops:“Dan zal ik ons goede nieuws ook maar bekend maken.”
Haar schoonvader Ben vroeg ongerust:“Vertel me niet dat jij, Hoss en Inger ook ergens anders gaan wonen?”
“Nee, het goede nieuws is dat onze dochter een speelkameraadje gaat krijgen in maart”, antwoordde Hoss.
“Wel, ook jullie gefeliciteerd”, zei Ben lachend.
Hierdoor waren de Cartwrights nog meer gemotiveerd om het huis voor Adam, Sally en hun kinderen nog sneller gereed te maken.
Op de morgen van 15 november bij het nieuwe huis. Adam had intussen hulp gekregen van zijn jongere broers Hoss en Joe. Plotseling sloeg het noodlot toe. Mitch was in de keuken bezig toen een losse balk naar beneden kwam.
“Papa!”, gilde de jongen.
Iedereen keek zijn richting op maar de balk was al op Mitch gevallen. Een plank viel er boven op.
“Mitch is er geweest. Pam, ga onmiddellijk opa en Candy halen”, zei Adam.
Pam ging meteen weg. De broers gingen Mitch redden. Joe haalde de plank weg en Hoss de balk. Adam onderzocht zijn zoon die bewusteloos was. Hij tilde de jongen op en droeg hem naar een veilige plek.
“Mitch, wakker worden”, zei Adam angstig.
Langzaam opende de jonge Cartwright zijn ogen. Hij keek verward om zich heen en voelde toen de pijn in zijn linkerhand.
“Papa, wat is er gebeurd?”, vroeg Mitch.
“Een balk en een plank vielen op je neer. Waar heb je pijn?”, vroeg Adam bezorgd.
“Mijn hand. Ik kan hem niet bewegen”, antwoordde zijn zoon.
Hij hief zijn gewonde hand omhoog. Adam en Hoss bekeken de hand en wisten genoeg.
“Mitchy, je hand is waarschijnlijk gebroken”, zei Hoss.
De jongen deed veel moeite om de pijn te verbijten maar dat lukte niet. Adam spalkte de hand en pols terwijl Hoss en Joe Mitch vasthielden.
“Knijp maar in mijn hand als het pijn doet”, zei Hoss.
“Kijk maar uit Hoss. Want anders heb jij ook een gebroken hand”, zei Joe.
“Als dat zo is ga ik mijn neefje leren schaken”, antwoordde Hoss.
“Dat kan ik allang”, zei Mitch.
“Dan zal opa je dat wel geleerd hebben”, zei Joe.
Mitch knikte. Hij kneep erg hard in de grote hand van zijn oom. Toen kwamen Ben en de voorman Candy Canaday er ook bij.
“Wat is er gebeurd met Mitch?”, vroeg Ben ongerust.
“Een balk en een plank vielen op hem. Zijn linkerhand is gebroken”, antwoordde Adam.
De rancher kwam van zijn paard en knielde bij zijn enige kleinzoon neer.
“Mitch, wat zou je ervan zeggen als wij samen naar de stad gaan om jouw hand te laten behandelen?”, vroeg Ben.
“Goed”, antwoordde de jongen.
Met veel hulp kwam Mitch op zijn paard en met Ben reed hij terug naar de ranch.
“Ik zal jullie wel verder helpen”, zei Candy terwijl hij afsteeg.
Thuis pakte Ben het rijtuig en ging hij met zijn kleinzoon naar Virginia City.
“Je vader kreeg ook een ongeluk toen hij met dat huis bezig was. Hij was toen verloofd met Laura Dayton. Maar ze ging er vandoor met een neef. Je vader viel van een ladder naar beneden en raakte tijdelijk verlamd”, zei Ben onderweg.
Mitch was er even stil van want dit wist hij niet.
“Papa zei dat hij mama in San Francisco had ontmoet”, zei hij even later.
“Ik had je vader daar heen gestuurd voor zaken en een vakantie. Wel, daar is dus iets heel goeds uit voortgekomen”, antwoordde de rancher.
“Ook al vinden oom Hoss en oom Joe dat vaak van niet”, reageerde Mitch droog.
Dat kon Ben niet ontkennen.
Thuis wachtten Sally en Betsy op de terugkomst van Ben en Mitch. Pam hield zich bezig met haar zusjes Lisa en Rose en nichtje Inger.
“Ik vrees dat de jongens Mitch flink zullen pesten met zijn gewonde hand”, zei Sally.
“Daar ben ik ook bang voor maar Mitch zal ze wel terugpakken. Wij zijn er ook nog en pa ook”, reageerde Betsy.
“Adam heeft hem al heel jong geleerd van zich af te bijten. En dat doet hij bij de meiden ook. En zodra deze geboren is gebeurt dat ook”, zei Sally naar haar 5 maanden zwangere buik kijkend.
Ze legde een hand op haar buik.
“Dames, jullie komen mee met mij en geen verzet”, hoorden ze toen een stem zeggen.
Sally en Betsy keken op en vertrouwden de bezoeker niet. Opeens herkende Sally hem.
“Greg Miller! Wat doe jij hier?”, vroeg ze.
“Ik ben nu de baas en niet jullie! Meekomen!”, zei Greg.
Ze stonden op en Sally werd op de wagen gegooid. Betsy keek alleen maar en zweeg. Ze werden meegenomen naar de plek waar de Cartwrights bezig waren met het huis voor Adam en zijn gezin. Greg had gezien dat beide dames zichtbaar zwanger waren en reed daarom expres hard. Bij het nieuwe huis stopte hij zijn wagen en keek naar zijn buit. Hij begon luid te lachen toen hij zag dat zijn ex Sally veel pijn had.
“Vooruit, van mijn wagen af!”, brulde hij van het lachen.
De broers kwamen erbij en keken de bezoeker aan.
“Wat moet dat met onze vrouwen?”, vroeg Adam.
“Jullie vrouwen? Die daar ligt te kramperen is toevallig wel mijn vrouw”, zei Greg.
Adam luisterde niet verder en sloeg hem tegen de vlakte. Hierna hielpen Adam en Hoss hun vrouwen uit de wagen en legden ze neer tegen 2 bomen. Joe en Candy legden Greg in de wagen en lieten daarna de paarden weg draven. Hierdoor verongelukte Greg en de paarden.
“Adam, ik ben bang dat het nu al komt”, zei Sally met tranen in haar ogen.
“Joe, ga de dokter halen”, beval Adam.
Zijn jongste broer vloog meteen weg. Adam bleef bij zijn vrouw zitten die langzaam kalm werd. Hoss zat bij Betsy die ook wat pijn had maar minder dan haar schoonzus.
“Wie was die vent?”, vroeg Hoss.
“Dat is mijn ex. Mijn ouders wilden dat ik met hem ging trouwen. Daarom ging ik naar Virginia City waar ik dus wat later Adam en de tweeling ontmoette”, antwoordde Sally.
“Hoss, breng me maar naar huis”, zei Betsy.
Hoss keek Adam aan en die knikte.
“Kom maar druifje”, zei hij zoals hij zijn vrouw altijd liefkozend noemde.
Even later waren ze weg. Adam zat bij zijn vrouw die steeds meer pijn kreeg.
“Adam, het spijt me zo maar ik hou het niet meer tegen”, zei Sally met tranen in haar ogen.
“We helpen je wel”, zei Candy.
Niet veel later had Sally hun pasgeboren dochter in hun armen die ter plekke overleed. Adam zat bij hen en omarmde zijn vrouw en dochter. Om privacy redenen liet Candy ze alleen.
Ben en Mitch kwamen tegelijk thuis met Hoss en Betsy. Hoss hielp onmiddellijk zijn vrouw naar hun slaapkamer. Ben en Mitch stapten uit het rijtuig. De jongste Cartwright had zijn linkerhand en pols in het gips en in een mitella.
“Wat is er gebeurd? Waar is je moeder?”, vroeg Ben ongerust.
Pam vertelde wat ze had gezien.
“Mitch en Pam, jullie passen op de kleintjes. Ik ga naar jullie ouders”, zei de rancher.
Dat beloofde de tweeling. Ben ging meteen weg.
“Wie was dat die mam en tante Betsy meenam?”, wilde Mitch weten.
“Dat weet ik niet maar mam herkende hem wel. Misschien was het wel een ex van haar”, zei Pam.
De tweeling keek naar de kleintjes die met Cody en Lucky speelden.
“Eigenlijk hoop ik dat die ruïne van een huis waar papa en mam willen gaan wonen nooit afkomt”, zei Mitch opeens.
“Hoezo niet?”, vroeg zijn zus verbaasd.
“Wel, opa vertelde me onderweg naar Virginia City dat papa ook gewond raakte bij het maken van dat huis. Hij raakte zelfs tijdelijk verlamd. Ik raakte ook gewond en nu mam daar ook heen genomen is hoop ik dat”, legde haar broer uit.
“Ik wil hier eigenlijk ook niet weg”, bekende Pam.
Ze wisten dat hun ouders op hen rekenden en gingen met de kleintjes, Cody en Lucky spelen.
Dokter Paul Kay arriveerde op de plek waar de Cartwrights en Candy waren.
“De baby kwam te vroeg en overleed even na haar geboorte”, zei Adam.
“Ik zal je vrouw even onderzoeken en de baby ook”, zei Paul.
Dat gebeurde en Sally werd gezond verklaard.
“Hoe noemen jullie je dochter?”, vroeg Paul.
“Ze heet Caroline Cartwright”, antwoordde Sally.
“We begraven haar op ons privé kerkhof”, zei Adam.
Paul begreep het. Toen zagen ze Ben komen. Hij stopte zijn paard Buck en steeg af. Candy ging terug naar de ranch om de kinderen op te vangen.
“Pa, wilt u uw nieuwe kleindochter Caroline nog vasthouden voordat ze begraven wordt?”, vroeg Adam.
“Natuurlijk”, zei Ben.
Hij knielde neer bij zijn zoon en schoondochter en kreeg zijn overleden kleindochter vast.
“Ook al is ze niet meer onder ons, Caroline zal altijd in onze harten voortleven”, zei de rancher.
“We gaan naar huis zodat de anderen haar ook nog kunnen zien”, zei Adam met tranen in zijn keel en ogen.
Hij en Ben hielpen Sally op hun wagen en Ben gaf toen Caroline aan haar. Hierna gingen ze naar het ranchhuis terug. De dokter ging mee voor Betsy.
Candy had de kinderen al verteld wat er precies gebeurd was en ze zaten op de veranda te wachten. De vrolijke stemming was meteen verdwenen. Hoss zat bij Betsy die inmiddels geen pijn meer had.
“Jij blijft in bed totdat de baby geboren is”, zei Hoss vastbesloten.
“Goed, maar dan komt de verzorging van Inger grotendeels op jou neer”, antwoordde Betsy.
“Dat vind ik helemaal niet erg. De anderen zijn er ook nog om te helpen”, zei Hoss.
Dat wist Betsy ook.
Toen de anderen thuiskwamen merkten vooral Candy en de tweeling hoe diep geschokt de volwassenen waren. Adam en Sally gingen met Caroline naar hun slaapkamer en Paul ging naar Hoss en Betsy. Hij klopte op de deur van de slaapkamer van Hoss en Betsy.
“Binnen”, zei Hoss.
De dokter kwam binnen en liep naar het bed waar Betsy lag.
“De pijn is gelukkig weg en ik voelde de baby alweer”, zei de jonge vrouw.
“Dat is goed”, zei Paul terwijl hij zijn tas neerzette.
“Betsy moet in bed blijven totdat de baby geboren is”, zei Hoss.
“Wel Betsy, als ik jou was zou ik daar maar flink gebruik van maken. Ik zal je even onderzoeken”, zei Paul.
Dat gebeurde en alles was gelukkig goed met moeder en kind.
“Betsy, jij houdt bedrust en ik kom over een maand weer kijken. Tenzij ik eerder hier moet zijn”, zei Paul.
Ze knikte en bleef achter met Hoss.
Buiten was Ben met zijn kleinkinderen.
“Is de baby echt overleden?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
“Ja jongen. Ze kwam veel te vroeg en daardoor is ze overleden. Je ouders hebben haar Caroline genoemd”, antwoordde Ben.
Nu de tweeling en Lisa het echt zeker wisten kregen ze tranen in hun ogen. Inger en Rose merkten wel dat er iets gaande was maar ze begrepen het nog niet echt. Wat later kwam Adam zijn kinderen halen om hun overleden zusje te zien. Hoss ving Inger op.
Adam vertelde de kinderen wat er precies gebeurd was en keek toen de tweeling aan.
“Mitch en Pam, zouden jullie tot aan de begrafenis voor jullie zusjes willen zorgen? Mam heeft veel rust nodig en ik moet de begrafenis regelen”, zei hij ernstig.
“Dat doen we”, zei Mitch namens zijn tweelingzus.
Ze namen Lisa en Rose mee om hun ouders alleen te laten. Ze gingen weer naar buiten. De kleintjes gingen spelen maar de tweeling bleef op de veranda zitten. Ze zeiden niets maar begrepen elkaar ook op die manier.
Tijdens het avondeten was het een poosje stil aan tafel.
“Blijven we hier niet meer wonen?”, vroeg Lisa opeens.
“Dat weet ik niet. Je ouders moeten dat beslissen. Maar voorlopig wonen jullie nog steeds hier”, antwoordde Ben.
“Ik wil niet weg”, zei Mitch.
“Ik ook niet. Dat huis brengt ons alleen maar ongeluk”, merkte Pam op.
De volwassenen inclusief Adam keken naar haar.
“Papa, jij raakte verlamd tijdens het bouwen ervan. Mitch breekt zijn linkerhand en mam verliest de baby bij dat huis”, legde ze uit.
“Lisa en Rose, willen jullie ook liever hier wonen?”, vroeg Adam aan zijn 2 jongste dochters.
Beide meisjes knikten. Adam zuchtte en keek zijn kinderen aan.
“Mam en ik hebben er ook al over gesproken en waren al van plan om hier te blijven wonen. Morgen wordt Caroline begraven en proberen we door te gaan ondanks het grote verlies”, antwoordde Adam.
“Maar Caroline is niet alleen want mama is bij haar en onze 3 oma’s ook”, zei Mitch opeens.
“En Amber en tante Lily ook”, voegde Pam er aan toe.
“Dus in de hemel is er ook een Ponderosa?”, vroeg Lisa.
“Wel Lisa, zo zou je het wel kunnen noemen”, antwoordde Joe.
Het was weer stil aan tafel want de kinderen moesten dit verwerken.
De volgende dag was het opnieuw een zware dag voor de Cartwrights want het was de begrafenis van Caroline Cartwright. Adam had er een eenvoudige begrafenis van gemaakt en hield het strikt privé. De tweeling hielden Lisa en Rose bij zich en probeerden hen op te vangen hoewel ze zelf ook het verlies nog moesten verwerken.
Eenmaal thuis was Adam er veel voor zijn vrouw en kinderen die hem op hun beurt weer opvingen. Mede hierdoor verwerkten de Cartwrights het verlies van de nieuwste Cartwright.
Tijdens het Thanksgiving maal zei Sally:“Ook al hebben we de baby verloren, Adam en ik zijn dankbaar voor onze 4 gezonde kinderen. We zullen Caroline nooit vergeten.”
“Laten we toosten op Caroline Cartwright. Ze was maar heel even bij ons maar heeft er wel voor gezorgd dat ze nooit meer vergeten zal worden”, zei Ben.
Er werd getoost en opnieuw was de eenheid van de familie Cartwright bewezen.