In Virginia City werd een groot schaaktoernooi georganiseerd. Het evenement was een idee van de Woensdagmiddag Dames Club (WDC) om de inwoners een gezellige dag te geven. Natuurlijk duurde het niet lang voordat de Cartwrights er over hoorden. Dat waren de broers Adam, Hoss en Joe. Ze woonden op de Ponderosa ranch en waren de zoons van Ben Cartwright.
Hoss zag als 1e een poster van het schaaktoernooi hangen en zei tegen zijn broers:“Adam, Joe, daar moeten we aan meedoen.”
Adam en Joe lazen ook wat er op de poster stond.
“We zijn te jong om mee te doen”, zei Adam.
“Hoezo te jong?”, vroeg Joe verontwaardigd.
Adam wees op de laatste voorwaarde:“Personen jonger dan 30 zijn uitgesloten van deelname.”
Dat was een tegenvaller voor de jongens van wie de oudste over een maand 30 werd. En het toernooi werd gehouden op 11 mei.
“Wij kunnen weliswaar niet meedoen maar pa kan wel oefenen door tegen ons te spelen. Thuis staat er altijd een schaakspel klaar om gebruikt te worden”, zei Adam.
Hoss vroeg:“En wat als pa nou niet wil spelen?”
“Wij schrijven pa in en dan moet hij wel tegen ons spelen”, zei Joe.
De broers schreven Ben in en gingen tevreden naar huis.
Op de ranch was Ben bezig met de administratie. Het was heerlijk en opvallend rustig omdat de zoons van de rancher weg waren en de Chinese kok Hop Sing in de keuken bezig was. Ook waren er geen schoondochters en/of kleinkinderen om de rust te verstoren.
Ben keek even naar de stille woonkamer en zei:“Wat een rust en stilte.”
Hij werkte vlug door om daarna verder te kunnen lezen in een boek waarin de rancher pas was begonnen.
Vlak voordat de jongens het erf opreden zei Adam:“We spelen alle 3 tegen pa maar laten hem wel winnen. Dat zal hem vertrouwen geven om aan dat schaaktoernooi mee te doen.”
Hoss en Joe knikten.
Bij het ranchhuis stegen ze af en werden de paarden vastgebonden. Lachend gingen de broers naar binnen. Ben keek op en vermoedde dat zijn zoons weer iets van plan waren of wat hadden uitgehaald.
“Biecht maar op heren”, zei Ben semistreng.
“Eh pa, wat moeten wij opbiechten?”, vroeg Adam namens Hoss en Joe.
“Ik ken mijn zoons goed genoeg om direct te weten dat ze iets gedaan hebben”, antwoordde Ben.
“Adam, je kunt het maar beter vertellen want anders ligt pa er na de 1e ronde al uit”, zei Hoss.
Joe deed er nog een flinke schep bovenop door te zeggen:“En pa mag onze familienaam en faam hooghouden.”
Nu begreep Ben er helemaal niets meer van en dus stelde hij de vraag:“Hoezo moet ik onze familienaam en faam hoog houden?”
“Er wordt in Virginia City een schaaktoernooi gehouden maar wij zijn te jong om mee te mogen doen. De minimum leeftijd is 30. Dus wij hebben u ingeschreven. Het is op 11 mei. Dus pa, u mag vanaf nu gaan oefenen tegen ons”, legde Adam uit.
Ben zuchtte en vroeg toen:“En door wie wordt dat schaaktoernooi georganiseerd?”
“Dat is gedaan door de Woensdagmiddag Dames Club om de inwoners van de stad een gezellige dag te geven”, antwoordde Hoss.
“Goed. Jullie hebben mij ingeschreven dus ik zal wel mee moeten doen. Maar dan gaan jullie mij steunen”, zei Ben.
“Natuurlijk steunen we u”, zei Hoss lachend.
Iedere dag speelde Ben tegen zijn zoons. Maar ook de knechten moesten er aan geloven. De rancher won elke keer. Maar tot aan het toernooi liet geen enkele Cartwright zich zien in Virginia City.
Toen het de dag van het schaaktoernooi was nam Ben een besluit.
Bij het ontbijt zei de rancher:“Jullie blijven thuis terwijl ik aan dat schaaktoernooi meedoe.”
“Waarom moeten wij thuisblijven?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Omdat ik me tijdens dat toernooi moet concentreren en niet jullie ook nog erbij kan hebben”, antwoordde zijn vader.
Hoe de jongens ook praatten, Ben bleef bij zijn beslissing.
Ben arriveerde op tijd bij het toernooi. Alles was in orde gemaakt door de Woensdagmiddag Dames Club.
Sheriff Roy Coffee gaf het startschot en zei daarbij:“De deelnemers veel succes en de toeschouwers veel kijkplezier.”
Met veel geluk kwam Ben tot de finale waar hij het moest opnemen tegen George Miller. Ze kenden elkaar maar stonden op vijandelijk voet. Dat kwam omdat de dochter van George, Gloria, heel erg verliefd was op Adam. Maar het was niet wederzijds. George hield dat in gedachte en dat had effect op de wedstrijd. Op een gegeven moment zette George zijn koningin zo vrij dat Ben zijn tegenstander meteen schaakmat kon zetten en dat dus ook deed.
“Schaakmat”, zei Ben.
“Ben Cartwright is de winnaar van het 1e Virginia City Schaaktoernooi. Gefeliciteerd Ben.”, zei Roy terwijl hij de rancher feliciteerde en hem een beker gaf.
“Bedankt. Het was erg leuk om mee te doen”, zei Ben.
Hij nam de beker in ontvangst en ging naar zijn paard Buck. Even later was Ben al op weg naar huis.
De voorzitster van de Woensdagmiddag Dames Club, Vera Stone, snauwde tegen George:“Ik dacht dat jij zo goed kon schaken! Een beetje verliezen van Cartwright die niet eens in Virginia City woont!”
“Ach boerentrien, hou toch die laadklep van je”, gromde George.
Hij liep snel weg.
Ondertussen op de ranch speelden de broers ook een spelletje schaak tegen elkaar. Nu verloren Hoss en Joe hun potje tegen Adam.
“Adam, dit durf je niet tegen pa te flikken”, zei Joe een beetje verontwaardigd en beledigd.
“Dat zullen we nog wel eens zien, broertje”, reageerde Adam.
Hoss ging koffie halen.
Toen Ben thuiskwam vroegen de jongens natuurlijk meteen hoe het was gegaan.
“Wel heren, jullie kijken naar de 1e winnaar van het Virginia City Schaaktoernooi. In de finale moest ik spelen tegen George Miller en ik won”, zei Ben.
“Nu u gewonnen heeft wilt u zeker niet meer tegen ons spelen”, zei Hoss lachend.
“Integendeel Hoss, integendeel”, zei Ben.
Adam zette het bord klaar en begon te spelen tegen zijn vader. Deze keer verloor Ben 3x op rij.
Na de 3e verliespartij zei de rancher:“Ik hoop niet dat jullie mij ooit nog gaan inschrijven voor een schaaktoernooi.”
De jongens keken elkaar aan en Adam zei droog:“Pa, wees gerust want we schrijven u alvast in voor een damtoernooi.”
“Ik heb geen tijd want er ligt nog genoeg werk op mij te wachten en dat komt door jullie”, zei Ben.
De broers knikten en gingen aan het werk alsof er niets gebeurd was.