Adam Cartwright had geleerd voor honkbalcoach en trainde ook het jeugdteam in het honkbalstadion dat tot het bezit van de familie Cartwright behoorde. Het stadion lag op het landgoed van de Cartwrights, de Ponderosa. Adam zag vrijwel direct welk kind talent had of het wel leuk vond om te spelen en welk kind totaal geen interesse had voor honkbal.
Op een middag was hij bij de Ponderosa Bed & Breakfast waar ook een honkbalveld was. De jongste dochter van Adam en zijn vrouw Sally, Rose, was daar aan het overgooien met haar neefje Tim. De jongen was de zoon van Adams oudste zoon Mitch die met zijn echtgenoot Matthew de B&B runde.
Adam vroeg:“Mitch, besef jij wel dat je zoon ook een honkbaltalent is?”
“Dat weet ik en hij weet het zelf ook. Nu begrijp ik pas echt goed wat jij met mij moest doormaken”, antwoordde Mitch lachend.
Adam knikte glimlachend en ging naar het honkbalveld.
“Rose en Tim, kom even bij mij”, riep hij.
De kinderen kwamen en keken Adam vragend aan.
“Jullie krijgen nu privé honkballes”, zei de coach.
Om de beurt sloegen de kinderen een bal weg die de ander moest vangen. Rose en Tim deden dit zó goed dat Adam geen moment twijfelde om ze in zijn jeugdteam op te nemen.
“Rose, op welke positie wil jij spelen?”, vroeg Adam tijdens een pauze.
“Op het 1e honk”, antwoordde zijn dochter.
“En jij Tim?”, vroeg Adam.
“Pitcher. Net als papa”, antwoordde de jongen meteen.
Adam noteerde het meteen.
“Jullie gaan op jullie positie in het veld staan. Ik sla de bal naar Tim en hij gooit hem naar Rose voordat Chip alle honken heeft bezocht”, zei Adam.
Chip was de husky die ook in de B&B woonde. Hij was tevens de beste vriend van Tim.
Rose en Tim deden hun uiterste best om een goede indruk op Adam te maken hoewel dat niet nodig was.
Na de demonstratie gingen de 2 kleine Cartwrights mee naar de training van het jeugdteam.
Sandy Parker zag Tim en zei:“Ik speel niet met kleine jongens.”
“Jouw probleem. De coach heeft mij aangenomen”, zei Tim.
Sandy liet hem links liggen maar vergat haar tennisbal en ging naar haar moeder Jennifer Parker die in gesprek was met Adam en zijn broer Hoss.
“Moeder, ik ga niet spelen zolang er hier ook een smurf speelt”, zei Sandy beslist.
“Welke smurf bedoel je?”, vroeg Hoss verbaasd maar ook ongerust over het antwoord.
“Die daar”, zei Sandy wijzend op Tim.
De jongen was bezig met slaan en kon dat ook zeer goed.
Adam zei:“Die jongen heeft veel honkbaltalent en wil het ook goed leren.”
“Dan komt mijn dochter hier niet meer! Kom Sandy, jij gaat vanaf nu hockeyen. Die sport is onbekend bij de Cartwrights”, smaalde Jennifer.
Ze vertrokken meteen.
“Zeg Adam, is Tim echt zo goed?”, vroeg Hoss.
Adam wilde antwoorden toen ze een klap hoorden.
“Adam, je gaat me toch niet vertellen en/of wijsmaken dat jouw kleinzoon dat deed?”, vroeg Hoss verder.
Adam knikte. Samen gingen ze poolshoogte nemen.
“Adam Cartwright! Jij betaalt een nieuwe autoruit voor mij”, snauwde Jennifer kwaad.
“Ik heb die ruit niet kapot geslagen”, reageerde Adam verontwaardigd.
“Dus die tennisbal heeft het zelf gedaan? Laat me niet lachen”, zei Jennifer nu nog kwader.
“Het is algemeen bekend dat parkeren vlakbij het veld verboden is en op eigen risico. Je auto stond er veel te dichtbij dus…….?”, vroeg Adam.
Jennifer ging onverrichte zaken weg.
“Pa weet zeker nog niet dat zijn achterkleinzoon nu ook aan het honkballen is?”, vroeg Hoss voorzichtig.
“Hij hoort het vanzelf wel. En ook zal hij het merken als Tim een bal zijn kantoor injaagt”, zei Adam kalm.
“Zo vader, zo zoon”, merkte Hoss op.
Ze lachten want ze wisten maar al te goed dat Mitch vroeger elke ruit brak bij honkbal. Met pa bedoelde Hoss hun vader Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright.
Tijdens de training zag ook Hoss dat zijn achterneefje een groot honkbaltalent was. Hij was natuurlijk, net als zijn broer, apetrots op Tim.
Hoewel Tim wat jonger was dan de andere spelers paste hij zich meteen aan. Zijn ouders waren ook apetrots op hem. Maar de andere Cartwrights waren dat ook.