In een restaurant in New York. Omdat ze Mitch Jackson had gedwongen haar mee uit te nemen vond Janet Wilson dat zij het recht had om over alles en nog wat te klagen. Dat deed ze dan ook van harte.
“Het eten is veel te veel voor mij. Zo kom ik kilo’s aan”, zei Janet op een gegeven moment.
“Ik dacht dat jij aan de lijn deed?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Dat doe ik ook. Maar jij neemt mij mee naar zo’n duur restaurant”, zei ze.
“Dan had je alleen maar konijnenvoer moeten nemen”, reageerde haar tafelgenoot sarcastisch.
Janet was zo beledigd dat ze opstond.
“Ik ga mijn neusje poederen en jij blijft met je fikken van mijn bonbonnetje af!”, snauwde ze.
Mitch zei niets maar keek wel glimlachend naar zijn afspraakje. Janet liep snel weg. De jongeman keek met een verlekkerde blik naar de bonbon die hem haast smeekte om te nuttigen. Mitch dacht:‘Zal ik het doen of niet? Ach, ze doet toch aan de lijn. Bovendien die bonbon zorgt ervoor dat ze weer 13 kg aankomt. En nog wel op de verkeerde plaatsen. Ik heb haar uitgenodigd dus naar mijn mening heb ik er alle recht op. Zo aardig was ze ook weer niet. Het eten was te koud of te warm. En dan was het teveel of te weinig. Zo heeft ze altijd wel wat te klagen. Ik zal haar nooit meer mee uit eten menen. Dat rotkreng!’ Even later had Mitch het chocolaatje al in zijn handen. Hij was even later bezig met het uitkleden. Uiteraard gebeurde het ontdoen van het papiertje niet zachtjes maar heerlijk luidruchtig. Plotseling kwam Janet terug. Ze werd witheet toen het bonbonnetje weg was en alleen het papiertje er nog bij lag.
“Waar is mijn bonbonnetje?”, vroeg ze vinnig.
“Ik slikte het net door. Het smaakte naar witte chocola”, antwoordde Mitch nuchter.
“Je wist dat hij van mij was! Waar denk jij mee bezig te zijn?”, vroeg ze.
“Dan had je het zelf maar moeten opeten. Je mag wel het papiertje hebben als souvenir”, antwoordde hij.
Janet bekeek het papiertje en vroeg:“Wat moet ik nou met zo’n papiertje?”
“Boven je bed hangen bijvoorbeeld”, was het voorstel.
“Je denkt toch niet dat ik zoiets doe?”, vroeg ze.
“Ik denk het niet. Ik weet het zeker”, zei Mitch grijnzend.
Janet werd nog kwader dan ze al was en reageerde met:“Het was MIJN bonbonnetje. Smeerlap.”
“Jij doet toch aan de lijn? Dan is dat bonbonnetje ook niet goed voor je. Een varken is nog slanker dan jij”, antwoordde Mitch droog.
“Dat moet jij nodig zeggen. Een skelet is nog dikker dan jij”, snauwde ze.
“Wat kan jij zeuren zeg. Al die commotie over een eenvoudige bonbon. Ik heb al betaald dus we kunnen gaan. Met een beetje geluk komen we langs een chocolaterie en dan krijg je een grote doos bonbons van me”, antwoordde Mitch sarcastisch.
“Ik wil niets meer met jou te maken hebben”, zei Janet snibbig.
Kwaad verliet ze het restaurant, gevolgd door Mitch. Maar bij de deur zakte Mitch in elkaar waarna hij meegenomen werd door Magere Hein.
Rechercheurs Mike Logan en Lennie Briscoe kwamen het restaurant binnen.
“Het slachtoffer heet Mitch Jackson, een kunstenaar uit Manhattan. Hij was hier met een vrouw maar zij zat meer te klagen dan te eten”, zei ober Peter McAllen.
“Was het eten dan zo slecht?”, vroeg Mike een beetje ontactisch.
Peter werd een beetje kwaad en antwoordde beledigd:“Dit is een 5 sterren restaurant! Al ons eten is van uitstekende kwaliteit.”
“Excuseert u mijn collega. Hoe heette zijn tafeldame?”, vroeg Lennie.
“De reservering stond op naam van Mr Jackson. De dame was onbekend. Toen Mr Jackson had betaald en mevrouw naar de dames was gegaan en plotseling terugkwam kregen ze ruzie over een bonbon. Het lag bij de rekening die Mr Jackson betaalde. Ze liep kwaad weg en hij viel bij de deur neer”, zei Peter.
De rechercheurs keken elkaar verbaasd aan.
“Wat hadden ze gegeten?”, vroeg Mike.
“Zij had gebakken aardappels en een slaatje. Zijn maaltijd was kip, aardappelpuree en een spinazieschotel. Het dessert was alleen voor hem en dat was een karamelsorbet”, zei de ober.
“Geen voorgerecht?”, vroeg Lennie verbaasd.
“Mr Jackson had alleen een voorafje. Hij nam een zalm cocktail”, was het antwoord.
Hij werd zichtbaar zenuwachtig van de vragen die Lennie en Mike hem stelden.
“Hoe was de verstandhouding tussen Mr Jackson en zijn afspraakje?”, vroeg Lennie.
“Ze maakten steeds ruzie”, zei Peter.
“Nog 1 ding. Is het hier gewoonte om bij de rekening een bonbon te doen?”, vroeg Mike.
“Nee, dit is écht een uitzondering”, zei Peter.
“Mocht u nog iets te binnen schieten, hier is mijn kaartje”, zei Lennie.
“Wacht even. Ik weet de naam van de dame alweer. Het was Janet Wilson”, zei Peter haastig.
Lennie gaf zijn visitekaartje aan de ober en nam zijn partner mee naar buiten. Ondertussen werd het lijk van Mitch in een lijkzak afgevoerd.
Buiten zei Mike:“Ik ga daar nooit eten. Neem je een meisje mee daarheen, zij gaat eerder weg en jij wordt vermoord door een bonbon.”
“Ik zie de koppen in de krant al: gast door bonbon vermoord in 5 sterren restaurant. Goede reclame”, reageerde zijn partner.
Op het bureau bespraken Lennie en Mike de nieuwe moordzaak met hun chef inspecteur Anita Van Buren.
“Het slachtoffer is een kunstenaar Mitch Jackson en hij ging met een dame genaamd Janet Wilson uit eten. Hij krijgt bij de rekening een bonbon. Dat gebeurt in dat restaurant nooit. Bovendien ging zij eerder weg en hij overlijdt bij de deur”, zei Lennie.
“Hoe heet dat restaurant?”, vroeg Anita.
“Good food en is gezeten op Broadway Street”, antwoordde Mike.
“Nu kunnen ze de naam veranderen in Dead By Good Food”, reageerde Lennie droog.
Anita keek hem even aan en zei toen:“Ga eerst in het appartement van die Mitch Jackson rondkijken. Misschien vind je wel een adres of zo van die tafeldame.”
De rechercheurs gingen weer weg.
Lennie en Mike gingen naar de studio van Mitch. De kunstenaar had zijn studio in zijn appartement ingericht. De rechercheurs kwamen makkelijk binnen en keken rond.
Mike zag een lampje branden op het antwoordapparaat en zei:“Er is gebeld. Even luisteren.”
Ze hoorden een vrouwenstem zeggen:“Mitch, ik moet je dringend spreken. Liefs, je lieve Janet.”
“Dat is zeker Janet Wilson. Zo te horen is ze niet erg charmant”, antwoordde Lennie.
“Als zij Mitch kent heeft hij misschien haar adres”, merkte Mike op.
Ze doorzochten elke la en opeens had Mike het adresboekje gevonden.
“Hebbes”, zei hij glimlachend en hij hield het boekje omhoog.
Hij keek bij de W en daar stond het adres van Janet.
“Lennie, we gaan Miss Wilson een bezoekje brengen”, zei Mike.
Even later klopten de rechercheurs op de deur van het appartement van Janet Wilson.
“Open de deur. Politie”, riep Lennie.
Janet deed open.
“Wat kan ik voor u doen?”, vroeg ze verbaasd.
Lennie vroeg:“Ik ben rechercheur Briscoe en dat is mijn partner Logan. Mogen we even binnen komen?”
Janet knikte en liet ze binnen. Ze ging op de bank zitten.
“Wat brengt uw bezoek hier?”, vroeg ze.
“U kent Mitch Jackson?”, vroeg Mike.
“Jazeker. Hij is mijn vaste vriend. Hoezo?”, vroeg Janet verbaasd.
“Dan hebben we slecht nieuws voor u. U bent met hem wezen eten gisteravond in Good Food?”, vroeg Lennie.
“Dat klopt”, zei Janet.
“Mr Jackson is bij het verlaten van het restaurant overleden. Het spijt ons”, zei Lennie.
Janet kreeg tranen in haar ogen. De rechercheurs keken elkaar verbaasd aan.
“Mitch en ik zouden in december gaan trouwen. Nu moet ik ons kind alleen krijgen en opvoeden”, zei ze langzaam.
“Kind?”, vroeg Mike verbaasd.
“Ik ben 5 maanden zwanger. Ik wilde het hem vertellen na ons etentje”, antwoordde Janet.
Ze keek vertederd naar haar buik die niet echt zichtbaar was. Mike las toen het gegeten menu voor maar de bonbon werd niet genoemd.
“Mitch stierf door die bonbon? Die was voor de tafeldame bedoeld dus voor mij. Wie zou zoiets nu willen doen?”, vroeg Janet geschokt.
Mike en Lennie deden net alsof ze dat niet hadden gehoord.
“Wie weet dat u zwanger bent?”, vroeg Lennie.
“Alleen mijn huisarts Dr. James Clark en mijn beste vriendin Lynne Miller”, zei ze.
“Waar kunnen we ze vinden?”, vroeg Mike.
Janet schreef de adressen op.
“Als er nog iets is kunt u ons bellen”, zei Lennie.
Hij liet zijn visitekaartje achter en ging met Mike mee.
“Die meid gedraagt zich vreemd. Ze is al 5 maanden zwanger en de vader weet het nog niet. Bovendien weten alleen maar 2 mensen van de zwangerschap af”, zei Mike.
“Hoe wist zij dat Mitch door die bonbon vermoord was?”, vroeg Lennie.
“Doordat zij met die bonbon geknoeid moest hebben”, antwoordde Mike.
“In haar appartement staan dozen chocolade van het merk Wilson Candy. Die komen uit de chocoladefabriek en de eigenaar is Harold Wilson. Hij heeft maar 1 dochter en dat is onze Janet. Plus dat er een spuit naast lag. We gaan eerst naar die Lynne Miller”, zei Lennie.
Spoedig waren de rechercheurs bij Lynne thuis.
“Mitch Jackson is dood en Janet zegt dat die bonbon eigenlijk voor haar bedoeld was? Dat is belachelijk”, zei Lynne verontwaardigd.
“Mr Jackson is wel degelijk dood. Maar Janet zei dat zij en Mitch in december zouden gaan trouwen”, zei Lennie.
“Ik weet van hun trouwplannen af en ook dat ze zwanger is. Janet wil al heel lang trouwen maar Mitch moest er niets van weten. Maar op een avond stemde hij toe tot een huwelijk. Dat was twee maanden geleden”, zei Lynne.
“Ze vroeg hem 2 maanden geleden ten huwelijk en nu is ze al 5 maanden zwanger. Slimme dame”, merkte Lennie op.
“Janet 5 maanden zwanger? Dan heeft ze jullie voorgelogen. De baby komt over 2 maanden”, reageerde Lynne.
De rechercheurs keken elkaar verbaasd aan.
Lynne zei:“Het is nauwelijks te zien bij Janet.”
“Wat doet u voor de kost?”, vroeg Mike.
“Ik ben hoofdserveerster bij Good Food. Janet werkt daar ook maar dan achter de bar”, zei Lynne.
“Bedankt”, zei Lennie.
Even later waren ze bij dokter James Clark.
“Heren, wat kan ik voor u doen?”, vroeg de dokter.
“Gisteravond is Mitch Jackson overleden. We kwamen uw naam in zijn adresboekje tegen”, zei Lennie.
“Dat is jammer. Weer wat minder inkomsten”, zei James.
“Miss Janet Wilson is toch ook een patiënt van u?”, vroeg Mike.
“Jazeker maar wat miss Wilson en ik bespreken is privé”, antwoordde James.
“Ook als Mr Jackson de vader van haar ongeboren kind was?”, vroeg Lennie.
“Dat verandert de zaak. Miss Wilson is inderdaad in verwachting maar het is niet zeker dat Mr Jackson wel de vader is”, antwoordde de dokter.
Hij glimlachte zenuwachtig maar ook tevreden.
“Dus er zijn meer gegadigden voor de functie van vader?”, wilde Lennie weten.
“Dat weet alleen Miss Wilson. Ik heb haar rust voorgeschreven totdat de baby geboren is. Dus ik eis dat u haar niet meer lastig valt met uw vervelende vragen”, zei James.
“Ze is betrokken bij een moordzaak”, zei Mike.
Op het bureau kreeg Anita te horen wat Lennie en Mike te weten waren gekomen. Ook openbaar aanklager assistente Claire Kincaid was erbij.
“Jackson is vergiftigd door arsenicum in die bonbon. Op het papiertje zaten 2 vingerafdrukken. Die van Miss Wilson en Mr Jackson. Het is in de bonbon gespoten met een spuit”, zei Anita.
“In de flat van Miss Wilson stonden dozen met chocolade en een spuit erbij. En met behulp van Doc kon ze zo een bonbon bewerken”, zei Lennie.
“Arresteer ze allebei”, zei Claire.
De rechercheurs gingen als eerste naar de flat van Janet.
Ze klopten op de deur en Mike riep:“Miss Janet Wilson, doe open.”
In het appartement keken James en Janet elkaar ongerust aan.
“Ik ga onze baby niet in de gevangenis krijgen”, zei ze.
“Dat gebeurt ook niet. Jij gaat nu in bed liggen en ik doe open”, zei James.
Zo gezegd, zo gedaan.
James deed open en zei:“Als jullie voor miss Wilson komen, ik verbied jullie om haar mee te nemen. Door jullie bemoeienis is haar zwangerschap in gevaar gekomen.”
“Hallo dr. Clark. Doet u nu ook al privé-bezoekjes? U mag ook meekomen. Ik arresteer u voor moord op Mitch Jackson. U heeft het recht om te zwijgen. U heeft recht op een advocaat. Als u die niet kunt betalen krijgt u er eentje toegewezen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden”, zei Lennie.
Mike ging naar de slaapkamer en zei:“Miss Janet Wilson, u bent hierbij gearresteerd wegens moord op Mitch Jackson. U heeft het recht om te zwijgen. U heeft recht op een advocaat. Als u die niet kunt betalen krijgt u er eentje toegewezen. Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden.”
“Je kunt mij niet arresteren want ik ben in blijde verwachting”, snauwde Janet.
“Fijn voor jou”, zei Mike.
Hij deed Janet de handboeien om en samen met James werd ze afgevoerd. Ook de spuit en chocolade werden meegenomen als bewijsmateriaal.
Openbaar aanklager Jack McCoy zat de krant te lezen toen advocate Grace Taylor zijn kantoor binnenkwam.
“McCoy, hoe durf jij een hoogzwangere vrouw te arresteren op verdenking van moord? Het is duidelijk dat de dokter het gedaan heeft”, zei Grace.
“De vingerafdrukken van miss Wilson staan op de spuit en het papiertje dat om de bonbon zat. Zonder dat de politie had gezegd dat Mr Jackson door een bonbon was vergiftigd zei Miss Wilson dat de bonbon voor haar bedoeld was”, antwoordde Jack.
“Dus ze moet in de gevangenis bevallen?”, vroeg Grace.
“Dan had ze Mr Jackson maar niet moeten vermoorden”, reageerde de aanklager.
Grace besefte dat ze bot ving en ging weg.
In de vergaderkamer van Jack McCoy.
Janet Wilson was er met haar advocate Grace Taylor en James Clark met zijn vrouw Sue en hun advocaat Frank Parker.
“Jack, ik bied je vrijspraak voor Mr Clark aan want hij is er in geluisd door Miss Wilson”, zei Frank.
Jack keek op en reageerde met:“Dit is de eerste keer dat ik iets aangeboden krijg in plaats van andersom.”
“James is net zo schuldig als ik want hij leverde het vergif aan mij”, zei Janet fel.
“Jij moest het hebben om Mitch te vermoorden zodat hij er nooit achter zou komen dat ik de vader van je kind ben”, antwoordde James voordat hij merkte dat hij zich versprak.
“Dus jij gaat liever met zo’n jong ding naar bed dan met je eigen vrouw? Jullie tweeën verdienen elkaar”, snauwde Sue.
Jack genoot zichtbaar van de discussie en Claire vond het ook wel vermakelijk.
“Jack, allebei 25 jaar tot levenslang?”, vroeg Frank om nog meer ruzie te voorkomen.
“Ja, en het kind wordt in een pleeggezin geplaatst na de geboorte”, zei de aanklager.
“Nooit! Mijn baby gaat niet naar een pleeggezin. Ik vermoord het nog liever”, reageerde Janet kwaad.
Ze stond op en stormde de vergaderkamer uit. Grace ging haar achterna maar het was al te laat. Janet had nog een dodelijke bonbon gemaakt en die zelf ingenomen. Ook zij was meegenomen door Magere Hein. Jack kwam erbij en zag aan het gezicht van Grace wat er gebeurd was. Het papiertje van de bonbon lag er bij als stille getuige.
Vlak voordat James afgevoerd werd zei Sue tegen hem:“Aangezien jij toch gaat verhuizen vraag ik echtscheiding aan en ik zal je helemaal kaal plukken.”
Tevreden ging ze weg.
Terwijl ze naar de lift liepen zei Claire:“Jack, ik hoop dat jij nooit een doos bonbons voor me koopt.”
“Dat zal ik zeker niet doen want ze kunnen erg dodelijk zijn”, antwoordde de aanklager.