Het gebeurde tijdens de jaarlijkse picknick in juni. Door een vreemde loting was Ponderosa eigenaar Ben Cartwright gebonden aan weduwe Hawkins. Uiteraard vond het nageslacht van Ben dit wel lachwekkend maar de rancher zelf niet. De kleinkinderen van Ben, Mitch en Pam van 10, deden er zelfs nog een flinke schep bovenop. Toen ze hoorden aan wie hun opa gekoppeld was had Mitch al een zeer pijnlijke vraag klaar.
“Opa, wanneer is de bruiloft van u en weduwe Hawkins?”, vroeg de jongen.
Ben zuchtte en antwoordde:“Ik breng alleen de dag met haar door. Verder niets. En er komt zeker géén bruiloft!”
“Jammer”, zei Mitch.
“Ik wou net zo graag bruidsmeisje zijn”, zei Pam.
“Wacht maar totdat je vader of je ooms gaan trouwen”, antwoordde Ben.
Hij ging de krant lezen zodat de anderen er ook over zwegen.
Tot aan de dag van de picknick probeerden de zoons van Ben (Adam, Hoss en Little Joe) en de tweeling Ben over te halen om toch samen in het huwelijksbootje te gaan varen. De rancher wist wel dat de tweeling een lieve oma wilde hebben maar hij was gelukkig zo en dat mocht wat hem betreft zo blijven ook.
Eindelijk was het zo ver. De Cartwrights maakten zich klaar om naar de jaarlijkse picknick te gaan.
“Opa, veel plezier met uw afspraakje”, zei Mitch.
“Mitchell, het is gewoon een picknick met weduwe Hawkins. Geen trouwerij!”, antwoordde Ben.
“Pa, je weet nooit wat er van kan komen”, suggereerde Hoss.
Hij knipoogde naar zijn broers die met veel moeite hun lachen konden inhouden.
“Ik ga alleen maar picknicken en niets anders!”, zei Ben.
“Dat zeggen ze allemaal maar ondertussen….”, antwoordde Adam glimlachend.
Hij kreeg een boze blik van zijn vader toegeworpen.
“Wel, opa had het slechter kunnen treffen. Stel dat hij gekoppeld werd aan Missy Ab. Of Mrs Stone”, stelde Mitch voor.
Iedereen lachte. Ben reageerde er niet op omdat hij wist dat zijn kleinzoon altijd het laatste woord had.
Tijdens het picknick was het erg gezellig. Adam bleef bij zijn tweeling en hun hond Cody terwijl Hoss en Little Joe rondliepen.
Ben bracht de dag door met weduwe Hawkins die verkikkerd was op de rancher.
“Oh snoes. Wat fijn dat wij aan elkaar zijn gekoppeld”, zei Clementine.
“Het was puur geluk. Toen de jongens dit hoorden wilde Mitch al direct de bruiloft regelen”, zei Ben.
Clementine bloosde helemaal.
“Mrs Benjamin Cartwright-Hawkins. Dat klinkt écht goed”, zei ze.
“Clementine, laten we eerst maar afwachten hoe deze dag verloopt. En vandaag is al mijn aandacht voor jou. Ik heb even geen kinderen of kleinkinderen”, antwoordde Ben.
Dat vond weduwe Hawkins een uitstekend idee.
Ondertussen vroegen de jongens zich af hoe het zou gaan tussen Ben en weduwe Hawkins.
“Misschien bloeit er wel iets moois op tussen pa en weduwe Hawkins”, zei Hoss.
“Dan is er nog minder pudding voor oom Hoss”, merkte Pam op.
Iedereen behalve Hoss lachte.
“Jij en/of je broer weten het altijd te bederven voor mij”, reageerde Hoss.
“Graag gedaan oom Hoss. Zou er nog wat over zijn van die perziktaart?”, vroeg Mitch.
“Waarom gaan we niet even kijken?”, stelde Hoss voor.
Ze stonden op en liepen naar de kraam waar de taarten stonden. Ondertussen keken ze rond of ze hun liefdeskoppel nergens zagen. Dat was gelukkig voor Ben en weduwe Hawkins niet zo. Bij de taartenkraam kreeg Mitch het laatste stuk van de perziktaart. Hij at het daar op en zag met Hoss sheriff Roy Coffee komen.
“Ik hoop dat jullie Cartwrights zich gedragen”, zei Roy.
“Ik gedraag me altijd”, zei Mitch tussen twee happen door.
“Ik bedoelde ook niet jou maar je ooms en je vader”, antwoordde de sheriff.
Hoss was té verontwaardigd om wat te zeggen en hoopte dat zijn neefje niets meer zei tegen de sheriff.
Nadat Mitch zijn taart op had zei hij:“Oom Hoss, mag ik je trakteren op een lekker stuk worteltaart? Ze hebben het speciaal voor jou gebakken.”
Roy vond het wel leuk maar Hoss uiteraard niet.
“Jij gaat met mij mee voordat je mij nog de gevangenis inpraat”, zei Hoss.
Hij pakte zijn neefje bij de hand en nam hem mee terug naar hun plek. Roy keek ze glimlachend na.
Ben en Clementine hadden het reuze gezellig en ook het eten en drinken viel in goede aarde.
“Benjamin, snoes, mag ik jou uitnodigen voor een dineetje bij mij thuis vanavond als afsluiting van deze fijne dag?”, vroeg de weduwe.
Ze keek hem hierbij zo smekend aan dat Ben heel erg moeilijk nee kon zeggen.
“Goed dan. De jongens van mij zijn oud genoeg om voor hun eigen avondeten en dat van de tweeling te zorgen. Dus ik accepteer je uitnodiging”, antwoordde Ben.
Clementine was dolgelukkig. Het leek wel alsof ze een huwelijksaanzoek van haar snoes had gekregen. Ben nam zich voor dit niet aan zijn familie te vertellen. Anders zouden ze de kerk al bespreken. Het stel ging naar het pension dat weduwe Hawkins runde. Gelukkig zag niemand hen weggaan.
De andere Cartwrights besloten tegen het einde van de middag naar huis te gaan. Iedereen had ook dat idee gekregen.
“Waar zijn pa en weduwe Hawkins eigenlijk?”, vroeg Little Joe.
“Die zijn allang op huwelijksreis”, reageerde Hoss.
Ze lachten.
Adam zei:“Ik ga met de kids bij het huis van de weduwe kijken. Jullie nemen Cody mee.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam en de tweeling reden naar het huis van weduwe Hawkins. Bij het hek stond Buck, het paard van Ben, vastgebonden.
“Is opa nu al bij haar ingetrokken?”, vroeg Pam verbaasd.
“Als dat zo is krijgen we een groter stuk pudding”, antwoordde Mitch opgewekt.
“Jullie blijven hier terwijl ik binnen ga kijken”, zei Adam terwijl hij afsteeg.
De tweeling knikte en steeg ook af. Adam gaf de teugels van zijn paard Sport aan Mitch en liep naar het woonhuis. De voordeur stond half open. Adam werd nieuwsgierig en keek naar binnen.
“Papa, misschien spelen ze wel bingo”, riep Mitch.
Adam zuchtte diep maar zei niets terug. Hij besloot naar binnen te gaan en kwam zo de woonkamer binnen. Daar vond de oudste Cartwright jongen zijn vader en weduwe Hawkins bezig met een kaartspelletje.
“Hallo Adam. Wat kom je doen?”, vroeg Ben toen hij zijn zoon zag.
“Jullie waren zo plotseling verdwenen dat we ongerust werden”, zei Adam.
“Clementine nodigde me uit voor een dineetje bij haar thuis als dank voor deze dag. Er zit niets achter. Ben je alleen?”, vroeg Ben.
“Nee, de tweeling wacht buiten. Maar ik zal jullie romantisch dineetje niet langer verstoren”, zei Adam.
Hij vertrok meteen, Ben en Clementine achterlatend.
“Wat heb jij toch een aardige en bezorgde zoon, snoes. Dat hij ons niet langer zal storen op deze speciale dag”, zei Clementine.
“Ik ben eerder bang voor de reacties van zijn broers en vooral die van mijn kleinzoon. Mitch is een schat van een joch maar hij kan je zó voor schut zetten”, antwoordde Ben.
“Geniet nu maar van ons samen. Je kinderen redden zichzelf wel”, zei zijn gastvrouw.
Buiten vertelde Adam aan de tweeling wat hij had gezien en gehoord. De kinderen kwamen niet meer bij van het lachen. Ze reden luid lachend naar huis.
Die avond kwam Ben pas zeer laat thuis zodat hij er zeker van was dat iedereen sliep. Wat men ook zei, hij had een fijne dag gehad met weduwe Hawkins maar hij hield alles wel voor zich.