Het was een zomerse dag toen Adam Cartwright zijn zoon Mitch en diens vriendje Matthew Walker van beiden 6 naar een pretpark meenam. Matthew logeerde tijdelijk bij de Cartwrights omdat zijn ouders naar een bruiloft van een familielid moesten.
Het pretpark was bij Reno en had verschillende attracties.
“Papa, gaan we ook in de wildwaterbaan?”, vroeg Mitch.
“Jullie wel maar ik niet. Ik wacht buiten wel”, antwoordde Adam.
“Wat flauw zeg”, reageerde Matthew.
“Hij moet wat zout hebben. Dan is hij niet flauw meer en gaat papa wel mee”, zei Mitch.
Een luid gelach klonk op de achterbank van de Mercedes van Adam. Hij wist meteen in welke bui de jongens waren en vreesde voor de hele dag.
“Ik kan nog terug naar huis gaan en dan is het dagje pretpark van de baan”, zei Adam.
“We zullen niet meer lachen en ons voorbeeldig gedragen”, antwoordde Mitch.
“Dat beloven we”, zei Matthew plechtig.
“Waarom geloof ik jullie niet? Maar ik wil wel dat jullie straks bij mij blijven. Het kan druk zijn en ik wil jullie niet kwijtraken”, zei Adam serieus.
“Doen we”, zeiden de 2 tegelijk.
Als eerste gingen de vriendjes naar de wildwaterbaan. Het was nog niet echt druk zodat ze snel aan de beurt waren. Adam wachtte bij de uitgang.
Tijdens de rit kreeg eerst Mitch een waterval over zich heen waardoor Matthew niet meer bijkwam. Maar even later kreeg Matthew zijn verdiende loon want ook hij kreeg een douche over zich heen.
“Eigen schuld. Moet je mij maar niet uitlachen”, zei Mitch lachend.
“Ach, nu zijn we allebei gewassen en onze kleding ook”, reageerde Matthew.
Mitch zei:“Dat scheelt weer werk voor Hop Sing.”
Ze stapten uit en liepen naar Adam die glimlachend naar hen keek.
“Zijn jullie met kleren aan in bad gegaan?”, vroeg hij plagend.
“Nee, we zijn alleen maar gewassen”, antwoordde zijn zoon.
“Mitch, ik begrijp niet waarom jouw vader nog steeds van die domme vragen stelt terwijl hij toch gestudeerd heeft”, zei Matthew.
“Hij is afgestudeerd met als hoofdvak ‘Domme vragen stellen’”, legde zijn vriendje uit.
Opnieuw lachten ze. Intussen scheen de zon flink zodat ze beiden snel droog waren. Adam nam ze mee naar een restaurant om iets te eten en te drinken.
“Jullie blijven hier wachten op mij. Kijk maar even waar je straks heen wil”, zei Adam terwijl hij hen de plattegrond van het park gaf.
Mitch knikte en pakte de kaart aan. Adam ging naar binnen. Mitch vouwde de kaart open en legde hem op tafel neer.
“Zullen we naar het spookhuis gaan?”, vroeg Matthew.
“Goed. Maar ik ga niet in die achtbaan. Ik vind dat doodeng”, antwoordde Mitch.
“Ik moet er ook niets van hebben. Maar die gondel daar lijkt me wel leuk”, zei Matthew.
Hij wees op de kaart.
“Wat dacht je van die schiettenten? Of die ballenkraam op het amusementsplein?”, vroeg Mitch.
“Die ballenkraam gooi jij zo kapot met die gooikracht van jou”, zei Matthew lachend.
Toen kwam Adam terug met een dienblad met 1 koffie, 2 melk en 3 appelpunten. Hij zette het neer en verdeelde alles.
“Papa, we gaan straks eerst naar het spookhuis”, zei Mitch.
“Dat is goed. En daarna?”, vroeg Adam.
“Die gondel die zo hoog gaat”, zei Matthew.
“Er is ook een doolhof”, zei Adam.
“Dan gaan we daar ook in”, reageerde Mitch.
“Ik stel voor dat we eerst dit naar binnen werken, dan jullie planning doen waarna we gaan lunchen”, stelde Adam voor.
“En na de lunch gaan we naar het amusementsplein”, zei Matthew.
“Akkoord”, zei Adam.
Ze werkten het tien uurtje naar binnen waarna het spookhuis opgezocht werd. Opnieuw wachtte Adam buiten op de jongens.
In het spookhuis hadden de jongens 2 meisjes voor zich. Nog voordat het eerste enge ding kwam lieten de vriendjes hen schrikken door keihard boe te roepen. De meisjes gilden hysterisch waarop de vriendjes lachten.
Bij een lelijke heks zei Mitch:“Dat is jouw toekomstige bruid.”
“En jouw schoonmoeder zeker?”, vroeg Matthew.
Ze kwamen niet meer bij van het lachen.
Bij een skelet zei Mitch:“Hij komt elk huis in.”
“Hoezo?”, vroeg Matthew verbaasd.
“Omdat hij zo zijn sleutelbeen kan gebruiken als sleutel”, antwoordde Mitch.
Ze lachten.
“Weet je waarom dat skelet zo vel over been is?”, vroeg Mitch.
“Nou?”, wilde zijn vriendje weten.
“Omdat oom Hoss hem heeft kaalgeplukt”, was het droge antwoord.
Opnieuw klonk er luid gelach. Toen hoorden ze een heks gemeen lachen.
“Matt, je schoonmoeder lacht je uit”, zei Mitch.
“Nee, dat is jouw bruid”, reageerde Matthew.
De rit duurde veel te kort naar hun zin want ze zagen al snel Adam weer.
“Was het eng?”, vroeg Adam.
“Welnee, helemaal niet. Maar die meisjes voor ons gilden alles bij elkaar”, antwoordde Matthew.
“We zagen ook nog een slachtoffer van oom Hoss”, zei Mitch.
Zijn vader keek hem niet begrijpend aan.
“Dat slachtoffer was een skelet dat kaalgeplukt was door hem”, legde Mitch uit.
“Als jij je goede band met oom Hoss wil verpesten moet je dat vooral aan hem vertellen”, zei Adam lachend.
Mitch wist genoeg. De gondel werd opgezocht en even later zweefde het stel door de lucht.
“Nu zijn we echt hoog”, zei Matthew naar buiten kijkend.
“Ik ben nu tussen mijn ouders in. Mama is boven in de hemel en papa staat op de aarde”, zei Mitch.
“Dan ben je ook tussen je opa en oma in”, antwoordde Matthew.
“Dat is ook zo”, redeneerde Mitch.
Ook dit duurde niet lang zodat de jongens weer met beide voeten op aarde stonden. Ze vertelden echter niet hun gesprek aan Adam.
Adam ging op een bankje zitten terwijl de jongens in het doolhof verbleven. Hij kreeg al snel gezelschap van 2 dames.
“Mijn dochters zijn al een kwartier in dat doolhof. Maar ik denk dat ze de weg naar buiten niet snel kunnen vinden”, zei de jongste vrouw.
“Mijn zoon en zijn vriendje zijn ook naar binnen gegaan. Dat was 10 minuten geleden. Maar hen kennende zullen ze wel erg snel buiten zijn”, antwoordde Adam.
“Dat is onmogelijk want het is een heel moeilijk doolhof”, zei de oudste vrouw.
Adam begon te glimlachen want hij zag de 2 jongens alweer komen.
“Was het leuk?”, vroeg Adam.
“Leuk ja, moeilijk nee”, antwoordde Matthew.
“Hoezo niet moeilijk?”, vroeg de oudste vrouw.
“Ik liep zo naar de uitgang met Matthew. We vroegen nog aan 2 meiden of ze mee wilden maar ze weigerden”, legde Mitch uit.
“En waarom weigerden ze dat?”, wilde Adam weten.
“Omdat wij ze bang hadden gemaakt in het spookhuis. Papa, gaan we lunchen?”, vroeg Mitch.
“Doen we. Prettige dag verder dames”, zei Adam beleefd.
Hij stond op en ging met de jongens naar een restaurant.
Na een lekkere lunch werd het amusementsplein bezocht. Het was intussen al aardig druk geworden en de jongens bleven dicht bij Adam.
Bij een schiettent zei Mitch:“Papa, dit is echt iets voor jou.”
Adam keek even en zei toen:“Ik zal jullie laten zien hoe je moet schieten.”
Hij betaalde en kreeg een geweer. In enkele seconden waren alle borden kapot geschoten.
“Goed gedaan meneer. Hier is uw prijs”, zei de man.
Hij gaf Adam een koalabeer die hij meteen aan Mitch gaf. Toen Adam het opnieuw deed kreeg Matthew de 2e koalabeer.
“Bedankt papa”, zei Mitch.
“U ook oom Adam”, zei Matthew.
“Het is al goed”, antwoordde Adam.
Ze liepen door naar een ballengooikraam.
“Mitch, ga je gang”, zei Matthew lachend.
De jonge Cartwright mocht gooien en gooide alle blikken zo om dat de andere blikken ook vielen.
“Wat wil je hebben?”, vroeg de man nors.
Mitch keek en zag een beker met het logo van het park.
“Die beker graag”, zei hij.
Mitch kreeg de beker en gaf hem direct aan Adam.
“Papa, deze is voor jou omdat je ons hierheen hebt meegenomen”, zei de jongen namens Matthew.
“Bedankt jongens”, zei Adam.
Ze liepen langs alle kraampjes totdat Mitch vroeg:“Papa, mogen we nog even in de wildwaterbaan?”
“Goed. Ik wacht wel buiten op jullie”, antwoordde Adam.
Ze liepen naar de wildwaterbaan waar de jongens weer snel aan de beurt waren. Droog gingen ze erin en kletsnat kwamen de vriendjes eruit. Toch vonden ze het wel erg leuk.
Adam merkte dat de jongens moe waren want ze werden steeds stiller.
“Zullen we naar huis gaan?”, vroeg Adam.
De jongens stemden toe.
Onderweg naar huis vroeg Mitch:“We gaan toch nog wel een keer naar dat pretpark?”
“Natuurlijk. Wanneer?”, vroeg Adam die op dat moment besefte dat hij dat beter niet had kunnen vragen.
“Morgen!”, antwoordde Matthew.
“Dat hadden jullie gedroomd!”, reageerde Adam direct.
“Matt, als jouw ouders je ophalen vragen we of zij ons naar dat pretpark meenemen”, stelde Mitch voor.
Matthew vond het een goed idee maar Adam uiteraard niet.
Die avond aten ze wat eerder dan normaal waarna de 2 jongens hun bed opzochten, dromend van het pretpark.