Het was een stralende lentedag. Hoss Cartwright kwam op het idee toen hij zijn 4-jarig neefje Mitch op het erf zag spelen. De jongen was verzot op spelletjes en deed ze graag met zijn familieleden. Hoss liep naar Mitch toe en knielde bij hem neer.
“Mitchy, we gaan een leuk spelletje doen”, zei Hoss.
“Verstoppertje spelen? Ik verstop me en jij gaat me zoeken”, stelde Mitch voor.
“Dan blijf ik voor de rest van het jaar zoeken. Dank je feestelijk. Nee, we gaan hoefijzer gooien. Ik zet een paal in de grond. Jij pakt wat hoefijzers uit de bergruimte”, antwoordde zijn oom.
Dat gebeurde en al snel waren oom en neef aan het spelen op het erf. Mitch had niet veel uitleg nodig en gooide tijdens zijn 1e beurt alle hoefijzers om de paal heen.
“Mitchy, weet je zeker dat jij dit spel voor het eerst speelt?”, vroeg Hoss.
“Ik gooi wel eens een balletje met Cody maar nog nooit eerder met hoefijzers. Hoezo?”, vroeg Mitch.
“Dat jij alle hoefijzers in 1 keer om de paal gooide. Normaal doe alleen ik dat”, antwoordde Hoss.
Mitch dacht even na en meldde toen:“Dus nu ben ik net zo goed als jij? Fijn toch?”
“Als jij niet zoveel op je vader leek wel. Maar nu dus niet. Straks pak jij nog de meisjes van oom Joe af”, antwoordde zijn oom.
“Ze zijn te oud voor mij”, was de droge opmerking van Mitch.
Hoss en Mitch deden nog een potje hoefijzer gooien wat Hoss opnieuw verloor.
“Wat moet ik doen om van jou te winnen?”, vroeg Hoss na de 2e verliespartij.
“Spelen zonder mij”, antwoordde Mitch nuchter.
Toen werd Hoss door zijn vader Ben naar binnen geroepen. Mitch zag Cody komen met een bal en knuppel. De jongen kreeg meteen een voor hem briljant idee.
“Cody, geef de bal hier”, zei hij.
De hond legde de bal neer zodat Mitch hem op de paal kon leggen. Hierna pakte de jonge Cartwright de knuppel. Hij sloeg de bal ver weg. Het ronde voorwerp kwam via de schuur het raam van het kantoor van Ben Cartwright binnen. En laat Ben Cartwright nu net de opa zijn van Mitch blijken te zijn en tevens de eigenaar van de Ponderosa ranch waar de Cartwrights woonden.
Ben zag de bal liggen en zei tegen zijn 2e zoon:“Hoss, nu weet ik zeker dat ik onze glasverzekering moet verhogen zolang jouw neefje en mijn kleinzoon aan het honkballen is.”
“We kunnen dat kleine ding ook niet eens 5 minuten alleen laten. We waren hoefijzers aan het gooien toen u me binnen riep”, vertelde Hoss.
Toen kwam Mitch binnen rennen.
“Opa, het spijt me dat ik die ruit brak”, zei hij met een bevend stemmetje.
Ben trok de jongen naar zich toe en vroeg aan hem:“Mitch, ik weet dat je het niet expres deed. Je mag gerust gaan honkballen maar niet te dicht bij het huis of de andere gebouwen op de ranch. Begrijp je dat?”
“Ja opa”, antwoordde Mitch.
“Hoss, ga een rustig spelletje met je neefje spelen zodat de ranch er nog staat voordat je broers weer thuiskomen”, zei Ben.
De broers van Hoss waren Adam en Joe. Adam was de oudere broer van Hoss en de vader van Mitch.
Hoss pakte zijn neefje op en zei:“Kom Mitchy. Dan gaan we een ander spelletje doen.”
Hoss noemde Mitch altijd Mitchy.
“Opa, oom Hoss wil u graag laten zien hoe slecht hij kan gooien met hoefijzers”, zei Mitch toen.
Ben, die tot dan toe bezig was met de administratie, zei natuurlijk meteen:“We gaan een wedstrijd doen wie dat het beste kan.”
Hoss protesteerde meteen met:“Dat kleine ding zorgt er natuurlijk voor dat het ons niet lukt.”
Het protest van zijn neefje was:“Ik zou dat nooit doen. En ik ben Mitch en niet dat kleine ding!”
“Voor mij zal jij altijd wel dat kleine ding blijven. Ook al word je groter dan ik”, zei Hoss lachend.
Even later waren er 3 generaties aan het hoefijzer gooien. Ze hadden de grootste lol. Hierdoor leerde Mitch samen spelen met anderen.