Vanwege zijn uitstekende schoolprestaties mocht Mitch Cartwright een gloednieuwe honkbalhandschoen aanschaffen van zijn ouders Adam en Sally Cartwright.
Adam zei tegen zijn oudste zoon:“Kijk maar op internet welke handschoen je mooi vindt en wil hebben.”
“Haal je bankrekening dan maar alvast leeg”, reageerde de negenjarige Cartwright.
Mitch ging surfen en zag algauw genoeg handschoenen. Uiteindelijk viel zijn oog op een schitterende crème kleurige handschoen. De jongen vergrootte de afbeelding door er op te klikken en ging toen naar zijn vader.
“Papa, ik heb er eentje gevonden die ik wil”, zei Mitch.
De oudste Cartwright jongen legde zijn boek neer en liep met zijn zoon mee. Op het scherm zag Adam de handschoen die Mitch dolgraag wilde hebben.
“En hoeveel kost ie?”, vroeg Adam.
“Zoiets van 75 dollar. Of is dat te duur?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Nee, maar deze is er eentje voor kinderen van 5, 6 jaar. Maar morgen gaan we naar die winkel en kijken we of ze er ook in jouw maat zijn”, antwoordde zijn vader.
“Goed papa”, zei Mitch.
Hij sloot de pc af en ging met de herdershond Cody buiten op het erf spelen. De twee vonden het fijn dat de jongere broers van Adam (Hoss en Little Joe) er niet waren want dan werden ze constant geplaagd.
Die avond ging Mitch vroeg slapen omdat Adam vroeg wilde vertrekken. Hierdoor hadden Adam en Sally het rijk alleen omdat hun tweeling Lisa en Benji ook sliepen en de eigenaar van de ranch, Ben Cartwright, weg was met Hoss en Little Joe.
De volgende morgen nam Adam Mitch en Cody mee naar een zeer grote sportzaak in Las Vegas. Cody lag prinsheerlijk op de achterbank terwijl Adam reed en Mitch naast hem zat.
“Is het ver?”, vroeg Mitch.
“Het is ruim 2½ uur rijden. Maar we stoppen wel ergens onderweg”, was het antwoord van Adam.
Mitch deed een luisterboek in de cd-speler en zette hem aan. Hierdoor verliep de reis sneller.
Adam reed het parkeerterrein van de sportwinkel op.
“Mitch, we zijn er. Eerst laten we Cody uit en daarna naar binnen”, zei hij.
“Goed. Kom Cody”, zei de jongen.
Ze stapten uit en lieten de hond uit.
Eenmaal in de winkel keek Mitch zijn ogen uit. De gehele begane verdieping was gevuld met honkbalspullen. Al snel zag de jongste Cartwright de handschoen van zijn keuze. Hij paste hem en de handschoen was zelfs iets te groot.
“Papa, deze wil ik hebben maar hij is te groot”, zei Mitch.
Adam bekeek de handschoen en antwoordde:“Jij bent nog in de groei dus over een poos past hij wel goed.”
“Dan neem ik deze. Mag ik nog even rondkijken?”, vroeg Mitch.
“Ga maar snel”, zei Adam glimlachend.
Mitch was al weg en keek vooral bij de souvenirs van de Yankees en de Braves. De keuze was erg moeilijk maar uiteindelijk koos hij 2 puzzels en 2 kleine knuppels van zijn favoriete honkbalclubs. Adam en Cody kwamen hem halen.
“Keuze gemaakt?”, vroeg Adam.
“Deze puzzels en kleine knuppels. Mag ik nog een bal voor de tweeling meenemen?”, vroeg Mitch.
“Dat wilde ik toch al doen. Ze hebben hier een roze en blauwe honkbal voor kleine kinderen”, zei Adam.
Ze pakten de spullen die ze wilden kopen en liepen naar de kassa. Adam betaalde terwijl Mitch met Cody wachtte.
Als afsluiting nam Adam Mitch en Cody mee naar Burger King.
“Papa, we gaan toch wel vaker naar die winkel?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Natuurlijk. Maar je kunt ook online bij ze bestellen”, legde Adam uit.
“Dan ga ik kijken wat ik wil voor mijn verjaardag”, zei Mitch.
“Kid, het is juni en je bent pas met kerst jarig”, zei Adam.
“Dat weet ik wel maar dan kunnen jullie alvast ervoor gaan sparen”, reageerde zijn zoon.
“In je dromen!”, zei Adam plagend.
Hij genoot van een paar uur alleen met zijn oudste kind. Mitch zelf vond het ook wel fijn dat hij Adam voor zichzelf had.
Onderweg naar huis zei Adam:“Kid, voortaan doen we dit elke maand. Wij gaan samen met Cody een dagje weg.”
“Fijn papa”, zei Mitch.
Hij was niet alleen blij met dit plan maar ook met zijn nieuwe aanwinst.