NIEUWE BUREN
Op een morgen was Mitch Cartwright vroeg opgestaan. Het was nauwelijks licht maar toch besloot hij op te staan om wat rond te rijden op zijn paard Caramel. Stilletjes liep hij van zijn kamer naar de badkamer om zich te wassen. Hierna kleedde hij zich vlug aan om te vertrekken. De bruine hengst stond al te wachten op zijn baasje. De herdershond Cody sliep nog en merkte niet dat Mitch weggegaan was. Mitch zadelde zijn paard en verliet met hem de stal. Pas buiten het erf steeg Mitch op en gaf hij Caramel de sporen. Het was voorjaar en de wind waaide nauwelijks.
Mitch was rustig aan het rondrijden toen hij opeens een stem hoorde zeggen:“Stoppen en van dat paard afstijgen!”
Hij stopte wel maar steeg niet af. Uit de struiken kwamen de broers Mike en Jason Randall met getrokken revolvers.
“Ik zei afstijgen kleintje”, zei Mike kwaad.
Jason trok Mitch van Caramel af waardoor de jonge Cartwright op de grond viel. Mike pakte vlug de teugels van de bruine hengst. Jason ging op de vuist met Mitch waarbij de laatste duidelijk het onderspit moest delven. Jason brak de rechterpols van Mitch waarna hij hem bewusteloos sloeg en hem daarna in een droge greppel duwde.
Mike was al op Caramel gestegen en riep naar zijn broertje:“Jason, kom mee.”
Hij rende naar het paard en sprong achterop waarna ze allebei wegreden.
Op de Ponderosa ranch zag Little Joe als eerste dat zowel zijn neefje als diens paard weg was.
Hij ging terug naar binnen en zei tegen zijn vader en broers:“Mitch is me weer eens voor. Hij is een eindje rijden met Caramel.”
“Jullie gaan hem zoeken. Ik wacht hier wel op nieuws of totdat hij thuiskomt”, zei Ben, zijn vader en eigenaar van de ranch.
De broers gingen meteen weg.
“We gaan elk op een deel van de ranch zoeken”, zei Adam.
Dat werd beloofd door Hoss en Little Joe. Adam ging op zijn intuïtie af en reed in dezelfde richting als zijn zoon had gereden.
Niet veel later zag hij zijn zoon gewond in de greppel liggen maar Caramel was nergens te bekennen. Adam stopte Sport en steeg af. Hierna knielde hij bij zijn zoon neer.
Hij vroeg bezorgd:“Kid, wat is er gebeurd?”
“Ik reed gewoon op Caramel toen ik overvallen werd en daarna in elkaar geslagen door een onbekende jongen. Wat doe jij hier?”, was de wedervraag van Mitch.
“Oom Joe ontdekte dat je paard weg was en jij dus ook en daarom stuurde opa ons weg om je te vinden. Ik help je op Sport en dan gaan we samen naar huis”, antwoordde Adam.
“Mijn pols doet zeer”, zei Mitch jammerend terwijl hij hem toonde aan zijn vader.
Adam bekeek de rechterpols en zei:“Ik denk dat hij gebroken is. We gaan eerst naar huis.”
Hij stond op en tilde zijn zoon op. De jongen werd op de vos gezet en zijn vader steeg daarna op. Voorzichtig reed men naar het ranchhuis terug. Mitch wist dat hij heel wat vragen te beantwoorden zou krijgen maar dat nam hij maar op de koop toe. Onderweg naar huis zat Mitch stilletjes tegen zijn vader aan maar hij zei niets. Adam zei ook niets omdat hij bij zichzelf dacht:‘Waarom slaat nou iemand in godsnaam een kleine jongen in elkaar, breekt zijn pols en steelt zijn paard.’
Op de ranch waren Hoss en Little Joe alweer thuisgekomen maar zonder hun neefje of diens paard. Ben was buiten op het erf toen de jongens kwamen aanrijden.
“We hebben Mitchy niet gevonden. Hopelijk heeft Adam meer geluk”, zei Hoss.
“De jongen weet dat hij niet zonder toestemming het erf mag verlaten dus hij zal wel wat te horen krijgen zodra hij komt”, zei Ben ongerust.
“Daar komen ze juist aan”, zei Little Joe.
De 3 Cartwrights liepen naar het hek en de rancher pakte Mitch over van Adam.
“Hij is door een onbekende jongen in elkaar geslagen en hij heeft Caramel meegenomen. Ik vond Mitch in een droge greppel”, vertelde Adam terwijl hij van Sport afsteeg.
Ben zette zijn kleinzoon voorzichtig op de grond en keek hem ernstig aan. Mitch keek naar de grond en zweeg even.
Toen zei hij:“Het spijt me dat ik zomaar wegging. Mijn pols doet zeer.”
“Ik aanvaard je excuses. Ga je mee naar de dokter?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Hoss maakte intussen het rijtuig klaar voor vertrek. Maar nog voordat men kon vertrekken viel Mitch in elkaar op het erf.
“Adam, ga Doc Martin maar halen. Ik breng hem naar zijn kamer en leg hem in bed”, zei Ben tegen zijn oudste zoon.
Adam ging naar Virginia City terwijl Ben zijn kleinzoon naar diens kamer bracht.
Ben zat aan het ziekbed van Mitch en hield zijn hand vast. Sinds zijn instorting had Mitch niets meer gezegd. Het zat de rancher totaal niet lekker dat zijn kleinzoon waarschijnlijk om niets in elkaar geslagen was en dat zijn paard daarbij gestolen was.
In de woonkamer zei Little Joe tegen zijn broer:“Als ik er achter kom wie Mitch zo behandeld heeft zal hij niet lang meer leven.”
“Wie slaat er nou een kleine jongen in elkaar en berooft hem daarbij van zijn paard?”, vroeg Hoss.
Ze waren allebei dol op Mitch en wee gebeente die aan hem zat. Die moest rennen voor zijn leven als Hoss en Little Joe in de buurt waren.
Adam kwam aan in Virginia City en stopte bij de praktijk van dokter Paul Martin. Hij stopte Sport en steeg af. Hierna ging hij naar binnen.
Hij zei tegen dokter Paul Martin:“Doc, kun je naar de ranch komen? Mitch is zojuist gewond thuisgekomen. Zijn rechterpols is gebroken.”
“Ik ga meteen. Jij gaat het zeker eerst melden bij de sheriff?”, vroeg de dokter.
De oudste Cartwright jongen knikte en zei:“Ze hebben zijn paard gestolen.”
Ze gingen naar buiten en daar gingen ze elk hun eigen weg. Adam pakte zijn vos bij de teugels en liep naar het kantoor van de sheriff. Sport werd voor het gebouw vastgebonden en zijn eigenaar ging naar binnen. Sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster waren toevallig koffie aan het drinken.
“Morgen Adam. Wil je een kop koffie?”, vroeg Clem.
“Graag. Ik kom 2 zaken aangeven. Ten eerste dat Mitch door een onbekende jongen in elkaar geslagen is en ten tweede dat die jongen Caramel heeft gestolen”, vertelde Adam terwijl hij een kop koffie kreeg.
“Het enige gezin dat hier heel recentelijk is komen wonen is dat van Hank Randall. Hij heeft 2 zoons. Mike van 16 en Jason van 12”, zei Roy.
“Waar wonen ze?”, wilde Adam weten.
“Ze wonen naast jullie”, antwoordde de sheriff.
Adam dronk zijn koffie op en ging terug naar huis.
Ondertussen werd Mitch door Paul Martin op de ranch behandeld.
“Afgezien van een gebroken pols en wat hoofdpijn is Mitch er zeer goed vanaf gekomen. Laat hem maar in bed vandaag en zorg dat hij veel rust krijgt”, zei Paul.
“De jongens kennende zal Mitch geen rust krijgen”, zei Ben terwijl hij met Paul naar beneden liep.
“Dat zal inderdaad niet zo zijn maar Mitch plaagt ze even graag en goed terug”, reageerde de dokter.
Mike en Jason kwamen vrolijk thuis op Caramel.
Hun vader, Hank Randall, zag het paard en vroeg:“Hoe komen jullie eraan?”
“Een kleine jongen gaf hem zomaar aan ons”, antwoordde Mike.
“Zet hem maar in de stal want je moeder heeft het ontbijt klaar. Na het ontbijt gaan we kennismaken met de buren”, zei Hank.
De jongens deden wat hun vader wilde.
Na het ontbijt vertrokken de Randalls naar de Ponderosa.
“Pa, is het waar dat de Cartwrights de rijkste familie van de omgeving zijn?”, vroeg Jason.
“Dat is inderdaad waar. Het is dus erg handig om zeer bevriend met ze te zijn en te blijven”, antwoordde zijn vader.
“Als ze vriendelijk zijn moeten we ze misschien wel uitnodigen voor een diner bij ons”, zei Stella Randall, de vrouw van Hank.
“Ma, we blijven toch niet al te lang?”, vroeg Mike.
“Dat weet ik niet jongen”, zei Stella.
Op het erf vertelde Adam van het nieuws dat hij van de sheriff had gehoord.
“Dat moeten ze zeker zijn?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Ik denk van wel. Ik zal het tegen pa zeggen”, zei zijn oudere broer.
Hij ging naar binnen en zei:“Pa, we krijgen visite van onze nieuwe buren. Ik vraag me af wat ze van ons moeten of willen.”
“Adam, ze komen vast en zeker kennismaken met ons”, zei Ben kalm.
“Ik ga even naar Mitch”, zei zijn oudste zoon.
Hij ging naar boven om zijn zoon te zien.
Ben kwam de voordeur uit en verwelkomde de buren. Op hetzelfde moment keek Mitch naar buiten.
“Papa, wie zijn dat?”, vroeg de jongen toen Adam was binnengekomen.
“Onze nieuwe buren, de Randalls. Ken je ze al?”, vroeg Adam verbaasd.
“Die 2 jongens hebben mijn paard gestolen en die jongste sloeg mij in elkaar. Help je me met aankleden?”, vroeg de jonge Cartwright.
“Goed. Ik help je wel”, zei Adam goedmoedig.
Vlug was Mitch gewassen en aangekleed.
Toen hij en Adam naar beneden kwamen vroeg de jongste van de 2 meteen aan Mike en Jason:“Waar is mijn paard?”
“Hoe durf jij dat te zeggen? Wij stelen helemaal geen paarden”, loog Jason.
“Zijn dat ook familieleden van u?”, vroeg Stella aan Ben.
“Dit is mijn oudste zoon Adam en zijn zoon Mitch”, antwoordde de rancher.
Hij merkte wel dat Mike en Jason er meer mee te maken hadden dan ze lieten doorschemeren.
“Opa, hij sloeg me in elkaar en brak mijn pols”, zei Mitch alsof er geen bezoek in de woonkamer was.
“Ik geloof je jongen. Ga de dieren maar voederen en daarna ga jij ontbijten in de keuken”, zei de rancher.
Dat deed Mitch en Adam volgde hem.
Op de ranch voerde Mitch de dieren zoals elke morgen. De kippen werden als laatste gedaan. Ditmaal werd de jongen extra goed in de gaten gehouden door zijn vader en ooms.
“Als die zoons dit echt gedaan hebben zijn ze nog lang niet jarig”, zei Hoss zachtjes tegen zijn broers.
“Op de toon waarop Mitch het zei tegen pa hebben ze het werkelijk gedaan”, reageerde Adam.
Zijn zoon kwam bij hem staan en zei met een zeurderige stem:“Ik wil mijn paard terug.”
Adam knielde bij de jongen neer, legde zijn handen op de smalle schouders van zijn zoon en zei:“Caramel komt zo snel mogelijk terug bij jou. Ik beloof het je.”
“Ik ken dat. Je belooft het en dan gebeurt het toch niet. Vergeet maar dat ik het zei. Wat mij betreft komt hij nooit meer terug”, zei Mitch behoorlijk van streek.
Hij rukte zich los van Adam en rende weg. Adam stond op en zuchtte diep. Hij keek zijn jongere broers aan maar ook zij wisten zich geen raad met de situatie.
Mitch rende van het erf af om maar zo ver mogelijk van zijn vader en ooms te zijn. Ze gaven toch niets om hem volgens de jongen zelf. Hij stopte pas toen hij bij het meer was dat aan hun ranch grensde. ‘Hier kan ik me makkelijk een paar dagen verborgen houden. Ze missen me toch nooit’, dacht de jongen bij zichzelf. Hij ging bij het water zitten en gooide kleine steentjes het water in.
Omdat Ben wist dat zijn kleinzoon niet had gelogen over wie hem in elkaar had geslagen en zijn paard hadden gestolen vroeg hij:“Waarom hebben jullie mijn kleinzoon in elkaar geslagen en zijn paard gestolen?”
“Onze zoons doen zoiets nooit. Daarvoor zijn ze veel te netjes en goed opgevoed. We gaan weer en als uw kleinzoon niet zijn zeer valse beschuldigingen intrekt tegen onze zoons maken we er een rechtszaak van”, snauwde Stella.
“Ik ben niet bang voor jullie”, reageerde Ben opvallend kalm.
Hij liet de buren uit en bleef op het erf met zijn zoons.
“We hebben wel aardigere buren gehad dan zij”, reageerde Little Joe toen de bezoekers uit het zicht waren verdwenen.
“Inderdaad. Waar is Mitch?”, wilde de rancher weten.
“Hij zeurde eerst dat hij Caramel terug wilde hebben. Ik beloofde dat hij zo snel mogelijk terug kwam maar Mitch geloofde dat niet. Voordat hij verdween zei hij dat het paard niet meer terug hoeft te komen als het aan hem ligt. Ik ga hem wel zoeken”, zei Adam ongerust.
Hij steeg op Sport en verliet het erf.
Adam wist dat iedereen op de ranch Mitch kende en ook in Virginia City. Het was voor hem dus een raadsel waar de jongen kon zijn. Gelukkig was Cody meegerend en hij blafte luid bij de afdrukken van de laarzen van Mitch. Ze besloten het spoor te volgen en kwamen zo ook bij het meer. Adam steeg af en vond de jongen bij het water.
Adam ging naast hem zitten en vroeg rustig:“Mitch, waarom ben je nu weer weggelopen?”
“Omdat ik toch alleen maar loze beloftes krijg van jullie. Jullie maken allerlei beloftes aan mij maar ze komen nooit uit”, was het sombere antwoord van Mitch.
“Je bedoelt dat we ze breken?”, vroeg zijn vader.
De jongen knikte.
“Zover ik me kan herinneren heb ik nog nooit een belofte aan jou gebroken”, zei Adam.
“Zo voel ik het wel”, zei Mitch.
“Ik beloof je dat we nu meteen je paard gaan zoeken. Ga je mee?”, vroeg Adam.
Hij keek zijn zoon met een doordringende blik aan.
“Wat kan mij dat paard eigenlijk nog schelen? Hij wordt toch keer op keer van mij gejat”, zei Mitch zonder zijn vader aan te kijken.
De oudste Cartwright merkte dat de aanslag en diefstal van zijn paard erg veel indruk op de jonge Cartwright had gemaakt. Toch moest Mitch mee terug naar huis gaan.
Adam was het een beetje zat, pakte de jongen stevig beet en zei streng:“Nu ga je gewoon mee terug naar huis. Dit is al de tweede keer vandaag dat je het erf zonder toestemming hebt verlaten. Ik geef je 2 weken huisarrest.”
Opeens begon Mitch te huilen omdat hij nu pas echt goed besefte wat er die morgen vroeg met hem gebeurd was. Adam nam hem in zijn armen en liet hem uithuilen.
“Het is al goed knul. We gaan eerst naar huis. Jij gaat rusten en ik ga met opa en je ooms je paard zoeken en thuisbrengen”, zei zijn vader kalm.
“Waarom doen ze ons dit steeds aan?”, vroeg Mitch zachtjes terwijl hij zijn ogen droogde.
“Ik weet het soms ook niet. Vaak is het omdat ze onze ranch in handen willen krijgen. Het gaat al jaren zo”, antwoordde Adam.
Mitch wist dat nu en werd weer zo mak als een pasgeboren lammetje. Ze stegen op en reden naar het ranchhuis terug.
Intussen waren de andere Cartwrights er steeds meer van overtuigd dat hun nieuwe buurjongens Caramel hadden gestolen.
“Die jochies komen zo onschuldig over dat de misdaad er gewoon van afdruipt”, zei Little Joe.
“Ze zijn net zo onschuldig als een bankovervaller die net de bank heeft beroofd”, reageerde Hoss.
“We wachten op Adam en dan gaan we hen een tegenbezoekje brengen”, stelde Ben voor.
Eenmaal thuis ging Mitch meteen naar zijn kamer en viel vrijwel direct in een diepe slaap.
Adam hoorde wat zijn vader en broers van plan waren en zei:“Ik ga mee. Hop Sing zorgt wel voor Mitch.”
Ze gingen meteen weg.
De Cartwrights hadden niet veel moeite om het huis van hun nieuwe buren te vinden.
“Pa, daar is Caramel”, zei Adam.
Zijn vader zei:“Adam, jij gaat nu als de bliksem naar Virginia City om Roy en/of Clem te waarschuwen. Wij gaan naar hem toe.”
Adam keerde Sport en reed opnieuw naar de stad. De anderen reden naar de bruine hengst. Ben steeg als eerste af en onderzocht het paard van zijn kleinzoon.
“Hij mankeert gelukkig niets dus neem hem maar mee naar huis”, zei de rancher.
“Wat gaat u doen?”, vroeg Little Joe.
“Ik ga eerst wachten op Adam en dan gaan we bij de buren langs met het gezag”, antwoordde Ben.
Hoss pakte de teugels over en ging met zijn jongere broer de hengst thuisbrengen. Ze werden nagekeken door Ben.
Ondertussen had Adam Virginia City bereikt en was hij op zoek naar de sheriff en/of deputy. Hij steeg af en vond Roy bij de Silver Dollar Saloon. De oudste Cartwright jongen bond Sport vast en liep naar de sheriff.
“Roy, we hebben Caramel gevonden op ons landgoed. Pa stuurde me om je te zoeken en te vragen of je mee kon komen”, zei Adam.
“Ik ga meteen met je mee. Ik wil trouwens ook dolgraag kennismaken met jullie nieuwe buren”, zei Roy.
De 2 mannen pakten hun paarden en reden naar de plek waar Ben was.
In de tijd dat Adam de sheriff erbij had gehaald waren Hoss en Joe alweer thuisgekomen met Caramel. De broers stegen af en bonden de 3 paarden vast. Hierna gingen ze naar binnen.
“Hop Sing, slaapt Mitchy nog?”, vroeg Hoss aan de Chinese kok.
“Kleine jongen slaapt nog en Mr Hoss en Little Joe hem laten slapen. Bevel van Hop Sing”, was het antwoord.
“Maar we hebben zijn paard bij ons”, probeerde Joe.
“Mr Cartwright zei Hop Sing zorgen voor kleine jongen. Hop Sing doen dat. Nu Mr Hoss en Little Joe heel snel gaan want anders geen avondeten”, reageerde Hop Sing.
“Laten we dan maar vlug gaan want ik kan echt niet zonder avondeten”, zei Hoss.
Joe begreep het en ze gingen naar buiten.
Ben, Adam en Roy reden naar het huis van de familie Randall. Mike en Jason waren in de schuur waar ze de schrik van hun leven kregen.
“Waar is dat bruine paard dat we vanmorgen van dat jochie hebben gejat?”, vroeg Jason.
“Hij is ontsnapt. We gaan hem zoeken”, zei zijn oudere broer.
Ze gingen de schuur uit en zagen toen de Cartwrights en de sheriff komen.
“Daar hebben we de 2 paardendiefjes”, zei Adam met een erg sarcastisch toontje in zijn stem.
Jason reageerde direct met:“We stelen nooit paarden!”
“En jullie slaan zeker ook geen kleine jongens van 6 in elkaar?”, vroeg Roy.
Mike schudde van nee.
“Ik wil jullie ouders spreken met jullie erbij”, zei Roy.
Hij steeg af net als de Cartwrights. De broertjes gingen de 3 mannen voor naar binnen. Hank en Stella keken verbaasd toen ze Ben en Adam zagen.
“Jullie komen zeker het excuses van Mitch aan onze lieve zoontjes brengen?”, vroeg ze snibbig.
“Jouw zoons moeten hun excuses aan hem aanbieden. Niet andersom”, antwoordde Ben.
“Mooi niet. Onze jongens zijn altijd zo braaf”, zei Stella.
Ze kon zich niet meer inhouden en antwoordde:“De jongens wilden al zo graag een bruine hengst hebben maar konden er nergens eentje vinden. Gisteren zagen ze Mitch rijden op de zijne en dat bracht ons op het idee om dat paard te roven van hem. Jullie hebben er toch genoeg.”
“Wie kwam op het idee om Caramel te jatten?”, vroeg Adam.
“Mijn man”, zei Stella.
“Adam, ga opnieuw naar Virginia City en laat Clem 4 arrestatiebevelen uitschrijven”, zei de sheriff tegen de oudste Cartwright jongen.
Deze ging weg terwijl Ben en Roy het gezin onder schot hielden.
Niet veel later kwam ook Clem bij het huis van de familie Randall met de arrestatiebevelen. De Cartwrights keken genietend toe hoe hun nieuwe buren afgevoerd werden naar de gevangenis.
Ben en Adam gingen mee naar de stad waar ze van de deputy te horen kregen:“De familie Randall werd in meerdere staten gezocht wegens vechtpartijen en het stelen van paarden. En omdat Mike en Jason Mitch onder handen hadden genomen en ze zijn paard hadden gestolen kregen we ze eindelijk te pakken.”
“Caramel ontsnapte zelf omdat hij zijn baasje niet bij zich had. Het is een eigenzinnig paard”, zei Ben.
“Dat is Mitch zelf ook dus daarom passen ze zo goed bij elkaar”, reageerde Adam.
Ze lachten waarna Ben en Adam naar huis reden.
Mitch was alweer uit bed en was dolblij dat zijn paard er weer was. Toch bleven Hoss en Joe bij hun neefje in de buurt om hem te beschermen.
Toen ze van Ben en Adam hoorden dat hun nieuwe buren gearresteerd waren zei Mitch als eerste:“Ik hoop dat ze achter slot en grendel komen en dat de sleutel weggegooid wordt.”
“Ze komen voorlopig niet meer vrij en als dat wel gebeurt mogen ze Nevada niet eens in. Daar zal ik wel voor zorgen”, zei Ben.
De mannen merkten dat de jongen weer de oude was want hij speelde al snel weer op het erf met Cody.