Op de laatste schooldag werd er een speciaal kerststuk opgevoerd. De leraar was Adam Cartwright en een van zijn leerlingen was zijn zoon Mitch van 6.
Op een middag zei Adam:“Jongens en meisjes, we gaan vanaf vandaag repeteren voor het kerstspel. Maar het wordt geen gewoon kerstspel. Jullie gaan de liedjes zingen.”
Hij keek de klas rond.
Mitch reageerde droog met:“Liedjes moet je toch altijd zingen?”
Iedereen lachte en Adam zei:“Mitch, jij mag solo zingen.”
“Welk lied dan? Zeker over een konijn als huisdier dat als maaltijd op tafel verschijnt?”, vroeg de jongen.
“Misschien is dat wel leuk maar ik bedoel eigenlijk de traditionele liederen. We maken een lijst van kerstliedjes en dan kijken we wie wat zingt”, antwoordde Adam.
Samen maakten ze een lijst van kerstliedjes. Adam keek ongemerkt de klas rond en zag opeens dat zijn zoon met iets heel anders bezig was. Hij stond op en liep naar hem toe.
“Ben je soms met iets anders bezig?”, vroeg Adam.
“Eh ja”, zei Mitch wat verlegen.
Hij liet zijn tekening zien. Mitch was een combinatie van kerstliedjes aan het tekenen.
“Dit gaan we gebruiken als decor voor het kerstspel”, zei Adam.
“Op voorwaarde dat ik niet solo hoef te zingen”, zei Mitch listig.
Adam zuchtte en stemde toe.
Toen de lijst klaar was bleek dat niemand de tekst van Herders In De Kerstnacht kende. Zelfs Adam niet.
Matthew Walker merkte op:“Wel Mitch, nu blijkt dat zelfs je vader niet alles kent.”
“Maar hij kent ons wel”, reageerde Mitch.
Ze lachten maar een semistrenge blik van Adam en de jongens waren weer stil.
“Papa, zou opa de tekst niet hebben in de bieb thuis?”, vroeg Mitch opeens.
“We zullen het vragen. Ga maar naar huis”, zei Adam.
De klas was meteen leeg op Adam en Mitch na.
“Kid, durf je echt niet in het openbaar te zingen? Anders ben je ook niet zo verlegen”, zei Adam met een glimlach om zijn mond.
“Ik kan gewoon niet zingen. Niet zoals jij dat kan”, bekende de jongen.
“Hou jij je dan maar bezig met het decor, dan mogen de andere kinderen zingen. Ga je mee naar huis?”, vroeg Adam.
Dit hoefde niet twee keer gezegd te worden.
Die avond tijdens het eten vroeg Mitch:“Opa, papa gaat met onze klas een zingend kerstspel opvoeren. Maar nu kennen we de tekst van een lied niet. Heeft u de tekst ervan?”
Ponderosa eigenaar Ben Cartwright keek op van deze vraag.
“Hoe heet dat lied?”, vroeg hij.
Mitch keek naar Adam voor hulp.
“Hij bedoelt Herders In De Kerstnacht. Ik ken de tekst ook niet. Maar ik durf te wedden dat Hoss en Joe het ook niet kennen”, antwoordde Adam.
“Ik zal straks samen met jou in de bibliotheek kijken. Maar jullie mogen wel hier op de ranch oefenen”, zei Ben.
De broers keken elkaar verschrikt aan.
“Pa, weet u dat wel zeker?”, vroeg Joe ongerust.
“Al die belhamels die hier gaan zingen”, opperde Hoss.
“Als Adam en ik erbij zijn gedragen de kinderen zich wel”, antwoordde Ben.
Mitch zei:“Ik mag aan het decor werken.”
“Dan helpen we jou met het decor”, zei Hoss namens Joe.
Na het avondeten gingen Ben en Mitch op zoek naar de tekst die ze al snel vonden.
“Kid, het is bedtijd voor jou want morgen begint de repetitie voor het kerststuk”, zei Adam toen hij de tekst en muziek kreeg.
“Welterusten”, zei Mitch en hij kreeg het ook van de anderen te horen.
De volgende dagen was het koor goed aanwezig op de ranch en werd er ook flink aan het decor gewerkt.
Toen de avond aanbrak van de voorstelling kwam heel Virginia City kijken. Het werd dan ook gehouden in het Piper Opera House. Tot grote opluchting van de Cartwrights was het zangstuk een groot succes en dat kwam mede door het zelfgemaakte decor.