Op zekere dag arriveerde er een jongen bij de High Chaparral. Niemand had hem echter zien komen. Buck Cannon en Manolito Montoya zagen de jonge bezoeker en vroegen zich af wat hij te zoeken had op de ranch. Ze liepen naar hem toe.
Buck vroeg:“Hai boy. Wat kunnen we voor je doen?”
“Bent u de eigenaar van deze ranch?”, was de vraag van de jongen.
“Nee, niet precies. Je moet dan mijn broer John hebben. Met wie hebben wij het genoegen?”, vroeg Buck op zijn beurt.
“Chris McKay”, zei de bezoeker.
“Ik ben Buck Cannon en dat is Manolito Montoya. Kom maar mee Chris”, zei Buck.
Chris steeg af en liep mee met de rancher. Chris McKay was een veertienjarige jongen op zoek naar werk op een ranch. Hij had donker bruine ogen en droeg de revolver aan de linkerkant. Buck ging hem voor in het woonhuis naar John’s kantoor.
Buck klopte op de deur en hoorde zijn broer zeggen: “Binnen.”
Hij deed de deur open en ze gingen naar binnen.
“John, dit is Chris McKay. Hij wilde je spreken.”
“Laat ons maar even alleen Buck”, zei John.
Buck verliet het kantoor.
John richtte zich tot Chris en vroeg:“Ga zitten. Wat kan ik voor je doen?”
Chris ging zitten en vroeg toen:“Heeft u werk voor me hier op de ranch?”
“Is er een reden waarom ik je werk zou moeten geven?”, vroeg de rancher.
“Wel, ik ben een harde werker. Ik kan goed met paarden en revolvers omgaan. Bovendien ben ik het gewend om vee te drijven”, antwoordde Chris met vastberaden stem.
“Je hebt me overtuigt maar op het moment heb ik genoeg personeel. Woon je in de buurt?”, vroeg John.
“Ik ben rondtrekkend. Maar aangezien ik hier niets meer te zoeken heb ga ik weer. Het spijt me dat ik u heb opgehouden. Dag Mr Cannon”, zei Chris.
Hij stond op en verliet het kantoor en tevens het ranchhuis. Hij steeg op zijn paard en reed in een rap tempo weg van het erf. Buck en Manolito keken hem verbaasd na.
Manolito zei:“Ik denk niet dat John hem aangenomen heeft.”
“Er is genoeg personeel dus waarom zou John er dan nog eentje bij nemen? Hij is bovendien jonger dan Blue Boy”, was het commentaar van Buck.
Chris begon rustiger te rijden toen hij de ranch ver achter zich had gelaten. Hij had dringend geld voor eten nodig omdat hij al dagen niets gegeten had. Zijn maag begon steeds harder te vragen om voedsel. Ten einde raad besloot hij een koe te vangen en dat te slachten. Zijn ervaring als veedrijver kwam nu handig van pas. Hij zocht de kudde van de Cannons op en keek toe vanuit een schuilplaats. Hoe langer Chris keek hoe groter zijn honger werd.
Nadat Chris de kudde had gezien reed hij door naar zijn oom die op hem wachtte.
“Wel, waar is de kudde?”, vroeg zijn oom Lance Baker direct.
Hij keek zijn neefje wantrouwend aan.
“Of was er geen kudde? Ik wacht al twee weken op jou. Volgens mij begin je het te verleren”, zei Lance.
De jongen keek hem doordringend aan en zei:“Ik heb er geen zin meer in om jouw vuile klusjes op te knappen. Het is een waardeloze kudde, die van de ranch van de Cannons.”
“Dat maak ik wel uit. Trouwens, jij begint de laatste tijd wel een steeds grotere mond te krijgen. Onthoud wel dat ik je in huis genomen heb nadat je ouders zijn vermoord door die rancher in Montana. Als ik wil kan ik je zo aangeven bij de plaatselijke sheriff of marshall”, zei Lance.
“Dat doe je niet want dan lap ik jou erbij”, reageerde Chris fel.
Hier had Lance niets meer op te zeggen. Maar zijn gezicht sprak boekdelen en dat was duidelijk te zien. Lance wist dat Chris aan hem gewaagd was.
“Goed. Blijf dan maar hier vannacht. Wat we gaan doen komt morgen wel”, zei de kuddebaas annex veedief.
“Als je wil kunnen we vannacht een koe slachten. Er is een koe bij met genoeg vlees voor beiden”, antwoordde Chris op dat moment.
Lance keek op en begon te glimlachen.
“Doe het maar”, was zijn commentaar.
“Ik wist wel dat je dat zou gaan zeggen!”, zei Chris grijnzend.
Hij pakte zijn paard en steeg op. Het moment erop reed de jongen weg. Lance keek hem tevreden na. Hij dacht:‘De jongen zal er nooit achter komen wie zijn ouders in werkelijkheid heeft vermoord. Dat moet zo blijven ook.’
Chris wist dat hij moest uitkijken toen hij Tucson naderde. Big John Cannon van The High Chaparral was zeer bekend in de stad en had ook respect. De veedrijver vond de rancher bij de Waterhole Saloon.
“Nog steeds in de stad Chris?”, vroeg John kalm.
“Is daar soms enig bezwaar tegen?”, vroeg Chris aanvallend.
Hij vertrouwde de rancher totaal niet.
“Nee, helemaal niet. Kan ik je wat te drinken aanbieden? Hier in de saloon?”, vroeg John.
Chris aarzelde eerst maar stemde even later toch toe. Hij kwam van zijn paard en ging met de rancher naar binnen. Toch bleef de jongen wantrouwig.
Ze gingen aan een tafel zitten en John wenkte de barkeeper. Mike, de barkeeper, kwam en vroeg:“Wat mag het zijn?”
“Doe mij maar een bier”, zei Chris.
“Jij bent minderjarig”, zei Mike.
“Nou én?”, vroeg Chris verbaasd.
“Ik schenk geen alcohol aan minderjarigen”, was zijn antwoord.
Chris stond op en zei:“Ik kom hier niet meer. Je moet niet vreemd opkijken als je binnenkort geen saloon meer hebt.”
De veedrijver verliet meteen de saloon. John ging hem achterna en pakte de jongen stevig vast.
“Je deed dit zeker met opzet? Het zou me niets verbazen”, zei de rancher streng.
Chris keek hem aan en reageerde:“Ik heb jullie toch niets gedaan? Laat me dan met rust.”
Hij rukte zich los en steeg op zijn paard. Daarna reed hij weg. Nu wist John zeker dat Chris alles behalve goed bedoelend voor zijn omgeving was. De rancher ging op huis aan. Hij moest er wel rekening mee houden dat hij nog niet van Chris McKay af was. Het was maar goed dat zijn jongere broer Buck er niet bij was want dan was het helemaal bal geweest. Buck zei toch al vaak ongevraagd zijn mening. Dit botste meestal met die van de anderen waardoor men dus weer een behoorlijke discussie kreeg.
De volgende morgen ontdekten de knechten meteen dat er een koe was geslacht maar ze vonden geen spoor van de dader(s). John stuurde Buck en Manolito er op af om Chris te zoeken. Ze vonden hem even buiten Tucson.
“Chris, John wil je spreken”, zei Buck.
“Nu opeens wel? Zeg hem maar dat ik niet kan”, antwoordde Chris.
Hij keek beide mannen aan en vertrouwde ze niet.
“Doe niet zo moeilijk en ga mee”, zei Buck.
“Goed dan. Als ik jullie er gelukkig mee kan maken”, zei Chris uit zijn humeur.
Ze stegen op hun paarden en reden naar de High Chaparral.
In het kantoor vroeg John aan de jongen:“Vannacht is er een koe van onze kudde geslacht. Weet jij er meer van?”
“Omdat ik maar een veedrijver ben word ik verdacht? Misschien hebben de Apachen het wel gedaan”, zei Chris opstandig.
“De Apachen zouden zoiets nooit doen en mijn knechten ook niet. Mijn zoon Blue zag jou gisteren naar de kudde kijken dus alle bewijzen zijn er. Je kunt kiezen: of je werkt hier om de schade te betalen of ik laat je arresteren”, zei John kalm.
Chris keek de rancher aan en zei:“Ik ben onschuldig. Hoe durft u iemand te beschuldigen van iets wat hij niet gedaan heeft? Ik zal hier nooit meer een voet zetten in dit kantoor of op het erf.”
Woest en zwaar beledigd verliet hij het kantoor.
Toen Chris weg was besloot John naar Tucson te gaan om poolshoogte te nemen. Als eerste bracht hij een bezoek aan sheriff Watkins.
“Wat is er bij jou bekend over een veedrijver genaamd Chris McKay die hier sinds enige tijd rondhangt?”, vroeg John kalm.
“Hij is veertien, erg ruw en hardhandig maar een goede werkkracht. Ook heeft hij een hekel aan rijke ranchers zoals jij omdat zijn beide ouders door een rancher zijn omgebracht. Heeft McKay wat gedaan?”, vroeg de sheriff op zijn beurt.
“Gisteren kwam hij vragen of ik werk voor hem had maar dat had ik niet. Vannacht verdween er een koe van onze kudde en ik denk dat Chris het gedaan heeft. Hij ontkent het maar alle bewijzen zijn er dat hij de dader is”, antwoordde John.
“Dat lijkt me echt iets voor McKay. Wil je dat ik hem oppak voor veediefstal?”, vroeg de sheriff.
De rancher knikte. Watkins schreef een arrestatiebevel uit voor Chris McKay.
Chris was algauw gevonden en gearresteerd. Hij ging mee met de sheriff maar het ging niet van harte. De jongen wist niet wat hem boven het hoofd hing.
In de sheriff’s office zag hij een ernstig kijkende John Cannon op hem wachten.
John vroeg:“Chris, waarom slachtte je die koe?”
“Ik had honger en geen geld om eten te kopen. Het is dagen geleden dat ik een fatsoenlijke maaltijd naar binnen gewerkt heb”, bekende de jonge veedrijver.
Hij zag er hongerig en stoffig uit.
“Je komt mee met mij. We vinden wel een oplossing voor je problemen”, zei John.
Hij merkte dat Chris niet zo slecht was als hij zich voordeed. De rancher besloot hem een kans te geven om opnieuw te beginnen.
John liet Chris de kudde bewaken als straf voor het slachten van de koe. De veedrijver vond dat behoorlijk onredelijk maar wist ook dat de eigenaar van de High Chaparral niet altijd even gemakkelijk was. Vooral niet als het om de ranch of zijn familie ging.
Chris deinsde er niet voor terug om zijn mening te zeggen als hij ergens niet mee eens was. Dit leidde vaak tot vechtpartijen wat de veedrijver niet erg vond. Het aanwezig zijnde gezag wel.
Op een gegeven moment kwam Blue kijken bij de kudde. Chris keek op en reed hem tegemoet.
“Kom je me controleren?”, vroeg hij fel.
“Rustig maar Chris. Pa vroeg me of ik wou kijken of je er nog was en ook of de kudde nog compleet was”, zei Blue kalm.
“Ik ben er nog en de kudde is ook nog helemaal compleet. Maar als je blijft zeuren vertrek ik zonder het te zeggen”, reageerde de veedrijver.
Hij keek Blue aan met een blik van wantrouwen.
Blue zei:“Dat zou ik maar niet doen als ik jou was. Dus blijf maar hier.”
Hij ging terug naar de ranch maar Chris zei hem:“Ik zou nog niet eens geld neerleggen voor die rotkudde van jullie. Ik heb wel beter vee gedreven. Aangezien je toch naar de ranch gaat breng je pa dan de boodschap dat ik vertrokken ben.”
Chris keerde zijn paard en liet de kudde achter zich. Voor een moment bleef Blue verbaasd achter en toen reed hij terug naar de ranch.
John werd razend toen hij van Blue hoorde dat Chris hem gesmeerd was.
“Hij had dat niet moeten doen. Ik dacht hem te kunnen vertrouwen maar daar in heb ik me dus goed vergist”, luidde zijn antwoord op de boodschap die Chris bij Blue achtergelaten had.
“Wat ga je doen John? Hij kan er toch niet ongestraft mee weg komen”, zei Buck.
“Zeker niet. Jij en Mano gaan hem zoeken en terug halen. Mocht hij zich verzetten gebruik dan gerust geweld. Dat zal hem hopelijk iets leren”, zei John tegen zijn jongere broer.
Buck vertrok meteen met Manolito maar ze hadden er niet echt veel zin in.
“Dat joch veroorzaakt alleen maar steeds meer problemen. John had hem nooit moeten aan nemen. Chris is natuurlijk allang weg uit Arizona”, zei Buck mopperend.
“Kalm aan Buck. Maak je nou niet zo druk om hem. Als je zo doet tegen hem gaat hij nooit met ons mee”, reageerde Manolito bedaard.
Buck wist dat ook wel maar dat veranderde niet zijn mening over het gedrag van Chris McKay.
Ze hadden geen idee van waar Chris was. Als eerste gingen ze naar Tucson. Daar aangekomen zag Buck het paard van Chris bij de saloon staan.
“Mano, daar staat zijn paard. Hopelijk is hij binnen”, zei de rancher.
Manolito zei tegen hem:“Hou je in Buck.”
Ze reden naar de saloon en stegen af. De paarden werden vastgebonden waarna het duo naar binnen ging. Ze zagen Chris wel maar hij hen niet.
“McKay, meekomen. Nu meteen!”, zei Buck met vastberaden stem.
“Wie breng je daarvoor mee?”, vroeg Chris toen hij Buck en Manolito herkende.
“Dat zal je wel merken als je niet vrijwillig meegaat”, was de reactie van Buck.
De jongen stond op en liep mee naar buiten. Vreemd genoeg gedroeg Chris zich opvallend rustig.
Toen John hem toesprak over het feit dat hij wegreed zonder een geldige reden zei de veedrijver tegen de rancher:“Het spijt me Mr Cannon. Het zal niet meer gebeuren.”
“Ik zal je excuses accepteren. Je blijft hier op de ranch werken zodat we je in de gaten kunnen houden. Begrepen Chris McKay?”, vroeg John ernstig.
Chris knikte.
Chris gedroeg zich voorbeeldig op de ranch. Hij kreeg het zelfs voor elkaar dat John hem kon vertrouwen. Dit lukte echter niet bij Buck, Blue en Manolito. Het feit dat Chris wantrouwen wekte bij hen hielp ook mee dat de jonge veedrijver niet populair was bij de knechten. Hierdoor werd Chris buiten gesloten. Op een avond kreeg hij er genoeg van. Chris maakte plannen om weg te gaan. Hoe wist hij nog niet maar hij was bijdehand genoeg om daar op te komen. De kans om weg te komen van de High Chaparral kwam eerder dan verwacht.
Op zekere dag was het zover voor Chris om weg te komen. Hij moest ergens heengaan om iets op te halen voor zijn werkgever. De jongen greep deze kans met beide handen aan. De ranch kon hem toch niets meer schelen. Chris zag kans om te ontsnappen van de High Chaparral zonder gezien te worden. Hij had er schoon genoeg van om door anderen gecommandeerd te worden. Daarvoor was hij niet ter wereld gekomen. Bovendien was zijn vrijheid hem veel te lief. Zijn verdwijning werd pas ’s avonds opgemerkt toen Buck zijn paard Rebel in de kraal zette. Er kwamen denkrimpels in zijn voorhoofd en hij ging naar binnen.
“John, heb jij Chris soms gezien? Zijn paard is weg”, zei Buck meteen bij binnenkomst.
“Nee, niet sinds vanmorgen. Hoezo? Je gaat me nu toch niet vertellen dat hij weer weg is?”, vroeg John met zeer grote verontwaardiging.
Zijn broer knikte bedeesd van ja.
“Dat joch brengt iedereen tot wanhoop zonder dat hij het beseft”, was de reactie van John.
Lance Baker was er van overtuigd dat zijn neefje in handen van het gezag was gevallen. Hij besloot zich kalm te houden zolang het nodig was.
Pas na enkele dagen verscheen Chris weer op de ranch en bood hij zijn excuses aan. John besloot hem een nieuwe maar wel laatste kans te geven. Dit tot ergernis van zijn broer. Chris kon écht met niemand op de ranch opschieten. Hij deed er ook geen enkele moeite voor om met iemand vrienden te worden. Zijn aanwezigheid wekte veel wantrouwen op wat wel opvallend was voor de Cannons.
Op een ochtend kreeg John van Sam te horen dat er weer een koe verdwenen was.
“Laat McKay bij me komen en wel nu meteen”, zei de rancher tegen de voorman.
Dat gebeurde.
John zei tegen Chris direct op de man af:“Heb je de afgelopen nacht weer een koe geslacht van mijn kudde? Sam kwam naar me toe en zei dat er weer een koe op dezelfde manier verdwenen was.”
“Ik heb die eerste koe geslacht. Ja, dat geef ik toe maar geen tweede koe. Er zijn wel meer stropers en veedieven hier in de omgeving. Maar nee, jullie moeten meteen weer mij verdenken. Voor mijn part wordt die hele kudde afgeslacht. Mij zal je er niet mee onder krijgen” , zei Chris woest.
Hij verliet direct het kantoor. John bleef stomverbaasd achter.
Buiten zei Blue tegen Chris:“Ik wil je even spreken.”
“Jij ook al? Je pa heeft mij al vals beschuldigd en nu ga jij ook nog eens beginnen. Jullie Cannons zijn allemaal hetzelfde” , reageerde de veedrijver.
“Wat bedoel je?”, vroeg Blue niet begrijpend wat Chris bedoelde.
“Dat weet je best. Zullen we er om vechten? Veel kans dat je het dan weet”, daagde Chris hem uit.
De veedrijver keek de rancherszoon aan met een vernietigende blik. Algauw waren ze aan het vechten op het erf. John en Buck haalden ze met veel moeite uit elkaar.
“Pa, hij was begonnen”, verdedigde Blue zich.
“Dat weet ik. Kom maar mee naar binnen”, zei zijn vader kalm.
Bij binnenkomst schrok Victoria van het gezicht van Blue omdat het wat gehavend was.
“Victoria, verzorg hem”, zei John.
“Goed John”, zei ze alleen maar.
Intussen zei Buck tegen Chris:“Dat had je niet moeten doen!”
“Dat joch begon. Maar aangezien jij zijn oom bent geloof je hem eerder dan mij”, zei Chris woest.
Hij probeerde zich los te rukken. Buck had hem erg stevig vast. Hierdoor maakte Chris de grove fout met Buck op de vuist te gaan. Dit maakte hem nog minder geliefd dan hij al was. Opeens ging er een revolver af en het was ineens doodstil op het erf. Chris lag gewond op de grond. Hij was geraakt in zijn linkerbeen. Hij keek eerst naar zijn wond en toen naar Buck.
John kwam erbij en zei:“Mano, jij gaat Doc en de sheriff halen. Zeg maar dat we de beruchte veedief hebben gevonden.”
Chris keek verbaasd op en zei:“Ik had al gehoord dat er met ranchers niet te redeneren viel maar nu weet ik het zeker. Vooral hier in deze streek van Arizona.”
“Je hebt het er zelf naar gemaakt amigo”, trachtte Manolito hem er van te overtuigen dat het niet zo was.
Maar de veedrijver beet hem toe:“Ga toch terug naar Mexico, Mexicano!”
Manolito verliet meteen de ranch. Hij mocht Chris ook niet. Chris probeerde te gaan zitten maar dat lukte niet echt goed. De knechten gingen weer aan het werk.
Buck zei tegen zijn broer:“Ik hoop dat de sheriff hem opsluit en de sleutel weggooit.”
“Ik hoop het ook. Maar misschien denkt de rechter er anders over. Als hij zich hier nog een keer durft te vertonen laat ik hem neerschieten”, zei John vastbesloten.
De twee broers gingen naar binnen.
Chris lag alleen in de warme zon en strompelde naar de kraal. Hij stond op en steeg op zijn paard. Hij reed in sneltreinvaart weg. Via een binnenweg bereikte hij Tucson eerder dan Manolito. Chris steeg af en viel haast het kantoor van de sheriff binnen.
“McKay, wat is er gebeurd?”, vroeg de sheriff toen hij de wond in het oog kreeg.
“Buck Cannon schoot mij neer terwijl ik niets had gedaan”, zei Chris.
Even later viel hij bewusteloos neer. De sheriff ging Doc halen die meteen meekwam.
Doc onderzocht de wond en zei:“Ik zal hem moeten opereren. Help me even om hem naar mijn praktijk te brengen.”
Dat gebeurde en spoedig lag Chris onder het mes. Doc haalde vlug de kogel eruit, hechtte en verbond de wond. De veedrijver was lange tijd versuft. Hij was zich niet bewust van wat de toekomst hem zou brengen.
De sheriff ondervroeg Buck over de schietpartij.
De rancher zei:“Ik schoot dat joch helemaal niet neer. Ik vocht wel maar vuurde niet mijn wapen.”
“Chris zegt anders van wel”, zei de sheriff.
“Wie gelooft u: mij of zo’n veedrijver die ene kudde afslacht en het dan nog ontkent ook?”, vroeg Buck.
“Buck, ik ben onpartijdig. Zorg dat het ook zo blijft”, zei de gezagsdrager.
Buck wist dat ook wel maar dat veranderde niet zijn mening over Chris.
“Sheriff, waarom zou ik hem neerschieten als ik hem met alle gemak van de wereld kan doodslaan?”, vroeg de rancher opeens.
“Goeie vraag. Dat weet jij beter dan ik”, zei de sheriff voordat hij wegging.
Buck had er geen enkel antwoord op.
Ruim een week ging voorbij. Het bleef rustig op en rondom de ranch. Van Chris werd niets meer vernomen. Buck had opgedragen gekregen van John om zich rustig te houden. Dit was voor hem van nature zeer moeilijk. De sfeer op de High Chaparral was duidelijk verbeterd sinds Chris weg was. Toch bleef men alert want overal waren er stropers en veedieven in de buurt.
Vier dagen na zijn operatie vertrok Chris uit Tucson. Zijn been deed wel erg zeer maar dat kon hem niet deren. Hij wist verdomd goed dat men hem niet mocht. Zijn verleden speelde daarbij ook een grote rol. De jonge veedrijver zocht naar de schuilplaats van zijn oom Lance Baker. Hij wist echter niet dat Lance weggegaan was om hem in de puree te laten zitten. Lance op zijn beurt wist niet dat zijn neefje gewond was geraakt. Beiden hadden elkaar weken niet gezien of gesproken. Chris begon zich af te vragen waarom hij eigenlijk nog in Arizona rondhing. Door zijn simpele gedachten ging:‘Iedereen laat mij gewoon barsten. Heel Arizona kan voor mijn part naar de hel gaan. Ik ga weg met de kudde van de Cannons.’ Hij keerde zijn paard en reed terug naar de kudde van John Cannon. Maar opeens stond hij oog in oog met Lance.
“Chris, waar ben jij in godsnaam geweest?”, vroeg de kuddebaas.
“Op de High Chaparral zoals jij wilde. Die Buck Cannon is niet te vertrouwen. Hij schoot me neer. Dus wat doen we nu?”, vroeg Chris.
“We doen niets meer want vanaf nu handel ik alleen. Ik heb er genoeg van om de opbrengst met jou te delen”, zei Lance.
Chris keek vreemd op maar zei niets. Hij reed weg achtervolgd door zijn oom.
“Waar ga jij naar toe?”, vroeg Lance ongerust.
“Ik ga je verlinken bij de sheriff”, antwoordde de jongen nuchter.
“Dat had je gedacht McKay! Jij zal je grote mond niet meer opendoen”, zei Lance.
Hij pakte zijn geweer. Chris had geen tijd om te reageren want voordat hij doorhad wat er aan het handje was had Lance hem al getroffen met een paar blauwe bonen. Tevreden liet de kuddebaas zijn zwaargewonde neefje bij het water achter.
Lance Baker reed onverwachts Tucson binnen. Hij was duidelijk op zoek naar iemand of iets. Hij stopte zijn paard voor de sheriff’s office en steeg af.
Nadat hij zijn paard had vastgebonden ging hij het kantoor binnen.
“Morgen sir. Wat kan ik voor u doen?”, was de vraag van de sheriff toen hij de kuddebaas zag staan.
“Ik ben Lance Baker, kuddebaas. Ik ben op zoek naar een van mijn drijvers Chris McKay. Hij is al drie weken spoorloos verdwenen. U heeft hem ook niet gezien?”, vroeg de kuddebaas.
“Ga zitten Mr Baker. Chris is hier wel geweest maar al een week heeft niemand hem gezien. Hij is beschuldigd omdat hij op de High Chaparral een vechtpartij uitlokte een tweetal koeien van de kudde van de eigenaar slachtte”, vertelde de sheriff.
“Ik vertrouw Chris blindelings en hij zou zoiets nooit doen. Hij is mijn neefje. U kunt me zeker wel vertellen waar ik die ranch High Chaparral kan vinden?”, vroeg Lance geschokt.
De sheriff legde uit hoe de kuddebaas er most komen. Lance vertrok meteen. Hij moest er het zijne van weten.
Het was niet zo moeilijk voor Lance om de ranch van de Cannons te vinden. Zijn jarenlange ervaring als veedief zorgde ervoor dat hij in no time de High Chaparral arriveerde. Hij reed het erf op naar het woonhuis. Buck zag hem komen. Hij vertrouwde hem al direct niet. Maar hij liet niets merken en hield zich afzijdig.
Lance stopte voor het ranchhuis en vroeg aan Blue:“Kun je me naar de eigenaar van deze ranch brengen?”
Blue knikte. Lance steeg af en volgde Blue naar binnen.
“Pa, er is iemand voor je”, riep Blue bij binnenkomst.
John stond op en liep naar de kuddebaas,.
“Ik ben John Cannon”, zei John.
“Lance Baker. Kan ik u even onder vier ogen spreken? Het gaat om mijn drijver Chris McKay”, zei Lance koel.
Ze gingen naar het kantoor van John.
Blue ging naar buiten en zei tegen Buck en Manolito:“Die kerel komt voor McKay.”
“Blue Boy, McKay zal hier nooit meer mogen komen. Hij wordt dan ter plekke neergeschoten door je vader”, reageerde Buck opgewonden en fel zoals hij vaak was.
Toen Lance John vertelde over de beweegmotieven van Chris begreep de rancher het gedrag van de jongen.
“Ik heb hem sinds vorige week niet meer gezien. Hij had eerste gevochten met mijn zoon, daarna met mijn broer. Een van de knechten schoot Chris in het been. Sindsdien is hij hier niet meer gesignaleerd”, zei John.
“Chris is vaak wat onbehouwen bezig maar als je hem aan het werk ziet is hij niet te horen”, antwoordde Lance.
John keek eerst wat bedenkelijk naar de kuddebaas en zei toen:“Ik denk dat we gewoon eerst moeten gaan praten met Chris erbij. Ik laat mijn broer en zwager naar hem zoeken.”
De rancher ging naar buiten en zag het duo bij de kraal rondhangen.
“Buck, Mano, jullie gaan Chris zoeken. Zijn baas is hier”, zei John op doordringende toon tegen hen.
“Wat? Alweer? John, je gaat me toch niet vertellen dat hij hier welkom is?”, vroeg Buck verontwaardigd.
“Buck, ga nu maar doen wat ik je zei te doen. En dat is een bevel”, zei John streng.
Hij wist hoe zijn jongere broer was. Wat mopperend pakte Buck zijn paard en volgde hij Manolito die al bijna het erf verlaten had. Het was een week geleden dat ze Chris hadden gezien. In ruim zeven dagen kon hij erg ver zijn ondanks zijn verwonding aan zijn been.
“Hij moet in de buurt van Tucson zijn. Laten we daar eens gaan kijken”, stelde Manolito voor.
Dat deden ze.
Doc vertelde toen Manolito naar Chris vroeg:“Hij is hier geweest om de kogel er uit te laten halen. Maar na vier dagen vertrok hij weer. Ik weet niet waar hij heengegaan is.”
“Muchias gracias doc”, zei Manolito vriendelijk.
Hij liep terug naar Buck en steeg op zijn paard. Tucson verlatend vertelde de Mexicaan wat Doc hem had gezegd. Omdat ze wisten dat hun zoektocht zinloos was besloten ze maar wat rond te rijden. Opeens zagen ze het bruine paard van Chris grazen. De twee keken elkaar aan en reden erheen. Buck tuurde in de verte maar zag nergens Chris. Ook Manolito vond geen enkel teken van de jonge veedrijver. Het tweetal nam het paard mee en ging Chris zoeken.
Kort erop vonden ze hem gewond bij het water liggen. Beiden stegen af en gingen naar hem toe.
De rancher zei:“Chris, kun je ons horen? Kun je staan? We zochten je want je baas is op onze ranch.”
“Mijn oom Lance Baker schoot me neer en legde me hier neer”, zei Chris langzaam.
Met hun hulp stond de veedrijver op en strompelde hij naar zijn paard. Maar nog voordat hij op zijn paard zat bezweek Chris aan zijn verwondingen.
Buck zei:“Geweldig. Nu zijn we ook nog betrokken bij een moord. John zal dit zeer leuk vinden en zijn baas ook.”
“Rustig maar Buck. Ik ga de sheriff halen. Jij blijft hier”, zei Manolito kalm.
Nog voordat Buck een luid protest kon laten horen was de Mexicaan al uit het zicht verdwenen. De rancher gaf zachtjes mopperend commentaar op de gang van zaken. Hij zat duidelijk niet erg goed in zijn vel. Dat was begonnen op de dag dat Chris voor het eerst op de ranch kwam vragen om werk.
Manolito reed vliegensvlug terug naar Tucson om sheriff Watkins te vertellen van de dood van Chris McKay. Intussen was Lance ook op zoek gegaan naar zijn neefje. Hij vond algauw Buck bij het stoffelijk overschot van de jonge veedrijver.
Lance steeg af, zag Chris liggen en vroeg de rancher:“Jij hebt hem zeker vermoord? Je broer vertelde me hoe je over hem dacht. Vertel op, ben jij de dader?”
“Ik heb hem helemaal niet vermoord. Hij leefde nog toen we hem vonden. Hij wilde opstijgen maar hij bezweek toen aan zijn verwondingen. Iemand had hem neergeschoten en hem bij het water neergelegd. Mano is de sheriff halen. Je gelooft me zeker niet?”, vroeg Buck op zijn beurt.
Hij vertelde er voor de zekerheid niet bij dat Chris vertelde dat Lance hem had verwond.
De kuddebaas schudde van nee en zei:“Jij bent nog niet van me af. Onthoud dat Cannon!”
Lance steeg op zijn paard en reed richting Tucson. Deze mededeling zat Buck niet bepaald lekker. Hij voelde zich toch al niet op zijn gemak door de aanwezigheid van Chris McKay. Ook niet nu hij dood was.
Na enige tijd arriveerde Manolito met de sheriff. De gezagsdrager steeg af en zag het stoffelijk overschot van de jonge veedrijver.
“Ik heb hem echt niet vermoord, sheriff. Hij was nog in leven toen we hem vonden”, was de directe reactie van Buck.
“Manolito heeft me alles al verteld dus ik geloof je. Ik heb nog wel je verklaring nodig”, zei de sheriff.
Hij pakte het lijk van Chris op en legde het op diens paard. Daarna stegen hij en Buck op hun paarden.
Wat later reed men Tucson binnen en gingen ze direct naar de sheriff’s office. Manolito liet het lijk van Chris achter bij de begrafenisondernemer. De sheriff vroeg Buck alles te vertellen wat er gebeurd was. Dat deed hij.
Terwijl Buck zijn getuigenis gaf rondom het overlijden van Chris McKay reed Lance de stad binnen. Hij was vastbesloten om Buck Cannon op te laten draaien voor de dood van zijn neefje. Hij en Chris waren zo corrupt als wolven in schaapskleren. Opeens zag hij de rancher buiten staan bij zijn paard. De kuddebaas reed naar hem toe.
“Cannon, ik heb je wat te zeggen”, zei Lance.
“Wat dan?”, vroeg Buck wantrouwig.
“Vroeger stuurde ik Chris altijd ver vooruit om werk te zoeken op een grote ranch. Dat werd meestal geweigerd zodat Chris de kudde ging stelen. We dreven het dan voort als het onze. Na verkoop werd de opbrengst tussen hem en mij verdeeld. Dit ging een aantal jaren goed totdat we deze kant opkwamen. Chris weigerde zodat ik hem wel moest neerschieten”, zei Lance kalm.
“Je denkt toch niet dat je hiermee wegkomt?”, vroeg Buck.
“Ik wel want jij zal het toch niet aan een ander kunnen door vertellen”, lachte Lance.
“Wedden van wel?”, vroeg Buck.
Hij kneep zijn ogen fijn en keek de kuddebaas aan.
“Wedden van niet?”, vroeg Lance op zijn beurt.
Hij wilde zijn revolver trekken maar de rancher was een fractie sneller en hij schoot Lance dood. De kuddebaas viel van zijn paard en bleef roerloos liggen. Op het lawaai van het schot kwamen Manolito en de sheriff erbij.
“Hij wilde me doodschieten. Hij vermoordde ook Chris McKay”, bekende Buck aan de sheriff.
“Lance en Chris werden in meerdere staten gezocht wegens veestelerij. Ik zie het als zelfverdediging”, antwoordde de sheriff.
Zowel Buck als Manolito was blij dat deze zaak voorbij was.
Zeer opgelucht omdat deze zaak ook weer goed opgelost was steeg het stel op hun paarden en reed men richting The High Chaparral.