Op de Ponderosa was het opeens een algemeen feit dat er een kunstenaar in de dop woonde. Alles werd nagetekend. Ranch eigenaar Ben Cartwright ontdekte dit toen zijn kleinzoon Mitch van 8 per ongeluk zijn schetsboek was vergeten mee te nemen naar zijn kamer. Ben bekeek de tekeningen en was zeer onder de indruk.
Die avond tijdens het eten zei Ben opeens:“Jongens, er is hier iemand op de Ponderosa die spoedig zal toeslaan.”
“Hoe bedoelt u?”, vroeg Hoss, zijn tweede zoon.
“Ik vond vanmiddag dit schetsboek”, zei de rancher.
Hij hield het schetsboek van Mitch omhoog. Iedereen herkende het schetsboek. Mitch slikte want hij voelde zich betrapt.
“Eh opa, die is van mij. Ik was het vergeten mee te nemen naar mijn kamer”, zei de jongen.
“Dat is niet erg maar ik ben wel onder de indruk van je tekeningen. Ze zijn soms buitensporig maar wel herkenbaar”, reageerde Ben.
“En nu bent u bang dat Mitch u gaat natekenen?”, vroeg Adam.
Hij was de oudste Cartwright jongen en vader van Mitch.
“Ja”, was het antwoord.
“Opa, dat is helemaal niet nodig want dat is al gebeurd”, zei Mitch luchtig.
Iedereen keek hem vragend aan.
“En wanneer heb jij dat dan gedaan?”, wilde Ben weten.
“Die ene middag toen ik op de bank lag met mijn zere enkel. U moest toen op me passen”, zei Mitch.
“Ik weet niet of ik die tekening wel wil zien”, zei Ben ongerust.
“Wij wel”, zei Little Joe lachend.
“Dan hoop ik dat mijn kleinzoon jullie ook natekent”, antwoordde zijn vader.
Mitch glimlachte alleen maar. Zijn 2 ooms werden ongerust omdat ze hun neefje goed genoeg kenden. Adam keek zijn vrouw Sally aan en ook zij begonnen te glimlachen waardoor Hoss en Little Joe nog ongeruster werden.
Na het eten haalde Mitch de tekening van Ben. Hij liet hem aan zijn familieleden zien.
“Opa zat toen de krant te lezen. Vandaar dat je niet veel van hem ziet”, legde Mitch uit.
Zijn ouders en ooms lachten maar ook Ben vond het wel leuk.
“Mitchy, je krijgt van ons een gloednieuw schetsboek als je ons NIET natekent”, zei Hoss in een poging zijn neefje om te kopen.
“Maar als ik opa heb nagetekend moet ik eigenlijk jullie ook doen”, was de reactie van Mitch.
“Mitch heeft gelijk”, zei Adam.
“Dan pakken we gewoon al zijn potloden en schetsboeken af”, zei Little Joe.
“Er zit nog papier in de printer en anders wel los papier. Potloden zijn er ook wel”, reageerde Mitch.
Hoss en Little Joe begrepen dat ze niets tegen de tekeningen van hun neefje konden doen.
Sinds dat avondmaal slopen Hoss en Little Joe rond alsof ze overal muizen zagen lopen. Ze keken voortdurend om zich heen maar wat ze ook zagen; geen tekenend neefje met lachende ogen.
“Joe, ik geloof dat we nu veilig zijn voor Mitchy. De school is weer begonnen en dan heeft hij geen tijd meer om ons te tekenen”, zei Hoss op een morgen toen hij Mitch met zijn schoolwerk bezig zag.
“Overdag niet maar in de namiddag en ’s avonds ook”, zei zijn broer lachend.
“Waarom zijn jullie zo blij?”, vroeg Sally.
“Omdat jouw zoon eindelijk weer zijn schoolwerk maakt en hij dus geen tijd meer heeft voor zijn tekeningen”, zei haar jongste zwager.
“Dat denken jullie”, zei ze glimlachend.
“Hoe bedoel je?”, vroegen Hoss en Little Joe tegelijk, verbaasd en ongerust.
“Jullie merken het vanzelf wel”, zei ze waarna ze naar binnenging.
Nu konden en wilden Hoss en Little Joe hun geliefde neefje niet meer vertrouwen. Wat de jongen ook zei.
Tegen half vier kwam Mitch naar buiten. Hij kreeg meteen een erg hartelijke begroeting van Hoss te verwerken.
“Hallo mijn beste Mitchy Cartwright. Nog mensen nagetekend?”, vroeg Hoss.
Mitch keek zijn oom lachend aan.
“Dat niet maar ik begrijp mijn huiswerk niet”, zei de jongen.
“Moet ik je ermee helpen?”, stelde zijn oom voor.
Mitch knikte. Ze liepen naar de veranda. Mitch pakte het huiswerk en liet het aan Hoss zien. Hoss las de opgave door.
Daarna zei hij:“Wel Mitchy, je moet dit doen: teken 3 cirkels en 3 driehoeken. Zorg ervoor dat het hoogste punt van de driehoeken op de cirkels komen te staan en dat de middelste driehoek de andere 2 opzij raakt. Ik zou het eerst op een los papier maken.”
“Goed”, zei zijn neefje.
Ze stonden op om hun werk te doen. Hoss ging weer aan het werk en Mitch naar binnen om zijn tekenspullen te pakken. Even later zat de jonge Cartwright te tekenen. Onopvallend keek Mitch steeds naar zijn oom die totaal niets in de gaten had.
Pas tegen etenstijd zei Mitch:“Oom Hoss, ik heb de tekening klaar.”
Hoss kwam naar de veranda en bekeek de opgave voor school.
“Je hebt het precies zo getekend als ik het uitlegde”, zei hij.
“Dan lever ik deze wel in”, zei Mitch.
Hij pakte zijn spullen bijeen en ging naar binnen. Vlug spoedde hij zich naar zijn kamer om zijn nieuwe tekening veilig op te bergen. Toen ging hij weer naar beneden waar de anderen ook al waren.
“Huiswerk gedaan?”, vroeg Adam.
“Ja papa”, antwoordde zijn zoon.
Hij gaf het gemaakte huiswerk aan zijn vader.
“Ik moest hem helpen met een opgave dus dat heb ik dan ook gedaan”, zei Hoss.
“Weet je zeker dat je niet bent nagetekend door een kleine jongen?”, vroeg Little Joe plagend.
“Nee Little Joe, dan had ik het heus wel gemerkt”, reageerde zijn oudere broer.
Mitch keek zo onschuldig mogelijk maar zijn ouders en opa wisten genoeg.
De rest van de week kregen Hoss en Little Joe rust van hun neefje maar in het weekend waren ze de klos. Ben, Adam en Sally moesten weg voor zaken zodat Hoss en Joe op Mitch moesten passen. Normaal gesproken deden ze dat graag maar nu Mitch het idee had gekregen om zijn familieleden na te tekenen dachten de broers er anders over. Toch deden ze het want er stond een beloning tegenover.
Tegen de middag kwam Mitch naar zijn ooms toe.
“Kunnen we straks naar de stad gaan? Ik moet even bij de krant zijn”, zei de jongen.
“Weet je wat? We gaan nu weg en lunchen daar”, zei Hoss.
“Vergeet je pinpas niet”, zei Joe lachend.
Mitch pakte zijn tekenmap en ging met zijn ooms mee.
Hoss liet zijn neefje bij de krant achter waar de jongen een afspraak had met Sam Taylor.
“Mitch, waar is die tekening van je ooms?”, vroeg Sam.
Mitch liet de tekening zien. Sam bekeek hem en keek toen de jonge Cartwright aan.
“Ik print er 2 grote posters van en om 3 uur kun je ze ophalen”, zei hij.
“Kunt u ze in een rol doen en apart inpakken?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk. En als je ooms mij er naar vragen: ik weet van niets”, antwoordde Sam.
Mitch liet zijn tekeningen achter en ging naar zijn ooms. Natuurlijk onderwierpen ze hun neefje aan een kruisverhoor maar Mitch hield zijn kaken stijf op elkaar wat zijn plan betrof.
“Joe, laten we maar gaan lunchen want dat joch zegt toch niets en ik krijg er steeds meer trek van”, zei Hoss.
Ze gingen naar een goed restaurant om daar uitgebreid te lunchen.
Opeens vroeg Mitch:“Papa, mam en opa komen vanavond toch thuis?”
“Ja, hoezo?”, vroeg Joe verbaasd.
“Zomaar”, was het antwoord.
Dit antwoord maakten de broers nog nerveuzer dan ze al waren.
Om 3 uur haalde Mitch zijn bestelling op
“Mitch, dit zijn de posters voor je ooms en ik heb je tekeningen in boekvorm gedrukt. De poster zit er ook in maar dan op kleiner formaat”, zei Sam.
“Bedankt Mr Taylor”, zei Mitch.
Hij deed alles in zijn rugzak en liep lachend naar zijn ooms.
“Ga je mee?”, vroeg Hoss.
“Natuurlijk”, antwoordde zijn neefje.
Die avond was de hele familie Cartwright bijeen.
“Oom Hoss, en oom Joe, ik heb hier iets heel speciaals voor jullie”, zei Mitch waarna hij de 2 rollen gaf.
Hoss en Joe pakten de rollen uit en waren wel blij met het cadeau maar niet met wat het was. Ben, Adam en Sally lachten toen ze de wanted posters zagen en hierdoor waren Hoss en Joe er toch wel enigszins blij mee.
“Bedankt jongen”, zei Hoss namens zijn jongere broer.
“Er bestaat ook een kleinere versie en die staat in dit boek”, zei Mitch.
Apetrots liet hij het gedrukte boek zien.
Ben zei nadat hij het bekeken had:“Nu weet ik echt zeker dat mijn kleinzoon niet op de Ponderosa zal werken. Of hij wordt honkballer of tekenaar.”
“Ik word het gewoon allebei”, zei Mitch vastbesloten.
“We zullen je ermee helpen”, beloofde Adam.