Voor twee weken was Ponderosa eigenaar Ben Cartwright weer aangesteld als rechter van Virginia City. Hij had dit al eerder gedaan maar dat was lang geleden.
Een week na zijn aanstelling als rechter kwam de oudste zoon van Ben, Adam, thuis van vakantie. Uiteraard was de tweeling Mitch en Pam van 11 bij hem. Het was stil op de ranch want alleen de Chinese kok Hop Sing was er.
“Hop Sing, waar zijn pa, Hoss en Joe?”, vroeg Adam.
“Mr Cartwright rechter zijn in Virginia City en uw broers deputy”, zei de kok.
De tweeling hoorde dat en kwamen niet meer bij van het lachen.
“Onze ooms zijn deputy? Dan komen ze zeker snel in de lik”, lachte Mitch.
“Voor wat dan?”, wilde Adam weten.
“Voor het net doen alsof ze de wet handhaven”, antwoordde zijn dochter lachend.
“Kids, we gaan naar de stad”, zei Adam glimlachend.
Ze gingen naar buiten en pakten de wagen zodat hun hond Cody ook mee kon.
“Mitch, hou Cody aan de lijn in de stad want het is erg druk daar”, zei Adam.
Mitch knikte en pakte de riem mee. Cody werd op de wagen gezet en de tweeling klom er zelf op. Adam klom op de bok en ze gingen naar Virginia City.
Adam stopte bij de rechtbank en zei:“Mitch en Pam, vanaf nu blijft Cody aangelijnd.”
“Begrepen papa”, zei Mitch namens zijn zus.
Hij deed de riem om en sprong van de wagen af, gevolgd door Pam en Cody. Adam kwam van de wagen af en bond de paarden vast. Het viertal wilde de rechtbank binnengaan maar werd tegengehouden door Hoss.
“Niemand mag naar binnen”, zei Hoss.
“Hoss, ik ben het je broer Adam met de tweeling”, antwoordde Adam verbaasd.
“Niets mee te maken want ik heb orders om niemand binnen te laten zolang de rechtszaak bezig is”, zei Hoss vastbesloten.
“Welke rechtszaak?”, vroeg Adam serieus.
“Zeker die tegen oom Joe omdat hij zich uitgaf voor deputy?”, vroeg Mitch droog.
Hij, zijn vader en zus lachten maar bij zijn oom kon er geen lachje af.
“Zeker niet Mitchy! Het is tegen die dronkaard van een Greg Miller. Hij viel de dames van de damesclub lastig tijdens hun wandeling door de stad”, antwoordde Hoss.
“En dus nu moet opa hem straf geven zoals papa dat probeert te doen bij ons?”, vroeg Pam.
“Inderdaad”, zei Adam.
De broers merkten dat de tweeling het wel interessant vond.
“Zeg jongens, hoe was de vakantie?”, vroeg Hoss om van onderwerp te veranderen.
“Geweldig. Papa heeft ons veel laten zien van San Francisco”, antwoordde Pam.
“We zijn zelfs in de beruchte buurt geweest waar opa ooit eens gepakt was om naar Hong Kong te gaan. Neef 3 vertelde ons dat”, vertelde Mitch openhartig.
Hoss keek zijn broer verbijsterd aan.
“Adam, dit zou ik maar niet aan pa vertellen als hij vraagt wat je met hen uitgevoerd hebt”, zei hij.
“Als ik er over zwijg vertellen zij het wel”, reageerde Adam kijkend naar de tweeling.
Hoss keek ook naar de kinderen en dacht hetzelfde als zijn broer.
“Kids, waarom gaan jullie niet een ijsje eten met Cody in het koffiehuis?”, vroeg Adam.
“Goed. Kom Cody”, zei Mitch.
Adam gaf de tweeling wat geld mee.
“Zat die Miller achter Vera Stone aan?”, vroeg hij uit nieuwsgierigheid.
“Wel, zij zat eigenlijk achter hem aan. Miller had haar parasol gejat. Hij stak met de punt in haar achterwerk en dat deed hij ook bij de andere dames”, zei Hoss lachend.
Adam vond het ook wel lachwekkend. Zo graag mocht hij Vera Stone ook weer niet.
In het koffiehuis zaten de tweeling en Cody hun ijs op te eten toen Joe binnenkwam.
“Hi oom Joe. Heb je eindelijk je roeping gevonden?”, vroeg Mitch toen de deputy bij hen was gekomen.
“Ik doe dit alleen maar zolang opa rechter is. Jullie vader is zeker ook in de stad?”, vroeg Joe op zijn beurt.
“Hij is bij oom Hoss bij de rechtbank. We mochten niet eens naar binnen om opa te zien”, zei Pam.
“Je mag alleen in de rechtszaal zijn als je betrokken bent bij de zaak die dan behandeld wordt. Als de zaak voorbij is zal opa jullie vast wel alles vertellen wat er binnen gebeurt”, antwoordde haar oom.
De tweeling keek elkaar aan en dat wilden ze wel. Vlug aten ze hun ijs op en gingen ze naar de rechtbank.
Ondertussen in de rechtszaal.
Ben zei:“Als eerste komt Mr Miller aan het woord.”
De verdachte nam plaats op de stoel van de getuige.
“Mr Miller, waarom heeft u de parasol van Mrs Stone gestolen?”, vroeg de rechter.
“Ik heb dat ding helemaal niet gejat. Maar ze liet hem ergens liggen en ik wilde hem gewoon teruggeven. Maar omdat ik nogal veel van alcohol houd moest madam niets van mij weten. Maar ik ben ondanks mijn liefhebberij voor drank toch een heer en wilde de parasol teruggeven. De dames echter renden weg toen ik met de parasol kwam. Om toch hun aandacht te trekken stak ik hen met de parasol in hun zitvlak. Toen arresteerde de sheriff me”, antwoordde Gary.
“U mag gaan zitten”, zei Ben.
Gary stond op en liep terug naar zijn plaats.
“Ik roep nu op Mrs Vera Stone”, zei Ben.
Vera liep statig naar de getuigenisplaats en nam plaats.
“Ik vind het een grote schande om hier te zijn. Ik heb een goede naam en status in Virginia City”, zei ze.
“Dat weten we maar ik wil nu uw versie horen”, zei Ben.
“De Dames Vereniging maakte een heerlijke wandeling door de stad toen Mr Miller achter ons aankwam met mijn parasol. Die had hij natuurlijk gestolen toen ik hem even had laten liggen. Ook pijnigde hij ons in onze tere derrières”, zei Vera.
Ze probeerde zo zielig mogelijk te kijken maar dat mislukte. Per slot van rekening was Vera een snob van de bovenste plank. Alle aanwezigen behalve de dames moesten veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Dat gold ook voor Ben.
Hij herstelde zich snel en zei:“Ik weet genoeg om een oordeel te geven over deze zaak. Mrs Stone, u mag gaan zitten.”
Vera stond vernederd op en ging terug op haar plaats zitten.
Ben sprak:“Hierbij verklaar ik Mr Gary Miller onschuldig van het lastig vallen van Mrs Vera Stone en haar dames. Maar ik geef hem wel de waarschuwing voortaan uit de buurt van de dames te blijven. Deze zaak is gesloten.”
Hij sloeg met de hamer op zijn bureau.
Gary riep:“Ik hou me voortaan bezig met saloonmeisjes want die hebben tenminste gevoel voor humor. Het eerste rondje is voor mijn rekening.”
De mannen volgden Gary naar de Silver Dollar Saloon. Vera en haar vriendinnen snelden weg uit de rechtszaal. Adam en Hoss moesten de tweeling en Cody stevig vasthouden toen de deuren van het gerechtsgebouw opensloegen.
“Wel Adam, volgens mij is de rechtszaak over”, zei Hoss.
De kinderen hoorden dit en glipten naar binnen met hun hond. Ben wilde net zijn kantoor binnengaan toen hij zijn kleinkinderen en hond zag komen.
“Opa! We zijn weer thuis”, riep Mitch.
De rancher ving ze op met open armen. Ook Cody kreeg een begroeting.
“Oom Hoss zei dat u rechter was geworden. Weet u wel dat oom Hoss en oom Joe deputies zijn geworden?”, vroeg Pam.
“Dat weet ik inderdaad want ik heb ze zelf aangesteld. Roy en Clem zijn weg en daarom moeten je ooms de wet handhaven”, antwoordde de rancher.
“U bedoelt: proberen te handhaven”, reageerde zijn kleinzoon lachend.
Ben knikte.
Toen wilde Pam weten:“Opa, waarom draagt u eigenlijk een jurk?”
“Wel Pam en Mitch, dit is geen jurk maar een toga. Alle rechters in de wereld dragen dit als ze in de rechtszaal moeten zijn”, antwoordde Ben.
Hij gaf de kinderen een rondleiding door het gerechtsgebouw en merkte dat ze het best interessant vonden.
“Opa, u komt toch wel weer thuis?”, vroeg Pam.
“Natuurlijk kom ik thuis. Maar ik moet deze taak nog een week doen en dan is het over. Dan kom ik weer naar de ranch en gaan we weer vissen”, zei Ben.
“Dat duurt nog zo lang”, reageerde Mitch.
Ben wist dat zijn kleinzoon geen tijdsbesef had en zei:“Mitchell, omdat jullie weg waren met vakantie naar San Francisco en mij er nog niets van hebben verteld wil ik dat jullie samen een werkstuk maken over jullie vakantie. Hiervoor krijgen jullie een week de tijd om het te maken. Als ik weer thuis ben wil ik het lezen.”
“Akkoord”, zei Mitch namens zijn zus.
Ben wist echter nog niet wat zijn oudste zoon hen had verteld. Toen kwamen Adam en Hoss binnen.
“Hallo pa. Heeft u een nieuwe baan gevonden?”, vroeg Adam.
“Ja, en wij zijn nu de baas op de Ponderosa”, zei Mitch.
De broers keken elkaar ongerust aan en vermoedden het ergste.
“Kids, jullie gaan met je vader en Cody naar huis en maak de opdracht die ik jullie gegeven heb”, zei de rancher.
De tweeling knikte. Ze liepen met Adam en Cody mee om weer naar huis te gaan.
“Adam, over een week ben ik weer thuis met je broers dus geniet van de rust op de ranch”, zei Ben tegen Adam.
“Ik zal het onthouden”, zei zijn zoon glimlachend.
Ze liepen de rechtszaal uit.
Hoewel de tweeling hun geliefde opa een hele week niet zag waren ze toch apetrots dat hun opa rechter in Virginia City was. Maar Ben hoopte ook dat de week snel voorbij zou zijn zodat hij zijn kleinkinderen weer kon verwennen. Een ding had de rancher zich wel voorgenomen: hij zou deze baan niet opnieuw accepteren zolang hij kleinkinderen had die hem ook nodig hadden en hij hen.