Zoals elke avond had de Chinese kok Hop Sing zich uitgesloofd om voor de Cartwrights een voortreffelijke maaltijd op tafel neer te zetten. Maar het leek wel alsof de heren niet tevreden meer waren met wat ze op hun bord kregen. Ben Cartwright keek eerst wantrouwend naar de aardappelen en stond toen op om naar de keuken te gaan.
“Hop Sing, wat is er met de aardappelen gebeurd?”, vroeg Ben direct.
“Hop Sing heeft ze gepureerd in plaats van gekookt. Verandering van spijs doet eten”, antwoordde de kok.
“Gepureerd in plaats van gekookt? Hm, zeker weer een van je nieuwe culinaire avonturen?”, wilde Ben weten.
“Zeker, Mr Cartwright. Hop Sing experimenteren met maaltijden”, was het antwoord.
“Als je dat maar doet als wij weg zijn”, was de reactie van de rancher die de keuken verliet.
Hij was al niet in een beste stemming maar nu was de rancher helemaal om te schieten.
De jongens zaten te wachten in de eetkamer.
“Pa, wat had Hop Sing te zeggen?”, vroeg Hoss.
“Hij gaat experimenteren met de maaltijden. Ik weet echt niet wat er met hem aan de hand is de laatste tijd. Vroeger kregen we nog gewoon elke avond gekookte aardappelen op tafel maar nu gepureerde en gisteren waren ze in plakjes gebakken. Nog even en hij gaat hier een friettent van maken”, zei Ben.
Adam, Hoss en Little Joe kwamen niet meer bij van het lachen.
Adam zei:“Laat Hop Sing het maar niet horen want dan gaat hij het nog doen ook.”
“Als hij dat probeert is hij ontslagen”, dreigde de rancher.
“Wat dacht je van een Chinees afhaalrestaurant?”, vroeg Little Joe lachend.
“Dat past eigenlijk meer bij Hop Sing”, reageerde Adam.
“ADAM EN JOSEPH!”, zei Ben streng.
De broers waren ineens stil. Om er niet meer over te hoeven praten begon men maar aan de maaltijd.
“Goh, die gepureerde aardappelen smaken toch eigenlijk best lekker”, merkte Hoss na een poosje op.
“Jij vindt alles wat eten betreft lekker”, merkte Adam op.
“Ik ben tenminste niet zo kieskeurig zoals jullie tweeën”, reageerde zijn jongere broer.
“Daarom zijn wij ook magerder dan jij”, was het commentaar van Little Joe.
Men at gewoon door maar niemand had in de gaten dat Hop Sing hun suggesties voor een eethuis had gehoord. Dit bracht hem op het idee om zijn droom waar te maken. De Ponderosa was erg groot en daarom wilde de kok er een goed lopend restaurant van maken. Zijn maaltijden waren zeer gewild en heerlijk dus het zou best storm lopen. Zodra zijn werkgever weg was besloot Hop Sing zijn plannen uit te gaan voeren.
De volgende morgen ging Ben vroeg weg.
“Zorg dat Hop Sing geen gekke dingen doet als ik weg ben”, zei de rancher tegen Adam.
“Maak u maar geen zorgen”, verzekerde de oudste Cartwright jongen zijn vader.
Hoss merkte als eerste van de plannen van de Chinese kok. Hop Sing kwam met een lange boodschappenlijst naar hem toe.
“Mr Hoss en Little Joe boodschappen halen voor restaurant van Hop Sing”, zei de kok.
Hoss maakte de wagen klaar om naar Virginia City te gaan. Little Joe kwam naar buiten, duidelijk uit zijn humeur.
“Ik begrijp niet waarom we nu opeens zoveel boodschappen moeten halen. Zelfs jij eet dit niet in één week op”, zei Little Joe verontwaardigd.
“Hop Sing zei dat het nodig was voor zijn restaurant. Laten we maar gaan voordat we een nog langere boodschappenlijst mee krijgen”, zei Hoss.
Ze stapten in hun pick-up en reden naar de groothandelaar.
Little Joe bekeek de lijst:
200 kg mie
200 kg rijst
200 kg groenten
100 kg boter
300 kg vlees
600 eieren
10 flessen olijfolie
10 flessen afwasmiddel
Ondertussen probeerde Adam zich nuttig te maken door de administratie te doen. Hij had zich genesteld in het kantoor en had de computer aangezet om de gegevens in te voeren. Plotseling kwam de kok naar de oudste Cartwright jongen toe.
“Goedemorgen Mr Adam. Fijn dat computer aanstaat. Adam menu maken daarop voor Hop Sing”, zei Hop Sing.
“Menu? Welk menu?”, vroeg Adam verbaasd.
“Menu nodig voor restaurant van Hop Sing”, was het antwoord.
Adam kreeg een lange menukaart en werd langdurig aangekeken door de Chinese kok. Hierdoor moest Adam wel aan de menukaart beginnen. Toen Adam eenmaal bezig was liep de kok tevreden weer terug naar zijn domein.
Bij de groothandelaar haalden Hoss en Little Joe alle boodschappen die op de lijst stonden.
“Gaan jullie een weeshuis beginnen?”, vroeg Dan Cooper spottend toen Little Joe betaald had.
“Nee, die kok van ons heeft een klap van de bekende molen gekregen. Hij gaat onze ranch in een Chinees restaurant veranderen”, antwoordde de jongste Cartwright zoon.
“En jullie moeten helpen in de bediening? Dat wordt lachen voor de gasten”, reageerde Dan lachend.
Little Joe wilde iets terug zeggen maar Hoss pakte hem bij de schouders en nam hem mee naar de pick-up.
“Kom Joe. Hij gelooft ons toch niet. Niemand zal dit geloven maar ons wel voor aap zetten”, zei Hoss verontwaardigd.
“Hoss, ik kan hem heus wel aan. Ik ben geen klein kind meer”, protesteerde Little Joe fel.
“Nee, maar je bent nog altijd mijn jongere broertje die zich altijd goed in de nesten werkt. Mee naar huis want anders krijgt Hop Sing weer een woedeaanval, neemt hij ontslag en zitten wij met al dit eten”, reageerde Hoss terwijl hij Little Joe naar de pick-up duwde.
“Maak je daar maar geen zorgen over want het komt heus wel op door jou”, zei zijn broer.
“Ja, maar weet jij hoe het klaargemaakt moet worden?”, vroeg Hoss.
“Nee, dat is de zorg van Hop Sing. Het was zijn stomme idee om met een restaurant te beginnen”, zei Little Joe mopperend.
Ze reden terug naar de ranch waar de voorbereidingen voor het nieuwe Chinees restaurant in volle gang waren.
Bij de veranda hing een bord waarop stond:
De knechten waren ook aan het werk gezet want zij moesten de tafels en stoelen netjes zetten. Ongeduldig keek Hop Sing naar buiten om te zien of Hoss en Little Joe nog niet terug waren met de nieuwe voorraad.
Het duurde niet lang voordat men lucht kreeg van het nieuwe restaurant op de Ponderosa. Toen men eenmaal lucht had gekregen dat de Ponderosa veranderd was in een Chinees restaurant kwamen er enorm veel mensen om het eten uit te proberen. Adam, Hoss en Little Joe mochten niet in de keuken komen hoewel ze dat natúúrlijk wel probeerden. Hop Sing was echter wel zo slim om de broers aan het werk te zetten nu het restaurant eenmaal open was.
“Mr Adam, Mr Hoss en Little Joe, jullie bedienen en nemen bestellingen op van gasten. Even geen werk, dan afwassen”, zei de Chinese kok.
“En wanneer mogen wij dan eten?”, vroeg Hoss ongerust.
Hij zag de bui al hangen.
“Na sluitingstijd. Niet eerder”, zei de kok beslist.
“Ik ben ook niet meer een van de jongsten”, klaagde Adam.
“Ik ook niet. Bovendien als ik al dat eten zie krijg ik nog meer trek”, reageerde Hoss.
“En jouw smoes Little Joe?”, wilde Hop Sing weten.
“Ik……eh……ik heb een afspraakje met Emily Wilkins. Ze rekent op me”, antwoordde Little Joe.
“Jullie smoesjes goed maar praatjes deugen niet. Cartwright jongens gewoon werken voor Hop Sing”, zei de kok.
Adam, Hoss en Little Joe keken elkaar aan en de oudste Cartwright jongen had al een geniaal idee in gedachten.
“We doen het zo: ik laat alles vallen bij de afwas. Hoss, jij eet de borden leeg als je ze naar de gasten brengt en Joe flirt met alle meisjes. Als we het op deze manier doen moet Hop Sing ons wel ontslaan en zit hij zonder personeel en houdt hij wel op met dit domme idee van hem”, legde Adam uit.
“Hop Sing, waarom heb je geen afwasmachine? Dan gaat alles veel sneller en hebben wij ook wat meer vrije tijd”, stelde Adam voor op een morgen.
“Afwasmachine voor luie mensen maar niet voor Cartwrights”, was het antwoord.
Onverwachts kwam Ben thuis. Hij reed het erf op en kon zijn Mercedes nauwelijks nog kwijt. Zo druk was het in het restaurant. Hij stapte uit en liep naar het ranchhuis. Toen viel zijn oog op het bord dat boven de veranda hing.
“Wat is er hier aan de hand?”, vroeg Ben aan zichzelf.
Hij ging naar binnen en zag dat zowel de woonkamer als de eetkamer vol zat met etende mensen. Hij liep meteen door naar de keuken
“Hop Sing, wat is er hier gaande?”, vroeg de rancher streng.
“Hop Sing is restaurant begonnen. Uw zoons helpen mee maar niet goed. Adam alles laten vallen, Hoss alles opeten en Joe flirten met meisjes”, antwoordde de kok.
Ben zuchtte en keek naar de grond.
“Het gedrag van mijn zoons verbaast me niets. Zorg er maar voor dat alle mensen uit MIJN huis verdwijnen en wel nu!”, antwoordde de rancher behoorlijk uit zijn humeur.
Hierdoor keken alle eters op en ze renden van schrik weg.
Ben schrok wakker. Hij stond op, waste zich en kleedde zich aan. Hierna begaf de rancher zich naar beneden. Toen hij beneden kwam zag hij zijn oude vertrouwde huiskamer en geen restaurant. Hij zuchtte van grote opluchting.
“Het was gelukkig maar een droom en een niet zo leuke ook”, zei de rancher tegen zichzelf.
Hij wist wel dat hij het voor zich moest houden want hij wist dat Hoss en Little Joe gerust in staat waren om de ranch te veranderen in een restaurant.