Adam Cartwright reed met zijn zoon Mitch van drie per postkoets naar Virginia City. De twee hadden er een welverdiende vakantie in Sacramento op zitten. De andere passagiers waren het echtpaar Donald en Catherine Willis, Ken Stone en dokter James Warren.
Op een gegeven moment raakten de volwassenen met elkaar in gesprek.
“Is hij uw eerste kind?”, vroeg Catherine aan Adam.
“Ja en mijn enige”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
“Moet uw vrouw niet met jullie mee?”, vroeg Ken verbaasd.
“Ik ben niet getrouwd. Zijn moeder en ik waren al uit elkaar toen hij geboren werd. We hebben hem wel erkend. Ik voed hem alleen op en dat gaat best goed”, was het antwoord van Adam.
“Een kind heeft allebei zijn ouders nodig. Vooral als ze zo jong zijn als uw zoontje”, zei Catherine op besliste toon.
“Dat is zo maar Mitch mist niet echt een moederfiguur. Als ik hem niet mee kan nemen zorgt mijn vader voor hem. Mijn jongen komt écht niets te kort”, reageerde Adam.
“Heeft u zelf kinderen?”, vroeg de dokter toen aan het echtpaar.
“Nee, we zijn niet gezegend om die vreugde mee te maken”, antwoordde Donald.
Adam merkte dat Catherine steeds naar Mitch keek en dat viel de anderen ook op.
Toen de avond viel stopte men op een tussenstation. Iedereen stapte uit en Adam pakte zijn zoon uit het voertuig.
“Slapen we hier vannacht?”, vroeg Mitch rondkijkend.
“Ja, we slapen hier vannacht. Maar ik blijf bij je zodat er niets met je kan gebeuren”, antwoordde Adam.
“Waarom kijkt die mevrouw steeds naar mij?”, vroeg de jongen toen.
“Misschien omdat ze nog nooit zo’n knappe jongen als jij heeft gezien”, zei Adam.
Hij zette de jongen neer en samen liepen ze naar binnen.
Tijdens het eten liet Mitch duidelijk zien dat hij een uitstekende opvoeding had gekregen van Adam. De jongen at keurig zijn bord leeg én met mes en vork. Dit stelde het echtpaar Willis erg tevreden.
Mitch speelde nog even buiten na het avondeten toen hij plotseling werd neergeschoten door een verdwaalde kogel. Adam rende naar hem toe en zag de schotwond. Doc Warren kwam er ook bij en onderzocht hem.
“Mitch heeft alleen maar een schampschot. Draag hem maar naar binnen”, zei Doc.
Adam pakte Mitch op en droeg hem naar binnen.
Donald nam zijn vrouw apart en fluisterde kwaad:“Oelewapper, je hebt de verkeerde geraakt. Je moest zijn vader overhoop schieten, niet het kind.”
“Dan had je dat moeten zeggen, uilskuiken”, snauwde Catherine.
Hun ruzie werd steeds luider zodat alle aanwezigen konden meegenieten.
Ondertussen in de slaapkamer. Mitch werd op bed gelegd en Adam bleef bij hem zitten.
“De kogel zit er niet erg diep in maar uw zoon zal voorlopig zijn linkerarm niet goed kunnen gebruiken. Hij is geraakt in zijn linkerpols. Ik haal de kogel er meteen uit”, zei de dokter.
Tot ieders verbazing verroerde Mitch geen vin. De operatie was snel gebeurd. Doc verbond de pols met verband en deed Mitch een mitella om. Langzaam viel de jongen in slaap.
Ondertussen was het erg gezellig in de woonkamer. Maar niet heus.
“Waarom is dat jochie neergeschoten?”, vroeg Ken.
“Het was een vergissing. Mijn vrouw had het gemunt op Mr Cartwright”, antwoordde Donald.
“Ik eis dat Mitch ons kindje wordt én blijft”, zei Catherine huilend.
“Zo te zien zorgt Mr Cartwright uitstekend voor de jongen. Dus waarom denkt u dan dat u dat beter te kunnen? Omdat u getrouwd bent?”, vroeg Ken.
“Inderdaad. Dat kindje mist duidelijk een moederfiguur. Ik ben dé persoon om die rol te vervullen”, snikte Catherine.
“Mijn mening is dat Mr Cartwright daar het beste kan beoordelen”, zei Ken.
“Uw mening wordt niet gevraagd dus bemoei je niet met onze zaken”, snauwde Donald.
“Ik zou me maar wat rustiger opstellen tegenover mij als ik jullie waren want ik ben sheriff in Reno”, antwoordde Ken.
Donald en Catherine keken elkaar ongerust aan. Op dat moment kwam Adam de woonkamer binnen. Hij begreep direct wat er aan de hand was. Donald trok zijn revolver en schoot op Ken maar miste. Ken schoot op zijn beurt Donald dood. Catherine pakte het wapen van haar man en probeerde Adam te raken maar haar slachtoffer bracht haar naar de eeuwige jachtvelden.
“Ze wilden jou doodschieten zodat zij Mitch in huis konden nemen en opvoeden als hun zoon”, zei ken.
“Ik heb het al geregeld dat als ik kom te overlijden voordat Mitch meerderjarig is hij dan opgevoed wordt door mijn vader. Laten we de lijken begraven en dan gaan slapen”, stelde Adam voor.
Zo gezegd, zo gedaan.
De volgende morgen ging de reis naar Virginia City verder maar er was nu veel meer ruimte om te zitten.